Col du Grand Saint Bernard vanuit Orsières

Zeer lange klim. Vanuit Orsières eerst met wat haarspeldbochten omhoog.
De eerste tunnel die je tegenkomt moet je via de rechterkant buitenlangs. (Tijdens de afdaling mag je wel door de tunnel.)

Verderop kom je weer een tunnel tegen, die op de meeste plaatsen open is aan de rechtkant. Neem echt fietsverlichting mee! Het laatste wat je wilt is een auto die je achterop knalt. De weg omhoog is relatief rustig. Auto’s en overig verkeer houden genoeg afstand en zijn rustig met inhalen. Deze tunnel is overigen redelijk lang, ik meen zo’n 7km. Aan het eind van de tunnel ga je rechts de tunnel uit. Je komt dan echt op het laatste stuk, wat ook het steilste stuk van de klim is. Echt even doorbikkelen, je hebt namelijk al een best stuk gehad.

De afdaling begint vrij hard, doe rustig aan op het steile stuk, en pas op met de haarspeldbochten. In de tunnel kunnen de handjes van de rem, pas op voor tegemoetkomend verkeer. Als je wat ervaring met afdalen hebt, en je vertrouwen hebt in je materiaal kun je hier met 70-80kmh naar beneden.
Het laatste stuk zitten wat meer bochten in, dus rem op tijd voordat je een bocht instuurt. En houd altijd het verkeer achter je in de gaten.

Al met al echt een toffe klim om te doen. Je gaat echt helemaal kapot, maar het uitzicht en de afdaling zijn geweldig. Pas wel op voor gaten en scheuren in de weg. In de tunnels is het prima, maar daarbuiten is de winter denk ik niet zo lief voor het asfalt.

Ik raad deze klim van harte aan! Je hoeft niet superfit te zijn om ervan te genieten, maar doe hem niet ongetraind want hij is wel ruim 42 km lang en het gaat alleen maar omhoog. Prachtige uitzichten onderweg en vanaf de top. Ook de weg naar beneden is een feestje.

Ik heb deze beklimming eind juli 2021 bij 22 graden daltemperatuur gedaan, samen met mijn stiefzoon. We zijn om 10 uur helemaal onderin het dal begonnen, bij het treinstation van Martigny en we waren zonder te haasten rond half 2 boven. Het grote voordeel van rijden vanuit het dal is dat je het ‘totale klimgevoel’ hebt, met heel afwisselende landschappen, vegetatie en temperaturen achter elkaar, iets wat je toch mist als je net voor de top pas begint. De eerste 36 van de 42 km zijn vrij gemakkelijk, met steilere en vlakkere stukken door elkaar. Prima te doen, zeker als je een beetje getraind bent.

Er zijn enkele tunnels, maar ze zijn niet erg lang en om diverse tunnels kun je heen fietsen, in elk geval op de weg naar boven. Er is redelijk wat verkeer, maar na de afslag naar Verbier wordt het beduidend minder en iedereen houdt erg goed rekening met fietsers. We hebben ons dan ook geen moment onveilig of zelf ongemakkelijk gevoeld. De laatste ‘tunnel’ van 6 km is vrijwel geheel een galerij die aan de dalkant open is, waardoor je niet het gevoel hebt ‘opgesloten te zitten’ in een tunnel. Met een goede lamp en reflecterende kleding geen probleem. Bovendien is dat stuk niet erg steil, waardoor je er eigenlijk zo doorheen bent.

De laatste zes kilometer is even aanpoten, behoorlijk steil, maar de weg is prachtig en er is bijna geen verkeer meer. Zelfs met de lange klim vanuit het dal in de benen vonden wij het goed te doen. De haarspeldbochten in dit laatste stuk zijn overzichtelijk en vlak. Op de top een prachtig uitzicht, en we zijn nog even een paar kilometer naar beneden Italie ingereden (ziet er weer heel anders uit) zodat we de top nog een keer konden pakken, nu van de andere kant.

Omdat er weinig haarspeldbochten zijn, het niet erg steil is en het wegdek best goed (hier en daar wel wat scheuren en gaten, dus toch oppassen!) is naar beneden fietsen een feest, zonder dat je constant in de remmen hangt. Snel maar niet gevaarlijk, van het verkeer heb je geen last zolang je een beetje oppast.

Ooit eens opgefietst met zo'n harde rugwind dat we fluitend de vrachtauto's inhaalden totdat het laatste steile stuk begon. Op dat laatste deel nog eerste hulp verleend aan een fietser die rechtuit uit een bocht gevlogen was ( een bocht eerder en hij was 50m naar beneden gestort, daarne daal je toch een beetje voorzichtiger af )
Tijdens de afdaling door diezelfde wind zelfs flink moeten bijtrappen om vaart te houden (-:

Mede ivm de scary tunnels, ben ik in Bourg St Pierre opgestapt. Al snel zat ik in de laatste tunnel, die 6 km lang is. Zelfs met verlichting voelt het niet fijn, was erg blij toen ik eruit was, want je hoort het verkeer aankomen, maar door de weerkaatsing van het geluid op de tunnelwand, heb je geen idee hoe ver of dichtbij ze zijn. Maar dan begint de beklimming van de col, fantastisch. Met 30 voor en 25 achter (nee, geen bergcassette) was het af en toe flink harken, maar wat een omgeving. Op een gegeven moment kon er een tandje bij en dacht ik er te zijn, maar dat was maar voor even. Stop niet bij het 1e bordje, maar klim nog circa 100 m door. Niet alleen ben je dan echt op het hoogste punt van de weg (2479 m), maar kun je ook genieten van een adembenemend uitzicht, met meertje. Mijn 12 km was uiteindelijk ruim 1000 hms.
Zelfde weg terug is fijn afdalen, maar pas op de bobbels in de weg, soms moeilijk te zien vanwege de zon. En haal automobilisten die krampachtig voor elke (haarspeld)bocht remmen, gewoon in, dat is beter voor beiden. Zij voelen zich niet opgejaagd en jij hoeft niet steeds plotseling in de ankers, soms om niks. In de tunnel is de limiet 70, dus je zult minder vaak ingehaald worden :) Blijf wel alert op slecht wegdek, asfalt gaat nou eenmaal eerder kapot in de bergen.

Ik vond het een hele zware klim. Misschien omdat ik rechtstreeks vanuit de auto op de fiets ben gestapt terwijl we op doorreis waren naar Italië. De lengte van de klim maakt hem in mijn optiek pittiger dan de Mont Ventoux (die ik inmiddels meerdere keren heb beklommen. Mooie omgeving en ik had gelukkig een rustige dag.

Nog een tip: zorg dat je verlichting op je fiets zet. Vooral een achterlicht is belangrijk liefst enorm knipperend en reflecterende kleding. Je moet ook echt door tunnels waar veel vrachtverkeer etc. doorheen raast. Je hebt geen fietspad (in 1 tunnel is wel een soort van trottoir) en afhankelijk van het moment van de dag rij jij in het donker terwijl automobilisten de zon vol in het gezicht hebben.