Col de la Loze

Zaczynając, tak jak ja, w centrum uzdrowiska Brides les Bains przy dużej kolumnie startowej, zyskuje się kilka dodatkowych metrów (wysokości).
Pierwsza część to klasyczny podjazd bez ekstremalnych przewyższeń przez ostre zakręty na zalesionym zboczu, a następnie przez małe wioski do większego znanego ośrodka narciarskiego Méribel.
Latem odbywa się tu wiele prac budowlanych, które niestety powodują duży ruch na trasie. Drogowskazy prowadzą przez wioskę w zakrętach do początku słynnego rowerowego "koziego szlaku".
Na pustych letnich stokach narciarskich stworzono wąską asfaltową ścieżkę rowerową. Genialny unikalny pomysł z plusami i minusami. Kontrast z pierwszą częścią nie mógł być większy. Brak ruchu, cisza z wyjątkiem własnego oddechu i czysta natura, jeśli zapomni się o infrastrukturze narciarskiej. Nie można wejść w rytm wspinaczki, bo ostatnie 8 km to podręcznikowy przykład nieregularności. W ciągu 100 metrów może zmieniać się od krótkiego zjazdu, płaskiego, wspinaczki do morderczo stromego. Oprócz namalowanego na asfalcie napisu "Wout Jonas Pogi ....", były też zabawne znaki zachęcające dla zwykłych śmiertelników, takich jak ja.
Szczyt to panorama 360° z Mont Blanc, która przyciąga wzrok i jest warta wysiłku. Na szczęście pokrywa chmur rozerwała się, gdy dotarłem do mojego kadru. Wsłuchiwałem się w pompującą muzykę zorganizowanego cyklo po stronie Courchevel.

Praktyczne aspekty:
-Od startu w dolinie są już znane biało-żółte znaczniki kilometrów z odległością do szczytu, wysokością i ％ kolejnym kilometrem. Te ostatnie na ścieżce rowerowej należy oczywiście traktować z przymrużeniem oka.
-Mniejszy ruch w weekendy ze względu na mniejszą aktywność budowlaną.

Decyzja: Sztuczna, ale UNIKALNA, nie do przegapienia!!!!!!

Same wspaniałe widoki na szczycie sprawiają, że ta wspinaczka jest tego warta! I jak wszyscy już powiedzieli, do Meribel jest w porządku. W Meribel dobrze jest znaleźć, gdzie iść. Tuż przed rozpoczęciem 'asfaltowej koziej ścieżki' trzeba nawet zignorować znak nakazujący trzymanie się lewej strony przez bardzo krótki czas. Potem wspinaczka staje się bardzo nieregularna. Te kawałki 20％ nie musiały być ode mnie, ale nagroda na szczycie jest tego warta! Wspaniałe widoki między innymi na Mont Blanc! Jechałem na początku czerwca, więc było jeszcze sporo śniegu.

Potwór... Zaczyna się jak typowa alpejska przełęcz przy średnich 7％, na stosunkowo dużej trasie (ruch wciąż spadał), ale to ostatnie 6,5 km odróżnia tę przełęcz od reszty. Na tym odcinku jedzie się pod górę po wyjątkowej ścieżce rowerowej między wyciągami narciarskimi, na przemian ze ścianami (15-20％) i bardziej płaskimi odcinkami. Ze względu na ostatnie 6,5 km, jest to wysoce zalecane, zarówno wyzwanie fizyczne, jak i podziwianie widoków!

Przełęcz zaczyna się dopiero na szczycie w Meribel, aż do Maribel jest to możliwe do pokonania regularne nachylenie, które czasami dotyka 10％ bardzo krótko na początku, ale później nie jest zbyt strome. Z Meribel jest kolejne 10 km średnio 8,4％, robiłem gorsze, ale nie ma to porównania z tym interwałowym stokiem. W Meribel najpierw trzeba przejść 3 km do wyciągu narciarskiego, gdzie znajduje się początek ładnie utwardzonej koziej ścieżki. Spokojnie pokonując mniej strome odcinki i łapiąc oddech, byłem w stanie kontynuować jazdę za jednym razem. Myślę, że najbardziej stromy odcinek znajduje się między 10 a 11％ na mapie Ostatni odcinek jest trudniejszy niż sugeruje mapa. Długi odcinek, na którym jesteś gdzieś około 13％. ostatni kawałek jest nieco mniej stromy, ale nogi mówią inaczej. I tak, po prostu przejeżdżasz przez teren narciarski wzdłuż i nad stokami. Na szczycie roztaczają się wspaniałe widoki na Mt Blanc.

Super zabawna i dziwna wspinaczka, zaczynająca się od Meribel z bardzo stromymi odcinkami przeplatanymi płaskimi. Podjazd zaczyna się przyjemnie i nieprzerwanie, dzięki czemu można złapać dobry rytm. Od Meribel jest nieco słabiej, z kilkoma kilometrami przez wioskę narciarską na mniej ciasnym asfalcie. Przez pierwsze 15 km starałem się tak dawkować, by starczyło mi sił na strome fragmenty, ale tam i tak trzeba jechać głęboko.

Aż do Meribel, to 14 km wspinaczki z regularnym procentem około 8 procent.
Ale te ostatnie 7 km!!!
Kawałki po 14, 15, 16 pkt.
Ale bardzo nieregularnie. 4km od szczytu średnio 11pkt. 3km od szczytu 12pkt.
Potem myślisz, że masz wszystko, a potem przychodzi ostatni kilometr ze ścianą jak Planche de belle files. 24pkt!

Ale było warto. Najpiękniejsze widoki, Mont Blanc w chmurach....

Piękne! A jednak bolesne!

Niesamowite doświadczenie na tym podjeździe, również dlatego, że tego dnia na trasie było mnóstwo publiczności na poboczu drogi, aby dopingować wszystkich amatorów, którzy pokonali ten podjazd. Ale także w zwykłe dni, zmieniające się nachylenia sprawiają, że jest to bestia podjazdu, wysoce zalecana (z tej strony) i zjazd przez Courcheval.

Czytając doświadczenia tutaj, można pomyśleć, że początek jest łatwy, ale pierwsze kilka kilometrów jest dość trudne. W pewnym momencie robi się lepiej. Upewnij się tylko, że jedziesz we właściwym kierunku, bo ja kilka razy się pomyliłem. Kiedy już znajdziesz się na ścieżce rowerowej, powodzenia, to będzie wyczerpujące. Widoki są spektakularne!

Powtórzę to, co już zostało powiedziane. Aż do Méribel, spacer po parku. Później to już inna sprawa. Trudne ze względu na ciągłą zmianę nachylenia. Trudno przewidzieć, gdzie są nasze rezerwy energetyczne. Koniec o 24％ jest STRASZNY, podobnie jak ostatnie kopnięcie w dupę...

To jeden z tych podjazdów, które zaczynają się dobrze, ale kończą strasznie stromo. Człowieku, ten ostatni odcinek, który jest specjalnie zbudowany dla rowerzystów, jest nie do zniesienia. A ci wszyscy faceci na elektrycznych rowerach górskich mknący obok sprawiają, że jest to psychicznie okropne. Ale jak to często bywa z bólem na rowerze, zapomina się o nim błyskawicznie, gdy kończy się na szczycie. Śliczny!

Ostatnie 6km wartkie, ze wspomnieniami o Mortirolo. Zgadzam się z recenzją, że to wszystko wygląda bardzo sztucznie. W każdym razie: Francja numerem 2 pod względem trudności! O wiele bardziej podoba mi się Galibier...

Dość łatwe podejście z Moutiers. Od Brides les Bains robi się poważniej, prawdziwa kol. Ale od Meribel robi się już tylko wyjątkowo. Statystyki na kilometr na to nie wskazują, ale ostatnie 8 km składa się z dziwacznie zmieniających się procentów wspinaczkowych. Od 4％ do 13％ do 8％ do 15％ itd. Z krótkimi odcinkami w okolicach 20％, ale też trochę zjazdów. Jak jazda pod górę po utwardzonej ścieżce dla rowerów górskich. Jest też specjalnie zbudowana dla rowerzystów i wolna od samochodów. To też nadaje jej coś sztucznego, niestety. Trudniejsze niż i nieporównywalne z żadną francuską alpejską przełęczą, jak dla mnie. Na szczycie czekają piękne widoki, w tym na masyw Mont Blanc. Zjazd jest do zrobienia aż do Courchevel. Potem należy zachować ostrożność ze względu na nawierzchnię drogi i ruch. Jeśli podjedziesz tą stroną to ominą Cię dziwaczne procenty, ale i esencja tej kol.

Niesamowicie piękna wspinaczka. Wspinaczka w 2021 roku z Brides les Bains. Pierwsza część idzie autostradą i przez wioski sportów zimowych, ale nie jest aż tak ruchliwa. Ostatnie 7 jest ciężkie, najpierw ładny chłodzący las ze stromymi, krótkimi, odcinkami, a później trochę bardziej rozległe równiny (stoki narciarskie). Col jest dobrze oznakowany, ładny nowy asfalt. Diabeł tkwi w ogonie, nachylenie na przemian do 19％, ale to zawsze jest krótkie i potem jest miejsce na jakieś odreagowanie. Ostatni kawałek, finisz pod górę i jesteś nagrodzony oszałamiającymi widokami. Zjazd jest wyraźny i nietrudny, tylko trzeba uważać przy większych prędkościach, bo asfalt ri Courchevel nie jest do końca bilardową taflą (jak to pod górę). Galibier jest przede wszystkim dłuższy, Col de la Loze trudniejszy. Zbyt duża ilość kilogramów'lub umiarkowany sprzęt górski wpędzi Cię tutaj w kłopoty.

Piękna wspinaczka, która dopiero od Meribel staje się naprawdę wyjątkowa, gdzie (część) trasy narciarskiej została wyasfaltowana. To sprawia, że uczucie roller coaster z ciągle zmieniającymi się procentami, aż do 24％! Niestety, ostatni kilometr był jeszcze pod śniegiem, więc nie udało mi się wejść na szczyt....

Wspinana w zeszłym roku we wrześniu. Aż do Méribel alpencol jakich wiele, ale za wioską, gdy zaczyna się 'ścieżka rowerowa' jest bardzo wyjątkowy. Podjazd jest znacznie trudniejszy niż sugeruje profil, z ciągle zmieniającymi się procentami. Kawiarnia na szczycie z oszałamiającą panoramą.
Musi się udać!