Col de la Loze z Brides les Bains przez Courchevel

Jeśli zaczynasz od doliny, jak większość rowerzystów, zanim w końcu skręcisz na ścieżkę rowerową Col de la Loze, masz już długi podbieg, który może liczyć się pod kołami.
Z Brides les Bains kierujemy się w stronę Bozel, aż do zjazdu na Courchevel na rondzie.
Przez kilka zakrętów na szerokiej (ruchliwej) drodze, z pięknymi punktami widokowymi i odcinkami +8％, prowadzi ona w górę zbocza góry przez wszystkie wioski, które tworzą duży obszar sportów zimowych.
Courchevel Le Praz (1300 m) z imponującymi skoczniami olimpijskimi, Courchevel Village (1550 m), Courchevel Moriond (1650 m) i wreszcie najwyższy przyziemny duży Courchevel (1850 m).
Drogowskazy do Altiport/Col de la Loze prowadzą przez zakręty obok sklepów Prada, Louis Vuitton, Rolex i Sotheby's..... do najwyższych partii wioski, która latem jest wielkim placem budowy.
Tuż przed tunelem w kierunku Altiport, ekskluzywna ścieżka rowerowa zaczyna się po prawej stronie obok Ferme de Pralong, zamkniętej szlabanem dla ruchu samochodowego. Kontrast z ruchem
nie mógłby być większy.
Podobnie jak druga nieco dłuższa i moim zdaniem trudniejsza strona (od Méribel), ta strona jest również podręcznikowa pod względem nieregularności nachylenia. Na przestrzeni kilometra może być w dół, płasko, lekko pod górę, stromo pod górę i bestialsko stromo, wprost przez letnie zielone, opuszczone stoki i wyciągi.
Szczyt to bajeczna panorama tego dnia ze stalowoniebieskim niebem, na którym Mont Blanc przyciągał wzrok śniegiem.

Znajome biało-żółte słupki informacyjne dla rowerzystów znajdują się od wylotu doliny.
-Jeśli to możliwe, należy jeździć rowerem w weekendy, ponieważ wtedy ruch na trasie dojazdowej jest znacznie mniejszy.....

Sztucznie stworzona ścieżka rowerowa jako epilog do długiej wspinaczki, której nie należy lekceważyć!

Jadąc z Pralognan-la-Vanoise, rozpocząłem wspinaczkę na rondzie między Bozel i La Perrière. Jako że nie jestem miłośnikiem wspinaczki, od samego początku zbocze było dość strome, aż do skoczni narciarskich. Później nieco zelżało (a może po prostu przyzwyczaiłem się do różnicy wysokości) aż do początku ścieżki rowerowej. Ruch uliczny aż do wioski Courchevel jest bardzo duży (szybko przestałem liczyć ciężarówki i samochody dostawcze rzemieślników, którzy jeżdżą na niezliczone place budowy w Courchevel... Po minięciu wioski Courchevel - miasta duchów w sierpniu, nawiasem mówiąc! - robi się znacznie przyjemniej.
Jeśli chodzi o ścieżkę rowerową, brak ruchu samochodowego czyni ją bardzo przyjemną z tego punktu widzenia. To, co jest mniej przyjemne, i powtórzę to jeszcze raz dla osoby nie uprawiającej wspinaczki, to ciąg prawie płaskich lub nawet zjazdowych odcinków z najazdami na 14-15％, które osobiście musiałem zygzakować, aby uniknąć postawienia stopy! Panorama na górze jest wspaniała, a Mont Blanc towarzyszy nam od pierwszych kilku metrów ścieżki rowerowej.
Podsumowując, bardzo przeciętny początek ze względu na ruch uliczny (8.30 rano w dzień powszedni w sierpniu), przejazd przez miasto duchów i nietypową ścieżkę rowerową! Powinienem zaznaczyć, że wybrałem tę stronę, bo raidary po drugiej stronie są jeszcze straszniejsze!

Niezależnie od tego, jak na to spojrzeć, Col de la Loze jest naprawdę trudna. Niezależnie od tego, skąd pochodzisz, z dołu staje się szybkim 30-kilometrowym podjazdem. I to nie jest tak, że ta wspinaczka ładnie się wypłaszcza na końcu :p
Dlatego też pokonanie tej strony jest prawdziwą przygodą. Podjazd o kilku obliczach, gdzie początek rzeczywiście może być postrzegany jako dość zatłoczony. Jechałem tym podjazdem w szczycie sezonu około godziny 10 i właściwie nie było źle. Choć pierwsza część podjazdu jest dość regularna, to łatwo ją również zbagatelizować. To aż 15 kilometrów z prędkością od 7 do 9 procent. Można to naprawdę poczuć, zwłaszcza gdy jest gorąco. Oczywiście epicka część zaczyna się za Courchevel, kiedy można wjechać na ścieżkę rowerową. Profil mógłby być lepiej wykonany w jednokilometrowych segmentach, tak jak po drugiej stronie, może wtedy można by uzyskać nieco więcej stromych odcinków tej wspinaczki. Na tej ścieżce rowerowej naprawdę można biec lub stać w miejscu. Jest albo grubo powyżej 10％, albo niewiele. Jeśli lubisz nieregularne podjazdy, to jest to dla Ciebie. Uważam, że jest dobrze przyprawiony, ponieważ nie ma cienia, a strome odcinki są często naprawdę strome. Powyżej 15％ jest powszechne.
Z drugiej strony widoki są przytłaczające. Naprawdę piękne i prawie zapomniałbyś na nie patrzeć podczas tuptania. Ale naprawdę piękne. Bardzo podoba mi się również wartość dodana, jaką jest możliwość jazdy dookoła.
Myślę, że druga strona, którą zrobiłem w 2019 roku, może być nieco cięższa na końcu. Ta strona, jako całość, jest może nieco ostrzejsza. Ale to naprawdę wspinaczka, która powinna znaleźć się na każdej liście rzeczy do zrobienia.

Klasyka w tworzeniu. Widoki powyżej są oszałamiające, a w pogodny dzień można również zobaczyć Mont Blanc.
Do Courchevel 1850 włącznie to piękny podbieg, na którym kilometry odliczają się przyjemnie. Potem jest bieg i stanie w miejscu na zbudowanej ścieżce rowerowej. Fajnie, że nie ma tam samochodów, bo na stromych odcinkach trzeba całą uwagę poświęcić na dostarczenie całej mocy.
Wadą jest spory ruch uliczny aż do Courchevel, chociaż pod górę nie cierpi się zbytnio. Nie pozwól, aby ostatnie 6 km kierowało się powyższym profilem, ponieważ odcinki 15％ i 0％ razem mają również średnią 7,5％ i taka jest rzeczywistość ;)

Zrobiłem to kilka dni przed TDF2023, który miał wspiąć się na Col de la Loze.
Zwłaszcza ostatnie 7 km po minięciu Altiport z Courchevel ~2000VAM to miejsce, w którym robi się ciekawie.
Stamtąd zaczyna się trasa du col de la loze... jest kilka stromych odcinków w 16-17％ ... a widok staje się coraz lepszy.

Jeśli jesteś szybki... podczas gdy TDF2023 jest w przygotowaniu... możesz zrobić szybki objazd... na lotnisko Courchevel (altiport) i zrobić metę TDF2023... a wjazd na pas startowy z odcinkiem do 17％ boli (po wspinaczce najpierw na szczyt).

Zrobiłem tę wspinaczkę od skrzyżowania głównej drogi między Bozel i Brides-les-Bains. Bardzo ładna wspinaczka, która jest trudna, ale również nie jest zbyt trudna. Ostatni odcinek z małego lotniska wydaje się wcześniej w porządku, z ograniczoną liczbą wysokościowców do go.... ale diabeł tkwi w tym ogonie. Strome odcinki na przemian z dropami. Naprawdę trudne, ale cola jako nagroda na szczycie smakuje najlepiej! Gorąco polecam tę wspinaczkę!