| Beroemde beklimming |
| Mooi landschap |
| 33 haarspeldbochten |
| #86 zwaarste beklimming van Europa |
| #33 meeste hoogtemeters van Lombardije |
| #64 gemiddeld steilste beklimming van Lombardije |
De Mortirolo ook bekend onder de naam 'Passo della Foppa' is beroemd en berucht. De klim is beroemd dankzij de 'Giro'. Iedere wielerfan weet dat deze ronde niet terugschrikt voor de allersteilste beklimmingen. En de 'Foppa' is er zo eentje. Klimmers pur-sang 'genieten' op deze berg maar de sprinters walgen van deze klim. Niemand minder dan Lance Armstrong zei tijdens deze klim dat hij liever een mountainbike had dan een racefiets. Hij noemde het de zwaarste klim die hij ooit gedaan heeft. Iedereen die een matige dag heeft zal op de klim vanuit Mazzo een hele zware dag hebben. De Mortirolo is niet te onderschatten. Het is een fantastisch mooie maar extreem zware klim. Een klim die elke fietser eens gedaan moet hebben. Want na de Mortiroilo lijkt alles vlak!
Van Mazzo di Valtellina op zo'n 500 meter boven zeeniveau slingert de weg van de Mortirolo naar 1852 meter in een ruime 12 kilometer, Dat dus maar liefst 1300 hoogtemeters. Deze droge cijfers geven aan dat het hard klimmen gaat worden. Met een zeer hoog gemiddeld stijgingspercentage. Het zwaarste deel in de klim begint op kilometer drie en loopt zo'n vijf kilometer door. Hier vind je korte stukken die tegen de twintig procent aan hikken, met gemiddeldes per kilometer van meer dan 15 procent. Geen tijd om te rusten hier! Wie uit zijn pedaaltjes klikt zal moeite hebben weer op de fiets te komen. In vergelijking met deze middelste kilometers lijkt het begin en het einde vlak, maar eigenlijk is niets minder waar.
Wie inderdaad denkt dat de eerste meters van deze klim meevallen zal zich in het dorpje Mazzo wel twee keer achter zijn oor krabben, een steile muur in het dorp brengt je meteen in de klim. Vanaf hier kronkelt de weg heel snel omhoog. Een bergverzet, een echt bergverzet, is hier een must anders is de kans op omvallen reëel aanwezig. Als je denkt dat een 'triple' wel nuttig kan zijn bedenk dan dat Pantani ooit (in de hoogtijdagen van het EPO gebruik) deze col opknalde met een verzet van 39x22.
De naam van Pantani is dan ook met deze klim verbonden. Wie na 8 kilometer klimmen nog oog heeft voor de omgeving zal op de muur boven de weg een mooi maar enigszins luguber koperen beeld van Pantani zien hangen. Vanaf hier zakt de steilte ietsjes in, om steeds minder steil te worden richting de top. Het pijnlijden zal bijna ophouden.
Eenmaal op de top heb je drie mogelijkheden, afdalen via dezelfde weg (erg steil en weinig interessant als afdaling), naar Aprica (veel vlak, vals plat en korte klimmetjes en een zeer matig wegdek maar wel een mooie 'rondtocht') of naar Edolo (een mooie afdaling), als je honger hebt gekregen van deze klim dan is de pasta in het Belvedère Chalet aan te raden. Daal hiervoor een kleine kilometer af richting Edolo.
Straatnaam: Strada del Mortirolo
Welkom! Activeer je account als je wilt reageren op onze website. Je hebt een verificatie e-mail in je inbox.
Als je foto's wilt uploaden, maak dan een account aan. Het duurt maar 1 minuut en het is helemaal gratis.
Doorgaan met Google
Doorgaan met Facebook
Doorgaan met Apple
Aanmelden met e-mail
Een must do route van Bormio op de Via Ciclista naar Mazzo, de klim is spectaculair en de klim naar de top is spectaculair.
Ruta imprescindible desde Bormio por la via ciclista hasta Mazzo .La subida espectacular la dureza que te eleva hasta la cima , una gozada
Eenmalig. Eenmalig en klaar, het is een bucketlistklim maar je zult er getraumatiseerd van achterblijven. Het is ook geen mooie klim. Ik heb het gedaan, het deed pijn.
One time deal. One and done, it’s a bucket list climb but will leave you traumatised. It’s not a particularly pretty climb either. I’ve done it, it hurt.
Vorig jaar na ReStelvio durfde ik de Mortirolo niet te proberen. Dit jaar, met een paar alpiene passen meer op zak, besloot ik voor het ringparcours vanuit Bormio te gaan en zowel de Mortirolo als de Gavia te beklimmen vanaf Ponte di Legno.
Ik kwam om 7 uur 's ochtends aan in Mazzo, dus ik vond de weg helemaal leeg, op een lokale boer op een tractor na. Hij moet zich hebben afgevraagd waarom iemand zich 's ochtends vroeg aan zo'n pijn blootstelt 😂
De klim is behoorlijk zwaar, zonder onderbreking en met constante steile hellingen. Het grootste deel is in het bos, wat zou hebben geholpen als ik hier later was aangekomen om de zon te vermijden. Ik wist niet zeker welk tempo ik moest aanhouden, omdat ik dacht dat ik daarna Gavia zou moeten beklimmen. Maar eerlijk gezegd, de hellingen hier kozen het tempo voor mij en ik ging voor een langzame malende beweging voor het grootste deel van de klim.
Zoveel haarspeldbochten, als je naar de teller onderaan kijkt, lopen de rillingen over je rug, maar uiteindelijk daalt het aantal!
De uitzichten zijn niet zo spectaculair als op andere passen, maar je zult versteld staan hoe weinig de huizen zijn waar je net voorbij bent gefietst in de vallei, zelfs halverwege de klim.
Als je eenmaal bij het Pantani-monument bent aangekomen, ben je er bijna. De weg sluit vanaf Grosio aan op de hoofdweg, met nieuw asfalt dankzij de recente Giro-etappe.
Al met al ben ik erg blij dat ik deze klim, die op mijn bucketlist stond, heb voltooid!
Last year after ReStelvio I didn't dare try the Mortirolo. This year, with a few more alpine passes under my belt, I decided to go for the ring course from Bormio, climbing both Mortirolo and Gavia from Ponte di Legno.
I arrived in Mazzo at 7AM, so I found the road completely empty, except for one local farmer on a tractor. He must have wondered why one would subject itself to such pain first thing in the morning 😂
The ascent is quite brutal, with no respite and constant strep gradients. Most of it is in the forest, which would have helped if I arrived here later, avoiding the sun. I wasn't sure which pace to keep, as I was thinking I would have had to climb Gavia afterwards. But honestly, the gradients here chose the pace for me and I went for a slow grinding motion for most of the climb.
So many hairpin turns, looking at the count at the bottom may send a shiver down your spine but eventually the number goes down!
The views are not as spectacular as other passes but you will be amazed to notice how little the houses you just cycled by in the valley are even half in into the climb.
Once you get to the Pantani monument you are almost there. The road will join the main one from Grosio, with new asphalt thanks to the recent Giro stage.
In overall I am very happy to have completed this climb which was on my bucket list!
Mythische klim, makkelijker dan verwacht hoewel er nooit een moment is om te rusten en er geen waterpunten langs de route zijn.
Salita mitica, più facile del previsto anche se non c’è mai un momento per rifiatare e non ci sono punti acqua lungo il percorso.
Het kan alleen worden aangepakt met een goede (uitstekende) training, anders is het een totale lijdensweg. Het is geen goede klim op de fiets... het is een boetedoening. Je vraagt jezelf af "waarom? elke keer als je het doet, maar als je de top bereikt... vraag je jezelf nog steeds af "waarom? Dat gezegd hebbende, het is ook een goede test tegen jezelf, in je vermogen om fysiek en psychologisch weerstand te bieden. Op de Mortirolo moet je eerst met je hoofd aankomen dan met je benen. Dit moet je minstens één keer doen.
Affrontabile solo con un buon (ottimo) allenamento, in caso contrario si va incontro alla sofferenza totale . Non è una bella salita impegnativa in bici...è una penitenza. Ti chiedi "perchè?" tutte le volte che lo affronti ma quando arrivi in cima...ti chiedi ancora "perche?". Detto ciò è una bella prova anche contro se stessi, nella propria capacità di resistenza fisica e psicologica. Sul Mortirolo devi arrivare prima con la testa che con le gambe. Da fare almeno 1 volta.
Vanmorgen bijna alleen gedaan. Voor de tweede keer beklommen vanaf Mazzo, de eerste keer vanaf Grosio. Het was een warme dag, de hellingen zijn dramatisch bijna altijd in de dubbele cijfers, en zonder adem te halen vecht je tegen jezelf met als enige doel er te komen. Maar op de top vergoedt de voldoening van een prestatie alle nachtmerries die je tijdens de beklimming hebt meegemaakt.
Fatta stamattina quasi in solitudine. Salito da Mazzo per la seconda volta, la prima invece da Grosio. Giornata calda, le pendenze sono drammaticamente quasi sempre a 2 cifre, senza respiro si lotta contro sè stessi con l'unico obiettivo di arrivare. Ma in cima la soddisfazione di aver compiuto un'impresa ripaga di tutti gli incubi vissuti nell'ascesa
Deze klim moet iedere wielrenner een keer op fietsen!! Een ware kwelling waar je flink kapot op kunt gaan. Toch vind ik in alle eerlijkheid de Angliru nog zwaarder omdat die een paar stukken heeft die zo steil zijn dat je moet oppassen dat je niet achterover valt omdat je tijdens het naar boven zwoegen iets TE enthousiast aan je stuur trekt. Dat is bij de Mortirolo niet het geval: hoewel deze flinke steile stukken heeft die ook nog eens lang doortrekken, is het nergens echt gevaarlijk. Wel ligt er op het eind nog een verassinkje op de loer, want net als de klim op het eind lijkt af te zwakken, krijg je bij een draai naar links nog een 'muurtje' van 150 meter tegen 13,5％ voorgeschoteld. Daarna is het gelukkig uitpeddelen naar de top.
Onderweg heb je overal welkome waterpunten en de bochten tellen af dus aan het eind is dat wel bemoedigend . Overigens wordt op bordjes het gemiddelde stijgingspercentage TOT DE VOLGENDE BOCHT weergegeven: erg nuttig wat mij betreft!! En een korte stop bij het Pantani-monument in bocht 11 is natuurlijk ook een must (en een prettig kort rustmoment).
Vanwege de slechte weersverwachting zijn wij afgedaald naar Grosio. Een prachtige afdaling met mooie uitzichten en perfect nieuw asfalt omdat de Giro hier een maand geleden is gepasseerd. Wel goed oppassen bij regen, want dan is het asfalt waarschijnlijk spekglad!!
Het is mogelijk om vanaf twee kanten en verschillende wegen naar de Mortirolo Pas te klimmen, maar dit is ongetwijfeld de meest iconische en de zwaarste. De hellingen zijn steil en houden bijna nooit op, hoewel ze vrij geleidelijk zijn. De haarspeldbochten (33!) geven trouw de afstanden en hellingen van elk deel aan, maar als je niet in goede conditie bent, kun je er beter niet naar kijken! Absoluut niet te missen klim voor degenen die zichzelf klimmers noemen
E' possibile salire al passo del Mortirolo da due versanti e diverse strade, ma questa senza dubbio è la più iconica e la più dura. Le pendenze sono importanti e non mollano quasi mai, anche se sono piuttosto graduali. I tornanti (33!) riportano fedelmente distanze e pendenze di ciascun tratto ma se non si è in forma meglio non guardarli! Salita assolutamente da non perdere per chi si definisce uno scalatore
In Lombardije zijn Valtellina en Valcamonica met elkaar verbonden door de Mortirolo Pas of Passo della Foppa. Dit wordt beschouwd als een van de zwaarste beklimmingen in Europa.
Vanaf MazzoDiValtellina (SO) gaat het in 12,5 km naar Monno (BS) met een hoogteverschil van 1300m.
Het gemiddelde stijgingspercentage is 10,5％, met pieken van 18.
Tussen de derde en de negende km daalt het stijgingspercentage nooit onder de 11％.
In Lombardia la Valtellina e la Valcamonica sono collegate dal Passo del Mortirolo o Passo della Foppa. Considerata una delle salite più dure d'Europa.
Preso da MazzoDiValtellina (SO) ti porta a Monno (BS) in 12,5km con un dislivello di 1300m.
La pendenza media è di 10,5％, con punte di 18.
Tra il terzo e il nono km la pendenza non scende mai sotto l'11％.
Het is een pas die ik aanbeveel omdat hij heel regelmatig is, wat betekent dat je van begin tot eind een stevig tempo kunt aanhouden zonder in de problemen te komen: er is geen onderbreking in het stijgingspercentage, het gemiddelde percentage is hoog, er zijn enkele zeer steile stukken, maar deze regelmaat in termen van gemiddeld percentage per km brengt je niet in de problemen, zolang je je eigen tempo aanhoudt.
Intrinsiek is het'een (zeer) moeilijke pas, paradoxaal genoeg heb ik er persoonlijk niet de meeste moeite mee gehad (om bovenstaande reden, maar ook omdat het overgrote deel van deze pas in de schaduw ligt, dus geen kans op last van de hitte).
C'est un col que je recommande car il est très régulier, ce qui permet de garder un rythme du début à la fin sans se mettre dans le rouge : aucune rupture de pente, le pourcentage moyen est élevé, il y a des proportions très raides mais cette régularité au niveau du pourcentage moyen par km vous ne met pas dans le rouge, pour autant que vous adoptiez un rythme qui vous est propre.
Intrinsèquement, c'est un col (très) difficile, paradoxalement, à titre personnel, ce n'est pas là que j'ai éprouvé le plus de difficulté (pour la raison évoquée ci-dessus mais aussi pare que ce col est situé dans sa grande majorité à l'ombre, donc aune "chance" de souffrir de la chaleur).
als je het in gezelschap doet is het'moeilijk voor je om te praten, in ieder geval lijden en niets anders, heel moeilijk klim'niet opgeven
if you do it in company it's difficult for you to talk, at least suffering and nothing else, very hard climb doesn't give up.
I made it with a 36x28 after that time I discovered the 32 ..
Bij elke haarspeldbocht staat een paneel met de afstand tot de top en het gemiddelde hellingspercentage naar de volgende haarspeldbocht.... en als je 11％ leest, is dat een hele opluchting. Ik heb nog nooit zulke steile haarspeldbochten gezien, het is ook moeilijk om een plek te vinden om te stoppen. Spectaculair.
Ad ogni tornante c'è un pannello che indica distanza dalla cima e pendenza media al tornante successivo....e quando leggi 11％ è un gran sollievo. Mai visti tornanti così ripidi, è difficile anche trovare un punto dove fermarsi. Spettacolare.
Dit was zwaar, echt heel zwaar. Ik had een tandwiel van 36 (voor) en 32 (achter) en dat was te doen, maar niet leuk. Vooral het middengedeelte was puur stoempen en gezien de lage cadans een zeer zware belasting voor je knieën. Ik kan zeker een lichter verzet aanraden, maar desondanks is het wel haalbaar. Na het zwaarste gedeelte vlakt het 'iets' af in de laatste vier kilometer, maar vergis je niet: ook hier zitten nog venijnige uitschieters naar 14 en 15％ tussen. Op het moment zelf vraag je je af waar je in hemelsnaam mee bezig bent, maar eenmaal boven realiseer je dat dat het allemaal waard is: je hebt dé Mortirolo bedwongen.
Klim waar je toch met een bang hartje naar toe rijd de eerste keer. Ik had voor de gelegenheid een huurfiets genomen met een 34x32. Mijn eigen fiets met 34x28 zou waarschijnlijk niet lukken (of toch niet op een gezonde manier). De klim is steil maar op de meeste plaatsen goed te doen als je het juiste verzet hebt. Gezien de klim ongelijkmatig klimt zijn er ook rustmomenten. Het is ook vrij aangenaam naar boven rijden, zeker op een weekdag wanneer je de klim nagenoeg voor je alleen lijkt te hebben. Er zijn geen spectaculaire uitzichten maar ik vind persoonlijk zo'n smalle weg tussen de bomen ook wel aangenaam. Ben jammer genoeg niet zonder stoppen boven geraakt omdat ik een 'Roglic' voor had en mijn ketting er af liep op 3km van het eind. Misschien mijn eigen schuld omdat ik op dat moment al euforisch begon te worden, wetende dat het zwaarste achter de rug was :p
Deze klim doe je niet omdat hij zo mooi is, maar omdat de steilte je een kick geeft. Man, ik ben nog nooit zo nerveus geweest voordat ik aan een klim begon. De zwaarste beklimmingen die ik tot dusverre gedaan had, waren de Galibier en de Stelvio. Totaal onvergelijkbaar qua stijgingspercentage. Ruim 1,5 uur later was ik euforisch. Het ging heerlijk! Ja, het is soms ontzettend steil, maar het wordt nergens ondoenlijk. in iedere kilometer zitten ook minimaal enkele meters dat het iets vlakker is (lees: 6-7 procent). Voor mij genoeg om te herstellen en lekker tegen de berg op te ‘dansen’. Doseren en variëren tussen zitten en staan zijn de toverwoorden. De bochten blijven steil, maar het nemen van de buitenbocht helpt ook hier. En dan is zelfs de Mortirolo een berg waar je in je ritme kunt komen. Het is soms erg smal, maar auto’s kunnen je zeker passeren. Alleen als twee auto’s elkaar tegenkomen loop je het risico op de ‘file’ te klappen. Gelukkig kwam ik 2 wielergekke automobilisten tegen die uitstapten, me aanmoedigden en toen pas elkaar probeerden te passeren. Er waren ook veel wielrenners op deze berg. Het wegdek is redelijk goed, al zitten er af en toe wat grovere stukken met wat steentjes tussen. Bij de bochten staan bordjes die de steilte en afstand tot de top aangeven. Daar staat ook steeds ‘Mortirolo’ op, waardoor je je nog beter realiseert dat je deze monsterberg toch echt aan het bedwingen bent. In 1 woord: doen! Heb je deze klim gehaald dan is de poort naar nóg zwaardere beklimmingen als de Zoncolan en de Angliru geopend. Die durf ik nu wel aan te vallen tenminste :)
Mortirolo.....90 minuten klimmen, nergens rust, halverwege regen, dat kon er ook nog wel bij. Dan blijft het toch bijzonder dat je boven een soort van euforie krijgt, die berg heb ik toch maar mooi weer gedaan. Het is zeker geen gemakkelijke klim maar absoluut een aanrader als je in de buurt bent.
Ik denk dat bijna alles al gezegd is over deze klim.
Ik voeg eraan toe dat ik het, afgezien van de prestatie, niet bijzonder leuk vind. Het is niet schilderachtig en je zit bijna de hele tijd naar het asfalt te staren van vermoeidheid.
Er zijn geen versnaperingen bij de finish en ook geen waterfonteinen langs de route.
Penso che su questa salita sia già stato detto quasi tutto.
Aggiungo che, a parte l'impresa, non la amo particolarmente. Non è panoramica e passi quasi tutto il tempo a fissare l'asfalto per la fatica.
Non ci sono ristori all'arrivo e nemmeno fontane per acqua lungo il percorso
Pittige beklimming maar dat wist ik want genoeg waarschuwingen gelezen vooraf. Daardoor viel het eigenlijk best mee, ook omdat het een relatief korte klim is. Oké het is steil en je krijgt onderweg geen kans om op adem te komen maar met het juiste verzet en het vinden van je ritme is het goed te doen. Ik had meer moeite met de Stelvio.
Mooi smal weggetje met mooie doorkijkjes en zeer rustig ook. 1x gestopt voor een selfie bij het monument voor Pantani!
Uiteraard een aanrader en als fietsliefhebber een must do! 🤙
Heerlijk om bijna de hele klim tussen de bomen te kunnen rijden. Die kale vlaktes boven de boomgrens worden op den duur maar saai. Wat mij betreft mooier dan de Stelvio. Door alle berichten had ik best schrik van deze klim, waarschijnlijk daardoor viel hij me erg mee. Heb echt zwaardere klimmen gereden. Het gaat er volgens mij om hoeveel kruit je vóór deze al verschoten hebt en hoe warm het is. Bij mij was het de eerste klim vanuit Bormio in een rondje met de Gavia en een op-en-neer van de Torri de Fraele.
Deze beklimming is de duivel in eigen persoon die de hoofdrol speelt in een ijzingwekkende horrorfilm. Eng, spannend, maar ook verleidend en aanlokkelijk. Tijdens de weg naar boven wordt angst échte horror. Het is een verschrikkelijke klim. Laat je niet misleiden door het gemiddelde stijgingspercentage van 11.2％. Vrijwel elk deel is (véél) steiler. Zelfs bochten bieden geen verlichting en gaan fors in hoogte omhoog. Net vlak genoeg om het gemiddelde te drukken, te schuin om relaxed te rusten. Afstappen is geen optie. Niet afstappen ook niet. Eventuele rustpunten moet je zorgvuldig plannen. Op de plekken waar je steun hebt van een verdwaald paaltje om in de pedalen te klikken. Lukt je dat niet dan bepaalt deze berg dat jij niet goed genoeg bent om door te gaan. Dat klinkt hard. Maar de Mortirolo kent geen genade. Deze berg is niet voor iedereen. Dat besef je direct als je de dagen ervoor de Stelvio beklimt waar het wemelt van de wielrenners. Op de Mortirolo ben je alleen. Weinig tot geen auto’s en slechts een paar verdwaalde fietsers die dezelfde ellende doormaken als jij. Maar die – mits ze de top behalen – net als jij weten dat ze na de Mortirolo nooit meer bang hoeven te zijn voor een beklimming. Als je deze doorstaat, dan kun je alles aan.
Begin november 2021 was ik in de buurt. Uiteraard was de pas gesloten. De weg was schoon tot het monument voor Pantani. Vanaf dat punt alleen maar ijs en sneeuw. Lekker steile klim en ik was de enige op de berg. Dat is ook wel bijzonder. Afdalen is niet bijzonder fijn. Door de steile weg haal je snel een hoge snelheid, terwijl de route erg bochtig is. Je moet dus vaak en stevig in de remmen.
's Morgens vanuit Marone, Iseomeer naar Edolo gereden met de auto. Daar de auto bij het station geparkeerd. Plan was de Gavia en de Mortirolo (vanuit Mazzo). De Gavia was fantastisch en goed te doen, vanaf de top daal je in ongeveer 55 kilometer meer dan 2000 meter tot de voet van de Mortirolo. Wat. Een. Beest. Ik heb zelden zo afgezien als op deze helling. Ik reed met 36-34 naar boven, dat ging net. Onderweg twee keer gestopt, 1x om m'n hartslag iets omlaag te krijgen en 1x bij het Pantani-monument. Tja, 39-22... Wat moet je daar nu van zeggen...? De laatste vier bochten zijn goed te doen en geven je ook wel vleugels. Eenmaal boven was de euforie groot. Afdalen aan de andere kant richting Monno en vandaar terug naar Edolo. Ruim 120 km en 3300 hm!
Een must do om keihard te beseffen dat klimmen niet voor iedereen is weggelegd. Het is steil, wordt steiler en vlakt daarna nauwelijks af. Overleven van bocht naar bocht, al zijn zelfs de haarspeldbochten extreem steil. Heerlijk om op stuk te gaan en na een mooie afdaling een goede combi met die andere killer, de Gavia met zijn slechte wegdek.
Ik huurde een Rossignol mountainbike in Bormio (Spot-On) voor €60 en daalde af naar Mazzo di Valtellina, vanwaar ik begon aan de klim naar Passo della Foppa / Mortirolo. De weg van Bormio naar Mazzo (28-30 km) is mooi (en bergafwaarts), je kunt langs de Adda rivier fietsen op de zeer goed onderhouden Sentiero Valtellina. De klim van Mazzo di Valtellina is absoluut zwaar, vandaar dat ik voor een mountainbike heb gekozen in plaats van een racefiets. Doe deze klim niet voor het uitzicht of de natuur, maar voor de prestatie om de top te bereiken. Auto's zijn relatief zeldzaam op de klim, evenals collega-fietsers, wat me verbaasde. Ik heb slechts 3 of 4 andere fietsers gezien en de gesprekken waren nogal kort ("Che caldo!",...). Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om een dikke sprinter te zijn tijdens de Giro d'Italia, met een achterstand na een vorige klim, en dan te vechten voor de tijdslimiet op deze Mortirolo. Ik at een zeer goedkope en welkome pasta in Rifugio Antonioli, dat ongeveer een halve km onder de top ligt. Wat me eigenlijk de das omdeed, was de terugweg naar Bormio: Mazzo ligt op 500 m boven de zeespiegel, terwijl Bormio op 1200 m ligt, dus houd daar rekening mee. Op enkele zomerse dagen zijn er geen auto's of motoren toegestaan op de klim: check de informatie van Enjoy Stelvio National Park.
I rented a Rossignol mountainbike in Bormio (Spot-On) for €60 and went down to Mazzo di Valtellina, from where I started the ascent to Passo della Foppa / Mortirolo. The road from Bormio to Mazzo (28-30 km) is lovely (and downhill), you can bike along the Adda river on the very well maintained Sentiero Valtellina. The climb from Mazzo di Valtellina is absolutely brutal, hence I chose a mountainbike instead of road bike. Don't do this climb for the views or the nature, but for the achievement of reaching the top. Cars are relatively rare on the climb, as well as fellow bikers which surprised me. I saw only 3 or 4 other riders and the conversations were rather short ("Che caldo!",...). Cannot imagine what it feels like to be a fat sprinter during Giro d'Italia, lagging behind after a previous climb, and then fighting for time limit on this Mortirolo. I had a very cheap and welcome pasta in Rifugio Antonioli, which is located approximately half a km below the top. What actually killed me was the way back to Bormio: Mazzo is situated at 500 m above sea level, while Bormio lies at 1200 m, so take this into account. On a few summer days, no cars or motorbikes are allowed on the climb: check the information from Enjoy Stelvio National Park.
Eerste kennismaking met een klim in de categorie 'extreem steil'. Na een goede opwarming met vertrek vanuit Bormio vallen de eerste kilometers nog redelijk mee. De steilste kilometers volgen na pakweg 3 kilometer en blijven vervolgens kilometers lang rond 12％ gemiddeld hangen. Deze cijfers zeggen genoeg. Bovendien is de realiteit nog lastiger. Doseren is uiteraard de boodschap. Het wegdek is overigens goed en ook de omgeving is best fraai (als je nog overschot hebt om rond je te kijken tenminste).
Een van die "must do's" beklimmingen voor elke fietser. Ik verwachtte dat dit een monster zou zijn... zwaar en een strijd, maar dat was helemaal niet het geval'*. Het is een zware klim, maar je kunt je versnelling kiezen en in een ritme komen, en je weg, langs het Pantani-monument, naar de top vergemakkelijken.
Een paar mooie uitzichten op de weg omhoog, en genoeg bomen om een beetje tegen de hitte te beschermen.
One of those 'must do' climbs for any cyclist. I was expecting this to be a monster... tough and a struggle, but that wasn't the case at all. It is a hard climb, but you can pick you gear and settle into a rhythm and ease your way, past the Pantani monument, and to the top.
Some lovely views on the way up, and enough tree cover to protect a little from the heat.
Een mythische berg, die het beste (of het slechtste) in de fietser naar boven haalt. Een uur lang niet denken, alleen staan op de pedalen en blijven trappen. Doseren is echt de crux: zoek het ritme tegen je max aan dat je wel een uur kan volhouden en waarbij je in kan spelen op een paar hele steile stukken. Voldoening naderhand is groot vooral vanwege de bekendheid, maar toch ook het ontnuchterende besef dat het zeker niet de zwaarste is. Tip: rondje Bormio met eerst de Mortirolo en dan de Gavia!
Een verschrikkelijk moeilijke beklimming. Eerlijk gezegd geraakte ik er niet op met mijn 53-39 en achteraan 30 als grootste. Iets voorbij de thermen was het gedaan met pedaalduwen. Dus als je het toch doet neem dan een kleinere versnelling want het is anders een moordende beklimming. Met een kleinere versnelling waarschijnlijk ook, maar het zal in ieder geval gemakkelijker zijn.
Dit is het soort cols waarom ik fiets.
Geen kat op te zijn.
Lekker steil, begin tot eind...
Lekker smalle baantjes
En geen onnozel motards op de weg...
Rust & afzien.
De klim is steil, het is zwaar, maar misschien is het de reputatie die het nog zwaarder maakt. Ook de duistere naam doet een duit in het zakje. Er zijn namelijk genoeg zwaardere beklimmingen te vinden in Europa, maar daar koop je weinig voor als je omhoog aan het zwoegen bent op deze klim. Persoonlijk vond ik de klim wel prettig, maar dit is precies het werk waar ik wel van hou (lang en redelijk steil). Qua prestatie en sportief is het een absolute aanrader. Qua uitzicht scoren andere beklimmingen een stuk beter.
Maar... elke wielrenner moet een keer in zijn leven deze kant de Mortirolo gereden hebben!
Een beest van een berg. Nooit één meegemaakt die zwaarder is. Elke kilometer denk je aan stoppen en het nooit meer te doen. Tot je boven bent, dan denk je aan nog een keer! Maar wat was die zwaar. De Stelvio staat in deze ranglijst als moeilijker, maar vooral langer. Je kan nagenoeg niet herstellen op de Mortirolo. In mijn eerste poging viel ik 4 x vanwege mijn ketting die eraf liep op te steile stukken. Twee dagen later had ik mijn alluminium fietst verruilt voor een Carbon en een iets kleiner verzet en ging het gestaag, met laag tempo omhoog. De Stelvio zou ik vervolgens (ok van de makkelijke kant dit keer) met gemiddeld meer dan 3km per uur sneller afleggen. Op de Mortirolo wordt he volledig uitelkaar getrokken. Maar bovenkomen is helend.
Deze klim doet pijn aan je benen. Mooi hoor maar afzien is het zeker. Twijfelde van te voren nog of ik hem met een 34/28 zou kunnen beklimmen. Erg blij dat ik heb geswitcht naar 34/32. Enige juiste keuze om "normaal' boven te geraken.
Voor iedereen die bovenkomt en geheimtip. Als je bij de T-splitsing linksaf gaat is een paar honderdmeter aan de rechterkant een strade bianchi naar een Agriturista waar ze voor 1,20 heerlijke cappuccino verkopen met gratis een fantastisch bergpanorama erbij. Als je geluk hebt ben je zoals mijn maat en ik alleen en kun je plaatsnemen in een ligstoel met de beentjes omhoog zodat je er extra van kunt genieten.
Wat de klim betreft: ik had mij voorgesteld dat hij superzwaar was. Dat viel mee. Zwaar was het wel maar als je een 30-26 of 30-29 erop hebt kun je mooi rond blijven draaien zodat je je knieën niet aan gort trapt.
Als je goed getraind bent is het goed te doen en kan je ondertussen genieten van het mooie parkoers en al fietsend nog wat foto's maken.
Wij hebben warmgereden vanuit Lovero. Bij de grote weg (SP27)staat de klim met een bord aangegeven. kan niet missen.
Wij hebben afgedaald via de T-splising rechts naar Trivigno (deze weg gaat trouwens eerst nog even omhoog en loopt ook een heel stuk vlak). Dat is een hele mooie rit over de kam. Je komt er niemand tegen en waant je in een soort paradijs met prachtige bergvergezichten. Na het dorpje Trivigno Bassa kun je rechtaf naar Tirano. Dat is een hele mooie technische afdaling met veel kronkelende bochten die op en neer gaat. In september waan je je in de Ronde van Lombardije.
Begin van de klim staat goed aangegeven in Mazzo. Na het begin wordt het al vrij snel heel erg steil, en ook nog eens onregelmatig steil. Met enige regelmaat moest ik staan om de kleinste versnelling (34/32) rond te krijgen. Bergverzet is een must! Na een paar erg steile stukken wordt het na 5 kilometer iets gelijkmatiger steil. Vanaf de samenkomst met de weg vanuit Grossio is het beter te doen. Alleen vanaf bocht 7 tot en met bocht 5 zijn de percentages weer even ruim boven de 10%, daarna uitbollen na de top. Bochten zijn genummerd van (ik meen) 33 beneden tot 1 bovenin.
Niet te vergelijken met de Mont Ventoux of Alpe d'huez. Gaaf om te doen alleen de weg naar Aprica stond niet aangegeven. (of was dat de vermoeidheid?) Na 200 meter dus naar rechts bij de T-kruising! Er zitten nog stukjes van 16% tussen. De afdaling heeft stukken van 25% !!!!
Succes
Met veel stress naar mazzo gereden, uiteindelijk alle stress voor niets. Heerlijk geklommen, was er al vroeg dus helemaal in mn eentje op de berg! Weinig herstelmomenten de eerste kilometers, zelfs niet in de bochten die ook schuin omhoog gelegd zijn. Eenmaal bij de samenkomst met de weg vanuit Grossio ga je als vanzelf omhoog met als beloning de top in mn eentje... wat een rust...
Kortom wees niet bang en ga ervoor! Ik ben geen ervaren klimmer (eerste keer hooggebergte) en woog op dat moment 78kg. Ik had wel eerlijkheidshalve een tripple (30-28)
Tweemaal in 2 dagen gedaan. (koos de eerste maal voor de "verkeerde" ingang vanuit bormio ) daarna een maand niet meer kunnen fietsen om dat ik mijn knieen overbelast had.
Wat ik me het meest herinner is dat ik zo nu en dan in de lach schoot vanwege het belachelijke stijgingspercentage. Toen ik tijdens de klim mijn helm op het wegdek legde zodat mijn man hem (met de auto) op kon pikken hoorde ik zijn slippende autobanden, hij kwam zelfs met vierwielaandrijving moeilijk op gang.
Kort daarvoor had ik de Fedaia en de st Pellegrino gedaan dus ik vond het wel te doen. Alleen die vliegen.....
Ik kan niet uitleggen hoe bang ik was voor deze beklimming. Na eerst alleen de laatste 3 kilometer geklommen te hebben (makkelijkste gedeelte) begon ik toch echt te twijfelen of ik zou bovenkomen. Twee dagen later besloten om hem echt te gaan doen. In het begin zo langzaam mogelijk opgefietst. Heel langzaam in het ritme gekomen. De Mortirolo is superzwaar, maar voor iedereen haalbaar. 's avond enorme pijn aan mijn kniën van de langzame cadans. Deze beklimming is officieel de moeilijkste die ik ook heb gedaan.
| 7 km/u | 01:44:51 |
| 11 km/u | 01:06:43 |
| 15 km/u | 00:48:56 |
| 19 km/u | 00:38:38 |
