Mortirolo

Klim waar je toch met een bang hartje naar toe rijd de eerste keer. Ik had voor de gelegenheid een huurfiets genomen met een 34x32. Mijn eigen fiets met 34x28 zou waarschijnlijk niet lukken (of toch niet op een gezonde manier). De klim is steil maar op de meeste plaatsen goed te doen als je het juiste verzet hebt. Gezien de klim ongelijkmatig klimt zijn er ook rustmomenten. Het is ook vrij aangenaam naar boven rijden, zeker op een weekdag wanneer je de klim nagenoeg voor je alleen lijkt te hebben. Er zijn geen spectaculaire uitzichten maar ik vind persoonlijk zo'n smalle weg tussen de bomen ook wel aangenaam. Ben jammer genoeg niet zonder stoppen boven geraakt omdat ik een 'Roglic' voor had en mijn ketting er af liep op 3km van het eind. Misschien mijn eigen schuld omdat ik op dat moment al euforisch begon te worden, wetende dat het zwaarste achter de rug was :p

Deze klim doe je niet omdat hij zo mooi is, maar omdat de steilte je een kick geeft. Man, ik ben nog nooit zo nerveus geweest voordat ik aan een klim begon. De zwaarste beklimmingen die ik tot dusverre gedaan had, waren de Galibier en de Stelvio. Totaal onvergelijkbaar qua stijgingspercentage. Ruim 1,5 uur later was ik euforisch. Het ging heerlijk! Ja, het is soms ontzettend steil, maar het wordt nergens ondoenlijk. in iedere kilometer zitten ook minimaal enkele meters dat het iets vlakker is (lees: 6-7 procent). Voor mij genoeg om te herstellen en lekker tegen de berg op te ‘dansen’. Doseren en variëren tussen zitten en staan zijn de toverwoorden. De bochten blijven steil, maar het nemen van de buitenbocht helpt ook hier. En dan is zelfs de Mortirolo een berg waar je in je ritme kunt komen. Het is soms erg smal, maar auto’s kunnen je zeker passeren. Alleen als twee auto’s elkaar tegenkomen loop je het risico op de ‘file’ te klappen. Gelukkig kwam ik 2 wielergekke automobilisten tegen die uitstapten, me aanmoedigden en toen pas elkaar probeerden te passeren. Er waren ook veel wielrenners op deze berg. Het wegdek is redelijk goed, al zitten er af en toe wat grovere stukken met wat steentjes tussen. Bij de bochten staan bordjes die de steilte en afstand tot de top aangeven. Daar staat ook steeds ‘Mortirolo’ op, waardoor je je nog beter realiseert dat je deze monsterberg toch echt aan het bedwingen bent. In 1 woord: doen! Heb je deze klim gehaald dan is de poort naar nóg zwaardere beklimmingen als de Zoncolan en de Angliru geopend. Die durf ik nu wel aan te vallen tenminste :)

Mortirolo.....90 minuten klimmen, nergens rust, halverwege regen, dat kon er ook nog wel bij. Dan blijft het toch bijzonder dat je boven een soort van euforie krijgt, die berg heb ik toch maar mooi weer gedaan. Het is zeker geen gemakkelijke klim maar absoluut een aanrader als je in de buurt bent.

Mooie klim, niet met geweldig uitzicht, maar wel één die je niet mag missen. Wel weer stuk zwaarder dan Stelvio. Rustige smalle weg. Let op afdaling als je rondje maakt: schuine afwaterings gootjes in de weg. Al met al een aanrader!

Pittige beklimming maar dat wist ik want genoeg waarschuwingen gelezen vooraf. Daardoor viel het eigenlijk best mee, ook omdat het een relatief korte klim is. Oké het is steil en je krijgt onderweg geen kans om op adem te komen maar met het juiste verzet en het vinden van je ritme is het goed te doen. Ik had meer moeite met de Stelvio.

Mooi smal weggetje met mooie doorkijkjes en zeer rustig ook. 1x gestopt voor een selfie bij het monument voor Pantani!

Uiteraard een aanrader en als fietsliefhebber een must do! 🤙

Heerlijk om bijna de hele klim tussen de bomen te kunnen rijden. Die kale vlaktes boven de boomgrens worden op den duur maar saai. Wat mij betreft mooier dan de Stelvio. Door alle berichten had ik best schrik van deze klim, waarschijnlijk daardoor viel hij me erg mee. Heb echt zwaardere klimmen gereden. Het gaat er volgens mij om hoeveel kruit je vóór deze al verschoten hebt en hoe warm het is. Bij mij was het de eerste klim vanuit Bormio in een rondje met de Gavia en een op-en-neer van de Torri de Fraele.

Deze beklimming is de duivel in eigen persoon die de hoofdrol speelt in een ijzingwekkende horrorfilm. Eng, spannend, maar ook verleidend en aanlokkelijk. Tijdens de weg naar boven wordt angst échte horror. Het is een verschrikkelijke klim. Laat je niet misleiden door het gemiddelde stijgingspercentage van 11.2％. Vrijwel elk deel is (véél) steiler. Zelfs bochten bieden geen verlichting en gaan fors in hoogte omhoog. Net vlak genoeg om het gemiddelde te drukken, te schuin om relaxed te rusten. Afstappen is geen optie. Niet afstappen ook niet. Eventuele rustpunten moet je zorgvuldig plannen. Op de plekken waar je steun hebt van een verdwaald paaltje om in de pedalen te klikken. Lukt je dat niet dan bepaalt deze berg dat jij niet goed genoeg bent om door te gaan. Dat klinkt hard. Maar de Mortirolo kent geen genade. Deze berg is niet voor iedereen. Dat besef je direct als je de dagen ervoor de Stelvio beklimt waar het wemelt van de wielrenners. Op de Mortirolo ben je alleen. Weinig tot geen auto’s en slechts een paar verdwaalde fietsers die dezelfde ellende doormaken als jij. Maar die – mits ze de top behalen – net als jij weten dat ze na de Mortirolo nooit meer bang hoeven te zijn voor een beklimming. Als je deze doorstaat, dan kun je alles aan.

Begin november 2021 was ik in de buurt. Uiteraard was de pas gesloten. De weg was schoon tot het monument voor Pantani. Vanaf dat punt alleen maar ijs en sneeuw. Lekker steile klim en ik was de enige op de berg. Dat is ook wel bijzonder. Afdalen is niet bijzonder fijn. Door de steile weg haal je snel een hoge snelheid, terwijl de route erg bochtig is. Je moet dus vaak en stevig in de remmen.

's Morgens vanuit Marone, Iseomeer naar Edolo gereden met de auto. Daar de auto bij het station geparkeerd. Plan was de Gavia en de Mortirolo (vanuit Mazzo). De Gavia was fantastisch en goed te doen, vanaf de top daal je in ongeveer 55 kilometer meer dan 2000 meter tot de voet van de Mortirolo. Wat. Een. Beest. Ik heb zelden zo afgezien als op deze helling. Ik reed met 36-34 naar boven, dat ging net. Onderweg twee keer gestopt, 1x om m'n hartslag iets omlaag te krijgen en 1x bij het Pantani-monument. Tja, 39-22... Wat moet je daar nu van zeggen...? De laatste vier bochten zijn goed te doen en geven je ook wel vleugels. Eenmaal boven was de euforie groot. Afdalen aan de andere kant richting Monno en vandaar terug naar Edolo. Ruim 120 km en 3300 hm!

Een must do om keihard te beseffen dat klimmen niet voor iedereen is weggelegd. Het is steil, wordt steiler en vlakt daarna nauwelijks af. Overleven van bocht naar bocht, al zijn zelfs de haarspeldbochten extreem steil. Heerlijk om op stuk te gaan en na een mooie afdaling een goede combi met die andere killer, de Gavia met zijn slechte wegdek.

Eerste kennismaking met een klim in de categorie 'extreem steil'. Na een goede opwarming met vertrek vanuit Bormio vallen de eerste kilometers nog redelijk mee. De steilste kilometers volgen na pakweg 3 kilometer en blijven vervolgens kilometers lang rond 12％ gemiddeld hangen. Deze cijfers zeggen genoeg. Bovendien is de realiteit nog lastiger. Doseren is uiteraard de boodschap. Het wegdek is overigens goed en ook de omgeving is best fraai (als je nog overschot hebt om rond je te kijken tenminste).

Een mythische berg, die het beste (of het slechtste) in de fietser naar boven haalt. Een uur lang niet denken, alleen staan op de pedalen en blijven trappen. Doseren is echt de crux: zoek het ritme tegen je max aan dat je wel een uur kan volhouden en waarbij je in kan spelen op een paar hele steile stukken. Voldoening naderhand is groot vooral vanwege de bekendheid, maar toch ook het ontnuchterende besef dat het zeker niet de zwaarste is. Tip: rondje Bormio met eerst de Mortirolo en dan de Gavia!

Een verschrikkelijk moeilijke beklimming. Eerlijk gezegd geraakte ik er niet op met mijn 53-39 en achteraan 30 als grootste. Iets voorbij de thermen was het gedaan met pedaalduwen. Dus als je het toch doet neem dan een kleinere versnelling want het is anders een moordende beklimming. Met een kleinere versnelling waarschijnlijk ook, maar het zal in ieder geval gemakkelijker zijn.

Dit is het soort cols waarom ik fiets.
Geen kat op te zijn.
Lekker steil, begin tot eind...
Lekker smalle baantjes
En geen onnozel motards op de weg...
Rust & afzien.

Dat is van voor het digitale (Strava) tijdperk! Spectaculair steil in een tijd dat het nog een beetje een mythe was. Van Zoncolan was nog geen sprake. De plaatjes zijn scans.

De klim is steil, het is zwaar, maar misschien is het de reputatie die het nog zwaarder maakt. Ook de duistere naam doet een duit in het zakje. Er zijn namelijk genoeg zwaardere beklimmingen te vinden in Europa, maar daar koop je weinig voor als je omhoog aan het zwoegen bent op deze klim. Persoonlijk vond ik de klim wel prettig, maar dit is precies het werk waar ik wel van hou (lang en redelijk steil). Qua prestatie en sportief is het een absolute aanrader. Qua uitzicht scoren andere beklimmingen een stuk beter.

Maar... elke wielrenner moet een keer in zijn leven deze kant de Mortirolo gereden hebben!

De Mortirolo... Als 11% als verlichting voelt...

Een beest van een berg. Nooit één meegemaakt die zwaarder is. Elke kilometer denk je aan stoppen en het nooit meer te doen. Tot je boven bent, dan denk je aan nog een keer! Maar wat was die zwaar. De Stelvio staat in deze ranglijst als moeilijker, maar vooral langer. Je kan nagenoeg niet herstellen op de Mortirolo. In mijn eerste poging viel ik 4 x vanwege mijn ketting die eraf liep op te steile stukken. Twee dagen later had ik mijn alluminium fietst verruilt voor een Carbon en een iets kleiner verzet en ging het gestaag, met laag tempo omhoog. De Stelvio zou ik vervolgens (ok van de makkelijke kant dit keer) met gemiddeld meer dan 3km per uur sneller afleggen. Op de Mortirolo wordt he volledig uitelkaar getrokken. Maar bovenkomen is helend.

Deze klim doet pijn aan je benen. Mooi hoor maar afzien is het zeker. Twijfelde van te voren nog of ik hem met een 34/28 zou kunnen beklimmen. Erg blij dat ik heb geswitcht naar 34/32. Enige juiste keuze om "normaal' boven te geraken.

Voor iedereen die bovenkomt en geheimtip. Als je bij de T-splitsing linksaf gaat is een paar honderdmeter aan de rechterkant een strade bianchi naar een Agriturista waar ze voor 1,20 heerlijke cappuccino verkopen met gratis een fantastisch bergpanorama erbij. Als je geluk hebt ben je zoals mijn maat en ik alleen en kun je plaatsnemen in een ligstoel met de beentjes omhoog zodat je er extra van kunt genieten.
Wat de klim betreft: ik had mij voorgesteld dat hij superzwaar was. Dat viel mee. Zwaar was het wel maar als je een 30-26 of 30-29 erop hebt kun je mooi rond blijven draaien zodat je je knieën niet aan gort trapt.
Als je goed getraind bent is het goed te doen en kan je ondertussen genieten van het mooie parkoers en al fietsend nog wat foto's maken.
Wij hebben warmgereden vanuit Lovero. Bij de grote weg (SP27)staat de klim met een bord aangegeven. kan niet missen.
Wij hebben afgedaald via de T-splising rechts naar Trivigno (deze weg gaat trouwens eerst nog even omhoog en loopt ook een heel stuk vlak). Dat is een hele mooie rit over de kam. Je komt er niemand tegen en waant je in een soort paradijs met prachtige bergvergezichten. Na het dorpje Trivigno Bassa kun je rechtaf naar Tirano. Dat is een hele mooie technische afdaling met veel kronkelende bochten die op en neer gaat. In september waan je je in de Ronde van Lombardije.

Begin van de klim staat goed aangegeven in Mazzo. Na het begin wordt het al vrij snel heel erg steil, en ook nog eens onregelmatig steil. Met enige regelmaat moest ik staan om de kleinste versnelling (34/32) rond te krijgen. Bergverzet is een must! Na een paar erg steile stukken wordt het na 5 kilometer iets gelijkmatiger steil. Vanaf de samenkomst met de weg vanuit Grossio is het beter te doen. Alleen vanaf bocht 7 tot en met bocht 5 zijn de percentages weer even ruim boven de 10%, daarna uitbollen na de top. Bochten zijn genummerd van (ik meen) 33 beneden tot 1 bovenin.

Niet te vergelijken met de Mont Ventoux of Alpe d'huez. Gaaf om te doen alleen de weg naar Aprica stond niet aangegeven. (of was dat de vermoeidheid?) Na 200 meter dus naar rechts bij de T-kruising! Er zitten nog stukjes van 16% tussen. De afdaling heeft stukken van 25% !!!!
Succes

Met veel stress naar mazzo gereden, uiteindelijk alle stress voor niets. Heerlijk geklommen, was er al vroeg dus helemaal in mn eentje op de berg! Weinig herstelmomenten de eerste kilometers, zelfs niet in de bochten die ook schuin omhoog gelegd zijn. Eenmaal bij de samenkomst met de weg vanuit Grossio ga je als vanzelf omhoog met als beloning de top in mn eentje... wat een rust...
Kortom wees niet bang en ga ervoor! Ik ben geen ervaren klimmer (eerste keer hooggebergte) en woog op dat moment 78kg. Ik had wel eerlijkheidshalve een tripple (30-28)

Tweemaal in 2 dagen gedaan. (koos de eerste maal voor de "verkeerde" ingang vanuit bormio ) daarna een maand niet meer kunnen fietsen om dat ik mijn knieen overbelast had.

Wat ik me het meest herinner is dat ik zo nu en dan in de lach schoot vanwege het belachelijke stijgingspercentage. Toen ik tijdens de klim mijn helm op het wegdek legde zodat mijn man hem (met de auto) op kon pikken hoorde ik zijn slippende autobanden, hij kwam zelfs met vierwielaandrijving moeilijk op gang.
Kort daarvoor had ik de Fedaia en de st Pellegrino gedaan dus ik vond het wel te doen. Alleen die vliegen.....

Ik kan niet uitleggen hoe bang ik was voor deze beklimming. Na eerst alleen de laatste 3 kilometer geklommen te hebben (makkelijkste gedeelte) begon ik toch echt te twijfelen of ik zou bovenkomen. Twee dagen later besloten om hem echt te gaan doen. In het begin zo langzaam mogelijk opgefietst. Heel langzaam in het ritme gekomen. De Mortirolo is superzwaar, maar voor iedereen haalbaar. 's avond enorme pijn aan mijn kniën van de langzame cadans. Deze beklimming is officieel de moeilijkste die ik ook heb gedaan.