Mortirolo is a climb in the region Lombardy. It is 12.2km long and bridges 1326 vertical meters with an average gradient of 10.8%, resulting in a difficulty score of 1577. The top of the ascent is located at 1868 meters above sea level. Climbfinder users shared 42 reviews of this climb and uploaded 66 photos.
Road name: Strada del Mortirolo
Welcome! Please activate your account if you would like to share something. Look for the verification email in your inbox.
If you want to upload your photos, you need to create an account. It only takes 1 minute and it's completely free.
Continue with Google
Continue with Facebook
Continue with Apple
Sign up with email
A must do route from Bormio on the Via Ciclista to Mazzo, the ascent is spectacular and the climb to the top is spectacular.
Ruta imprescindible desde Bormio por la via ciclista hasta Mazzo .La subida espectacular la dureza que te eleva hasta la cima , una gozada
One time deal. One and done, it’s a bucket list climb but will leave you traumatised. It’s not a particularly pretty climb either. I’ve done it, it hurt.
Last year after ReStelvio I didn't dare try the Mortirolo. This year, with a few more alpine passes under my belt, I decided to go for the ring course from Bormio, climbing both Mortirolo and Gavia from Ponte di Legno.
I arrived in Mazzo at 7AM, so I found the road completely empty, except for one local farmer on a tractor. He must have wondered why one would subject itself to such pain first thing in the morning 😂
The ascent is quite brutal, with no respite and constant strep gradients. Most of it is in the forest, which would have helped if I arrived here later, avoiding the sun. I wasn't sure which pace to keep, as I was thinking I would have had to climb Gavia afterwards. But honestly, the gradients here chose the pace for me and I went for a slow grinding motion for most of the climb.
So many hairpin turns, looking at the count at the bottom may send a shiver down your spine but eventually the number goes down!
The views are not as spectacular as other passes but you will be amazed to notice how little the houses you just cycled by in the valley are even half in into the climb.
Once you get to the Pantani monument you are almost there. The road will join the main one from Grosio, with new asphalt thanks to the recent Giro stage.
In overall I am very happy to have completed this climb which was on my bucket list!
Mythical climb, easier than expected although there is never a moment to rest and there are no water points along the route.
Salita mitica, più facile del previsto anche se non c’è mai un momento per rifiatare e non ci sono punti acqua lungo il percorso.
It can only be tackled with a good (excellent) workout, otherwise it is total suffering. It's not a good climb on a bike...it's a penance. You ask yourself "why? every time you tackle it but when you reach the top...you still ask yourself "why? Having said that, it is also a good test against yourself, in your capacity for physical and psychological resistance. On the Mortirolo you have to arrive first with your head than with your legs. To be done at least once.
Affrontabile solo con un buon (ottimo) allenamento, in caso contrario si va incontro alla sofferenza totale . Non è una bella salita impegnativa in bici...è una penitenza. Ti chiedi "perchè?" tutte le volte che lo affronti ma quando arrivi in cima...ti chiedi ancora "perche?". Detto ciò è una bella prova anche contro se stessi, nella propria capacità di resistenza fisica e psicologica. Sul Mortirolo devi arrivare prima con la testa che con le gambe. Da fare almeno 1 volta.
Done this morning almost alone. Climbed from Mazzo for the second time, the first time from Grosio. It was a hot day, the gradients are dramatically almost always in double figures, and without breathing you fight against yourself with the sole objective of getting there. But at the summit, the satisfaction of having accomplished a feat repays all the nightmares experienced during the ascent.
Fatta stamattina quasi in solitudine. Salito da Mazzo per la seconda volta, la prima invece da Grosio. Giornata calda, le pendenze sono drammaticamente quasi sempre a 2 cifre, senza respiro si lotta contro sè stessi con l'unico obiettivo di arrivare. Ma in cima la soddisfazione di aver compiuto un'impresa ripaga di tutti gli incubi vissuti nell'ascesa
Every cyclist should cycle up this climb once! A true agony where you can go to pieces. Yet, in all honesty, I find the Angliru even tougher because it has a few sections that are so steep that you have to be careful not to fall backwards because you pull on your handlebars too enthusiastically. That's not the case with the Mortirolo: although it has quite steep sections that are also long, nowhere is it really dangerous. However, there is a little surprise lurking at the end, because just as the climb seems to ease off at the end, a left turn presents you with another 'wall' of 150 metres at 13.5％. After that, it is happily paddling out to the top.
Along the way you have welcome water points everywhere and the curves count down so at the end that is quite encouraging incidentally signs display the average gradient ROT THE NEXT BEND: very useful as far as I'm concerned!!! And a quick stop at the Pantani monument in turn 11 is of course also a must (a nice short rest).
Because of the bad weather forecast, we descended to Grosio. A beautiful descent with great views and perfectly new tarmac because the Giro passed here a month ago. But be careful when it rains, as the asphalt is very slippery!
Deze klim moet iedere wielrenner een keer op fietsen!! Een ware kwelling waar je flink kapot op kunt gaan. Toch vind ik in alle eerlijkheid de Angliru nog zwaarder omdat die een paar stukken heeft die zo steil zijn dat je moet oppassen dat je niet achterover valt omdat je tijdens het naar boven zwoegen iets TE enthousiast aan je stuur trekt. Dat is bij de Mortirolo niet het geval: hoewel deze flinke steile stukken heeft die ook nog eens lang doortrekken, is het nergens echt gevaarlijk. Wel ligt er op het eind nog een verassinkje op de loer, want net als de klim op het eind lijkt af te zwakken, krijg je bij een draai naar links nog een 'muurtje' van 150 meter tegen 13,5％ voorgeschoteld. Daarna is het gelukkig uitpeddelen naar de top.
Onderweg heb je overal welkome waterpunten en de bochten tellen af dus aan het eind is dat wel bemoedigend . Overigens wordt op bordjes het gemiddelde stijgingspercentage TOT DE VOLGENDE BOCHT weergegeven: erg nuttig wat mij betreft!! En een korte stop bij het Pantani-monument in bocht 11 is natuurlijk ook een must (en een prettig kort rustmoment).
Vanwege de slechte weersverwachting zijn wij afgedaald naar Grosio. Een prachtige afdaling met mooie uitzichten en perfect nieuw asfalt omdat de Giro hier een maand geleden is gepasseerd. Wel goed oppassen bij regen, want dan is het asfalt waarschijnlijk spekglad!!
It is possible to climb to the Mortirolo Pass from two sides and different roads, but this is undoubtedly the most iconic and the toughest. The slopes are steep and almost never let up, although they are quite gradual. The hairpin bends (33!) faithfully report the distances and gradients of each section but if you are not in good shape, better not to look at them! Absolutely not-to-be-missed climb for those who call themselves climbers
E' possibile salire al passo del Mortirolo da due versanti e diverse strade, ma questa senza dubbio è la più iconica e la più dura. Le pendenze sono importanti e non mollano quasi mai, anche se sono piuttosto graduali. I tornanti (33!) riportano fedelmente distanze e pendenze di ciascun tratto ma se non si è in forma meglio non guardarli! Salita assolutamente da non perdere per chi si definisce uno scalatore
In Lombardy, Valtellina and Valcamonica are connected by the Mortirolo Pass or Passo della Foppa. Considered one of the toughest climbs in Europe.
Taken from MazzoDiValtellina (SO) it takes you to Monno (BS) in 12.5km with an altitude difference of 1300m.
The average gradient is 10.5％, with peaks of 18.
Between the third and ninth km, the gradient never drops below 11％.
In Lombardia la Valtellina e la Valcamonica sono collegate dal Passo del Mortirolo o Passo della Foppa. Considerata una delle salite più dure d'Europa.
Preso da MazzoDiValtellina (SO) ti porta a Monno (BS) in 12,5km con un dislivello di 1300m.
La pendenza media è di 10,5％, con punte di 18.
Tra il terzo e il nono km la pendenza non scende mai sotto l'11％.
It's a pass that I recommend because it's very regular, which means you can keep a steady pace from start to finish without getting into trouble: there's no break in the gradient, the average percentage is high, there are some very steep sections, but this regularity in terms of average percentage per km doesn't put you into trouble, as long as you adopt your own pace.
Intrinsically, it's a (very) difficult pass, paradoxically, on a personal level, it's not where I had the most difficulty (for the reason given above, but also because the vast majority of this pass is in the shade, so there's no chance of suffering from the heat).
C'est un col que je recommande car il est très régulier, ce qui permet de garder un rythme du début à la fin sans se mettre dans le rouge : aucune rupture de pente, le pourcentage moyen est élevé, il y a des proportions très raides mais cette régularité au niveau du pourcentage moyen par km vous ne met pas dans le rouge, pour autant que vous adoptiez un rythme qui vous est propre.
Intrinsèquement, c'est un col (très) difficile, paradoxalement, à titre personnel, ce n'est pas là que j'ai éprouvé le plus de difficulté (pour la raison évoquée ci-dessus mais aussi pare que ce col est situé dans sa grande majorité à l'ombre, donc aune "chance" de souffrir de la chaleur).
if you do it in company it's difficult for you to talk, at least suffering and nothing else, very hard climb doesn't give up
if you do it in company it's difficult for you to talk, at least suffering and nothing else, very hard climb doesn't give up.
I made it with a 36x28 after that time I discovered the 32 ..
At each hairpin bend there's a panel indicating distance to the top and average gradient to the next hairpin bend....and when you read 11％ it is a great relief. Never have I seen such steep hairpin bends, it is also difficult to find a place to stop. Spectacular.
Ad ogni tornante c'è un pannello che indica distanza dalla cima e pendenza media al tornante successivo....e quando leggi 11％ è un gran sollievo. Mai visti tornanti così ripidi, è difficile anche trovare un punto dove fermarsi. Spettacolare.
This was tough, really really tough. I had a sprocket of 36 (front) and 32 (rear) and it was doable, but not fun. Especially the middle section was pure stomping and, given the low cadence, a very heavy load on your knees. I can definitely recommend a lighter gear, but nevertheless it is doable. After the toughest part, it 'flattens slightly' in the last four kilometres, but make no mistake: even here there are still vicious outliers to 14 and 15％ in between. In the moment you wonder what on earth you are doing, but once at the top you realise it is all worth it: you have conquered the Mortirolo.
Dit was zwaar, echt heel zwaar. Ik had een tandwiel van 36 (voor) en 32 (achter) en dat was te doen, maar niet leuk. Vooral het middengedeelte was puur stoempen en gezien de lage cadans een zeer zware belasting voor je knieën. Ik kan zeker een lichter verzet aanraden, maar desondanks is het wel haalbaar. Na het zwaarste gedeelte vlakt het 'iets' af in de laatste vier kilometer, maar vergis je niet: ook hier zitten nog venijnige uitschieters naar 14 en 15％ tussen. Op het moment zelf vraag je je af waar je in hemelsnaam mee bezig bent, maar eenmaal boven realiseer je dat dat het allemaal waard is: je hebt dé Mortirolo bedwongen.
Climb you still ride to with a scared heart the first time. I had taken a rental bike with a 34x32 for the occasion. My own bike with 34x28 probably wouldn't do (or at least not in a healthy way). The climb is steep but doable in most places if you have the right gear. Given that the climb climbs unevenly, there are also rest stops. It is also quite pleasant riding uphill, especially on a weekday when you seem to have the climb virtually to yourself. There are no spectacular views but I personally find such'a narrow road between the trees quite pleasant too. Got to the top unfortunately not without stopping because I had a 'Roglic' ahead of me and my chain came off at 3km from the end. Maybe my own fault as I was already starting to get euphoric at that point, knowing the hardest part was behind me :p
Klim waar je toch met een bang hartje naar toe rijd de eerste keer. Ik had voor de gelegenheid een huurfiets genomen met een 34x32. Mijn eigen fiets met 34x28 zou waarschijnlijk niet lukken (of toch niet op een gezonde manier). De klim is steil maar op de meeste plaatsen goed te doen als je het juiste verzet hebt. Gezien de klim ongelijkmatig klimt zijn er ook rustmomenten. Het is ook vrij aangenaam naar boven rijden, zeker op een weekdag wanneer je de klim nagenoeg voor je alleen lijkt te hebben. Er zijn geen spectaculaire uitzichten maar ik vind persoonlijk zo'n smalle weg tussen de bomen ook wel aangenaam. Ben jammer genoeg niet zonder stoppen boven geraakt omdat ik een 'Roglic' voor had en mijn ketting er af liep op 3km van het eind. Misschien mijn eigen schuld omdat ik op dat moment al euforisch begon te worden, wetende dat het zwaarste achter de rug was :p
You do this climb not because it is so beautiful, but because the steepness gives you a kick. Man, I have never been so nervous before starting a climb. The toughest climbs I had done so far were the Galibier and the Stelvio. Totally incomparable in terms of gradient. Over 1.5 hours later, I was euphoric. It was going wonderfully! Yes, it is sometimes incredibly steep, but nowhere does it become unfeasible. in every kilometre there are also at least a few metres where it is slightly flatter (read: 6-7 per cent). For me, enough to recover and 'dance' up the mountain nicely. Dosing and varying between sitting and standing are the magic words. The bends remain steep, but taking the outside bend helps here too. And then even the Mortirolo is a mountain where you can get into your rhythm. It is very narrow at times, but cars can definitely pass you. Only if two cars bump into each other do you run the risk of colliding with the 'traffic jam'. Luckily, I met 2 cycling-mad motorists who got out, encouraged me and only then tried to pass each other. There were also a lot of cyclists on this mountain. The road surface is pretty good, although there are occasional coarser sections with some pebbles in between. At the bends, there are signs indicating the steepness and distance to the summit. They always say 'Mortirolo', which makes you realise even better that you really are conquering this monster mountain. In 1 word: do it! Once you have conquered this climb, the gateway to even tougher climbs like the Zoncolan and the Angliru is open. At least I dare attack those now :)
Deze klim doe je niet omdat hij zo mooi is, maar omdat de steilte je een kick geeft. Man, ik ben nog nooit zo nerveus geweest voordat ik aan een klim begon. De zwaarste beklimmingen die ik tot dusverre gedaan had, waren de Galibier en de Stelvio. Totaal onvergelijkbaar qua stijgingspercentage. Ruim 1,5 uur later was ik euforisch. Het ging heerlijk! Ja, het is soms ontzettend steil, maar het wordt nergens ondoenlijk. in iedere kilometer zitten ook minimaal enkele meters dat het iets vlakker is (lees: 6-7 procent). Voor mij genoeg om te herstellen en lekker tegen de berg op te ‘dansen’. Doseren en variëren tussen zitten en staan zijn de toverwoorden. De bochten blijven steil, maar het nemen van de buitenbocht helpt ook hier. En dan is zelfs de Mortirolo een berg waar je in je ritme kunt komen. Het is soms erg smal, maar auto’s kunnen je zeker passeren. Alleen als twee auto’s elkaar tegenkomen loop je het risico op de ‘file’ te klappen. Gelukkig kwam ik 2 wielergekke automobilisten tegen die uitstapten, me aanmoedigden en toen pas elkaar probeerden te passeren. Er waren ook veel wielrenners op deze berg. Het wegdek is redelijk goed, al zitten er af en toe wat grovere stukken met wat steentjes tussen. Bij de bochten staan bordjes die de steilte en afstand tot de top aangeven. Daar staat ook steeds ‘Mortirolo’ op, waardoor je je nog beter realiseert dat je deze monsterberg toch echt aan het bedwingen bent. In 1 woord: doen! Heb je deze klim gehaald dan is de poort naar nóg zwaardere beklimmingen als de Zoncolan en de Angliru geopend. Die durf ik nu wel aan te vallen tenminste :)
Mortirolo.....90 minutes of climbing, no rest anywhere, rain halfway up, we could do with that too. Then it is still special that at the top you feel a kind of euphoria, I did this mountain again. It is certainly not an easy climb but definitely recommended if you are in the area.
Mortirolo.....90 minuten klimmen, nergens rust, halverwege regen, dat kon er ook nog wel bij. Dan blijft het toch bijzonder dat je boven een soort van euforie krijgt, die berg heb ik toch maar mooi weer gedaan. Het is zeker geen gemakkelijke klim maar absoluut een aanrader als je in de buurt bent.
Nice climb, not with great views, but one not to be missed. A lot harder than Stelvio, though. Quiet narrow road. Pay attention to descent if you go round: sloping drainage gutters in the road. All in all highly recommended!
Mooie klim, niet met geweldig uitzicht, maar wel één die je niet mag missen. Wel weer stuk zwaarder dan Stelvio. Rustige smalle weg. Let op afdaling als je rondje maakt: schuine afwaterings gootjes in de weg. Al met al een aanrader!
I think almost everything has already been said about this climb.
I would add that, apart from the feat, I don't particularly like it. It is not scenic and you spend almost the entire time staring at the asphalt because of fatigue.
There are no refreshments at the finish and no water fountains along the route either.
Penso che su questa salita sia già stato detto quasi tutto.
Aggiungo che, a parte l'impresa, non la amo particolarmente. Non è panoramica e passi quasi tutto il tempo a fissare l'asfalto per la fatica.
Non ci sono ristori all'arrivo e nemmeno fontane per acqua lungo il percorso
Tough climb but I knew that because I read enough warnings beforehand. As a result, it wasn't too bad, also because it's a relatively short climb. Okay it is steep and you don't get a chance to catch your breath on the way but with the right gear and finding your rhythm it is quite doable. I had more trouble with the Stelvio.
Nice narrow road with nice vistas and very quiet too. Stopped once for a selfie at the monument to Pantani!
Obviously highly recommended and a must do as a cycling enthusiast! 🤙
Pittige beklimming maar dat wist ik want genoeg waarschuwingen gelezen vooraf. Daardoor viel het eigenlijk best mee, ook omdat het een relatief korte klim is. Oké het is steil en je krijgt onderweg geen kans om op adem te komen maar met het juiste verzet en het vinden van je ritme is het goed te doen. Ik had meer moeite met de Stelvio.
Mooi smal weggetje met mooie doorkijkjes en zeer rustig ook. 1x gestopt voor een selfie bij het monument voor Pantani!
Uiteraard een aanrader en als fietsliefhebber een must do! 🤙
It's great to be able to ride between the trees for almost the entire climb. The bare plains above the tree line become boring after a while. As far as I am concerned, nicer than the Stelvio. Because of all the reports, I was quite scared of this climb, but that's probably why it turned out better than I expected. I have really done tougher climbs. I think it's about how much powder you have burned before this one and how hot it is. For me, it was the first climb from Bormio in a circuit with the Gavia and an up-and-down of the Torri de Fraele.
Heerlijk om bijna de hele klim tussen de bomen te kunnen rijden. Die kale vlaktes boven de boomgrens worden op den duur maar saai. Wat mij betreft mooier dan de Stelvio. Door alle berichten had ik best schrik van deze klim, waarschijnlijk daardoor viel hij me erg mee. Heb echt zwaardere klimmen gereden. Het gaat er volgens mij om hoeveel kruit je vóór deze al verschoten hebt en hoe warm het is. Bij mij was het de eerste klim vanuit Bormio in een rondje met de Gavia en een op-en-neer van de Torri de Fraele.
This ascent is the devil himself playing the leading role in a chilling horror film. Scary, exciting, but also seductive and alluring. On the way up, fear becomes real horror. It is a terrible climb. Don't be fooled by the average gradient of 11.2％. Almost every part is (much) steeper. Even bends offer no relief and go up sharply in height. Just flat enough to keep the average down, too steep to rest comfortably. Dismounting is not an option. Not dismounting is not an option either. Any resting points must be carefully planned. Wherever you can, a stray pole will help you to click into the pedals. If you can't do that, this mountain will determine that you are not good enough to continue. That sounds harsh. But the Mortirolo knows no mercy. This mountain is not for everyone. You realise this immediately when you climb the Stelvio the day before, where it swarms with cyclists. On the Mortirolo you are alone. Few or no cars and only a few lost cyclists who are going through the same misery as you. But who - if they reach the top - know, like you, that after the Mortirolo they will never have to fear a climb again. If you get through it, you can handle anything.
Deze beklimming is de duivel in eigen persoon die de hoofdrol speelt in een ijzingwekkende horrorfilm. Eng, spannend, maar ook verleidend en aanlokkelijk. Tijdens de weg naar boven wordt angst échte horror. Het is een verschrikkelijke klim. Laat je niet misleiden door het gemiddelde stijgingspercentage van 11.2％. Vrijwel elk deel is (véél) steiler. Zelfs bochten bieden geen verlichting en gaan fors in hoogte omhoog. Net vlak genoeg om het gemiddelde te drukken, te schuin om relaxed te rusten. Afstappen is geen optie. Niet afstappen ook niet. Eventuele rustpunten moet je zorgvuldig plannen. Op de plekken waar je steun hebt van een verdwaald paaltje om in de pedalen te klikken. Lukt je dat niet dan bepaalt deze berg dat jij niet goed genoeg bent om door te gaan. Dat klinkt hard. Maar de Mortirolo kent geen genade. Deze berg is niet voor iedereen. Dat besef je direct als je de dagen ervoor de Stelvio beklimt waar het wemelt van de wielrenners. Op de Mortirolo ben je alleen. Weinig tot geen auto’s en slechts een paar verdwaalde fietsers die dezelfde ellende doormaken als jij. Maar die – mits ze de top behalen – net als jij weten dat ze na de Mortirolo nooit meer bang hoeven te zijn voor een beklimming. Als je deze doorstaat, dan kun je alles aan.
I was in the area in early November 2021. Of course the pass was closed. The road was clean until the monument to Pantani. From that point on only ice and snow. Nice steep climb and I was the only one on the mountain. That is also special. Descending is not particularly fine. Because of the steep road you quickly reach a high speed, while the route is very winding. So you have to brake often and firmly.
Begin november 2021 was ik in de buurt. Uiteraard was de pas gesloten. De weg was schoon tot het monument voor Pantani. Vanaf dat punt alleen maar ijs en sneeuw. Lekker steile klim en ik was de enige op de berg. Dat is ook wel bijzonder. Afdalen is niet bijzonder fijn. Door de steile weg haal je snel een hoge snelheid, terwijl de route erg bochtig is. Je moet dus vaak en stevig in de remmen.
In the morning from Marone, Lake Iseo to Edolo by car. Parked the car at the train station. Plan was the Gavia and the Mortirolo (from Mazzo). The Gavia was fantastic and easy to do, from the top you descend in about 55 kilometers more than 2000 meters to the foot of the Mortirolo. What. One. Beast. I have rarely suffered as much as I did on this slope. I rode up with 36-34, that was just about enough. Along the way I stopped twice, once to get my heart rate down and once at the Pantani monument. Well, 39-22 ... What can you say about that? The last four corners are easy to do and give you wings. Once at the top, the euphoria was huge. Downhill on the other side towards Monno and from there back to Edolo. Over 120 km and 3300 hm!
's Morgens vanuit Marone, Iseomeer naar Edolo gereden met de auto. Daar de auto bij het station geparkeerd. Plan was de Gavia en de Mortirolo (vanuit Mazzo). De Gavia was fantastisch en goed te doen, vanaf de top daal je in ongeveer 55 kilometer meer dan 2000 meter tot de voet van de Mortirolo. Wat. Een. Beest. Ik heb zelden zo afgezien als op deze helling. Ik reed met 36-34 naar boven, dat ging net. Onderweg twee keer gestopt, 1x om m'n hartslag iets omlaag te krijgen en 1x bij het Pantani-monument. Tja, 39-22... Wat moet je daar nu van zeggen...? De laatste vier bochten zijn goed te doen en geven je ook wel vleugels. Eenmaal boven was de euforie groot. Afdalen aan de andere kant richting Monno en vandaar terug naar Edolo. Ruim 120 km en 3300 hm!
A must do to realise that climbing is not for everyone. It is steep, gets steeper and then hardly flattens out. Survival of bends to bends, although even the hairpin bends are extremely steep. Great to break down and after a nice descent a good combination with that other killer, the Gavia with its bad road surface.
Een must do om keihard te beseffen dat klimmen niet voor iedereen is weggelegd. Het is steil, wordt steiler en vlakt daarna nauwelijks af. Overleven van bocht naar bocht, al zijn zelfs de haarspeldbochten extreem steil. Heerlijk om op stuk te gaan en na een mooie afdaling een goede combi met die andere killer, de Gavia met zijn slechte wegdek.
I rented a Rossignol mountainbike in Bormio (Spot-On) for €60 and went down to Mazzo di Valtellina, from where I started the ascent to Passo della Foppa / Mortirolo. The road from Bormio to Mazzo (28-30 km) is lovely (and downhill), you can bike along the Adda river on the very well maintained Sentiero Valtellina. The climb from Mazzo di Valtellina is absolutely brutal, hence I chose a mountainbike instead of road bike. Don't do this climb for the views or the nature, but for the achievement of reaching the top. Cars are relatively rare on the climb, as well as fellow bikers which surprised me. I saw only 3 or 4 other riders and the conversations were rather short ("Che caldo!",...). Cannot imagine what it feels like to be a fat sprinter during Giro d'Italia, lagging behind after a previous climb, and then fighting for time limit on this Mortirolo. I had a very cheap and welcome pasta in Rifugio Antonioli, which is located approximately half a km below the top. What actually killed me was the way back to Bormio: Mazzo is situated at 500 m above sea level, while Bormio lies at 1200 m, so take this into account. On a few summer days, no cars or motorbikes are allowed on the climb: check the information from Enjoy Stelvio National Park.
First encounter with a climb in the category 'extremely steep'. After a good warm-up and departure from Bormio, the first few kilometres are not too bad. The steepest kilometres follow after about 3 kilometres and then hang around 12％ average for kilometres. These figures say it all. The reality is even more difficult. Dosing is of course the message. The road surface is good and the scenery is also quite nice (at least, if you have some spare time to look around).
Eerste kennismaking met een klim in de categorie 'extreem steil'. Na een goede opwarming met vertrek vanuit Bormio vallen de eerste kilometers nog redelijk mee. De steilste kilometers volgen na pakweg 3 kilometer en blijven vervolgens kilometers lang rond 12％ gemiddeld hangen. Deze cijfers zeggen genoeg. Bovendien is de realiteit nog lastiger. Doseren is uiteraard de boodschap. Het wegdek is overigens goed en ook de omgeving is best fraai (als je nog overschot hebt om rond je te kijken tenminste).
One of those 'must do' climbs for any cyclist. I was expecting this to be a monster... tough and a struggle, but that wasn't the case at all. It is a hard climb, but you can pick you gear and settle into a rhythm and ease your way, past the Pantani monument, and to the top.
Some lovely views on the way up, and enough tree cover to protect a little from the heat.
A mythical mountain, which brings out the best (or worst) in the cyclist. For an hour, don't think, just stand on the pedals and keep pedalling. Dosage is really the key: find the rhythm close to your max that you can keep up for an hour and where you can take advantage of a few very steep sections. Satisfaction afterwards is great especially because of the familiarity, but also the sobering realization that it is certainly not the toughest. Tip: Bormio tour with first the Mortirolo and then the Gavia!
Een mythische berg, die het beste (of het slechtste) in de fietser naar boven haalt. Een uur lang niet denken, alleen staan op de pedalen en blijven trappen. Doseren is echt de crux: zoek het ritme tegen je max aan dat je wel een uur kan volhouden en waarbij je in kan spelen op een paar hele steile stukken. Voldoening naderhand is groot vooral vanwege de bekendheid, maar toch ook het ontnuchterende besef dat het zeker niet de zwaarste is. Tip: rondje Bormio met eerst de Mortirolo en dan de Gavia!
A terribly difficult climb. To be honest, I couldn't get up it with my 53-39 and 30 at the back. A little past the thermal, the pedal pushing was over. So if you do it, take a smaller gear because otherwise it's a killer climb. Probably also with a smaller gear, but at least it will be easier.
Een verschrikkelijk moeilijke beklimming. Eerlijk gezegd geraakte ik er niet op met mijn 53-39 en achteraan 30 als grootste. Iets voorbij de thermen was het gedaan met pedaalduwen. Dus als je het toch doet neem dan een kleinere versnelling want het is anders een moordende beklimming. Met een kleinere versnelling waarschijnlijk ook, maar het zal in ieder geval gemakkelijker zijn.
This is the kind of cols I ride.
No cat on them.
Nice and steep, start to finish...
nice and narrow lanes
And no silly motards on the road...
Peace & quiet.
Dit is het soort cols waarom ik fiets.
Geen kat op te zijn.
Lekker steil, begin tot eind...
Lekker smalle baantjes
En geen onnozel motards op de weg...
Rust & afzien.
That's from before the digital (Strava) era! Spectacularly steep at a time when it was still a bit of a myth. There was no mention of Zoncolan yet. The pictures are scans.
Dat is van voor het digitale (Strava) tijdperk! Spectaculair steil in een tijd dat het nog een beetje een mythe was. Van Zoncolan was nog geen sprake. De plaatjes zijn scans.
The climb is steep, it is tough, but perhaps it is the reputation that makes it even tougher. The obscure name also adds to the difficulty. There are plenty of tougher climbs in Europe, but you don't buy that when you're slogging up this climb. Personally, I liked the climb, but this is exactly the kind of work I like (long and fairly steep). In terms of performance and sportiness, it is an absolute must. In terms of views, other climbs score a lot better.
But... Every cyclist should ride this side of the Mortirolo once in his life!
De klim is steil, het is zwaar, maar misschien is het de reputatie die het nog zwaarder maakt. Ook de duistere naam doet een duit in het zakje. Er zijn namelijk genoeg zwaardere beklimmingen te vinden in Europa, maar daar koop je weinig voor als je omhoog aan het zwoegen bent op deze klim. Persoonlijk vond ik de klim wel prettig, maar dit is precies het werk waar ik wel van hou (lang en redelijk steil). Qua prestatie en sportief is het een absolute aanrader. Qua uitzicht scoren andere beklimmingen een stuk beter.
Maar... elke wielrenner moet een keer in zijn leven deze kant de Mortirolo gereden hebben!
The Mortirolo... If 11% feels like relief...
De Mortirolo... Als 11% als verlichting voelt...
A beast of a mountain. Never seen a tougher one. Every kilometer you think of stopping and never do it again. Until you reach the top, then you think of doing it again! But how hard it was. The Stelvio is in this ranking as more difficult, but especially longer. You can hardly recover on the Mortirolo. In my first attempt I fell 4 times because my chain broke on steep parts. Two days later I changed my alluminium bike for a carbon one with a slightly smaller gear and went steadily up at low speed. The Stelvio I would then (ok from the easy side this time) cycle faster with an average of more than 3km per hour. On the Mortirolo you are pulled to pieces. But coming up is healing.
Een beest van een berg. Nooit één meegemaakt die zwaarder is. Elke kilometer denk je aan stoppen en het nooit meer te doen. Tot je boven bent, dan denk je aan nog een keer! Maar wat was die zwaar. De Stelvio staat in deze ranglijst als moeilijker, maar vooral langer. Je kan nagenoeg niet herstellen op de Mortirolo. In mijn eerste poging viel ik 4 x vanwege mijn ketting die eraf liep op te steile stukken. Twee dagen later had ik mijn alluminium fietst verruilt voor een Carbon en een iets kleiner verzet en ging het gestaag, met laag tempo omhoog. De Stelvio zou ik vervolgens (ok van de makkelijke kant dit keer) met gemiddeld meer dan 3km per uur sneller afleggen. Op de Mortirolo wordt he volledig uitelkaar getrokken. Maar bovenkomen is helend.
This climb hurts your legs. Nice but it is certainly hard. I doubted beforehand if I could climb it with a 34/28. Very happy that I switched to 34/32. Only right choice to get to the top "normally".
Deze klim doet pijn aan je benen. Mooi hoor maar afzien is het zeker. Twijfelde van te voren nog of ik hem met een 34/28 zou kunnen beklimmen. Erg blij dat ik heb geswitcht naar 34/32. Enige juiste keuze om "normaal' boven te geraken.
For anyone who comes up and secret tip. If you turn left at the T-junction is a few hundred meters to the right a strade bianchi to an Agriturista where they sell for 1.20 delicious cappuccino with free a fantastic mountain panorama there. If you are lucky you are alone like my buddy and I and you can sit in a deck chair with your legs up so you can enjoy it even more.
As for the climb, I had imagined it to be super tough. It was not so bad. It was tough, but if you have a 30-26 or 30-29 on it, you can keep turning around so you don't break your knees.
If you are well trained, it's easy to do and you can enjoy the beautiful course and make some pictures while cycling.
We have warmed up from Lovero. At the main road (SP27) is the climb with a sign. can not miss it.
We have descended via the T-junction right to Trivigno (this road goes up first and is also quite flat). That is a very nice ride over the ridge. There is nobody around and you imagine yourself in some sort of paradise with beautiful mountain views. After the village of Trivigno Bassa you can turn right to Tirano. This is a very nice technical descent with many twists and turns up and down. In September you imagine yourself in the Tour of Lombardy.
Voor iedereen die bovenkomt en geheimtip. Als je bij de T-splitsing linksaf gaat is een paar honderdmeter aan de rechterkant een strade bianchi naar een Agriturista waar ze voor 1,20 heerlijke cappuccino verkopen met gratis een fantastisch bergpanorama erbij. Als je geluk hebt ben je zoals mijn maat en ik alleen en kun je plaatsnemen in een ligstoel met de beentjes omhoog zodat je er extra van kunt genieten.
Wat de klim betreft: ik had mij voorgesteld dat hij superzwaar was. Dat viel mee. Zwaar was het wel maar als je een 30-26 of 30-29 erop hebt kun je mooi rond blijven draaien zodat je je knieën niet aan gort trapt.
Als je goed getraind bent is het goed te doen en kan je ondertussen genieten van het mooie parkoers en al fietsend nog wat foto's maken.
Wij hebben warmgereden vanuit Lovero. Bij de grote weg (SP27)staat de klim met een bord aangegeven. kan niet missen.
Wij hebben afgedaald via de T-splising rechts naar Trivigno (deze weg gaat trouwens eerst nog even omhoog en loopt ook een heel stuk vlak). Dat is een hele mooie rit over de kam. Je komt er niemand tegen en waant je in een soort paradijs met prachtige bergvergezichten. Na het dorpje Trivigno Bassa kun je rechtaf naar Tirano. Dat is een hele mooie technische afdaling met veel kronkelende bochten die op en neer gaat. In september waan je je in de Ronde van Lombardije.
The start of the climb is well signposted in Mazzo. After the start it gets very steep very quickly, and also very irregularly steep. With some regularity I had to stand up to get the smallest gear (34/32) around. Mountain gears are a must! After a few very steep parts, it gets a bit steeper after 5 km. From the junction with the road from Grossio it is more manageable. Only from turn 7 to turn 5 the percentages are again well above 10%, then roll out after the summit. Bends are numbered from (I think) 33 down to 1 up.
Begin van de klim staat goed aangegeven in Mazzo. Na het begin wordt het al vrij snel heel erg steil, en ook nog eens onregelmatig steil. Met enige regelmaat moest ik staan om de kleinste versnelling (34/32) rond te krijgen. Bergverzet is een must! Na een paar erg steile stukken wordt het na 5 kilometer iets gelijkmatiger steil. Vanaf de samenkomst met de weg vanuit Grossio is het beter te doen. Alleen vanaf bocht 7 tot en met bocht 5 zijn de percentages weer even ruim boven de 10%, daarna uitbollen na de top. Bochten zijn genummerd van (ik meen) 33 beneden tot 1 bovenin.
Not comparable with Mont Ventoux or Alpe d'huez. Cool to do but the road to Aprica was not indicated. (Or was that fatigue?) After 200 meters turn right at the T-junction! There are still parts of 16%. The descent has parts of 25% !!!!
Good luck
Niet te vergelijken met de Mont Ventoux of Alpe d'huez. Gaaf om te doen alleen de weg naar Aprica stond niet aangegeven. (of was dat de vermoeidheid?) Na 200 meter dus naar rechts bij de T-kruising! Er zitten nog stukjes van 16% tussen. De afdaling heeft stukken van 25% !!!!
Succes
With a lot of stress I drove to mazzo, but in the end all the stress for nothing. I was there early so I was all alone on the mountain! The first few kilometers I had little time to recover, not even in the curves that are also slanted upwards. Once at the confluence with the road from Grossio you go up automatically with the reward of the top by myself ... what a peace ...
In short do not be afraid and go for it! I am not an experienced climber (first time high mountains) and weighed 78kg at the time. I did have a tripple (30-28) to be honest.
Met veel stress naar mazzo gereden, uiteindelijk alle stress voor niets. Heerlijk geklommen, was er al vroeg dus helemaal in mn eentje op de berg! Weinig herstelmomenten de eerste kilometers, zelfs niet in de bochten die ook schuin omhoog gelegd zijn. Eenmaal bij de samenkomst met de weg vanuit Grossio ga je als vanzelf omhoog met als beloning de top in mn eentje... wat een rust...
Kortom wees niet bang en ga ervoor! Ik ben geen ervaren klimmer (eerste keer hooggebergte) en woog op dat moment 78kg. Ik had wel eerlijkheidshalve een tripple (30-28)
I did it twice in 2 days. (The first time I chose the "wrong" entrance from bormio). After that I couldn't cycle for a month because my knees were overloaded.
Tweemaal in 2 dagen gedaan. (koos de eerste maal voor de "verkeerde" ingang vanuit bormio ) daarna een maand niet meer kunnen fietsen om dat ik mijn knieen overbelast had.
What I remember most is laughing every now and then because of the ridiculous gradient. During the climb, when I put my helmet on the road so my husband could pick him up (by car) I could hear his skidding tires, he was having trouble getting going even with four-wheel drive.
Shortly before that I had done the Fedaia and the st Pellegrino so I thought it was doable. Only those flies.....
Wat ik me het meest herinner is dat ik zo nu en dan in de lach schoot vanwege het belachelijke stijgingspercentage. Toen ik tijdens de klim mijn helm op het wegdek legde zodat mijn man hem (met de auto) op kon pikken hoorde ik zijn slippende autobanden, hij kwam zelfs met vierwielaandrijving moeilijk op gang.
Kort daarvoor had ik de Fedaia en de st Pellegrino gedaan dus ik vond het wel te doen. Alleen die vliegen.....
I can't explain how scared I was for this climb. After having climbed only the last 3 km (easiest part) I really started to doubt whether I would make it to the top. Two days later, I decided to do it for real. In the beginning I went as slow as possible. Very slowly I got into the rhythm. The Mortirolo is a tough one, but feasible for everyone. In the evening my knees hurt from the slow cadence. This climb is officially the hardest I have ever done.
Ik kan niet uitleggen hoe bang ik was voor deze beklimming. Na eerst alleen de laatste 3 kilometer geklommen te hebben (makkelijkste gedeelte) begon ik toch echt te twijfelen of ik zou bovenkomen. Twee dagen later besloten om hem echt te gaan doen. In het begin zo langzaam mogelijk opgefietst. Heel langzaam in het ritme gekomen. De Mortirolo is superzwaar, maar voor iedereen haalbaar. 's avond enorme pijn aan mijn kniën van de langzame cadans. Deze beklimming is officieel de moeilijkste die ik ook heb gedaan.
| 7 km/h | 01:44:51 |
| 11 km/h | 01:06:43 |
| 15 km/h | 00:48:56 |
| 19 km/h | 00:38:38 |
