Beroemde beklimming |
Mooi landschap |
22 haarspeldbochten |
#7 zwaarste beklimming van Italië |
#8 meeste hoogtemeters van Friuli-Venezia Giulia |
#6 gemiddeld steilste beklimming van Friuli-Venezia Giulia |
Monte Zoncolan is een beklimming in de regio Friuli-Venezia Giulia. Hij is 9.8 kilometer lang en overbrugt 1206 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 12.3%. Daarmee scoort deze klim 1764 klimpunten. De top van de beklimming ligt op 1730 meter hoogte. Gebruikers van climbfinder deelden 17 reviews over deze beklimming en hebben 28 foto's geüpload.
Straatnamen: Via pedrada SS355, Via ex Ferrovia, Via Brac, Via della Scuole, Via Lenzone & Via Liarris
Welkom! Activeer je account als je wilt reageren op onze website. Je hebt een verificatie e-mail in je inbox.
Als je foto's wilt uploaden, maak dan een account aan. Het duurt maar 1 minuut en het is helemaal gratis.
Wat een klim! Achteraf is het makkelijk praten en genieten! Maar als je aan de echte start van de klim staat vanuit het hoger gelegen dorpje dan denk vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Denk niet dat het na die eerste kilometer veel beter wordt ....het blijft afzien maar en tegelijkertijd genieten. Wij hebben de klim gedaan met 34/30 maar 34/34 is geen luxe! De afdaling naar Sutrio is trouwens ook een pareltje. Mooi asfalt en overzichtelijk. Dus geschikt voor snelheidsduivels!
Wat een klim! Achteraf is het makkelijk praten en genieten! Maar als je aan de echte start van de klim staat vanuit het hoger gelegen dorpje dan denk vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Denk niet dat het na die eerste kilometer veel beter wordt....het blijft afzien maar en tegelijkertijd genieten. Wij hebben de klim gedaan met 34/30 maar 34/34 is geen luxe! De afdaling naar Sutrio is trouwens ook een pareltje. Mooi asfalt en overzichtelijk. Dus geschikt voor snelheidsduivels!
Het is een klim die je moet maken als je op zoek bent naar een uitdaging. Moeilijker dan de Mortirolo vanaf Mazzo. Voor hogere hellingen heb je Punta Veleno nodig of het laatste deel van de Zoncolan vanaf Sutrio of Priola (gemeenschappelijk deel). Op 30 juni beklom ik het vanuit Ovaro en vanuit Priola. Vandaag deed ik de driedubbele klim: vanuit Ovaro, vanuit Priola en vanuit Sutrio. Ik heb een stalen bdc uit de jaren 90 op 34-29 gebracht en het was duidelijk een hele prestatie. Maar als je masochistisch genoeg bent om verder te gaan dan fietsen, is de Stentaria (Passo della Forcella) met het gecementeerde gedeelte echt onbetaalbaar.
E' una salita da compiere se si è in cerca di sfide. Più dura del Mortirolo da Mazzo. Per trovare pendenze puntuali più alte servono Punta Veleno oppure la parte finale dello Zoncolan da Sutrio o da Priola (tratto comune). Il 30 giugno lo avevo salito da Ovaro e da Priola. Oggi ho compiuto la tripla salita: da Ovaro, da Priola e da Sutrio. Ho una bdc in acciaio anni 90 portata a 34-29 e ovviamente è stata una bella impresa. Comunque se uno è masochista da andare al di là del ciclismo ci sarebbe la Stentaria (Passo della Forcella) col tratto cementato che è veramente proibitivo.
De zwaarste col van Europa, een titel die misschien niet overeenkomt met de absolute waarheid, maar die niet toevallig is toegekend; waarschijnlijk de zwaarste klim die ooit door grote wielrenners is bedwongen.
Als je deze beklimming wilt doen, denk ik dat je weet waar je aan begint... Ik kan je alleen maar veel succes wensen en je verzekeren dat de voldoening die het geeft uniek is
Il Colle più duro d'Europa, titolo che magari non corrisponderà a verità assoluta, ma che non è stato assegnato a caso; probabilmente la salita più dura mai affrontata dal Grande Ciclismo.
Se vuoi affrontare questa salita credo tu sappia a cosa stai andando incontro... posso solo augurarti buona fortuna e assicurarti che la soddisfazione che regala è unica
Laat alle hoop achter, jij die binnenkomt... :D daar gaan we...
Klim moet met veel respect gedaan worden, langzaam beginnen en niet van het tempo afwijken, er zijn 6km rond de 20% tot de tunnels niet vlakker worden...
Het stond zeker op de TO DO lijst, maar ik zal het niet nog een keer doen, hier helpt de motivatie van de eerste keer... de tweede keer zou ik er moeite mee hebben :D
Lasciate ogni speranza voi o che entrate… :D ci siamo…
Salita da fare con molto rispetto, iniziare piano e non andare fuori giri, ci sono 6km attorno ai 20% fino ai tunnel non spiana
Era sicuramente nella TO DO list, ma non la rifarò, qua la motivazione della prima volta aiuta tanto… la seconda volta farei fatica :D
Laat alle hoop varen, gij die binnenkomt... alles is waar, inclusief het lijden dat je bij elke pedaalslag vertelt "stop en keer terug" en de extase die je bij de finish vertelt "je hebt het gehaald!
Lasciate ogni speranza o voi che entrate... tutto vero, inclusa la sofferenza che ad ogni pedalata ti dice "fermati e torna indietro" e l'estasi che all'arrivo ti dice "ce l'hai fatta!"
De moeilijkste / beste klim die ik ooit heb gereden. Permanente opritten boven 20%. Borderline ervaring. Absolute aanrader.
Heftigster / bester Anstieg den ich je gefahren bin. Permanente Rampen über 20%. Grenzerfahrung. Absolutes muss.
Om één keer in je leven te doen, maar ik zal het nooit meer doen ;-)
De klim is vooral een krachtoefening, zonder adempauze en zonder echt landschap om te bewonderen.
Te benaderen met training, bescheidenheid en een bergcassette!
Het kleine restaurant, net voordat je de super harde (Zoncolan pijl) in gaat is erg goed ;-)
A faire une fois dans sa vie mais je ne le referai plus jamais ;-)
La montée est surtout un exercice de force, sans répis et sans vraiment de paysage à admirer.
A aborder avec de l'entraînement, de la modestie et une cassette de montagne !
Le petit resto, juste avant de passer dans le super dur (flèche Zoncolan) est très bien ;-)
In Ovaro staat het duidelijk aangegeven: Monte Zoncolan. De dorpelingen hebben zelfs een speciale boog gebouwd om het te benadrukken; de "poort naar de hel". Kleine waarschuwing vooraf: doe deze klim niet als de temperatuur in het dal boven de 30 graden is. Denk ook goed aan je verzet: ruim 6 kilometer lang zitten de percentages tegen de 20% aan. Ben je eigenwijs en fiets je met een laaglandcassette deze berg op? Mazzel vriend.
Tussen Orvaro en Lialis lijkt er niet veel aan de hand, ja het is steil, maar dat zijn alle wegen hier. In Lialis loopt het zelfs een kleine kilometer vlak. Maar de vele bordjes, beschilderde fietsen en hier en daar een eerbetoon aan Pantani verraden het monster wat om de hoek op je te wachten staat. De klim klapt meteen met 18% erin, je tempo is meteen weg, je verzet direct het allerlichtste, je vingers drukken hopeloos op je shifters in de hoop nog één tandje lichter te mogen schakelen. Maar van dat alles niets. En troost je met de gedachte dat de komende 6,5 kilometer hier niets aan gaan veranderen. Langs de weg staan borden van wielerhelden oud en nieuw. Als de stijging bovenaan even onder de 10% zakt zie je ruim een kilometer beneden je in het dal Ovaro liggen. Na 3 opeenvolgende, kaarsrechte, maar natte en donkere tunnels, zie je de top liggen. De laatste kilometer is nog even steil, maar niets is steil meer vergeleken met wat er achter je ligt. Bovenop highfiven motorrijders elkaar dat ze naar boven zijn gereden. Je salueert naar het bord van Annemiek en checkt haar klimtijd: ze is belachelijk veel sneller omhoog gereden dan jij.
Afdalen doe je aan de andere kant en gaat de eerste kilometers bloedsteil omlaag, daarna de heerlijke toegangsweg van het skigebied afrazen. Onderaan links (korter maar met kleine col) of rechts (langer maar drukker) om het rondje rondom het massief af te maken.
Het hele gedonder begon in augustus 2007 in Tolmezzo, een plaatsje in de Karnische Alpen, waar we door een laagvliegende Starfighter bijna van de weg werden geblazen. Verdomd laag vloog die straaljager, want hij stond op een sokkel in het midden van een rotonde bij het binnenrijden van het dorp, zijn sierlijke romp reikhalzend naar de hemel gericht. Ik permitteerde me twee volle rondjes om zijn ranke lijnen te bewonderen, tot el capitana in de eigen cockpit het welletjes vond en ons terug naar de straten dirigeerde. De verkeerde straten natuurlijk, dus een paar kilometer verder zaten we duidelijk niet op de route die de kortste weg naar Cortina d’Ampezzo had moeten zijn. In plaats hiervan doolden we steeds verder de aanloop van de bergen in, onderweg onbeduidende dorpjes passerend. Tot zich aan onze voorruit een volgend dorp aanmeldde: Ovaro. Waarom het mij aan eierstokken deed denken weet ik niet, want de strooien fietsen en vlaggen van de Monte Zoncolan hadden toch weinig met voortplanting te maken. Zoncolan? Legendarisch van naam, maar in mijn simpele denken situeerde die berg zich ergens anders, zoals ik wel meerdere beklimmingen ergens anders bedenk dan ze feitelijk liggen. Naarmate wij het centrum van Ovaro naderden kwam ik tot inkeer. Wij reden hier door het onbezoedelde Valkenburg van de Monte Zoncolan, en dat zonder ernaar gezocht te hebben. Ik zat op slag op 39 graden. Godgodgloeiende. Zonder fiets aan de voet van de Zoncolan in een zwetende auto.
Veel keuze is er dan niet. Wij omhoog. Vanaf de hoofdstraat rechts naar Liariis, door nauwe straatjes het gehucht uit, waarna de rest van de klim zich in alle ernst openbaart. Onderweg passeerden we een witrokende auto met openstaande motorkap, een mountainbiker met het hoofd bij het stuur, een druipend, onverlicht tunneltje en in elke bocht de kop van een bekende kampioen. Merckx, Gimondi, Pantani; noem maar op. Boven troffen we twee trimmers, nog dampend van de inspanning en in het korte praatje dat volgde bleek de oudste de oom te zijn van Franco Pellizotti, renner van Liquigas, die in de 17de giro-etappe, met aankomst op deze berg, achtste was geworden. Oom was de inspanningen van zijn neef komen controleren en hoefde geen verdere uitleg meer. Ons werd terloops gevraagd hoe we hier terecht kwamen, met zijn vieren in een auto? Mijnheer, ik had de fiets niet bij me…
Mijn God, wat heb ik afgezien op die berg, vretend aan mijn gordel.
Eind august '21 opgereden vanuit Ovaro, een klim die zijn naam van Beest alle eer aandoet. Eentje die je niet voor het plezier of de tijd moet oprijden maar zuiver voor de kik als je bovenkomt. In Liariis even de foute kant opgewezen door de lokale "dorpsheld". Een ongelooflijk zware klim waarbij na Liariis al rijdend op de fiets eten geen optie was door de steiltegraad. Tussen kilometer 3 en kilometer 6 meerdere malen over het wegdek moeten slalommen om toch maar recht te blijven en te kunnen verder rijden. Op anderhalve kilometer van de top is er een klein stukje dalende lijn, waar ik het gevoel had voor het eerst na Liariis even te kunnen recupereren. Hierna volgden de tunneltjes dewelke vlot doorrijdbaar zijn. Door de dikke laaghangende bewolking heb ik onderweg nooit de top kunnen zien. Als je dan plots op de top staat met enkele applaudisserende onbekende motards geeft dit kippenvel (niet enkel van de kou).
Zelf was ik voorzien van voor- en achterlicht wat zeker in de tunneltjes geen overbodige luxe was. Tijdens de beklimming enkele malen motards tegen gekomen en één dalende fietser verder niets of niemand gezien. Onderweg zowat alle weer gehad wat voor mogelijk te houden was van zomers warm tot smeltende sneeuw. Hierdoor was het zicht op de top ook eerder beperkt en de afdaling richting Sutrio op nat wegdek niet echt aangenaam.
Zoals reeds aangegeven door @Maglia_Rosa pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h.
Klopt, @RobertS. Om de ernst van de klim te benadrukken, wilde ik hem een middeleeuwse touch geven en hem met een neologisme dopen tot Het Beest van Azzurië. De autocorrect gooide roet in het eten.
Het Beest van Asturië... Onmenselijke klim, maar ook onmenselijk mooi. De Waalse kuitenbijters vervagen tot molshopen in vergelijking met deze muur.
Zoncolan, een begrip bij de kenners. Qua steilte vrijwel ongeëvenaard. Vooral het middenstuk van circa vijf kilometer (vanaf je Liariis uitrijdt) is waanzin. Op dit stuk slechts twee fietsers tegengekomen, beiden stonden geparkeerd aan de grond. De gruwelijke percentages zakken enigszins in de laatste kilometers en het is hier ook dat je volop kan genieten van de prachtige panoramische uitzichten. Het moment dat je de top bereikt voelt als pure extase. De ultieme kruisbestuiving tussen afzien en genieten!
De Zoncolan heeft de naam de zwaarste beklimming te zijn die ooit is opgenomen in een Europese wielerwedstrijd. Dat is niet voor niets. Enkel de Angliru, Punta Veleno en Kitzbuhler Horn zijn enigszins vergelijkbaar. Deze klim rijd je niet voor je plezier op, maar vooral voor de bucket list.
De eerste 2km rijd je Ovaro uit richting Liariis. Pas als je Liariis uitrijdt beginnen de echt steile kilometers over een rustige weg door het bos. Het steilste deel loopt een kilometer of 5 door en lijkt oneindig. De stijgingspercentages van 17%-18% zwakken enkel in de bochten iets af. De kunst is een ritme te vinden waarin je je hartslag onder controle krijgt en deze in de bochten steeds weer een paar slagen laat zakken. De laatste 2-3km zijn genieten. Deze bevatten nog enkele steile stroken, maar doordat je het zwaarste hebt gehad lijken deze een formaliteit. In deze sectie bevinden zich ook de tunnels waar prima doorheen te fietsen is.
Als je start met als doel boven te komen is het aan te raden om letterlijk zo langzaam mogelijk te beginnen. Verspil geen krachten in de relatief eenvoudige kilometers naar Liariis. Probeer vervolgens de eerste steile kilometers te overleven door met 4-5km/h zigzaggend naar boven te rijden. Dit vereist wel een klein verzet. 34x30 heb je minimaal nodig, maar bij 4-5km/h is dat eigenlijk al te groot.
Bonustip: Pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h. Bij de standaard minimumsnelheid is de kans groot dat je Garmin geregeld automatisch pauzeert en pas weer start als je een snelheid van 10km/h haalt...
7 km/u | 01:24:20 |
11 km/u | 00:53:40 |
15 km/u | 00:39:21 |
19 km/u | 00:31:04 |