Salita famosa |
Paesaggi mozzafiato |
22 tornanti |
#42 salita più difficile della regione Europa |
#8 salite con il maggior dislivello nella regione Friuli-Venezia Giulia |
#46 salita più lunga della regione Friuli-Venezia Giulia |
#90 salita più ripida in media nella regione Alpi italiane |
Monte Zoncolan è una salita situata nella regione Friuli-Venezia Giulia. Ha una lunghezza di 9.8 km, un dislivello di 1206 metri e una pendenza media del 12.3%. La salita ottiene quindi 1764 punti di difficoltà. Il punto più alto è a 1730 metri sul livello del mare. I membri della community Climbfinder hanno condiviso 18 esperienze su questa salita e hanno caricato 32 foto.
Nomi di strade: Via pedrada SS355, Via ex Ferrovia, Via Brac, Via della Scuole, Via Lenzone & Via Liarris
Benvenuto! Attiva il tuo account per condividere qualcosa. Troverai un' e-mail di conferma nella tua casella di posta elettronica.
Se vuoi caricare le tue foto, devi creare un account. Ci vorrà solo 1 minuto ed è completamente gratuito.
Che bello! È un'attività che può essere praticata e realizzata! Ma se si parte da un punto di partenza per il clima e si va in un posto più tranquillo, si può vedere dove si è iniziato. Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Non dimenticate che all'ultimo chilometro il paesaggio è molto più gradevole, ma è anche più piacevole. Abbiamo un clima adeguato al 34/30 ma il 34/34 non è un lusso! Il tragitto fino a Sutrio è altrettanto impegnativo. Un'ottima asfaltatura e un'ottima visibilità. Quindi è adatto a chi ha problemi di salute!
Wat een klim! Achteraf is het makkelijk praten en genieten! Maar als je aan de echte start van de klim staat vanuit het hoger gelegen dorpje dan denk vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Denk niet dat het na die eerste kilometer veel beter wordt....het blijft afzien maar en tegelijkertijd genieten. Wij hebben de klim gedaan met 34/30 maar 34/34 is geen luxe! De afdaling naar Sutrio is trouwens ook een pareltje. Mooi asfalt en overzichtelijk. Dus geschikt voor snelheidsduivels!
E' una salita da compiere se si è in cerca di sfide. Più dura del Mortirolo da Mazzo. Per trovare pendenze puntuali più alte servono Punta Veleno oppure la parte finale dello Zoncolan da Sutrio o da Priola (tratto comune). Il 30 giugno lo avevo salito da Ovaro e da Priola. Oggi ho compiuto la tripla salita: da Ovaro, da Priola e da Sutrio. Ho una bdc in acciaio anni 90 portata a 34-29 e ovviamente è stata una bella impresa. Comunque se uno è masochista da andare al di là del ciclismo ci sarebbe la Stentaria (Passo della Forcella) col tratto cementato che è veramente proibitivo.
Il Colle più duro d'Europa, titolo che magari non corrisponderà a verità assoluta, ma che non è stato assegnato a caso; probabilmente la salita più dura mai affrontata dal Grande Ciclismo.
Se vuoi affrontare questa salita credo tu sappia a cosa stai andando incontro... posso solo augurarti buona fortuna e assicurarti che la soddisfazione che regala è unica
Ho fatto questa salita oggi con un gruppo di 17 cicloturisti, dai 30 ai 72 anni. Ok, è una montagna bestiale, ma tutti sono arrivati in cima senza problemi. Sicuramente fattibile se si è allenati.
Vandaag deze klim gedaan met een groep van 17 wielertoeristen, van 30 tot 72 jaar. Ok, het is een beest van een berg, maar iedereen geraakte zonder problemen boven. Zeker doenbaar dus als je getraind bent.
Lasciate ogni speranza voi o che entrate… :D ci siamo…
Salita da fare con molto rispetto, iniziare piano e non andare fuori giri, ci sono 6km attorno ai 20% fino ai tunnel non spiana
Era sicuramente nella TO DO list, ma non la rifarò, qua la motivazione della prima volta aiuta tanto… la seconda volta farei fatica :D
Lasciate ogni speranza o voi che entrate... tutto vero, inclusa la sofferenza che ad ogni pedalata ti dice "fermati e torna indietro" e l'estasi che all'arrivo ti dice "ce l'hai fatta!"
La salita più dura e più bella che abbia mai percorso. Rampe permanenti superiori a 20%. Esperienza borderline. Assolutamente da non perdere.
Heftigster / bester Anstieg den ich je gefahren bin. Permanente Rampen über 20%. Grenzerfahrung. Absolutes muss.
Da fare una volta nella vita, ma non lo farò mai più ;-)
La salita è soprattutto un esercizio di forza, senza tregua e senza un vero paesaggio da ammirare.
Da affrontare con allenamento, modestia e una cassetta da montagna!
Il piccolo ristorante, appena prima di entrare nel super hard (freccia Zoncolan) è molto buono ;-)
A faire une fois dans sa vie mais je ne le referai plus jamais ;-)
La montée est surtout un exercice de force, sans répis et sans vraiment de paysage à admirer.
A aborder avec de l'entraînement, de la modestie et une cassette de montagne !
Le petit resto, juste avant de passer dans le super dur (flèche Zoncolan) est très bien ;-)
È chiaramente indicato a Ovaro: Monte Zoncolan. Gli abitanti del villaggio hanno persino costruito un arco speciale per sottolinearlo: la "porta dell'inferno". Piccolo avvertimento in anticipo: non fate questa salita se la temperatura nella valle è superiore a 30 gradi. Pensate anche alla vostra attrezzatura: per più di 6 chilometri le percentuali sono vicine al 20%. Siete testardi e pedalate su questa montagna con una cassetta da pianura? Sei fortunato.
Tra Orvaro e Lialis non sembra esserci un grande problema, sì è ripida, ma lo sono tutte le strade qui. A Lialis è addirittura pianeggiante per circa un chilometro. Ma i numerosi cartelli, le biciclette dipinte e gli occasionali tributi a Pantani rivelano il mostro che vi aspetta dietro l'angolo. La salita inizia subito con 18%, il ritmo viene meno, la marcia è subito la più leggera, le dita premono disperatamente sul cambio nella speranza di riuscire a scalare una marcia in più. Ma niente di tutto questo. E confortatevi pensando che i prossimi 6,5 chilometri non cambieranno la situazione. Lungo la strada ci sono segni di eroi del ciclismo vecchi e nuovi. Quando la pendenza in cima scende appena sotto i 10%, si può vedere Ovaro un chilometro sotto di noi nella valle. Dopo 3 gallerie consecutive, dritte, ma umide e buie, si vede la cima. L'ultimo chilometro è altrettanto ripido, ma non c'è nulla di più ripido di ciò che si trova alle spalle. In cima, i motociclisti si danno il cinque per aver raggiunto la vetta. Salutate il cartello di Annemiek e controllate il suo tempo di salita: ha pedalato più velocemente di voi.
La discesa si fa sull'altro versante e si fa ripida per i primi chilometri, poi si scende lungo la bella strada di accesso alla zona sciistica. In fondo, svoltate a sinistra (più breve ma con un piccolo colle) o a destra (più lungo ma più trafficato) per completare il circuito intorno al massiccio.
In Ovaro staat het duidelijk aangegeven: Monte Zoncolan. De dorpelingen hebben zelfs een speciale boog gebouwd om het te benadrukken; de "poort naar de hel". Kleine waarschuwing vooraf: doe deze klim niet als de temperatuur in het dal boven de 30 graden is. Denk ook goed aan je verzet: ruim 6 kilometer lang zitten de percentages tegen de 20% aan. Ben je eigenwijs en fiets je met een laaglandcassette deze berg op? Mazzel vriend.
Tussen Orvaro en Lialis lijkt er niet veel aan de hand, ja het is steil, maar dat zijn alle wegen hier. In Lialis loopt het zelfs een kleine kilometer vlak. Maar de vele bordjes, beschilderde fietsen en hier en daar een eerbetoon aan Pantani verraden het monster wat om de hoek op je te wachten staat. De klim klapt meteen met 18% erin, je tempo is meteen weg, je verzet direct het allerlichtste, je vingers drukken hopeloos op je shifters in de hoop nog één tandje lichter te mogen schakelen. Maar van dat alles niets. En troost je met de gedachte dat de komende 6,5 kilometer hier niets aan gaan veranderen. Langs de weg staan borden van wielerhelden oud en nieuw. Als de stijging bovenaan even onder de 10% zakt zie je ruim een kilometer beneden je in het dal Ovaro liggen. Na 3 opeenvolgende, kaarsrechte, maar natte en donkere tunnels, zie je de top liggen. De laatste kilometer is nog even steil, maar niets is steil meer vergeleken met wat er achter je ligt. Bovenop highfiven motorrijders elkaar dat ze naar boven zijn gereden. Je salueert naar het bord van Annemiek en checkt haar klimtijd: ze is belachelijk veel sneller omhoog gereden dan jij.
Afdalen doe je aan de andere kant en gaat de eerste kilometers bloedsteil omlaag, daarna de heerlijke toegangsweg van het skigebied afrazen. Onderaan links (korter maar met kleine col) of rechts (langer maar drukker) om het rondje rondom het massief af te maken.
Tutto è cominciato nell'agosto 2007 a Tolmezzo, un paese delle Alpi Carniche, dove siamo stati quasi buttati fuori strada da uno Starfighter che volava basso. Il caccia volava dannatamente basso, mentre stava su un piedistallo al centro di una rotonda all'entrata del villaggio, la sua graziosa fusoliera puntava con desiderio verso il cielo. Mi sono concesso due giri completi per ammirare le sue linee slanciate, fino a quando el capitana nel suo abitacolo ne ha avuto abbastanza e ci ha indirizzato di nuovo verso le strade. Le strade sbagliate, ovviamente, quindi qualche chilometro più avanti non eravamo chiaramente sul percorso che avrebbe dovuto essere la via più breve per Cortina d'Ampezzo. Invece, abbiamo vagato sempre di più ai piedi delle montagne, passando per villaggi insignificanti lungo la strada. Finché non è apparso davanti a noi il prossimo villaggio: Ovaro. Perché mi ha fatto pensare alle ovaie non lo so, perché le biciclette di paglia e le bandiere del Monte Zoncolan avevano poco a che fare con la riproduzione. Zoncolan? Leggendaria di nome, ma nella mia semplice mente quella montagna si trovava da un'altra parte, come spesso penso alle salite da un'altra parte rispetto a come sono in realtà. Mentre ci avvicinavamo al centro di Ovaro, sono tornato in me. Stavamo cavalcando attraverso la Valkenburg incontaminata del Monte Zoncolan, e senza averla cercata. Avevo raggiunto i 39 gradi Celsius. Dannazione. Senza bicicletta ai piedi dello Zoncolan in una macchina sudata.
Non c'è molta scelta. Siamo saliti. Dalla strada principale a destra fino a Liariis, attraverso strade strette fuori dalla frazione, dopo di che il resto della salita si rivela in tutta serietà. Lungo la strada, abbiamo incrociato un'auto bianca con il cofano aperto, un motociclista con la testa sul manubrio, un tunnel gocciolante e non illuminato e la testa di un famoso campione ad ogni curva. Merckx, Gimondi, Pantani, e così via. In cima abbiamo incontrato due battipista, ancora fumanti dallo sforzo e nella breve chiacchierata che è seguita il più anziano si è rivelato essere lo zio di Franco Pellizotti, corridore della Liquigas, che si era classificato ottavo nella 17° tappa del Giro, che si concludeva su questa montagna. Suo zio era venuto a controllare gli sforzi del nipote e non aveva bisogno di altre spiegazioni. Ci è stato chiesto di sfuggita come eravamo arrivati qui, noi quattro in una macchina? Signore, non avevo la bicicletta con me...
Mio Dio, come ho sofferto su quella montagna, armeggiando con la mia cintura di sicurezza.
Het hele gedonder begon in augustus 2007 in Tolmezzo, een plaatsje in de Karnische Alpen, waar we door een laagvliegende Starfighter bijna van de weg werden geblazen. Verdomd laag vloog die straaljager, want hij stond op een sokkel in het midden van een rotonde bij het binnenrijden van het dorp, zijn sierlijke romp reikhalzend naar de hemel gericht. Ik permitteerde me twee volle rondjes om zijn ranke lijnen te bewonderen, tot el capitana in de eigen cockpit het welletjes vond en ons terug naar de straten dirigeerde. De verkeerde straten natuurlijk, dus een paar kilometer verder zaten we duidelijk niet op de route die de kortste weg naar Cortina d’Ampezzo had moeten zijn. In plaats hiervan doolden we steeds verder de aanloop van de bergen in, onderweg onbeduidende dorpjes passerend. Tot zich aan onze voorruit een volgend dorp aanmeldde: Ovaro. Waarom het mij aan eierstokken deed denken weet ik niet, want de strooien fietsen en vlaggen van de Monte Zoncolan hadden toch weinig met voortplanting te maken. Zoncolan? Legendarisch van naam, maar in mijn simpele denken situeerde die berg zich ergens anders, zoals ik wel meerdere beklimmingen ergens anders bedenk dan ze feitelijk liggen. Naarmate wij het centrum van Ovaro naderden kwam ik tot inkeer. Wij reden hier door het onbezoedelde Valkenburg van de Monte Zoncolan, en dat zonder ernaar gezocht te hebben. Ik zat op slag op 39 graden. Godgodgloeiende. Zonder fiets aan de voet van de Zoncolan in een zwetende auto.
Veel keuze is er dan niet. Wij omhoog. Vanaf de hoofdstraat rechts naar Liariis, door nauwe straatjes het gehucht uit, waarna de rest van de klim zich in alle ernst openbaart. Onderweg passeerden we een witrokende auto met openstaande motorkap, een mountainbiker met het hoofd bij het stuur, een druipend, onverlicht tunneltje en in elke bocht de kop van een bekende kampioen. Merckx, Gimondi, Pantani; noem maar op. Boven troffen we twee trimmers, nog dampend van de inspanning en in het korte praatje dat volgde bleek de oudste de oom te zijn van Franco Pellizotti, renner van Liquigas, die in de 17de giro-etappe, met aankomst op deze berg, achtste was geworden. Oom was de inspanningen van zijn neef komen controleren en hoefde geen verdere uitleg meer. Ons werd terloops gevraagd hoe we hier terecht kwamen, met zijn vieren in een auto? Mijnheer, ik had de fiets niet bij me…
Mijn God, wat heb ik afgezien op die berg, vretend aan mijn gordel.
Alla fine di agosto '21 sono salito da Ovaro, una salita che è all'altezza del suo nome di Bestia. Non è una scalata per piacere o per tempo, ma puramente per il calcio quando si arriva in cima. A Liariis il locale "eroe del villaggio" ci ha indicato la direzione sbagliata. Una salita incredibilmente dura dove dopo Liariis mentre si guidava la moto mangiare non era un'opzione a causa della ripidità. Tra il chilometro 3 e il chilometro 6, abbiamo dovuto fare più volte lo slalom sul manto stradale per rimanere in piedi e poter continuare. A un chilometro e mezzo dalla cima, c'è un piccolo pezzo di linea discendente, dove ho avuto la sensazione di poter recuperare per la prima volta dopo Liariis. Poi sono arrivate le piccole gallerie, che sono facili da attraversare. A causa delle nuvole spesse e basse, non sono mai stato in grado di vedere la cima lungo la strada. Se improvvisamente ti trovi sulla cima con alcuni motociclisti sconosciuti che applaudono, ti viene la pelle d'oca (non solo per il freddo).
Ero dotato di luci anteriori e posteriori, che non erano un lusso, soprattutto nelle piccole gallerie. Durante la salita, ho incontrato alcuni ciclisti e un ciclista in discesa, ma non ho visto niente o nessuno. Lungo la strada, abbiamo avuto tutte le condizioni atmosferiche possibili, dal caldo estivo alla neve che si scioglie. A causa di questo, la visibilità in cima era piuttosto limitata e la discesa verso Sutrio sul manto stradale bagnato non proprio piacevole.
Come già indicato da @Maglia_Rosa, per questa salita, regola la velocità alla quale il tuo Garmin si ferma automaticamente a 2km/h.
Eind august '21 opgereden vanuit Ovaro, een klim die zijn naam van Beest alle eer aandoet. Eentje die je niet voor het plezier of de tijd moet oprijden maar zuiver voor de kik als je bovenkomt. In Liariis even de foute kant opgewezen door de lokale "dorpsheld". Een ongelooflijk zware klim waarbij na Liariis al rijdend op de fiets eten geen optie was door de steiltegraad. Tussen kilometer 3 en kilometer 6 meerdere malen over het wegdek moeten slalommen om toch maar recht te blijven en te kunnen verder rijden. Op anderhalve kilometer van de top is er een klein stukje dalende lijn, waar ik het gevoel had voor het eerst na Liariis even te kunnen recupereren. Hierna volgden de tunneltjes dewelke vlot doorrijdbaar zijn. Door de dikke laaghangende bewolking heb ik onderweg nooit de top kunnen zien. Als je dan plots op de top staat met enkele applaudisserende onbekende motards geeft dit kippenvel (niet enkel van de kou).
Zelf was ik voorzien van voor- en achterlicht wat zeker in de tunneltjes geen overbodige luxe was. Tijdens de beklimming enkele malen motards tegen gekomen en één dalende fietser verder niets of niemand gezien. Onderweg zowat alle weer gehad wat voor mogelijk te houden was van zomers warm tot smeltende sneeuw. Hierdoor was het zicht op de top ook eerder beperkt en de afdaling richting Sutrio op nat wegdek niet echt aangenaam.
Zoals reeds aangegeven door @Maglia_Rosa pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h.
Esatto, @RobertS. Per sottolineare la serietà della salita, ho voluto darle un tocco medievale e battezzarla La Bestia d'Azzuria con un neologismo. La correzione automatica mi ha messo i bastoni tra le ruote.
Klopt, @RobertS. Om de ernst van de klim te benadrukken, wilde ik hem een middeleeuwse touch geven en hem met een neologisme dopen tot Het Beest van Azzurië. De autocorrect gooide roet in het eten.
Brutta cosa, quella correzione automatica! The Beast of Azzuria è un nome molto bello, Thijs :D. Spero di guidarla un giorno e di avere ancora la presenza di spirito di ricordare questo soprannome.
Rottig ding, die autocorrect! Het beest van Azzurie vind ik wel een hele mooi naam, Thijs :D. Ik hoop 'm een keer op te fietsen en dan nog de tegenwoordigheid van geest te hebben om deze bijnaam te onthouden.
La Bestia delle Asturie... Salita disumana, ma anche disumanamente bella. I morsi di vitello valloni si riducono a mulini in confronto a questo muro.
Het Beest van Asturië... Onmenselijke klim, maar ook onmenselijk mooi. De Waalse kuitenbijters vervagen tot molshopen in vergelijking met deze muur.
Penso anche che sia una bestia di una salita, ma la Bestia delle Asturie è l'Alto de l'Angliru in Spagna. Lo Zoncolan è in Italia.
Ik denk ook dat het een beest van een klim is, maar het Beest van Asturie is de Alto de l'Angliru in Spanje. De Zoncolan ligt in Italie.
Zoncolan, un nome familiare tra gli intenditori. In termini di ripidità quasi ineguagliabile. Soprattutto la parte centrale di circa cinque chilometri (dall'uscita di Liariis) è una follia. Su questa parte, ho incontrato solo due ciclisti, entrambi erano parcheggiati a terra. Le orrende percentuali calano un po' negli ultimi chilometri ed è anche qui che si può godere pienamente delle belle viste panoramiche. Il momento in cui si raggiunge la cima è come pura estasi. L'impollinazione incrociata definitiva tra sofferenza e divertimento!
Zoncolan, een begrip bij de kenners. Qua steilte vrijwel ongeëvenaard. Vooral het middenstuk van circa vijf kilometer (vanaf je Liariis uitrijdt) is waanzin. Op dit stuk slechts twee fietsers tegengekomen, beiden stonden geparkeerd aan de grond. De gruwelijke percentages zakken enigszins in de laatste kilometers en het is hier ook dat je volop kan genieten van de prachtige panoramische uitzichten. Het moment dat je de top bereikt voelt als pure extase. De ultieme kruisbestuiving tussen afzien en genieten!
Lo Zoncolan ha la reputazione di essere la salita più dura mai inclusa in una gara ciclistica europea. Questo non è senza motivo. Solo l'Angliru, la Punta Veleno e il Kitzbuhler Horn sono paragonabili. Questa salita non è per divertimento, ma per la lista delle cose da fare.
I primi 2 km si pedala fuori da Ovaro verso Liariis. Solo quando si lascia Liariis iniziano i chilometri veramente ripidi su una strada tranquilla attraverso la foresta. La parte più ripida continua per circa 5 km e sembra infinita. Il gradiente 17%-18% diminuisce solo leggermente nelle curve. Il trucco è trovare un ritmo in cui puoi controllare la tua frequenza cardiaca e lasciarla scendere di qualche battito nelle curve. Gli ultimi 2-3 km sono piacevoli. Contengono alcune sezioni ripide, ma dato che hai avuto la parte più difficile, sembrano una formalità. In questa sezione ci sono anche le gallerie che sono molto facili da percorrere in bicicletta.
Se si inizia con l'obiettivo di raggiungere la cima, è consigliabile iniziare letteralmente il più lentamente possibile. Non sprecare le tue forze nei chilometri relativamente facili fino a Liariis. Poi cerca di sopravvivere ai primi chilometri ripidi zigzagando verso l'alto a 4-5 km/h. Questo richiede una piccola marcia. Questo richiede un piccolo ingranaggio. 34x30 è il minimo che ti serve, ma a 4-5km/h è già troppo grande.
Suggerimento: regola la velocità alla quale il tuo Garmin si ferma automaticamente, ad esempio a 2km/h per questa salita. Con la velocità minima standard, c'è una buona probabilità che il tuo Garmin si metta regolarmente in pausa automaticamente e riparta solo quando raggiungi una velocità di 10km/h...
De Zoncolan heeft de naam de zwaarste beklimming te zijn die ooit is opgenomen in een Europese wielerwedstrijd. Dat is niet voor niets. Enkel de Angliru, Punta Veleno en Kitzbuhler Horn zijn enigszins vergelijkbaar. Deze klim rijd je niet voor je plezier op, maar vooral voor de bucket list.
De eerste 2km rijd je Ovaro uit richting Liariis. Pas als je Liariis uitrijdt beginnen de echt steile kilometers over een rustige weg door het bos. Het steilste deel loopt een kilometer of 5 door en lijkt oneindig. De stijgingspercentages van 17%-18% zwakken enkel in de bochten iets af. De kunst is een ritme te vinden waarin je je hartslag onder controle krijgt en deze in de bochten steeds weer een paar slagen laat zakken. De laatste 2-3km zijn genieten. Deze bevatten nog enkele steile stroken, maar doordat je het zwaarste hebt gehad lijken deze een formaliteit. In deze sectie bevinden zich ook de tunnels waar prima doorheen te fietsen is.
Als je start met als doel boven te komen is het aan te raden om letterlijk zo langzaam mogelijk te beginnen. Verspil geen krachten in de relatief eenvoudige kilometers naar Liariis. Probeer vervolgens de eerste steile kilometers te overleven door met 4-5km/h zigzaggend naar boven te rijden. Dit vereist wel een klein verzet. 34x30 heb je minimaal nodig, maar bij 4-5km/h is dat eigenlijk al te groot.
Bonustip: Pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h. Bij de standaard minimumsnelheid is de kans groot dat je Garmin geregeld automatisch pauzeert en pas weer start als je een snelheid van 10km/h haalt...
7 km/h | 01:24:20 |
11 km/h | 00:53:40 |
15 km/h | 00:39:21 |
19 km/h | 00:31:04 |