| Famous climb |
| Beautiful scenery |
| 22 hairpin turns |
| #42 toughest climb of Europe |
| #8 most elevation gain of Friuli Venezia Giulia |
| #47 longest climb of Friuli Venezia Giulia |
| #91 average steepest climb of Italian Alps |
Monte Zoncolan is a climb in the region Friuli Venezia Giulia. It is 9.8km long and bridges 1206 vertical meters with an average gradient of 12.3%, resulting in a difficulty score of 1764. The top of the ascent is located at 1730 meters above sea level. Climbfinder users shared 18 reviews of this climb and uploaded 32 photos.
Road names: Via pedrada SS355, Via ex Ferrovia, Via Brac, Via della Scuole, Via Lenzone & Via Liarris
Welcome! Please activate your account if you would like to share something. Look for the verification email in your inbox.
If you want to upload your photos, you need to create an account. It only takes 1 minute and it's completely free.
Continue with Google
Continue with Facebook
Continue with Apple
Sign up with email
Every drop of sweat will be repaid in full when you manage to complete this climb ... among the most famous
Ogni goccia di sudore sarà ripagata al massimo quando si riesce a completare questa salita .. tra le piu famose
Wat een klim! Achteraf is het makkelijk praten en genieten! Maar als je aan de echte start van de klim staat vanuit het hoger gelegen dorpje dan denk vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Denk niet dat het na die eerste kilometer veel beter wordt....het blijft afzien maar en tegelijkertijd genieten. Wij hebben de klim gedaan met 34/30 maar 34/34 is geen luxe! De afdaling naar Sutrio is trouwens ook een pareltje. Mooi asfalt en overzichtelijk. Dus geschikt voor snelheidsduivels!
It's a climb to make if you are looking for a challenge. Harder than the Mortirolo from Mazzo. To find higher slopes you need Punta Veleno or the final part of the Zoncolan from Sutrio or Priola (common section). On 30 June I climbed it from Ovaro and from Priola. Today I did the triple climb: from Ovaro, from Priola and from Sutrio. I have a '90s steel bdc brought up to 34-29 and obviously it was quite a feat. However, if one is masochistic enough to go beyond cycling there would be the Stentaria (Passo della Forcella) with the cemented section that is really prohibitive.
E' una salita da compiere se si è in cerca di sfide. Più dura del Mortirolo da Mazzo. Per trovare pendenze puntuali più alte servono Punta Veleno oppure la parte finale dello Zoncolan da Sutrio o da Priola (tratto comune). Il 30 giugno lo avevo salito da Ovaro e da Priola. Oggi ho compiuto la tripla salita: da Ovaro, da Priola e da Sutrio. Ho una bdc in acciaio anni 90 portata a 34-29 e ovviamente è stata una bella impresa. Comunque se uno è masochista da andare al di là del ciclismo ci sarebbe la Stentaria (Passo della Forcella) col tratto cementato che è veramente proibitivo.
The toughest col in Europe, a title that may not correspond to absolute truth, but which was not awarded by chance; probably the toughest climb ever tackled by Great Cyclists.
If you want to tackle this climb, I think you know what you are getting into... I can only wish you good luck and assure you that the satisfaction it gives is unique
Il Colle più duro d'Europa, titolo che magari non corrisponderà a verità assoluta, ma che non è stato assegnato a caso; probabilmente la salita più dura mai affrontata dal Grande Ciclismo.
Se vuoi affrontare questa salita credo tu sappia a cosa stai andando incontro... posso solo augurarti buona fortuna e assicurarti che la soddisfazione che regala è unica
Done this climb today with a group of 17 cycling tourists, ranging from 30 to 72. Ok, it's a beast of a mountain, but everyone got to the top without any problems. Definitely doable if you are trained.
Vandaag deze klim gedaan met een groep van 17 wielertoeristen, van 30 tot 72 jaar. Ok, het is een beest van een berg, maar iedereen geraakte zonder problemen boven. Zeker doenbaar dus als je getraind bent.
Leave all hope behind you who enter... :D here we go...
Climb to be done with a lot of respect, start slow and don't go off the pace, there are 6km around 20％ until the tunnels don't level out
It was definitely in the TO DO list, but I won't do it again, here the motivation of the first time helps a lot... the second time I would struggle :D
Lasciate ogni speranza voi o che entrate… :D ci siamo…
Salita da fare con molto rispetto, iniziare piano e non andare fuori giri, ci sono 6km attorno ai 20％ fino ai tunnel non spiana
Era sicuramente nella TO DO list, ma non la rifarò, qua la motivazione della prima volta aiuta tanto… la seconda volta farei fatica :D
Leave all hope behind, ye who enter... all true, including the suffering that at every pedal stroke tells you "stop and turn back" and the ecstasy that at the finish line tells you "you made it!
Lasciate ogni speranza o voi che entrate... tutto vero, inclusa la sofferenza che ad ogni pedalata ti dice "fermati e torna indietro" e l'estasi che all'arrivo ti dice "ce l'hai fatta!"
The hardest / best climb I have ever ridden. Permanent ramps over 20％. Borderline experience. Absolute must.
Heftigster / bester Anstieg den ich je gefahren bin. Permanente Rampen über 20％. Grenzerfahrung. Absolutes muss.
To be done once in a lifetime but I will never do it again ;-)
The climb is above all an exercise in strength, with no respite and no real landscape to admire.
To be approached with training, modesty and a mountain cassette!
The little restaurant, just before going into the super hard (Zoncolan arrow) is very good ;-)
A faire une fois dans sa vie mais je ne le referai plus jamais ;-)
La montée est surtout un exercice de force, sans répis et sans vraiment de paysage à admirer.
A aborder avec de l'entraînement, de la modestie et une cassette de montagne !
Le petit resto, juste avant de passer dans le super dur (flèche Zoncolan) est très bien ;-)
It is clearly marked in Ovaro: Monte Zoncolan. The villagers have even built a special arch to emphasise it; the "gate to hell". Small warning in advance: do not do this climb if the temperature in the valley is above 30 degrees. Also think about your gear: for more than 6 kilometres the percentages are close to 20％. Are you stubborn and do you cycle up this mountain with a lowland cassette? Lucky you.
Between Orvaro and Lialis there doesn't seem to be much of a problem, yes it is steep, but so are all the roads here. In Lialis it is even flat for about one kilometre. But the many signs, painted bicycles and the occasional tribute to Pantani reveal the monster that awaits you around the corner. The climb immediately kicks in with 18％, your pace is immediately gone, your gear is immediately the lightest, your fingers hopelessly press on your shifters in the hope of being able to shift up one more gear. But nothing of the sort. And comfort yourself with the thought that the next 6.5 kilometres will not change this. Along the road there are signs of cycling heroes old and new. When the gradient at the top drops just below 10％, you can see Ovaro a kilometre below you in the valley. After 3 consecutive, dead straight, but wet and dark tunnels, you can see the top. The last kilometre is just as steep, but nothing is steeper than what lies behind you. At the top, motorcyclists high-five each other that they have ridden up. You salute Annemiek's sign and check her climbing time: she has ridden up ridiculously faster than you.
The descent is done on the other side and goes down steep for the first few kilometres, then down the lovely access road to the ski area. At the bottom, turn left (shorter but with a small col) or right (longer but busier) to complete the circuit around the massif.
In Ovaro staat het duidelijk aangegeven: Monte Zoncolan. De dorpelingen hebben zelfs een speciale boog gebouwd om het te benadrukken; de "poort naar de hel". Kleine waarschuwing vooraf: doe deze klim niet als de temperatuur in het dal boven de 30 graden is. Denk ook goed aan je verzet: ruim 6 kilometer lang zitten de percentages tegen de 20％ aan. Ben je eigenwijs en fiets je met een laaglandcassette deze berg op? Mazzel vriend.
Tussen Orvaro en Lialis lijkt er niet veel aan de hand, ja het is steil, maar dat zijn alle wegen hier. In Lialis loopt het zelfs een kleine kilometer vlak. Maar de vele bordjes, beschilderde fietsen en hier en daar een eerbetoon aan Pantani verraden het monster wat om de hoek op je te wachten staat. De klim klapt meteen met 18％ erin, je tempo is meteen weg, je verzet direct het allerlichtste, je vingers drukken hopeloos op je shifters in de hoop nog één tandje lichter te mogen schakelen. Maar van dat alles niets. En troost je met de gedachte dat de komende 6,5 kilometer hier niets aan gaan veranderen. Langs de weg staan borden van wielerhelden oud en nieuw. Als de stijging bovenaan even onder de 10％ zakt zie je ruim een kilometer beneden je in het dal Ovaro liggen. Na 3 opeenvolgende, kaarsrechte, maar natte en donkere tunnels, zie je de top liggen. De laatste kilometer is nog even steil, maar niets is steil meer vergeleken met wat er achter je ligt. Bovenop highfiven motorrijders elkaar dat ze naar boven zijn gereden. Je salueert naar het bord van Annemiek en checkt haar klimtijd: ze is belachelijk veel sneller omhoog gereden dan jij.
Afdalen doe je aan de andere kant en gaat de eerste kilometers bloedsteil omlaag, daarna de heerlijke toegangsweg van het skigebied afrazen. Onderaan links (korter maar met kleine col) of rechts (langer maar drukker) om het rondje rondom het massief af te maken.
The whole thing started in August 2007 in Tolmezzo, a town in the Carnic Alps, where we were almost blown off the road by a low-flying Starfighter. The fighter flew very low, because it stood on a pedestal in the middle of a roundabout at the entrance of the village, its graceful fuselage pointed to the sky. I allowed myself two full laps to admire its slender lines, until el capitana in its own cockpit had had enough and directed us back to the streets. The wrong streets of course, so a few kilometers further we were clearly not on the route that should have been the shortest way to Cortina d'Ampezzo. Instead, we wandered further and further into the foothills of the mountains, passing insignificant villages along the way. Until the next village appeared in front of us: Ovaro. Why it made me think of ovaries I don't know, because the straw bikes and flags of the Monte Zoncolan had little to do with reproduction. Zoncolan? Legendary by name, but in my simple mind that mountain was located somewhere else, like I often think of climbs somewhere else than they actually are. As we approached the center of Ovaro I came to my senses. We rode through the unspoilt Valkenburg of the Monte Zoncolan, and that without having looked for it. I had reached 39 degrees Celsius. Goddamn. Without a bike at the foot of the Zoncolan in a sweating car.
There is not much choice. We go up. From the main street right to Liariis, through narrow streets out of the hamlet, after which the rest of the climb reveals itself in all seriousness. On the way we passed a white-smoking car with its hood open, a mountain biker with his head on the handlebars, a dripping, unlit tunnel and in every bend the head of a famous champion. Merckx, Gimondi, Pantani; you name it. At the top we met two groomers, still steaming from the effort and in the short talk that followed the eldest turned out to be the uncle of Franco Pellizotti, rider of Liquigas, who had finished eighth in the 17th stage of the Giro, which ended on this mountain. His uncle had come to check on his nephew's efforts and needed no further explanation. We were asked in passing how we came to be here, four of us in a car? Sir, I did not have the bicycle with me....
My God, how I suffered on that mountain, gripping my seatbelt.
Het hele gedonder begon in augustus 2007 in Tolmezzo, een plaatsje in de Karnische Alpen, waar we door een laagvliegende Starfighter bijna van de weg werden geblazen. Verdomd laag vloog die straaljager, want hij stond op een sokkel in het midden van een rotonde bij het binnenrijden van het dorp, zijn sierlijke romp reikhalzend naar de hemel gericht. Ik permitteerde me twee volle rondjes om zijn ranke lijnen te bewonderen, tot el capitana in de eigen cockpit het welletjes vond en ons terug naar de straten dirigeerde. De verkeerde straten natuurlijk, dus een paar kilometer verder zaten we duidelijk niet op de route die de kortste weg naar Cortina d’Ampezzo had moeten zijn. In plaats hiervan doolden we steeds verder de aanloop van de bergen in, onderweg onbeduidende dorpjes passerend. Tot zich aan onze voorruit een volgend dorp aanmeldde: Ovaro. Waarom het mij aan eierstokken deed denken weet ik niet, want de strooien fietsen en vlaggen van de Monte Zoncolan hadden toch weinig met voortplanting te maken. Zoncolan? Legendarisch van naam, maar in mijn simpele denken situeerde die berg zich ergens anders, zoals ik wel meerdere beklimmingen ergens anders bedenk dan ze feitelijk liggen. Naarmate wij het centrum van Ovaro naderden kwam ik tot inkeer. Wij reden hier door het onbezoedelde Valkenburg van de Monte Zoncolan, en dat zonder ernaar gezocht te hebben. Ik zat op slag op 39 graden. Godgodgloeiende. Zonder fiets aan de voet van de Zoncolan in een zwetende auto.
Veel keuze is er dan niet. Wij omhoog. Vanaf de hoofdstraat rechts naar Liariis, door nauwe straatjes het gehucht uit, waarna de rest van de klim zich in alle ernst openbaart. Onderweg passeerden we een witrokende auto met openstaande motorkap, een mountainbiker met het hoofd bij het stuur, een druipend, onverlicht tunneltje en in elke bocht de kop van een bekende kampioen. Merckx, Gimondi, Pantani; noem maar op. Boven troffen we twee trimmers, nog dampend van de inspanning en in het korte praatje dat volgde bleek de oudste de oom te zijn van Franco Pellizotti, renner van Liquigas, die in de 17de giro-etappe, met aankomst op deze berg, achtste was geworden. Oom was de inspanningen van zijn neef komen controleren en hoefde geen verdere uitleg meer. Ons werd terloops gevraagd hoe we hier terecht kwamen, met zijn vieren in een auto? Mijnheer, ik had de fiets niet bij me…
Mijn God, wat heb ik afgezien op die berg, vretend aan mijn gordel.
End of August '21 rode from Ovaro, a climb that his name of Beast all honor. One that you should not ride for pleasure or time but purely for the kick when you get to the top. In Liariis the local "village hero" pointed us in the wrong direction. An incredibly tough climb where after Liariis while riding on the bike eating was not an option due to the steepness. Between kilometre 3 and kilometre 6 we had to slalom several times on the road surface in order to stay upright and continue. At 1.5 km from the top, there is a small piece of descending line, where I had the feeling that for the first time after Liariis I could recuperate. After this, the tunnels followed, which are easy to ride through. Because of the thick layer of clouds I was never able to see the summit. Standing on the top with some applauding unknown bikers gives goosebumps (not only from the cold).
I was equipped with front and back light which was no luxury, especially in the tunnels. During the ascent I encountered a few bikers and one descending cyclist, but no one else. Along the way we had all the weather we could think of, from summer heat to melting snow. Because of this the view on the top was rather limited and the descent towards Sutrio on wet road surface not really pleasant.
As already indicated by @Maglia_Rosa, for this climb, adjust the speed at which your Garmin automatically pauses to e.g. 2km/h.
Eind august '21 opgereden vanuit Ovaro, een klim die zijn naam van Beest alle eer aandoet. Eentje die je niet voor het plezier of de tijd moet oprijden maar zuiver voor de kik als je bovenkomt. In Liariis even de foute kant opgewezen door de lokale "dorpsheld". Een ongelooflijk zware klim waarbij na Liariis al rijdend op de fiets eten geen optie was door de steiltegraad. Tussen kilometer 3 en kilometer 6 meerdere malen over het wegdek moeten slalommen om toch maar recht te blijven en te kunnen verder rijden. Op anderhalve kilometer van de top is er een klein stukje dalende lijn, waar ik het gevoel had voor het eerst na Liariis even te kunnen recupereren. Hierna volgden de tunneltjes dewelke vlot doorrijdbaar zijn. Door de dikke laaghangende bewolking heb ik onderweg nooit de top kunnen zien. Als je dan plots op de top staat met enkele applaudisserende onbekende motards geeft dit kippenvel (niet enkel van de kou).
Zelf was ik voorzien van voor- en achterlicht wat zeker in de tunneltjes geen overbodige luxe was. Tijdens de beklimming enkele malen motards tegen gekomen en één dalende fietser verder niets of niemand gezien. Onderweg zowat alle weer gehad wat voor mogelijk te houden was van zomers warm tot smeltende sneeuw. Hierdoor was het zicht op de top ook eerder beperkt en de afdaling richting Sutrio op nat wegdek niet echt aangenaam.
Zoals reeds aangegeven door @Maglia_Rosa pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h.
True, @RobertS. To emphasize the seriousness of the climb, I wanted to give it a medieval touch and christen it with a neologism The Beast of Azzuria. The autocorrect threw a spanner in the works.
Klopt, @RobertS. Om de ernst van de klim te benadrukken, wilde ik hem een middeleeuwse touch geven en hem met een neologisme dopen tot Het Beest van Azzurië. De autocorrect gooide roet in het eten.
Rotten thing, that autocorrect! The beast of Azzuria is a very beautiful name, Thijs :D. I hope to ride it someday and still have the presence of mind to remember this nickname.
Rottig ding, die autocorrect! Het beest van Azzurie vind ik wel een hele mooi naam, Thijs :D. Ik hoop 'm een keer op te fietsen en dan nog de tegenwoordigheid van geest te hebben om deze bijnaam te onthouden.
The Beast of Asturias... Inhuman climb, but also inhumanly beautiful. The Walloon calf bites fade to molehills compared to this wall.
Het Beest van Asturië... Onmenselijke klim, maar ook onmenselijk mooi. De Waalse kuitenbijters vervagen tot molshopen in vergelijking met deze muur.
I also think it is a beast of a climb, but the Beast of Asturias is the Alto de l'Angliru in Spain. The Zoncolan is in Italy.
Ik denk ook dat het een beest van een klim is, maar het Beest van Asturie is de Alto de l'Angliru in Spanje. De Zoncolan ligt in Italie.
Zoncolan, a household name among connoisseurs. In terms of steepness virtually unparalleled. Especially the middle part of about five kilometers (from the exit of Liariis) is insane. On this stretch I met only two cyclists, both were parked on the ground. The horrendous percentages drop somewhat in the final kilometers and it is also here that you can fully enjoy the beautiful panoramic views. The moment you reach the top feels like pure ecstasy. The ultimate cross-pollination between suffering and enjoying!
Zoncolan, een begrip bij de kenners. Qua steilte vrijwel ongeëvenaard. Vooral het middenstuk van circa vijf kilometer (vanaf je Liariis uitrijdt) is waanzin. Op dit stuk slechts twee fietsers tegengekomen, beiden stonden geparkeerd aan de grond. De gruwelijke percentages zakken enigszins in de laatste kilometers en het is hier ook dat je volop kan genieten van de prachtige panoramische uitzichten. Het moment dat je de top bereikt voelt als pure extase. De ultieme kruisbestuiving tussen afzien en genieten!
The Zoncolan has the reputation of being the toughest climb ever to be included in a European cycling race. That is not for nothing. Only the Angliru, Punta Veleno and Kitzbuhler Horn are comparable. This climb is not for fun, but for the bucket list.
The first 2km you ride out of Ovaro towards Liariis. Only when you leave Liariis the really steep kilometers start on a quiet road through the forest. The steepest part is about 5 km long and seems endless. The 17％-18％ gradient only decreases slightly in the bends. The trick is to find a rhythm in which you can control your heart rate and let it drop a few beats in the bends. The last 2-3 km are a pleasure. They contain some steep sections, but because you've had the hardest part, they seem like a formality. In this section are also the tunnels which are great to cycle through.
If you start with the aim of reaching the top, it is advisable to literally start as slowly as possible. Do not waste your strength in the relatively easy kilometres to Liariis. Then try to survive the first steep kilometers by zigzagging upwards at 4-5km/h. This requires a small gear. This requires a small gear. 34x30 is the minimum you need, but at 4-5km/h that is actually already too big.
Bonus tip: Adjust the speed at which your Garmin automatically pauses to e.g. 2km/h for this climb. At the default minimum speed, there is a good chance that your Garmin automatically pauses regularly and only starts again when you reach a speed of 10km / h ...
De Zoncolan heeft de naam de zwaarste beklimming te zijn die ooit is opgenomen in een Europese wielerwedstrijd. Dat is niet voor niets. Enkel de Angliru, Punta Veleno en Kitzbuhler Horn zijn enigszins vergelijkbaar. Deze klim rijd je niet voor je plezier op, maar vooral voor de bucket list.
De eerste 2km rijd je Ovaro uit richting Liariis. Pas als je Liariis uitrijdt beginnen de echt steile kilometers over een rustige weg door het bos. Het steilste deel loopt een kilometer of 5 door en lijkt oneindig. De stijgingspercentages van 17％-18％ zwakken enkel in de bochten iets af. De kunst is een ritme te vinden waarin je je hartslag onder controle krijgt en deze in de bochten steeds weer een paar slagen laat zakken. De laatste 2-3km zijn genieten. Deze bevatten nog enkele steile stroken, maar doordat je het zwaarste hebt gehad lijken deze een formaliteit. In deze sectie bevinden zich ook de tunnels waar prima doorheen te fietsen is.
Als je start met als doel boven te komen is het aan te raden om letterlijk zo langzaam mogelijk te beginnen. Verspil geen krachten in de relatief eenvoudige kilometers naar Liariis. Probeer vervolgens de eerste steile kilometers te overleven door met 4-5km/h zigzaggend naar boven te rijden. Dit vereist wel een klein verzet. 34x30 heb je minimaal nodig, maar bij 4-5km/h is dat eigenlijk al te groot.
Bonustip: Pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h. Bij de standaard minimumsnelheid is de kans groot dat je Garmin geregeld automatisch pauzeert en pas weer start als je een snelheid van 10km/h haalt...
| 7 km/h | 01:24:20 |
| 11 km/h | 00:53:40 |
| 15 km/h | 00:39:21 |
| 19 km/h | 00:31:04 |
