Subida famosa |
Paisajes pintorescos |
22 curvas cerradas |
#42 ascenso más difícil en la región Europa |
#8 ascensos con la mayor ganancia de elevación en la región Friuli-Venecia Julia |
#46 ascenso más largo en la región Friuli-Venecia Julia |
#90 ascenso más empinado en promedio en la región de Alpes italianos |
Monte Zoncolan es una subida en la región Friuli-Venecia Julia. Tiene una longitud de 9.8 kilómetros y un ascenso de 1206 metros verticales con una pendiente de 12.3% en promedio, lo que implica un nivel de dificultad de 1764. La cima del ascenso se ubica en 1730 metros sobre el nivel del mar. Los usuarios y las usuarias climbfinder compartieron 18 reseñas/historias de la subida y cargaron 32 fotos.
Nombres de los caminos: Via pedrada SS355, Via ex Ferrovia, Via Brac, Via della Scuole, Via Lenzone & Via Liarris
¡Te damos la bienvenida! Activa tu cuenta para compartir. Encuentra nuestro correo de verificación en tu bandeja de entrada.
Para cargar tus fotos, tienes que crear una cuenta. Sólo te llevará 1 minuto y es completamente gratis.
Cada gota de sudor se verá recompensada con creces cuando consiga completar este ascenso... entre los más famosos
Ogni goccia di sudore sarà ripagata al massimo quando si riesce a completare questa salita .. tra le piu famose
¡Wat een klim! A partir de ahora es fácil de practicar y disfrutar. Maar als je aan de echte start van de klim staat vanuit het hoger gelegen dorpje dan vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. ¡Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Denk niet dat het na die eerste kilometer veel beter wordt....het blijft afzien maar en tegelijkertijd genieten. Hemos comprado 34/30, pero 34/34 no es un lujo. De afdaling naar Sutrio is trouwens ook een pareltje. Mooi asfalt en overzichtelijk. ¡Dus geschikt voor snelheidsduivels!
Wat een klim! Achteraf is het makkelijk praten en genieten! Maar als je aan de echte start van de klim staat vanuit het hoger gelegen dorpje dan denk vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Denk niet dat het na die eerste kilometer veel beter wordt....het blijft afzien maar en tegelijkertijd genieten. Wij hebben de klim gedaan met 34/30 maar 34/34 is geen luxe! De afdaling naar Sutrio is trouwens ook een pareltje. Mooi asfalt en overzichtelijk. Dus geschikt voor snelheidsduivels!
Es una subida que hay que hacer si se busca un reto. Más dura que el Mortirolo desde Mazzo. Para encontrar pendientes más altas necesitas Punta Veleno o la parte final del Zoncolan desde Sutrio o Priola (tramo común). El 30 de junio lo subí desde Ovaro y desde Priola. Hoy he hecho la triple subida: desde Ovaro, desde Priola y desde Sutrio. Tengo una bdc de acero de los 90 llevada a 34-29 y obviamente ha sido toda una hazaña. Sin embargo, si uno es lo suficientemente masoquista como para ir más allá del ciclismo estaría la Stentaria (Passo della Forcella) con el tramo cementado que es realmente prohibitivo.
E' una salita da compiere se si è in cerca di sfide. Più dura del Mortirolo da Mazzo. Per trovare pendenze puntuali più alte servono Punta Veleno oppure la parte finale dello Zoncolan da Sutrio o da Priola (tratto comune). Il 30 giugno lo avevo salito da Ovaro e da Priola. Oggi ho compiuto la tripla salita: da Ovaro, da Priola e da Sutrio. Ho una bdc in acciaio anni 90 portata a 34-29 e ovviamente è stata una bella impresa. Comunque se uno è masochista da andare al di là del ciclismo ci sarebbe la Stentaria (Passo della Forcella) col tratto cementato che è veramente proibitivo.
El puerto más duro de Europa, un título que puede no corresponder a la verdad absoluta, pero que no fue concedido por casualidad; probablemente la subida más dura jamás abordada por Grandes Ciclistas.
Si quieres afrontar esta subida, creo que sabes a lo que te enfrentas... Sólo puedo desearte buena suerte y asegurarte que la satisfacción que produce es única
Il Colle più duro d'Europa, titolo che magari non corrisponderà a verità assoluta, ma che non è stato assegnato a caso; probabilmente la salita più dura mai affrontata dal Grande Ciclismo.
Se vuoi affrontare questa salita credo tu sappia a cosa stai andando incontro... posso solo augurarti buona fortuna e assicurarti che la soddisfazione che regala è unica
Hoy he subido esta montaña con un grupo de 17 cicloturistas de entre 30 y 72 años. Vale, es una montaña bestial, pero todo el mundo llegó a la cima sin problemas. Definitivamente se puede hacer si estás entrenado.
Vandaag deze klim gedaan met een groep van 17 wielertoeristen, van 30 tot 72 jaar. Ok, het is een beest van een berg, maar iedereen geraakte zonder problemen boven. Zeker doenbaar dus als je getraind bent.
Dejad toda esperanza los que entreis... :D allá vamos....
Subida que hay que hacer con mucho respeto, empezar despacio y no salirse del ritmo, hay 6km alrededor del 20% hasta que los túneles no se nivelan
Definitivamente estaba en la lista de TO DO, pero no lo volveré a hacer, aquí la motivación de la primera vez ayuda mucho... la segunda vez me costaría :D
Lasciate ogni speranza voi o che entrate… :D ci siamo…
Salita da fare con molto rispetto, iniziare piano e non andare fuori giri, ci sono 6km attorno ai 20% fino ai tunnel non spiana
Era sicuramente nella TO DO list, ma non la rifarò, qua la motivazione della prima volta aiuta tanto… la seconda volta farei fatica :D
Deja atrás toda esperanza, tú que entras... todo es verdad, incluido el sufrimiento que a cada pedalada te dice "para y vuelve atrás" y el éxtasis que en la meta te dice "¡lo has conseguido!
Lasciate ogni speranza o voi che entrate... tutto vero, inclusa la sofferenza che ad ogni pedalata ti dice "fermati e torna indietro" e l'estasi che all'arrivo ti dice "ce l'hai fatta!"
La subida más dura / mejor que he hecho nunca. Rampas permanentes de más del 20%. Experiencia límite. Imprescindible.
Heftigster / bester Anstieg den ich je gefahren bin. Permanente Rampen über 20%. Grenzerfahrung. Absolutes muss.
Se hace una vez en la vida, pero no lo volveré a hacer ;-)
La subida es sobre todo un ejercicio de fuerza, sin respiro y sin un verdadero paisaje que admirar.
¡Hay que acercarse con entrenamiento, modestia y un casete de montaña!
El pequeño restaurante, justo antes de entrar en el superduro (flecha Zoncolan) es muy bueno ;-)
A faire une fois dans sa vie mais je ne le referai plus jamais ;-)
La montée est surtout un exercice de force, sans répis et sans vraiment de paysage à admirer.
A aborder avec de l'entraînement, de la modestie et une cassette de montagne !
Le petit resto, juste avant de passer dans le super dur (flèche Zoncolan) est très bien ;-)
Está claramente marcado en Ovaro: Monte Zoncolan. Los habitantes del pueblo incluso han construido un arco especial para destacarlo; la "puerta del infierno". Pequeña advertencia de antemano: no haga esta subida si la temperatura en el valle supera los 30 grados. Piensa también en tu equipo: para más de 6 kilómetros los porcentajes se acercan al 20%. ¿Eres testarudo y subes esta montaña con un cassette bajo? Qué suerte tienes.
Entre Orvaro y Lialis no parece haber mucho problema, sí es empinado, pero también lo son todas las carreteras de aquí. En Lialis es incluso plano durante un kilómetro aproximadamente. Pero los numerosos carteles, las bicicletas pintadas y el ocasional homenaje a Pantani revelan el monstruo que le espera a la vuelta de la esquina. La subida arranca de inmediato con el 18%, tu ritmo desaparece de inmediato, tu marcha es inmediatamente la más ligera, tus dedos presionan sin remedio las palancas de cambio con la esperanza de poder subir una marcha más. Pero nada de eso. Y consuélate pensando que los próximos 6,5 kilómetros no cambiarán esto. A lo largo de la carretera hay señales de héroes ciclistas antiguos y nuevos. Cuando la pendiente en la cima desciende justo por debajo del 10%, se puede ver Ovaro un kilómetro más abajo en el valle. Después de 3 túneles consecutivos, totalmente rectos, pero húmedos y oscuros, se puede ver la cima. El último kilómetro es igual de empinado, pero nada es más empinado que lo que hay detrás. En la cima, los motociclistas se chocan los cinco por haber subido. Saludas el cartel de Annemiek y compruebas su tiempo de subida: ha subido ridículamente más rápido que tú.
El descenso se realiza por el otro lado y desciende de forma empinada durante los primeros kilómetros, para luego bajar por la bonita carretera de acceso a la zona de esquí. En la parte inferior, gire a la izquierda (más corto pero con un pequeño collado) o a la derecha (más largo pero más concurrido) para completar el circuito alrededor del macizo.
In Ovaro staat het duidelijk aangegeven: Monte Zoncolan. De dorpelingen hebben zelfs een speciale boog gebouwd om het te benadrukken; de "poort naar de hel". Kleine waarschuwing vooraf: doe deze klim niet als de temperatuur in het dal boven de 30 graden is. Denk ook goed aan je verzet: ruim 6 kilometer lang zitten de percentages tegen de 20% aan. Ben je eigenwijs en fiets je met een laaglandcassette deze berg op? Mazzel vriend.
Tussen Orvaro en Lialis lijkt er niet veel aan de hand, ja het is steil, maar dat zijn alle wegen hier. In Lialis loopt het zelfs een kleine kilometer vlak. Maar de vele bordjes, beschilderde fietsen en hier en daar een eerbetoon aan Pantani verraden het monster wat om de hoek op je te wachten staat. De klim klapt meteen met 18% erin, je tempo is meteen weg, je verzet direct het allerlichtste, je vingers drukken hopeloos op je shifters in de hoop nog één tandje lichter te mogen schakelen. Maar van dat alles niets. En troost je met de gedachte dat de komende 6,5 kilometer hier niets aan gaan veranderen. Langs de weg staan borden van wielerhelden oud en nieuw. Als de stijging bovenaan even onder de 10% zakt zie je ruim een kilometer beneden je in het dal Ovaro liggen. Na 3 opeenvolgende, kaarsrechte, maar natte en donkere tunnels, zie je de top liggen. De laatste kilometer is nog even steil, maar niets is steil meer vergeleken met wat er achter je ligt. Bovenop highfiven motorrijders elkaar dat ze naar boven zijn gereden. Je salueert naar het bord van Annemiek en checkt haar klimtijd: ze is belachelijk veel sneller omhoog gereden dan jij.
Afdalen doe je aan de andere kant en gaat de eerste kilometers bloedsteil omlaag, daarna de heerlijke toegangsweg van het skigebied afrazen. Onderaan links (korter maar met kleine col) of rechts (langer maar drukker) om het rondje rondom het massief af te maken.
Todo empezó en agosto de 2007 en Tolmezzo, un pueblo de los Alpes Cárnicos, donde casi nos saca de la carretera un caza estelar que volaba a baja altura. El caza volaba condenadamente bajo, ya que se encontraba en un pedestal en medio de una rotonda al entrar en el pueblo, con su grácil fuselaje apuntando con anhelo al cielo. Me permití dar dos vueltas completas para admirar sus esbeltas líneas, hasta que el capitana en su propia cabina se hartó y nos dirigió de vuelta a las calles. Las calles equivocadas, por supuesto, así que unos pocos kilómetros más allá no estábamos claramente en la ruta que debería haber sido el camino más corto a Cortina d'Ampezzo. En cambio, nos adentramos cada vez más en las estribaciones de las montañas, pasando por pueblos insignificantes en el camino. Hasta que apareció ante nosotros el siguiente pueblo: Ovaro. Por qué me hizo pensar en ovarios no lo sé, porque las bicicletas de paja y las banderas del Monte Zoncolan poco tenían que ver con la reproducción. ¿Zoncolan? Legendaria por su nombre, pero en mi simple mente esa montaña estaba situada en otro lugar, como a menudo pienso en las subidas en otro lugar del que realmente están. A medida que nos acercamos al centro de Ovaro, recobré el sentido. Estábamos cabalgando por el Valkenburg virgen del Monte Zoncolan, y sin haberlo buscado. Había alcanzado 39 grados centígrados. Maldita sea. Sin bicicleta al pie del Zoncolan en un coche sudado.
No hay muchas opciones. Subimos. Desde la calle principal hasta Liariis, a través de calles estrechas fuera de la aldea, después de lo cual el resto de la subida se revela con toda seriedad. Por el camino, nos cruzamos con un coche que fuma en blanco con el capó abierto, un ciclista de montaña con la cabeza en el manillar, un túnel chorreante y sin iluminación y la cabeza de un famoso campeón en cada curva. Merckx, Gimondi, Pantani; lo que sea. En la cima nos encontramos con dos mozos de cuadra, todavía humeantes por el esfuerzo y en la breve charla que siguió el mayor resultó ser el tío de Franco Pellizotti, corredor del Liquigas, que había terminado octavo en la 17ª etapa del Giro, que terminó en esta montaña. Su tío había venido a comprobar los esfuerzos de su sobrino y no necesitaba más explicaciones. Nos preguntaron de pasada cómo habíamos llegado hasta aquí, los cuatro en un coche... Señor, no tenía la bicicleta conmigo...
Dios mío, cómo he sufrido en esa montaña, jugueteando con mi cinturón de seguridad.
Het hele gedonder begon in augustus 2007 in Tolmezzo, een plaatsje in de Karnische Alpen, waar we door een laagvliegende Starfighter bijna van de weg werden geblazen. Verdomd laag vloog die straaljager, want hij stond op een sokkel in het midden van een rotonde bij het binnenrijden van het dorp, zijn sierlijke romp reikhalzend naar de hemel gericht. Ik permitteerde me twee volle rondjes om zijn ranke lijnen te bewonderen, tot el capitana in de eigen cockpit het welletjes vond en ons terug naar de straten dirigeerde. De verkeerde straten natuurlijk, dus een paar kilometer verder zaten we duidelijk niet op de route die de kortste weg naar Cortina d’Ampezzo had moeten zijn. In plaats hiervan doolden we steeds verder de aanloop van de bergen in, onderweg onbeduidende dorpjes passerend. Tot zich aan onze voorruit een volgend dorp aanmeldde: Ovaro. Waarom het mij aan eierstokken deed denken weet ik niet, want de strooien fietsen en vlaggen van de Monte Zoncolan hadden toch weinig met voortplanting te maken. Zoncolan? Legendarisch van naam, maar in mijn simpele denken situeerde die berg zich ergens anders, zoals ik wel meerdere beklimmingen ergens anders bedenk dan ze feitelijk liggen. Naarmate wij het centrum van Ovaro naderden kwam ik tot inkeer. Wij reden hier door het onbezoedelde Valkenburg van de Monte Zoncolan, en dat zonder ernaar gezocht te hebben. Ik zat op slag op 39 graden. Godgodgloeiende. Zonder fiets aan de voet van de Zoncolan in een zwetende auto.
Veel keuze is er dan niet. Wij omhoog. Vanaf de hoofdstraat rechts naar Liariis, door nauwe straatjes het gehucht uit, waarna de rest van de klim zich in alle ernst openbaart. Onderweg passeerden we een witrokende auto met openstaande motorkap, een mountainbiker met het hoofd bij het stuur, een druipend, onverlicht tunneltje en in elke bocht de kop van een bekende kampioen. Merckx, Gimondi, Pantani; noem maar op. Boven troffen we twee trimmers, nog dampend van de inspanning en in het korte praatje dat volgde bleek de oudste de oom te zijn van Franco Pellizotti, renner van Liquigas, die in de 17de giro-etappe, met aankomst op deze berg, achtste was geworden. Oom was de inspanningen van zijn neef komen controleren en hoefde geen verdere uitleg meer. Ons werd terloops gevraagd hoe we hier terecht kwamen, met zijn vieren in een auto? Mijnheer, ik had de fiets niet bij me…
Mijn God, wat heb ik afgezien op die berg, vretend aan mijn gordel.
A finales de agosto '21 subí desde Ovaro, una subida que hace honor a su nombre de Bestia. No se trata de una subida por placer o por tiempo, sino puramente por la patada al llegar a la cima. En Liariis el "héroe del pueblo" local nos indicó la dirección equivocada. Una subida increíblemente dura en la que después de Liariis mientras se montaba en la bicicleta comer no era una opción debido a lo empinado. Entre el kilómetro 3 y el kilómetro 6, hemos tenido que hacer varios eslaloms en el asfalto para mantenernos en pie y poder continuar. A un kilómetro y medio de la cima, hay un pequeño trozo de bajada, donde tuve la sensación de poder recuperar por primera vez después de Liariis. A continuación, los pequeños túneles, por los que es fácil pasar. Debido a las densas y bajas nubes, nunca pude ver la cima a lo largo del camino. Si de repente te encuentras en la cima con algunos moteros desconocidos aplaudiendo, se te pone la piel de gallina (no sólo por el frío).
Estaba equipado con luces delanteras y traseras, que no eran un lujo, especialmente en los pequeños túneles. Durante la subida, me encontré con unos cuantos motoristas y un ciclista en la bajada, pero no vi nada ni a nadie. A lo largo del camino, tuvimos todo el clima que pudimos imaginar, desde el calor del verano hasta la nieve que se derrite. Por ello, la visibilidad en la cima era bastante limitada y el descenso hacia Sutrio sobre el firme mojado no era realmente agradable.
Como ya indicó @Maglia_Rosa, para esta subida, ajusta la velocidad a la que tu Garmin se detiene automáticamente a, por ejemplo, 2km/h.
Eind august '21 opgereden vanuit Ovaro, een klim die zijn naam van Beest alle eer aandoet. Eentje die je niet voor het plezier of de tijd moet oprijden maar zuiver voor de kik als je bovenkomt. In Liariis even de foute kant opgewezen door de lokale "dorpsheld". Een ongelooflijk zware klim waarbij na Liariis al rijdend op de fiets eten geen optie was door de steiltegraad. Tussen kilometer 3 en kilometer 6 meerdere malen over het wegdek moeten slalommen om toch maar recht te blijven en te kunnen verder rijden. Op anderhalve kilometer van de top is er een klein stukje dalende lijn, waar ik het gevoel had voor het eerst na Liariis even te kunnen recupereren. Hierna volgden de tunneltjes dewelke vlot doorrijdbaar zijn. Door de dikke laaghangende bewolking heb ik onderweg nooit de top kunnen zien. Als je dan plots op de top staat met enkele applaudisserende onbekende motards geeft dit kippenvel (niet enkel van de kou).
Zelf was ik voorzien van voor- en achterlicht wat zeker in de tunneltjes geen overbodige luxe was. Tijdens de beklimming enkele malen motards tegen gekomen en één dalende fietser verder niets of niemand gezien. Onderweg zowat alle weer gehad wat voor mogelijk te houden was van zomers warm tot smeltende sneeuw. Hierdoor was het zicht op de top ook eerder beperkt en de afdaling richting Sutrio op nat wegdek niet echt aangenaam.
Zoals reeds aangegeven door @Maglia_Rosa pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h.
Así es, @RobertS. Para resaltar la seriedad de la subida, he querido darle un toque medieval y bautizarla como La Bestia de Azzuria con un neologismo. El autocorrector ha echado un cable.
Klopt, @RobertS. Om de ernst van de klim te benadrukken, wilde ik hem een middeleeuwse touch geven en hem met een neologisme dopen tot Het Beest van Azzurië. De autocorrect gooide roet in het eten.
¡Qué asco de autocorrección! La Bestia de Azzuria es un nombre muy bonito, Thijs :D. Espero montarlo algún día y tener todavía la presencia de ánimo para recordar este apodo.
Rottig ding, die autocorrect! Het beest van Azzurie vind ik wel een hele mooi naam, Thijs :D. Ik hoop 'm een keer op te fietsen en dan nog de tegenwoordigheid van geest te hebben om deze bijnaam te onthouden.
La Bestia de Asturias... Escalada inhumana, pero también inhumanamente bella. Los mordiscos de los terneros valones se desvanecen hasta convertirse en topos comparados con este muro.
Het Beest van Asturië... Onmenselijke klim, maar ook onmenselijk mooi. De Waalse kuitenbijters vervagen tot molshopen in vergelijking met deze muur.
Yo también creo que es una subida bestial, pero la Bestia de Asturias es el Alto de l'Angliru en España. El Zoncolan está en Italia.
Ik denk ook dat het een beest van een klim is, maar het Beest van Asturie is de Alto de l'Angliru in Spanje. De Zoncolan ligt in Italie.
Zoncolan, un nombre muy conocido entre los entendidos. En términos de inclinación casi inigualable. Especialmente la parte media de unos cinco kilómetros (desde la salida de Liariis) es una locura. En esta parte, sólo me encontré con dos ciclistas, ambos estaban aparcados en el suelo. Los horrendos porcentajes bajan un poco en los últimos kilómetros y es también aquí donde se puede disfrutar plenamente de las hermosas vistas panorámicas. El momento en que se llega a la cima se siente como puro éxtasis. ¡La última polinización cruzada entre el sufrimiento y el disfrute!
Zoncolan, een begrip bij de kenners. Qua steilte vrijwel ongeëvenaard. Vooral het middenstuk van circa vijf kilometer (vanaf je Liariis uitrijdt) is waanzin. Op dit stuk slechts twee fietsers tegengekomen, beiden stonden geparkeerd aan de grond. De gruwelijke percentages zakken enigszins in de laatste kilometers en het is hier ook dat je volop kan genieten van de prachtige panoramische uitzichten. Het moment dat je de top bereikt voelt als pure extase. De ultieme kruisbestuiving tussen afzien en genieten!
El Zoncolan tiene la reputación de ser la subida más dura jamás incluida en una carrera ciclista europea. Esto no es sin razón. Sólo el Angliru, Punta Veleno y Kitzbuhler Horn son comparables. Esta escalada no es para divertirse, sino para la lista de deseos.
Los primeros 2 km se recorren saliendo de Ovaro en dirección a Liariis. Sólo al salir de Liariis comienzan los kilómetros realmente empinados en una tranquila carretera que atraviesa el bosque. La parte más empinada continúa durante unos 5 km y parece interminable. El gradiente 17%-18% sólo disminuye ligeramente en las curvas. El truco consiste en encontrar un ritmo en el que puedas controlar tu ritmo cardíaco y dejar que baje unas cuantas pulsaciones en las curvas. Los últimos 2-3 km son agradables. Contienen algunos tramos empinados, pero como lo más difícil ya lo tienes, parecen una formalidad. En este tramo también se encuentran los túneles, que son muy fáciles de recorrer en bicicleta.
Si se empieza con el objetivo de llegar a la cima, es aconsejable empezar literalmente lo más despacio posible. No malgaste sus fuerzas en los kilómetros relativamente fáciles hasta Liariis. A continuación, intente sobrevivir a los primeros kilómetros empinados subiendo en zigzag a 4-5 km/h. Para ello, es necesario llevar una pequeña marcha. Esto requiere una pequeña marcha. 34x30 es lo mínimo que necesitas, pero a 4-5km/h eso ya es demasiado grande.
Consejo adicional: Ajuste la velocidad a la que su Garmin se detiene automáticamente, por ejemplo, a 2 km/h para esta subida. Con la velocidad mínima estándar, es muy probable que tu Garmin se detenga regularmente de forma automática y sólo se ponga en marcha de nuevo cuando alcances una velocidad de 10km/h...
De Zoncolan heeft de naam de zwaarste beklimming te zijn die ooit is opgenomen in een Europese wielerwedstrijd. Dat is niet voor niets. Enkel de Angliru, Punta Veleno en Kitzbuhler Horn zijn enigszins vergelijkbaar. Deze klim rijd je niet voor je plezier op, maar vooral voor de bucket list.
De eerste 2km rijd je Ovaro uit richting Liariis. Pas als je Liariis uitrijdt beginnen de echt steile kilometers over een rustige weg door het bos. Het steilste deel loopt een kilometer of 5 door en lijkt oneindig. De stijgingspercentages van 17%-18% zwakken enkel in de bochten iets af. De kunst is een ritme te vinden waarin je je hartslag onder controle krijgt en deze in de bochten steeds weer een paar slagen laat zakken. De laatste 2-3km zijn genieten. Deze bevatten nog enkele steile stroken, maar doordat je het zwaarste hebt gehad lijken deze een formaliteit. In deze sectie bevinden zich ook de tunnels waar prima doorheen te fietsen is.
Als je start met als doel boven te komen is het aan te raden om letterlijk zo langzaam mogelijk te beginnen. Verspil geen krachten in de relatief eenvoudige kilometers naar Liariis. Probeer vervolgens de eerste steile kilometers te overleven door met 4-5km/h zigzaggend naar boven te rijden. Dit vereist wel een klein verzet. 34x30 heb je minimaal nodig, maar bij 4-5km/h is dat eigenlijk al te groot.
Bonustip: Pas voor deze beklimming de snelheid waarbij je Garmin automatisch pauzeert aan naar bijv. 2km/h. Bij de standaard minimumsnelheid is de kans groot dat je Garmin geregeld automatisch pauzeert en pas weer start als je een snelheid van 10km/h haalt...
7 km/hr | 01:24:20 |
11 km/hr | 00:53:40 |
15 km/hr | 00:39:21 |
19 km/hr | 00:31:04 |