Monte Zoncolan

Każda kropla potu zostanie w pełni spłacona, gdy uda ci się ukończyć tę wspinaczkę ... wśród najbardziej znanych

Co za klimat! Achteraf is het makkelijk praten en genieten! Maar als je aan de echte start van de klim staat vanuit het hoger gelegen dorpje dan denk vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. Je begint daar meteen met één van steilste stukken! Denk niet dat het na die eerste kilometer veel beter wordt....het blijft afzien maar en tegelijkertijd genieten. Wij hebben de klim gedaan met 34/30 maar 34/34 is geen luxe! Dojazd do Sutrio jest trouwens ook een pareltje. Mooi asfalt i overzichtelijk. Dus geschikt voor snelheidsduivels!

To wspinaczka, którą warto zrobić, jeśli szukasz wyzwania. Trudniejsza niż Mortirolo z Mazzo. Aby znaleźć wyższe stoki, potrzebujesz Punta Veleno lub końcowej części Zoncolan z Sutrio lub Priola (wspólny odcinek). 30 czerwca wspiąłem się na nią z Ovaro i z Priola. Dzisiaj zrobiłem potrójną wspinaczkę: z Ovaro, z Priola i z Sutrio. Mam stalowy bdc z lat 90-tych doprowadzony do 34-29 i oczywiście był to nie lada wyczyn. Jeśli jednak ktoś jest na tyle masochistyczny, aby wyjść poza jazdę na rowerze, to Stentaria (Passo della Forcella) z cementowaną sekcją jest naprawdę zaporowa.

Najtrudniejsza przełęcz w Europie, tytuł, który może nie odpowiada absolutnej prawdzie, ale który nie został przyznany przypadkowo; prawdopodobnie najtrudniejsza wspinaczka, z jaką kiedykolwiek zmierzyli się Wielcy Kolarze.
Jeśli chcesz zmierzyć się z tą wspinaczką, myślę, że wiesz, w co się pakujesz... Mogę tylko życzyć ci powodzenia i zapewnić, że satysfakcja, jaką daje, jest wyjątkowa

Wspiąłem się dziś na tę górę z grupą 17 turystów rowerowych w wieku od 30 do 72 lat. Ok, to bestia wśród gór, ale wszyscy dotarli na szczyt bez żadnych problemów. Zdecydowanie do zrobienia, jeśli jesteś wytrenowany.

Porzućcie wszelką nadzieję, którzy tu wchodzicie... :D Zaczynamy...
Wspinaczkę należy wykonywać z dużym szacunkiem, zacząć powoli i nie schodzić z tempa, jest 6 km około 20％, aż tunele się nie wyrównają
To było zdecydowanie na liście TO DO, ale nie zrobię tego ponownie, tutaj motywacja za pierwszym razem bardzo pomaga... za drugim razem walczyłbym :D

Zostaw za sobą wszelką nadzieję, ty, który w to wchodzisz... wszystko, co prawdziwe, łącznie z cierpieniem, które przy każdym naciśnięciu pedału mówi ci "zatrzymaj się i zawróć", oraz ekstazą, która na mecie mówi ci "udało ci się!".

Najtrudniejsza / najlepsza wspinaczka, jaką kiedykolwiek jechałem. Stałe rampy powyżej 20％. Doświadczenie graniczne. Absolutna konieczność.

Do zrobienia raz w życiu, ale nigdy więcej tego nie zrobię ;-)
Wspinaczka to przede wszystkim ćwiczenie siłowe, bez wytchnienia i prawdziwego krajobrazu do podziwiania.
Do podejścia z treningiem, skromnością i górską kasetą!
Mała restauracja, tuż przed wejściem na super twardy (strzałka Zoncolana) jest bardzo dobra ;-)

W Ovaro jest to wyraźnie zaznaczone: Monte Zoncolan. Mieszkańcy wsi zbudowali nawet specjalny łuk, aby to podkreślić; "brama do piekła". Małe ostrzeżenie z góry: nie róbcie tej wspinaczki, gdy temperatura w dolinie przekracza 30 stopni. Zastanów się też dobrze nad swoją odpornością: dla ponad 6 kilometrów procenty są bliskie 20％. Czy jesteś uparty i jeździsz pod tę górę z kasetą z nizin? Powodzenia, kolego.
Między Orvaro a Lialis wydaje się, że niewiele się dzieje, owszem jest stromo, ale tak jak wszystkie drogi tutaj. W Lialisie nawet biegnie płasko przez około kilometr. Ale liczne znaki, pomalowane rowery i tu i ówdzie hołd dla Pantaniego zdradzają potwora, który czeka na Ciebie za rogiem. Podjazd od razu uderza z 18％, twoje tempo natychmiast zanika, natychmiast wrzucasz najlżejszy bieg, twoje palce beznadziejnie naciskają na manetki w nadziei, że pozwolą ci na zmianę o jeden ząbek lżejszą. Ale nic takiego. I pocieszaj się myślą, że kolejne 6,5 kilometra nic w tej kwestii nie zmieni. Wzdłuż drogi znajdują się znaki bohaterów rowerowych starych i nowych. Kiedy na szczycie nachylenie spada na chwilę poniżej 10％, można zobaczyć Ovaro w dolinie ponad kilometr pod nami. Po 3 kolejnych, martwych prostych, ale mokrych i ciemnych tunelach widać szczyt. Ostatni kilometr jest jeszcze równie stromy, ale nic już nie jest strome w porównaniu z tym, co czeka za tobą. Na szczycie rowerzyści przybijają sobie piątki, że wjechali na górę. Salutujesz na znak Annemiek i sprawdzasz jej czas wspinaczki: podjechała śmiesznie szybciej od Ciebie.
Zjeżdżasz po drugiej stronie i przez pierwsze kilka kilometrów jedziesz w dół krwawo stromo, a następnie ścigasz się w dół zachwycającą drogą dojazdową do terenów narciarskich. Na dole skręcamy w lewo (krótszy, ale z małą kolą) lub w prawo (dłuższy, ale bardziej ruchliwy), aby zakończyć okrążenie wokół masywu.

Cała sprawa zaczęła się w sierpniu 2007 roku w Tolmezzo, miasteczku w Alpach Karnickich, gdzie zostaliśmy prawie zdmuchnięci z drogi przez nisko lecącego Starfightera. Cholernie nisko leciał ten odrzutowiec, bo stał na cokole na środku ronda, gdy wjeżdżaliśmy do wsi, jego zgrabny kadłub wskazywał ochoczo na niebo. Pozwoliłem sobie na dwa pełne okrążenia, by podziwiać jego smukłe linie, aż el capitana w swoim własnym kokpicie miała dość i skierowała nas z powrotem na ulice. Oczywiście złe ulice, więc kilka kilometrów dalej wyraźnie nie byliśmy na trasie, która powinna być najkrótszą drogą do Cortiny d'Ampezzo. Zamiast tego wędrowaliśmy dalej i dalej w podejściu do gór, mijając po drodze mało znaczące wioski. Do czasu, gdy na naszej przedniej szybie zaprezentowała się kolejna wioska: Ovaro. Dlaczego skojarzyło mi się to z jajnikami nie wiem, bo słomiane rowery i flagi Monte Zoncolan i tak nie miały wiele wspólnego z rozmnażaniem. Zoncolan? Legendarna z nazwy, ale w moim prostym umyśle ta góra była położona gdzie indziej, tak jak myślę o kilku wspinaczkach gdzieś indziej niż tam, gdzie są w rzeczywistości. Gdy zbliżaliśmy się do centrum Ovaro, opamiętałem się. Oto jechaliśmy przez nieskażony Valkenburg Monte Zoncolan, i to bez szukania go. Od razu miałem 39 stopni. Jasna cholera. Bez roweru u stóp Zoncolana w spoconym samochodzie.
Nie ma więc wielkiego wyboru. Poszliśmy na górę. Z głównej ulicy w prawo do Liariis, z przysiółka wąskimi uliczkami, potem reszta wspinaczki ujawniła się na poważnie. Po drodze mijaliśmy dymiący na biało samochód z otwartą maską, rowerzystę górskiego z głową przy kierownicy, ociekający wodą, nieoświetlony mały tunel, a na każdym zakręcie głowę słynnego mistrza. Merckx, Gimondi, Pantani; you name it. Na szczycie spotkaliśmy dwóch groomerów, jeszcze parujących z wysiłku, a w krótkiej pogawędce, jaka się wywiązała, najstarszy okazał się wujkiem Franco Pellizottiego, kolarza Liquigas, który zajął ósme miejsce na 17. etapie giro, docierając na tę górę. Wujek przyszedł sprawdzić wysiłki bratanka i nie potrzebował dalszych wyjaśnień. Zapytano nas zdawkowo, jak się tu znaleźliśmy, we czwórkę w samochodzie? Sir, nie miałem ze sobą roweru....
Mój Boże, ile ja się nacierpiałem na tej górze, jedząc po pas.

Pod koniec sierpnia '21 wjechał z Ovaro, wspinaczka, która żyje do swojej nazwy Beast. Taki, na który nie powinno się wspinać dla przyjemności czy czasu, ale wyłącznie dla dreszczyku emocji związanego z osiągnięciem szczytu. W Liariis zostaliśmy wskazani w złym kierunku przez lokalnego "wiejskiego bohatera". Niesamowicie trudny podjazd, gdzie po Liariis jazda na rowerze podczas jedzenia nie wchodziła w grę ze względu na stromiznę. Między trzecim a szóstym kilometrem musiałem kilkakrotnie pokonywać slalomem nawierzchnię drogi, aby utrzymać się prosto i kontynuować jazdę. Półtora kilometra od szczytu znajduje się niewielki odcinek zjazdowy, na którym czułem, że mogę się zregenerować po raz pierwszy po Liariis. Po tym nastąpiły tunele, które są łatwo przejezdne. Ze względu na gęste, nisko wiszące chmury, po drodze nigdy nie udało mi się zobaczyć szczytu. Nagłe stanięcie na szczycie z kilkoma oklaskującymi nieznanymi motardami przyprawia o gęsią skórkę (nie tylko z zimna).

Sam byłem wyposażony w przednie i tylne światła, co w tunelach z pewnością nie było luksusem. Podczas podjazdu napotkałem kilka motardów i jednego zjeżdżającego rowerzystę i nie widziałem nic lub nikogo więcej. Po drodze napotkaliśmy wszystkie rodzaje pogody, od letnich upałów po topniejący śnieg. W efekcie widoczność na szczycie była dość ograniczona, a zejście w kierunku Sutrio po mokrej nawierzchni niezbyt przyjemne.

Jak już wskazał @Maglia_Rosa, dla tego podjazdu dostosuj prędkość, przy której Twój Garmin automatycznie pauzuje do np. 2km/h.

Prawda, @RobertS. Aby podkreślić powagę wspinaczki, chciałem nadać jej średniowieczny charakter i ochrzcić ją neologizmem The Beast of Azzuria. Autokorekta wrzuciła do pracy klucz.

Bestia z Asturii... Nieludzka wspinaczka, ale i nieludzko piękna. Walońskie ukąszenia cieląt bledną jak kretowiska w porównaniu z tą ścianą.

Zoncolan, nazwa gospodarstwa domowego wśród koneserów. Pod względem stromości praktycznie bezkonkurencyjny. Szczególnie środkowy odcinek około pięciu kilometrów (od momentu wyjścia z Liariis) to szaleństwo. Na tym odcinku spotkałem tylko dwóch rowerzystów, obaj byli zaparkowani do samej ziemi. Wyczerpujące procenty ustępują nieco na ostatnich kilometrach i to właśnie tutaj można w pełni podziwiać piękne panoramy. Moment zdobycia szczytu to uczucie czystej ekstazy. Ostateczne skrzyżowanie wyczerpującego i przyjemnego!

Zoncolan ma reputację najtrudniejszego podjazdu, jaki kiedykolwiek znalazł się w europejskim wyścigu kolarskim. Dzieje się tak nie bez powodu. Jedynie Angliru, Punta Veleno i Kitzbuhler Horn są nieco porównywalne. Na ten podjazd nie jeździ się dla zabawy, ale głównie dla bucket list.
Pierwsze 2 km wyjeżdża się z Ovaro w kierunku Liariis. Dopiero po opuszczeniu Liariis zaczynają się naprawdę strome kilometry na spokojnej drodze przez las. Najbardziej stromy odcinek ciągnie się przez około 5 km i wydaje się nie mieć końca. Nachylenie 17％-18％ łagodzi się tylko nieznacznie na zakrętach. Sztuką jest znaleźć rytm, w którym dostajesz swoje tętno pod kontrolą i zachować pozwalając mu spaść kilka uderzeń w zakrętach. Ostatnie 2-3 km są przyjemne. Nadal zawierają one kilka stromych odcinków, ale ponieważ masz już za sobą najtrudniejszą część, wydają się one formalnością. W tej części znajdują się również tunele, przez które dobrze jest przejechać na rowerze.

Jeśli zaczynasz z zamiarem wejścia na szczyt, wskazane jest, aby dosłownie zacząć jak najwolniej. Nie należy tracić energii na stosunkowo łatwe kilometry do Liariis. Następnie postaraj się przetrwać pierwsze strome kilometry jadąc zygzakiem pod górę z prędkością 4-5km/h. Wymaga to jednak niewielkiego sprzętu. 34x30 to minimum jakie potrzebujesz, ale przy 4-5km/h to faktycznie za duże.

Dodatkowa wskazówka: W przypadku tej wspinaczki ustaw prędkość, przy której Twój Garmin automatycznie pauzuje, na np. 2km/h. Przy domyślnej prędkości minimalnej istnieje prawdopodobieństwo, że urządzenie Garmin będzie automatycznie regularnie wstrzymywać pracę i wznawiać ją dopiero po osiągnięciu prędkości 10km/h.....