Col de la Loze vanuit Méribel

Ik beperk me tot de laatste 7 kilometer die door kunnen gaan als het ‘inferno’ voor wielrenners. Een vorm van zelfkastijding als je het mij vraagt. Het begin van het autovrije deel voel je gelijk, maar dat is slechts een voorproefje! Je krijgt vervolgens een lekker lopend stukje tot de eerste bocht naar rechts waar het ineens ontzettend steil omhoog gaat. Daar begint de ellende pas goed. De paaltjes langs de weg tonen in de laatste 6 kilometer percentages van 8 tot 12％, maar dat zijn slechts de gemiddelde waardes. Je krijgt in die kilometers te maken met een ‘hindernisbaan’. De hindernissen zijn muren waar je tegenaan kijkt in de categorieën steil, steiler en steilst. Lange stukken van wel 15 tot 20％ dienen zich aan, afgewisseld met milde stukken waar je een beetje op adem kunt komen. Door het grillig verloop krijg je geen moment de kans om je ritme te pakken. Beetje bij beetje word je gesloopt op de Col de la Loze. De aanblik van de laatste muur, vlak onder de top, is haast angstaanjagend. Daar moet je nog één keer onder het mom van ‘pijn is fijn’ alles geven. De pijn wordt op de top beloond met prachtige vergezichten op de Mont Blanc, de omliggende bergen en de col die je hebt bedwongen. Met afstand de zwaarste slotkilometers die ik ooit onder de wielen heb gekregen. Moet je gedaan hebben! Geen 5, maar 6 sterren waard ;-)