The Lecht z Cock Bridge

Czytając recenzje tej wspinaczki, Mont Ventoux w niczym jej nie przypomina. To trochę przesada. Jest kilka fragmentów powyżej 15％, szczególnie na początku, ale nie są one długie na kilometry. Główne cierpienie jest już na pierwszym punkcie widokowym. Ja bym tam wysiadł, bo ładniejszych w Szkocji nie znajdziecie, no może poza tymi nad morzem. Poza tym jedzie się przyjemnie: spokojna droga, dobry asfalt i piękne krajobrazy.

Kiedy po raz pierwszy ujrzałem drogę A939 zakręcającą w górę na The Lecht, jedyne co przyszło mi do głowy to "to jest prawdziwa ściana". I tak właśnie było. Nie miało być stopniowego zwiększania nachylenia, tylko od razu do kilkunastoprocentowego, wypalającego mięśnie podjazdu. Pamiętam trzy wyraźne strome sekcje, każda z lekkim zjazdem lub złagodzeniem nachylenia na górnym końcu, a wiesz, że jest stromo, gdy 12％ czuje się jak słodka ulga. Pod szczytem trzeciego odcinka droga staje się wystawiona na działanie żywiołów, a w dniu mojej przejażdżki poczułem pełną siłę bardzo sztywnego zachodniego wiatru nadchodzącego z mojej prawej strony, co zdecydowanie zwiększyło wyzwanie. Gdy droga zatoczyła łuk i nieco się wypłaszczyła, boczny wiatr stał się bocznym ogonem i podrzucił mnie do stacji narciarskiej, jednocześnie ciesząc się pięknym widokiem na zachód.

Próbowałem tego we wrześniu 2021 roku. Na trzecim hairpinie zostałem zdmuchnięty do tyłu przez podmuch wiatru. Dwie próby powrotu na rower skończyły się na pokładzie. Było pewnie pięknie, gdybym mógł cokolwiek zobaczyć przez łzy frustracji. Skończyło się na tym, że większość drogi do stacji narciarskiej pokonałem pieszo, opierając się o rower pod kątem 45 stopni. Następnie musiałem pedałować w dół przez większość drogi do Tomintoul, aby ruszyć do przodu. Nie próbuj tego, gdy wiatr wieje z prędkością ponad 100km/h.