Rettenbachferner przez Ötztaler Gletscherstrasse

Bardzo ciężki podjazd od samego początku aż do samej góry. Jest tylko jedno miejsce na krótki odpoczynek, podczas gdy droga schodzi nieco w dół przed bramką poboru opłat.
Jeden z najtrudniejszych podjazdów, jakie pokonałem.

Jak już wspomnieli inni, tempo wznoszenia jest trudne. Wiele barier drogowych nie jest na miejscu i zaczyna się myśleć, że wystarczy podmuch wiatru i będę zakleszczony. Na wysokości ponad 2500 m n.p.m. dostęp tlenu spada o ponad 7％ i można to zauważyć, zwłaszcza jeśli nie było się zaaklimatyzowanym.

Niewielki ruch samochodowy i oczywiście nie można jeździć na rowerze zimą. Hamulce. Będziesz potrzebował dobrych hamulców i jeszcze lepszych umiejętności hamowania podczas zjazdu. Niektóre siatki dla bydła są uszkodzone (2023 r.) - zauważysz to w drodze na górę - zachowaj szczególną ostrożność w drodze w dół. Opłata za przejazd jest bezpłatna dla pieszych i rowerzystów.

Czuje się spadek o ~10ºC od bazy do szczytu, bez wiatru. Jakikolwiek północny wiatr będzie wiał nad lodowcem i bardzo schłodzi powietrze. Uwaga! Wspinaczka nie jest możliwa przy typowych kompaktowych proporcjach, chyba że chcesz wyskoczyć z kolan....

Słynny niemiecki zawodowy kolarz powiedział kiedyś o tej wspinaczce: "okrucieństwo wobec zwierząt" takie trudne.
Tutaj dotarłem na szczyt naprawdę ŚWIĘCIE wyczerpany.
Moja córka stała kawałek dalej, a ja naprawdę pomyślałem, że nie dam już rady przejechać tego kawałka na rowerze.....
Wszystkim żałuję tego doświadczenia. Aby doświadczyć, jak to jest jeździć na rowerze z tymi wartościami procentowymi na tej wysokości. Jeśli będziesz w okolicy, zdecydowanie to zrób.

Niskie przełożenie. Moje FTP wynosi 230 W przy 3,1 W/kg i uważam, że jest to trudniejsze niż Mont Ventoux. To większy podjazd na o połowę krótszym dystansie. Brak barier drogowych w niektórych miejscach jest nieco zniechęcający. Najlepiej wybrać słoneczny, bezwietrzny dzień około 25-30°C w Sölden, ponieważ każdy wiatr będzie wzmacniany na szczycie. Najlepsze hamulce szczękowe zostaną przetestowane podczas zjazdu. Jeśli twoje hamulce są przeciętne, nie próbuj tego. Bardzo mały ruch uliczny, zwłaszcza za opłatami. Siatki dla bydła są uszkodzone (2023 r.), więc należy zachować ostrożność. Epicka. Zauważysz 6％ mniej tlenu powyżej 2200 m....

Z pewnością jest to trudna wspinaczka, szczególnie w ciepły dzień. Weszliśmy na górę około południa na początku czerwca, co nie jest zalecane, ponieważ trasa jest całkowicie odsłonięta. Widok na szczycie był rozczarowujący, ponieważ ośrodek narciarski był w trakcie budowy, w tym kilka kontrolowanych detonacji na zboczach wzgórza. Przynajmniej ruch jest bardzo mały.

Podczas wspinaczki pomyślałem o porównaniu tego lodowca Rettenbachferner (lub zwanego też po prostu Rettenback) do Alpe d'Huez. Ale właściwie to by zhańbiło tę wspinaczkę. Podczas gdy Alpe d'Huez jest złośliwy, ta wspinaczka jest cudownie piękna. Alpe d'Huez to w porównaniu z tą wspinaczką biegacz, ponieważ tutaj procent nachylenia od startu do mety nigdy nie spada poniżej 11 do 13％. Dopiero na 3 km od szczytu mamy krótki punkt regeneracji.
Kolejnym plusem w stosunku do turystycznego kola jakim jest Alpe jest to, że ta wspinaczka jest dużo spokojniejsza. W końcu trzeba płacić jak za pojazd mechaniczny, co i tak trochę ogranicza ruch.
Zdecydowanie polecam.

To bardzo trudna wspinaczka (ponad 1600 punktów wspinaczkowych - to o 370 punktów więcej niż wejście na Stelvio z Bormio i to o 250 punktów więcej niż wejście na Ventoux z Bedoin). I to jest właśnie to uczucie. Nie jest to długa wspinaczka (12,5 km), ale to właśnie nachylenie sprawia, że jest ona tak trudna.
Zaraz po starcie z Sölden trzeba jechać na pełnym gazie. Do 3 tury trzeba pokonywać procenty rzędu 12％ (i więcej). W zakręcie nr 3 jest rozwidlenie i tu trzeba skręcić w lewo (prosto jedzie się do Höchsölden).
Upewnij się, że twój sprzęt jest w porządku przed rozpoczęciem tej wspinaczki (tzn. że możesz zmieniać biegi wystarczająco małe). W tym zakręcie musiałem już przełączyć się na najmniejszy bieg, co nie jest zbyt przyjemne, bo wtedy trzeba grabić przez ponad 9 kilometrów.
Wspinaczka ma ograniczoną liczbę zakrętów (tylko 8). Trzeba więc za każdym razem jechać prosto przez długie odcinki (jeśli chcesz przyspieszyć do kolejnego zakrętu po zakręcie nr 4, musisz uzbroić się w cierpliwość - odległość między zakrętem nr 4 a zakrętem nr 5 wynosi ponad 4 kilometry).
Mniej więcej w połowie wspinaczki miniesz punkt poboru opłat (dla rowerzystów przejazd jest bezpłatny). Przed punktem poboru opłat można na chwilę odpocząć, procenty wspinaczki spadają tu do przyjemnych wartości - przez chwilę ma się nawet wrażenie, że wjeżdża się na płaski teren. Po przejechaniu punktu poboru opłat trzeba jednak zapłacić za tę myśl, bo natychmiast przed naszymi kołami znów pojawiają się podwójnie wspinające się procenty. Po 11 km wspinaczki (cierpienie) docieramy do stacji narciarskiej. Z tej stacji narciarskiej można wjechać wyciągiem na Schwarze Schneide (wysokość 3.250 m z imponującym widokiem na wszystkie okoliczne szczyty) - ale to już historia na inną stronę internetową.
Przy stacji narciarskiej można wybrać Tiefenbachferner lub Rettenbachferner. Ponieważ na Tiefenbach musimy przejechać przez prawie 2 km tunel, zignorowaliśmy go (zawsze uważam, że jazda rowerem przez tunel jest mniej bezpieczna, a na tej wysokości temperatura w takim tunelu też nie jest przyjemna).
Od stacji narciarskiej do parkingu jest potem nieco ponad 1 km ciężkiej wspinaczki. Na parkingu można potem nagrodzić się zdjęciem z napisem 'Najwyższa droga w UE'.
Ruch samochodowy na tej gletscherstrasse jest raczej ograniczony (nawiasem mówiąc, na tej pięknej wspinaczce można też spotkać niewielu rowerzystów). Jest jednak autobus, który kursuje w regularnych odstępach czasu z doliny Oetz do stacji narciarskiej (te autobusy muszą mieć potężny silnik, żeby pokonywać takie wysokości i te podwójne podjazdy - chciałabym mieć taki).

Trudna wspinaczka. Nie na darmo jest to jeden z najtrudniejszych w Europie. Kiedy docierasz na szczyt, jesteś naprawdę zadowolony, że to zrobiłeś. Ale na szczycie jest pięknie i szczególnie fajnie jest stać w śniegu. Musisz to zaznaczyć, gdy będziesz w okolicy.

Stromo jak stromo... przedsionek piekła.
ale wiele satysfakcji, gdy osiągniesz szczyt.

Zdecydowanie jedna z najtrudniejszych wspinaczek w Europie, ze względu na swoją stromość i (ekstremalną) wysokość. Od momentu wyjazdu z Sölden zaczyna się ten koszmar na rowerze. Procenty rzadko spadają poniżej dwucyfrowej wartości. Jedynie odcinek do punktu poboru opłat zapewnia krótkie wytchnienie. Zaraz po tym następują najbardziej strome kilometry z prawie żadnymi zakrętami, co sprawia, że czujesz się całkowicie w miejscu. Kilometr przed szczytem masz rozwidlenie na oba lodowce. Na szczycie Rettenbach znajdziecie znak 'Najwyższa droga w UE'. Obłędna wspinaczka pod każdym względem.

Ciężka, ale piękna wspinaczka. Od Sölden wspinaczka jest pełna; nachylenie stale między 11 a 13. Pierwsza część między lasami z kilkoma zakrętami. W połowie drogi krótki płaski odcinek, na którym znajduje się punkt poboru opłat (nie dla rowerzystów), odciąża nogi. Rozpoczynamy drugą część wspinaczki i znajdujemy się w pięknym, surowym krajobrazie, gdzie w oddali widać już stację narciarską. Zanim tam dotrzesz, musisz pokonać 5-kilometrowy odcinek, na którym nachylenie ponownie wynosi od 11％ do 13％. Krótki odcinek przed stacją narciarską jest nieco bardziej płaski, po czym ponownie przekracza 10％ aż do szczytu. Nagrodą są piękne widoki. A w drodze powrotnej, sąsiedni Tiefenbachferner jest właściwie koniecznością. Nie ze względu na trasę; od stacji narciarskiej masz 2-kilometrowy tunel, w którym również jest naprawdę zimno, ale kiedy stamtąd wyjdziesz, znajdziesz się na najwyższym asfalcie w Alpach!!!!