Rettenbachferner via Ötztaler Gletscherstrasse

Een bekende Duitse profwielrenner zei ooit over deze klim: "dierenmishandeling" zo zwaar.
Hier kwam ik echt HELEMAAL kapot boven.
Mijn dochter stond een stuktje verder en ik dacht echt, dat kleine stukje fietsen lukt me gewoon niet meer.....
Ik gun iedereen deze ervaring. Om te merken hoe het is om op zulke hoogte tegen deze percentages te fietsen. Mocht je in de buurt zijn, zeker doen.

Tijdens het klimmen dacht ik deze Rettenbachferner (of ook wel gewoon Rettenbackgletsjer genoemd) te vergelijken met Alpe d'Huez. Maar eigenlijk zou dit deze klim oneer aandoen. Terwijl Alpe d'Huez spuuglelijk is, is deze klim wondermooi. Alpe d'Huez is een lopertje in vergelijking met deze klim, want hier zakt het percentage van de hellingsgraad van begin tot einde eigenlijk nooit onder de 11 tot 13％. Enkel op drie km van de top heb je even een recuperatiepunt.
Een ander pluspunt op de toeristencol die de Alpe is dat deze klim veel rustiger is. Je moet immers betalen als motorvoertuig, dat beperkt het verkeer toch een beetje.
Ik vind dit absoluut een aanrader.

Dit is een zeer zware beklimming (meer dan 1600 klimpunten - dit zijn 370 klimpunten meer dan de beklimming van de Stelvio vanuit Bormio en dit zijn 250 klimpunten meer dan de beklimming van de Ventoux vanuit Bedoin). En zo voelt het ook aan. Dit is geen lange beklimming (12,5km), maar het zijn de stijgingspercentages die deze beklimming zo zwaar maken.
Onmiddellijk na het vertrek vanuit Sölden moet je vol aan de bak. Tot aan bocht 3 moet je percentages van 12％ (en meer) overwinnen. In bocht 3 is er een splitsing en hier moet je links afdraaien (rechtdoor ga je naar Höchsölden).
Zorg dat je materiaal in orde is voordat je deze beklimming aanvat (m.a.w. dat je voldoende klein kunt schakelen). In deze bocht moest ik al schakelen naar de kleinste versnelling en dat is niet zo prettig want dan moet je nog meer dan 9 kilometer harken.
De beklimming heeft een beperkt aantal bochten (slechts 8). Je moet dus telkens lange stukken rechtdoor fietsen (als je na bocht 4 wilt opstomen naar de volgende bocht, moet je wel geduldig zijn - de afstand tussen bocht 4 en bocht 5 bedraagt meer dan 4 kilometer).
Ongeveer halverwege de beklimming passeer je het tolhuis (voor fietsers is de doortocht gratis). Voor het tolhuis kan je de benen even rusten, de klimpercentages dalen hier naar aangename waarden - je krijgt zelfs even de indruk dat je vlak terrein betreedt. Na de passage van het tolhuis moet je echter boeten voor deze gedachte, want dan krijgen we onmiddellijk weer dubbele klimpercentages voor de wielen. Na 11km klimmen (afzien) bereik je het skistation. Vanaf dit skistation kan je een lift nemen naar de Schwarze Schneide (3.250m hoogte met een indrukwekkend zicht op alle omliggende bergtoppen) - maar dit is een verhaal voor een andere website.
Aan het skistation kan je kiezen voor hetzij de Tiefenbachferner hetzij voor de Rettenbachferner. Vermits we voor de Tiefenbach door een tunnel van bijna 2 km moeten, hebben wij deze links laten liggen (fietsen door een tunnel vind ik altijd minder veilig en op deze hoogte is de temperatuur in een dergelijke tunnel ook niet aangenaam).
Van het skistation tot aan de parking is het dan nog iets meer dan 1 kilometer zwaar klimmen. Op de parking kan je dan zelf belonen met een foto met het bord 'Highest road in the EU'.
Het autoverkeer op deze gletscherstrasse is eerder beperkt (er zijn trouwens ook weinig fietsers te zien op deze prachtige beklimming). Wel is er een lijnbus die op regelmatige tijdstippen van het Oetztal naar het skistation rijdt (deze bussen moeten toch wel over een krachtige motor beschikken om zo een hoogte en deze dubbele klimpercentages te overwinnen - ik zou willen dat ik ook over zo een motor kon beschikken).

Zware klim. Niet voor niets is dit één van de zwaarste van Europa. Als je boven bent dan ben je echt blij dat je het gehaald hebt. Maar boven is het wel mooi en vooral gaaf om in de sneeuw te staan. Deze moet je afvinken wanneer je in de buurt bent.

Steiler dan steil... het voorportaal van de hel.
maar veel voldoening als je boven bent.

Met stip één van de zwaarste beklimmingen van Europa, vanwege de steiltegraad en de (extreme) hoogte. Van zodra je Sölden verlaat, begint deze nachtmerrie op de fiets. De percentages zakken zelden onder de dubbele cijfers. Enkel het stukje naar het tolhuis zorgt even voor rust. Daarna volgen meteen de steilste kilometers met nauwelijks bochten, waardoor je helemaal het gevoel krijgt dat je stil staat. Een kilometer voor de top heb je de splitsing naar beide gletsjers. Op de top van de Rettenbach tref je het bordje 'Highest road in the EU'. In alle opzichten waanzinnige beklimming.

Zware maar mooie klim. Vanuit Sölden gelijk vol aan de bak; stijgingspercentage continu tussen 11％ en 13％. Eerste deel tussen de bossen met wat haarspeldbochten. Halverwege kan op een kort vlak stuk waar het tolstation staat (niet voor fietsers) even de druk van de benen. Je begint aan het tweede deel van de klim en bevind je in een prachtig ruig landschap waar je in de verte het skistation reeds ziet liggen. Voor je daar bent moet je wel een stuk van 5km overwinnen waar de stijgingspercentages weer tussen 11％ en 13％ liggen. Een klein stukje voor het skistation is het iets vlakker waarna het tot de top wederom boven de 10％ gaat. Prachtige vergezichten zijn de beloning. En op de terugweg is de naastgelegen Tiefenbachferner eigenlijk een must. Niet vanwege de route; vanaf het skistation heb je een tunnel van 2km waarin het ook nog eens echt koud is, maar wanneer je daar uit komt bevind je je op het hoogstgelegen asfalt van de Alpen !!