Passo del Rombo

Trudny, ale piękny podjazd. Ostatni podjazd podczas ORM, z którym zmierzysz się po około 180 km.

Osobiście wydawał mi się trudniejszy niż Stelvio, ale może to z powodu znacznie dłuższej trasy tego dnia. Wspinaczka, której nie można przegapić!

De weg wordt hoehoger je komt steeds smaller totdat het in de laatste 5km net zo breed is als een auto. Daardoor zou ik het ook aanbevelen om via deze kant omhoog te klimmen en dan de andere kant af te dalen. De klim zelf is schitterend, de tip die hier is gegeven was voor mij wel erg handig namelijk dat er bij een witte huis op het vlakkere middelstuk, een waterbron te vinden. De klim is een lange reis, en doet kwa moeilijkheidsgraad niet veel onder voor de stelvio, maar is een stuk minder toeristisch.

Wyruszyłem 16 sierpnia 2024 roku z St Leonhard w Passirii o 10 rano. Wyruszyłem spokojnie, ponieważ przeczytałem kilka recenzji i byłem zarówno entuzjastyczny, jak i trochę zaniepokojony. Muszę powiedzieć, że poszło mi bardzo dobrze, ponieważ wspinaczka jest naprawdę wymagająca. Ma 29 km długości i zawsze się wspina. Zaczyna się od razu od 7/8 ％ nachylenia. Pozwala trochę odetchnąć na 15 km, ponieważ wypłaszcza się na 3％ przez 2 km, a przede wszystkim zatrzymujesz się na chwilę, aby napełnić butelkę wody w małym białym domku. Potem znów zaczyna się wspinaczka, od 20 do 26 km zaczyna się zabawa, 6/7 km do 10％ na stałe. Musisz zacisnąć zęby, zaczynasz widzieć zakręty nad sobą. Na 27 km wyjeżdżasz z ostatniego tunelu i w końcu wyrównujesz na 3/4％ i czujesz, że teraz zjeżdżasz w dół. Mniej znany niż inne legendarne włoskie podjazdy, ale absolutnie trzeba go pokonać. Dla przypomnienia, 3 bidony i 4 batony. Zajęło mi to 2 godziny i 42 minuty. Na szczycie znajduje się schronisko, w którym można coś zjeść i przebrać się. Można zawrócić lub zjechać do Austrii... Ja pojechałem dalej.

Muszę tu trochę oszukać, ponieważ zjechałem z Timmelsjoch w dół przez około 10 km, a następnie z powrotem w górę (700 m wspinaczki), ale uważam, że są one najbardziej interesujące.
Interesujące to mało powiedziane, to jest po prostu bajeczne. Widoki i sposób, w jaki droga wcina się w zbocze, są po prostu epickie. Miała w sobie surowość i śmiałość.
Zjazd jest trudny, ponieważ droga jest nieco poszarpana i panuje na niej duży ruch.
Droga w górę jest niesamowita, gdy już znajdziesz swój rytm. Wystarczy wjechać na górę, podziwiać widoki i zrelaksować się podczas wspinaczki zakręt po zakręcie.
Ta droga pozostanie z tobą na zawsze, a cały ruch uliczny i inne rzeczy po prostu wtapiają się w tło.

Niezła wspinaczka. Strome odcinki, ale od czasu do czasu wiele płaskich odcinków pozwalających nieco rozluźnić nogi.
Dość zatłoczona przez motocykle i samochody, nawet we wtorek pod koniec czerwca, kiedy tam byliśmy.

Wspinaczka ta pokonana została wzdłuż obu stron. Dwa razy przez ÖRM, co czyni go nieco trudniejszym, bo ma się już w nogach 170 km. Ostatnie 8 km jest rzeczywiście najtrudniejsze, na szczęście ostre zakręty są wygładzone. Po tunelu jest jeszcze 2 km "fałszywego płaskiego" do szczytu. Ładne wzniesienie? Tak! Najpiękniejsza wspinaczka? Z pewnością nie: prawdziwe perełki znajdują się na północ od Turynu i Cuneo. Colle del Nivolet to szczyt, a zaraz za nim Fauniera.

Nie wiedząc, że ta wspinaczka była zabójcza na ostatnich km'ach. Kilka razy rozważał porzucenie, ale cyknął się z charakterem.
Nie żałuję. Na szczycie niestety nie ma aż tak wiele do zobaczenia. Nawet trochę nudne, ale wspinaczka, którą musiałeś zrobić!

To już zostało powiedziane przez innych, ale co za perełka wspinaczkowa to Passo Rombo! Wszędzie traktowane są piękne widoki. Nie przegap zejścia po drugiej stronie. To niesamowite, jak inaczej wygląda otoczenie po tej stronie.
Podjazd można podzielić na trzy bloki: pierwszy odcinek do około 14 kilometra, gdzie momentami robi się dość ciężko, ale da się to zrobić we własnym tempie. Na kilometrze 15 masz punkt wodny przy białym domku, gdzie możesz trzymać głowę pod lodowatą górską wodą. W upalny dzień zdecydowanie bym to zrobiła. Ten środkowy, kilkukilometrowy odcinek jest lekko pofałdowany i daje trochę czasu na regenerację przed ostatnim odcinkiem. Ten ostatni odcinek zaczyna się na kilometrze 20 i trwa aż do prostego tunelu na 2 kilometry przed końcem. Te 8 kilometrów jest pikantniejsze niż można by podejrzewać po profilu wysokościowym. Fryzury są w miarę płaskie, ale reszta kilometrów jest dobrze stroma. Na parę!
Z tunelu do właściwego szczytu jest jeszcze dwa kilometry. Na szczycie jest zaskakująco cicho. Cała wspinaczka jest również dość cicha, co sprawia, że Rombo jest tym dodatkowym elementem zabawy.
Podczas wspinaczki mija się 18 tuneli i zamków. Przynieście swoje światła!
Ciesz się tą wspinaczką!

Pochodząc z Merano, głównym problemem tej wspinaczki jest czas trwania. Nigdy nie jest naprawdę stromo, ale też nigdy się nie kończy. W połowie drogi, tuż za Moos, wypiłem kawę. Pogoda była wspaniała i szczerze mówiąc, nie rozważałbym podjęcia się tej wspinaczki w innych warunkach. Ale przy dobrej pogodzie jest to wspaniała wspinaczka. Pojechałem dalej do Solden, a następnie wspiąłem się z powrotem. Wspinaczka z Solden jest krótsza, a ostatnia część jest klejnotem. Wspaniały dzień!

Walczyłem i udało mi się odhaczyć wiele kol na mojej liście rzeczy do zrobienia. I to musi być jeden z nich, być może najpiękniejszy.
Ta kol zawiera wszystko, czego można oczekiwać od pięknej kol. Przerażające wyzwanie, oszałamiające dalekie widoki. Imponujące szczyty. Niezliczone wodospady. Małe mostki. Do 18 tuneli (więc pamiętaj o spakowaniu tylnych świateł dla bezpieczeństwa). Zakręty z łopatkami.
Uwielbiam wspinaczkę i kocham wysokie góry, ale mam niemal paniczny lęk wysokości, więc zejście nie było dla mnie łatwe. Nie, nie zrobiłem na nim żadnej prędkości. Sam w sobie jest to zabawne, że włoscy i austriaccy drogowcy robią rzeczy zupełnie inaczej. Timmelsjoch i Passo del Rombo tworzą tę samą górę, ale czują się i wyglądają zupełnie inaczej.
Myślę, że Passo del Rombo i tak jest obowiązkowym punktem dla każdego miłośnika kol. Oczywiście zawsze możesz spróbować przejechać Ötztaher Radmarathon, ponieważ jest to jego ostatni podjazd!

Podjechałem na rowerze na piękną włoską stronę dosłownie transgranicznego Timmelsjoch/Passo del Rombo z Moos w Passeier(1007m/ostatnie 22km ).
Trasę można podzielić na 3 części:
Zaczynając od pierwszego przejścia 7km wspinaczki przez ostre zakręty rozpoczynające się na zewnętrznej kolarskiej Moos. Po tym następuje mile widziany fałszywy płaski płaskowyż (około 6 km) wzdłuż wschodniego zbocza doliny Passeier, z koniecznymi tunelami (16 z nich o różnej długości na całej wspinaczce), gdzie po przekroczeniu linii drzew masz niezbyt zachęcający widok na drugą stronę, gdzie czekają na ciebie ostre zakręty jak rynny na tle górskiego zbocza.
Po przejechaniu rzeki następuje długi, trudny i momentami bardzo stromy (+10％) odcinek końcowy z ostrymi zakrętami aż do odkupieńczego wjazdu do najdłuższego ciemnego, mokrego tunelu (660m), po którym ostatnie kilometry wypłaszczają się aż do surowej przełęczy z górską restauracją i kubistycznym budynkiem widokowym, ale z fantastycznymi widokami.

Nie do przecenienia długi podjazd, ale fantastyczne wrażenia rowerowe w pięknej scenerii.
Moim zdaniem ta strona wspinaczkowa zdecydowanie należy do włoskich szczytów takich jak Gavia czy Stelvio.
Nie na darmo jest to końcowy podjazd słynnego corocznego maratonu Otztaler rad.