Paso del Rombo es una subida en la región Trentino-Alto Adigio. Tiene una longitud de 29 kilómetros y un ascenso de 1794 metros verticales con una pendiente de 6.2% en promedio, lo que implica un nivel de dificultad de 1386. La cima del ascenso se ubica en 2474 metros sobre el nivel del mar. Los usuarios y las usuarias climbfinder compartieron 12 reseñas/historias de la subida y cargaron 52 fotos.
Nombres de los caminos: Via Moso & SS44bis
¡Te damos la bienvenida! Activa tu cuenta para compartir. Encuentra nuestro correo de verificación en tu bandeja de entrada.
Para cargar tus fotos, tienes que crear una cuenta. Sólo te llevará 1 minuto y es completamente gratis.
Una subida dura pero bonita. La subida final durante el ORM, a la que te enfrentarás tras unos 180 km.
Loodzware, maar prachtige klim. De slotklim tijdens de ORM, die je dus voor je kiezen krijgt na ongeveer 180km.
Personalmente, me pareció más dura que el Stelvio, pero quizá se debiera a que el recorrido de ese día era mucho más largo. Una subida imperdible.
Personalmente mi è sembrata più dura dello Stelvio, ma forse è dovuto al giro molto più lungo di quel giorno. Salita imperdibile!
De weg wordt hoehoger je komt steeds smaller totdat het in de laatste 5km net zo breed is als een auto. Daardoor zou ik het ook aanbevelen om via deze kant omhoog te klimmen en dan de andere kant af te dalen. De klim zelf is schitterend, de tip die hier is gegeven was voor mij wel erg handig namelijk dat er bij een witte huis op het vlakkere middelstuk, een waterbron te vinden. De klim is een lange reis, en doet kwa moeilijkheidsgraad niet veel onder voor de stelvio, maar is een stuk minder toeristisch.
De weg wordt hoehoger je komt steeds smaller totdat het in de laatste 5km net zo breed is als een auto. Daardoor zou ik het ook aanbevelen om via deze kant omhoog te klimmen en dan de andere kant af te dalen. De klim zelf is schitterend, de tip die hier is gegeven was voor mij wel erg handig namelijk dat er bij een witte huis op het vlakkere middelstuk, een waterbron te vinden. De klim is een lange reis, en doet kwa moeilijkheidsgraad niet veel onder voor de stelvio, maar is een stuk minder toeristisch.
Subí el 16 de agosto de 2024 saliendo de San Leonardo in Passiria a las 10 de la mañana. Salí con calma porque había leído algunos comentarios y estaba entusiasmado y un poco preocupado. Debo decir que lo hice muy bien porque la subida es realmente exigente. Tiene 29 km y siempre sube. Empieza enseguida con 7/8 % de pendiente. Te deja respirar un poco a los 15 km porque llanea al 3% durante 2 km y sobre todo te paras un momento a llenar la cantimplora en la casita blanca. Luego empieza a subir fuerte otra vez, del 20 al 26 km empieza la diversión, 6/7 km al 10% fijo. Tienes que apretar los dientes, empiezas a ver las curvas cerradas por encima de ti. A los 27 km sales del último túnel y por fin llaneas al 3/4% y sientes que ahora vas cuesta abajo. Menos conocida que las otras legendarias subidas italianas, pero absolutamente imprescindible. Para que conste, 3 botellas y 4 barritas. Tardé 2 horas y 42 minutos. En la cima hay un chalet donde se puede comer algo y cambiarse. Se puede dar la vuelta o bajar a Austria... Yo continué.
Sono salito il 16 agosto 2024 partendo da San Leonardo in Passiria all 10:00. Sono partito con tranquillità perchè avevo letto un po’ di recensioni ed ero allo stesso tempo entusiasta ed un po’ preoccupato. Devo dire di aver fatto benissimo perchè la salita è veramente impegnativa. Lunga 29 km sale sempre. Parte subito al 7/8 % di pendenza. Ti lascia respirare un poco al 15 km perchè spiana al 3% per 2 km e soprattutto ti fermi un attimo a riempire la borraccia alla casina bianca. Poi riprende a salire forte, dal 20km al 26 km comincia il bello, 6/7 km al 10% fisso. Devi stringere i denti, cominci a vedere i tornanti sopra di te. Al 27km esci dall’ultima galleria e finalmente spiana al 3/4% e ti sembra di andare in discesa adesso. Meno conosciuta delle altre mitiche salite italiane ma da fare assolutamente. Per la cronaca 3 borracce e 4 barrette. Ho impiegato 2 ore e 42 minuti . In vetta trovi uno chalet dove puoi mangiare qualcosa e cambiarti. Puoi tornare indietro oppure scendere in Austria.. io ho proseguito.
Aquí tengo que hacer un poco de trampa, ya que descendí desde el Timmelsjoch durante unos 10 km y luego volví a subir (700 m de escalada), pero reconozco que son los más interesantes.
Interesante es un eufemismo, esto es simplemente fabuloso. Las vistas, la forma en que la carretera se recorta en la ladera son épicas. Tiene un aire crudo y atrevido.
La bajada es complicada, con la carretera un poco irregular y el tráfico.
La subida es impresionante una vez que encuentras el ritmo. Sólo tienes que subir, contemplar las vistas y relajarte subiendo curva a curva.
Esta carretera se te quedará grabada para siempre y todo el tráfico y demás se difuminan en el fondo.
I have to cheat here a little as I descended from the Timmelsjoch down for about 10km and then back up (700m climbing) but I recon they are the most interesting.
Interesting is an understatement, this is just fabulous. The views, the way the road is cut into the hillside is just epic. It had a raw and daring feel to it.
The descent is tricky with the road being a bit raggedy plus the traffic.
The way up is awesome once you find your rhythm. Just ride up, take the view in and relax into the climb bend by bend.
This road will stay with you forever and all the traffic and stuff just blends into the background.
Bonita subida. Tramos empinados, pero ocasionalmente muchos tramos más llanos que permiten relajar un poco las piernas.
Bastante transitada por motos y coches, incluso el martes de finales de junio que estuvimos allí.
Fraaie klim. Steile stukken, maar af en toe ook veel vlakkere delen waardoor je de benen wat kan ontspannen.
Behoorlijk druk met motoren en auto's, ook op een dinsdag eind juni dat wij er waren.
Subí esta cuesta por los dos lados. Dos veces por la ÖRM, lo que la hace un poco más complicada porque ya llevas 170 km en las piernas. Los últimos 8 km son de hecho los más complicados, afortunadamente las curvas cerradas se suavizan. Después del túnel hay otros 2 km de "falso llano" hasta la cima. ¿Una buena subida? Sí. ¿La subida más bonita? Seguramente no: las verdaderas joyas están al norte de Turín y Cuneo. Colle del Nivolet es la cima, seguida de la Fauniera.
Heb deze beklimming langs beide zijden beklommen. Tweemaal via de ÖRM, wat het een beetje lastiger maakt omdat je al 170 km in de benen hebt. De laatste 8 km zijn idd de lastigste, gelukkig zijn de haarspeldbochten uitgevlakt. Na de tunnel is het nog 2 km "vals plat" naar de top. Leuke klim? Ja! Mooiste klim? Toch niet: de echte pareltjes liggen ten noorden van Turijn en Cuneo. Colle del Nivolet staat met stip op één, gevold door de Fauniera.
Sin saber que esta subida era mortal en los últimos km's. Consideró abandonar varias veces, pero siguió con su carácter.
No me arrepiento. En la cima, por desgracia, no hay mucho que ver. ¡Incluso un poco aburrido, pero una subida que debe haber hecho!
Niet geweten dat deze klim op de laatste km's dodelijk waren. Een paar keer overwogen om af te stappen, maar op karakter doorgefietst.
Geen spijt van gehad. Boven is er helaas niet zo heel veel te zien. Zelfs een beetje saai, maar wel een klim die je gedaan moet hebben!
Ya lo han dicho otros, pero ¡qué perla de subida es el Passo Rombo! En todas partes, se disfruta de hermosas vistas. No olvide la bajada al otro lado. Es sorprendente lo diferente que se ve el entorno en ese lado.
La subida se puede dividir en tres bloques: una primera parte hasta unos 14 kilómetros donde a veces es bastante dura, pero realizable a tu propio ritmo. En el kilómetro 15, a la altura de una casa blanca, hay un punto de agua en el que se puede mantener la cabeza bajo el agua helada de la montaña. Definitivamente haría esto en un día caluroso. Este tramo intermedio de unos pocos kilómetros ondula un poco y le da algo de tiempo para recuperarse para el tramo final. Ese tramo final comienza en el kilómetro 20 y continúa hasta el túnel recto a 2 kilómetros del final. Esos 8 kilómetros son más duros de lo que cabría esperar por el perfil de altitud. Las curvas cerradas son bastante planas, pero el resto de los kilómetros es bastante empinado. ¡Así que a vapor!
Desde el túnel, hay otros dos kilómetros hasta la cumbre propiamente dicha. La cima es sorprendentemente tranquila. Además, toda la subida es bastante tranquila, lo que hace que Rombo sea un poco más divertido.
Durante la subida, se pasa por 18 túneles y pequeños túneles. ¡Lleva tus luces contigo!
¡Disfruta de esta subida!
Het is al eerder gezegd door anderen, maar wat een parel van een klim is de Passo Rombo! Overal word je getrakteerd op prachtige vergezichten. Neem ook vooral de afdaling mee aan de andere kant. Het is verbazingwekkend hoe ánders de omgeving er aan die kant uit ziet.
De klim kan je onderverdelen in drie blokken: een eerste stuk tot een kilometer of 14 waar het er soms lekker pittig aan toe gaat, maar op het eigen tempo goed te doen is. Bij kilometer 15 heb je bij een wit huis een waterpunt waar je je hoofd onder ijskoud bergwater kunt houden. Op een warme dag zou ik dit zeker doen. Dit middenstuk van een paar kilometer golft een beetje en geeft je wat tijd om te herstellen voor het laatste stuk. Dat laatste stuk begint bij kilometer 20 en gaat door tot de rechte tunnel 2 kilometer voor het eind. Die 8 kilometer zijn pittiger dan je op het hoogteprofiel zou vermoeden. De haarspeldbochten zijn vrij vlak, maar de rest van de kilometers is goed steil. Stoempen maar!
Vanaf de tunnel is het nog twee kilometer naar de eigenlijke top. Op de top is het verrassend rustig. De hele klim is ook vrij rustig, wat de Rombo dat extra beetje plezierig maakt.
Tijdens de klim passeer je 18 tunnels en tunneltjes. Neem je lampjes mee!
Genieten deze klim!
Viniendo de Merano, el principal problema de esta subida es la duración. Nunca es realmente empinada, pero nunca termina. Tomé un café a mitad de camino, justo después de Moos. El tiempo era estupendo y, para ser sincero, no me plantearía afrontar esta subida en otras condiciones. Pero en un día de buen tiempo, es una gran subida. Continué hasta Solden y volví a subir después. La subida desde Solden es más corta y la última parte es una joya. ¡Un gran día!
Coming from Merano, the main issue with this climb is the duration. It is never really steep but it never ends. I took a coffee halfway, just after Moos. The weather was great and to be honest, I would not consider to tackle this climb in any other conditions. But on a good weather day, it is a great climb. I continued to Solden and climbed my way back afterwards. The climb from Solden is shorter and the last part is a gem. Great day!
He luchado contra muchos cols y los he marcado en mi lista de tareas. Y esta tiene que ser una de las más bellas, quizás la más bella.
Esta col contiene todo lo que se puede esperar de una hermosa col. Desafío aterrador, hermosas vistas. Impresionantes cimas de montañas. Numerosas cascadas. Puentes pequeños. Hasta 18 pequeños túneles (por seguridad, lleva las luces traseras). Curvas de horquilla.
Me gusta escalar y me encanta la alta montaña, pero tengo un miedo casi pánico a las alturas, así que el descenso no me resultó fácil. No, no he ganado velocidad. Es curioso cómo los constructores de carreteras italianos y austriacos enfocan las cosas de forma completamente diferente. El Timmelsjoch y el Passo del Rombo son la misma montaña, pero se sienten y parecen totalmente diferentes.
En cualquier caso, creo que el Passo del Rombo es una visita obligada para todo amante del col. Siempre puedes intentar correr la Radmaratón de Ötztaher, ¡porque ésta es la última subida de la misma!
Ik heb al veel cols bevochten en kunnen afvinken op mijn to-do lijstje. En dit moet één van de mooiste zijn, misschien wel de mooiste.
Deze col bevat alles wat je een prachtige col mag verwachten. Bangelijke uitdaging, prachtige ver-gezichten. Impressionante bergtoppen. Talloze watervalletjes. Bruggetjes. Wel 18 tunneltjes (dus voor de veiligheid zeker achterlichtjes meepakken). Haarspeldbochtjes.
Ik klim graag, en hou van het hooggebergte, maar heb een haast panische hoogtevrees, dus de afdaling was voor mij geen evidentie. Nee, ik heb er geen snelheid opgemaakt. Op zich wel grappig hoe de Italiaanse en de Oostenrijkse wegenbouwers de zaken totaal anders aanpakken. De Timmelsjoch en de Passo del Rombo vormen dezelfde berg, maar voelen en zien er totaal anders uit.
Ik vind sowieso de Passo del Rombo een must voor elke col-liefhebber. Je kan natuurlijk altijd eens de Ötztaher Radmarathon proberen rijden, want dit is de slotklim ervan!
Subí en bicicleta por la hermosa vertiente italiana del literalmente transfronterizo Timmelsjoch/Passo del Rombo desde Moos en Passeier (1007m/últimos 22km).
Puede dividir la ruta en 3 partes:
Comenzando con un primer pasaje de 7 km de subida a través de curvas cerradas que comienzan desde el exterior de Moos. A continuación, sigue una falsa meseta de bienvenida (aprox. 6 km) a lo largo del flanco oriental del valle del Passeier, con los necesarios túneles (16 de varias longitudes en toda la subida), donde una vez superada la línea de árboles se tiene una vista no tan alentadora del otro lado con curvas de horquilla esperándole como cunetas en la ladera de la montaña.
Después de cruzar el río, sigue el largo y a veces muy empinado (+10) tramo final con las curvas en horquilla hasta la redentora entrada del túnel húmedo y oscuro más largo (660m), tras lo cual los últimos kilómetros se nivelan hasta la austera altura del puerto con restaurante de montaña y edificio mirador cubista pero con una vista fantástica.
No hay que subestimar la larga subida, pero es una experiencia ciclista fantástica en un paisaje precioso.
En mi opinión, esta parte de la subida pertenece sin duda a las subidas italianas de primer orden, como el Gavia y el Stelvio.
No en vano se trata de la última subida de la famosa Radmaratón anual de Otztaler.
Heb de prachtige Italiaanse zijde van de letterlijk grensoverschrijdende Timmelsjoch/Passo del Rombo op gefietst vanaf Moos in Passeier(1007m/laatste 22km )
Je kan de route indelen in 3 delen:
Beginnende met een eerste passage van 7km klimwerk via haarspeldbochten die starten bij het buiten fietsen van Moos. Nadien volgt een welgekomen vals plat plateau (ongeveer 6 km) langs de oostelijke flank van het Passeierdal, met de nodige tunnels (16 stuks allerlei lengtes op gehele klim), waar je eens boven de boomgrens een niet zo bemoedigend uitzicht hebt op de overzijde met haarspeldbochten die als dakgoten tegen de bergflank op jou liggen te wachten.
Na het over fietsen van de rivier volgt dan het lange lastige en bij momenten zeer steil (+10%) slotdeel met die haarspeldbochten tot de verlossende ingang van de langste donkere natte tunnel (660m) waarna de laatste kilometers afvlakken tot de sobere pashoogte met bergrestaurant en kubistisch uitkijkgebouw maar met een fantastisch uitzicht.
Niet te onderschatten lange klim maar fantastische fietservaring in prachtig decor.
Deze klimzijde hoort naar mijn mening zeker bij de Italiaanse toppers als Gavia en Stelvio.
Hij is niet voor niks de slotklim van de gekende jaarlijkse Otztaler radmarathon.
7 km/hr | 04:08:34 |
11 km/hr | 02:38:10 |
15 km/hr | 01:56:00 |
19 km/hr | 01:31:34 |