Grossglockner Pass / Edelweissspitze

Wspaniała wspinaczka. Godna Bucketlist!!!
Idź wcześnie i ciesz się scenerią i cierpieniem....
Aby spędzić dzień bez korków, sprawdź "glocknerkoenig.com"

Fantastyczna wspinaczka z pięknymi widokami. Wskazówka: najlepiej wspinać się przy otwartej pogodzie.
Ale także bardzo trudna wspinaczka.
Wiele samochodów i motocykli.
Ostatnie 2 km po bruku są bardzo trudne.
Jednak lepiej byłoby, gdyby ta część była wolna od ruchu, samochody i motocykle stoją w korkach.

Wspinaczka z absolutnej bucket list. Naprawdę stabilne nachylenie i spektakularne widoki. Droga jest tak szeroka, że mijające się samochody nie stanowią problemu.

Wczoraj przejechałem na rowerze 100-kilometrową trasę, której kulminacją był (dosłownie) szczyt Edelweisspitze. Osobiście moje cechy nie leżą w procentach powyżej 10％, ale powinieneś odhaczyć to z listy rzeczy do zrobienia. Przyjechałem z Bruck; można jechać na rowerze autostradą, ale obok drogi znajduje się również doskonała ścieżka rowerowa. Od razu można zauważyć, że jest już lekko pod górę, ale nie można tego porównać z tym, co nas czeka. Sam jestem dość dobrze wytrenowany, ale na ostatnich 14 km nachylenie ledwo spadało poniżej 10％, a najtrudniejszy odcinek to ostatnie 2 km w kierunku Edelweisspitze. Te 2 km są pokryte kostką brukową, a niektóre fragmenty mają 15％ nachylenia, co jest bardzo trudne po długiej jeździe w górę. Na górze panował duży ruch (mimo że okres świąteczny już się skończył) - samochody, autobusy i motocykliści. Podczas wspinaczki nie przeszkadzało mi to zbytnio, ale na ostatnich 2 km był korek aż do szczytu, a droga była bardzo wąska, z tego powodu musiałem raz czekać na stromym odcinku 12％. Nawet wtedy trzeba było wrócić do pedałowania! Podsumowując, bardzo wymagająca wspinaczka, super ładne widoki i bardzo dobry asfalt do wspinaczki i zjazdów. Minusem były tłumy, mnóstwo samochodów i motocykli.

Trening jest przesłaniem. Jeśli już wspinasz się na tę górę, zdecydowanie powinieneś być w dobrej formie. Mówię o wspinaczce po obu stronach.

To fantastyczna wspinaczka, wow. To bardzo trudne i strome, ale regularne i bardzo imponujące góry. Bruk na końcu jest w pewnym sensie najtrudniejszą częścią, ponieważ droga jest dość stroma, pojawia się zmęczenie i wysokość. Wyjechałem z Bruck o 6:30 rano i ruch był bardzo mały, więcej rowerzystów niż samochodów. Ale w drodze w dół zrobiło się tłoczno. Jest to zjazd z dużą prędkością ze względu na długie rampy między zakrętami, więc należy zachować ostrożność. Ogólnie rzecz biorąc, wspinaczka obowiązkowa.

Ok. Więcej niż wystarczająca liczba świetnych recenzji, aby dać ci wszystkie potrzebne wskazówki. Pozwolę sobie dodać swój głos tylko po to, by powiedzieć:
1) Jest oszałamiający. Absolutnie warto.
2) IDŹ WCZEŚNIEJ.
3) To potwór. Bądź przygotowany.

Baw się dobrze! Z pewnością tak było!

Piękne, ale wyczerpujące. Jeśli wyruszysz wcześnie, ruch nadal będzie ograniczony. W pewnym momencie przyjadą autokary

Pomyślałem więc, że opublikuję moją recenzję, ponieważ większość recenzji jest zawsze subiektywna w odniesieniu do umiejętności rowerzystów, wieku, poziomu sprawności i sprzętu. Uważam, że jest to często pomijane, aby móc właściwie porównać i zidentyfikować, czy jest to w ogóle możliwe, ale oto idzie.
Jestem 56-letnim mężczyzną w lepszej niż przeciętna kondycji fizycznej. Mój rower to wysokiej klasy rower typu endurance z włókna węglowego. W kieszeniach koszulki nie miałem żadnych toreb poza tymi, których potrzebowałem na podjazd. Dwie butelki wody. Żele energetyczne i kilka batonów granola. Moje przełożenia, na których spędziłem większość jazdy, to 33 z przodu i 33 z tyłu.
Podjazd na szczyt Edelweissspitze zajął mi 2 godziny i 03 minuty.
Zjazd zajął 30 minut. Nie jestem Tomem Pidcockiem, więc przez większość zjazdu hamowałem. Tarcze były gorące i krzyczały o życie.
Radziłbym upewnić się, że hamulce, tarcze lub klocki są w dobrym stanie, w przeciwnym razie mogą się stopić.
Jestem z Kanady na wakacjach i absolutnie kocham Austrię.
Wynajęliśmy mieszkanie w Zell Am See, więc sensowne było, abym wyjechał z domu na rowerze. Rozgrzewka, jeśli wolisz.
Największy szok przeżyłem, gdy dotarłem do Fusch. Stała wspinaczka z Fusch do bram Großglockner, osiągając 13％ przez 5 km.
Nogi były bardzo rozgrzane i gotowe na przygodę.
Cała trasa liczyła 74 km
Tuż od bramy jest mocna wspinaczka przez 3 km, jak ktoś już wspomniał, osiągając 13％.
Muszę wspomnieć, że nie jestem pewien, czy moje odczyty Garmina były wyłączone, ale wydawało mi się, że 80％ jazdy było dwucyfrowe.
Teraz odczyty gps, które odczytałem dla tej wspinaczki, mówiąc 6-10％, wydawały się wyłączone. Czy mój Garmin był wyłączony, czy byłem po prostu zmęczony, ale czekałem na 6-8％ i nie widziałem żadnego.
Nie twierdzę, że moje odczyty są prawdziwe, ponieważ wszystkie te dane mogą płatać figle, ale to właśnie zaobserwowałem.
Nawierzchnia jest absolutnie idealna i muszę powiedzieć, że pojazdy bardzo ją szanowały. Jedynymi osobami, które czasami nie starały się zjechać na pobocze, byli motocykliści. Nie mówię, że było to powszechne, ale czułem, że ludzie, którzy mogliby się łatwo poruszać, to niektórzy motocykliści. W każdym razie nie lekceważę motocyklistów, ponieważ kiedyś byłem jednym z nich, być może kilku, którzy byli zazdrośni lub zazdrośni. lol
Ogólnie dzielenie się drogą było bardzo przyjemne i bezpieczne.
Przy bramie było 22 stopnie, a na szczycie 6 stopni.
Wiele zakrętów i zakrętów z bardziej płaskimi odcinkami na zakrętach. 8％ wydawało się płaskie.
Ostatni odcinek do Edleweissspitze był kopem w spodnie, ale było warto. Nie uważam, że bruk był straszny. Spodziewałem się czegoś gorszego. Myślę, że to zależy od tego, do czego jesteś przyzwyczajony. W Quebecu drogi są tak kiepskie, że bruk wyglądał całkiem gładko. Powtórzę więc, że wszystko zależy od tego, jaka jest twoja rzeczywistość i gdzie jeździsz.
Gorąco polecam ten podjazd. Jeśli trafi się na pogodny dzień, widoki zapierają dech w piersiach.
Mam nadzieję, że moja recenzja okaże się pomocna i będziesz miał szczęście poeksperymentować. To wielkie osiągnięcie.
Wreszcie, nasze daty podróży przypadały na początek czerwca 2024 roku, a na szczycie wciąż było dużo śniegu. Upewnij się, że masz ciepłą odzież na drogę w dół. Nie kurtkę puchową, ale przynajmniej dodatkową warstwę i ciepłe rękawiczki, ponieważ w drodze w dół niewiele się dzieje poza wiszeniem. W miarę schodzenia robi się coraz cieplej, ale nadal jest bardzo chłodno w mokrych ubraniach.
Niektórzy schodzili w kurtkach zimowych, ale w moim przypadku nie było na to potrzeby ani miejsca.
Po drodze znajduje się kilka sklepów, w których można kupić jedzenie lub napoje. Kilku cyklistów raczyło się piwem. Nie chciałbym potem używać tych nóg. Spotkałem ich wracających w dół i prowadzili rowery.
Brawo dla wszystkich wspinających się z pełnymi plecakami, jesteście dużo lepsi ode mnie.
Dla każdego coś innego. 😂

Zdobyłem tę przełęcz w 1988 roku w drodze do Stambułu. W Kufstein wciąż miałem do wyboru jazdę łatwym Brennerem lub zdobycie tej wysokiej przełęczy. Ale wyzwanie było zbyt dobre, by je zignorować. Zacząłem wspinaczkę od pensjonatu w Fusch an der Großglocknerstraße po dniu odpoczynku w miłym pensjonacie. Pogoda była ładna (początek lipca), ale im wyżej, tym robiło się chłodniej. Na wysokości 2000 m n.p.m. wzdłuż drogi pojawił się pierwszy śnieg i zrobiło się naprawdę zimno. Wiatr również stawał się coraz silniejszy, a jeśli przejeżdżał autobus, musiałem być bardzo ostrożny ze względu na różnicę w wyporności powietrza. Po około trzech godzinach byłem przed tunelem Hochtor, gotowy na rozkoszny zjazd na ... kolejną przełęcz. kolejnej przełęczy.

Nie mogłem wybrać lepszego pierwszego słynnego podjazdu niż ten. Im bliżej szczytu, tym trudniej i trudniej, a ostatni brukowany sektor to czyste piekło, ale mimo wszystko :) Sceneria była spektakularna, zrobiliśmy to w połowie lipca i mieliśmy szczęście do pogody. Zjazd to w końcu jedna wielka nagroda. Jedyną trudnością były grupy facetów na Vespach z irytującymi dźwiękami silnika. Następnym razem musimy to zrobić aż do Hochtor. Do zobaczenia!

Wyjechałem z Brück o 9 rano w słoneczny wrześniowy dzień. W miarę wspinaczki robi się coraz bardziej tłoczno od śmierdzących i głośnych silników. Również klub Porche przejeżdża w kolumnie z wielkim hałasem. Na Edelweissspitze było bardzo tłoczno od samochodów i motocykli. Czy nadal trzeba się tam umawiać? Mimo to bardzo podobał mi się ten potwór. Z 34×27 po prostu poszło (54 lata + dobra kondycja kolarska).

Nie jest to łatwa wspinaczka. Kiedy zaczynałem, miałem lekką nadwagę, niemniej jednak regularnie występuje nachylenie 12％. 12％ nie jest niesamowicie trudne, ale jest to długa wspinaczka, a średnia jest dość wysoka.

Oto moje pięć wskazówek dotyczących wspinaczki na Grosslockner:
1) Wyjedź (bardzo) wcześnie: Ostrzeżony przez poprzednich recenzentów, wstałem o 5.30 rano, mając nadzieję być u podnóża półtorej godziny później - miałem jeszcze trochę drogi do pokonania. Ze względu na okoliczności (patrz 2) mogłem jednak rozpocząć wspinaczkę dopiero około 9 rano i wiedziałem o tym, ponieważ wydaje mi się, że wdychałem więcej spalin niż górskiego powietrza. Ostatni brukowany odcinek do Edelweisspitze był niebezpiecznym slalomem między samochodami, które również chciały dostać się na ten malutki parking.
2) Weź rękawiczki: Wczesny wyjazd oznacza również, że trzeba się ciepło ubrać. Tam, gdzie wyjechałem, temperatura wyjątkowo oscylowała wokół zera (koniec lipca) i nie byłem na to przygotowany. Zabrałem ze sobą sweter z długim rękawem, ale nie, jeśli wyjeżdżam przy 30° w Belgii, nie myślę od razu o zabraniu ciepłych rękawiczek. Ponieważ miałem jeszcze trochę do zjechania, mądrze poczekałem z wyjściem, aż moje zimne palce znów zaczną się poruszać. Te ciepłe ubrania i tak przydadzą się na szczycie i podczas schodzenia z samego Grossglocknera.
3) Załóż lekki sprzęt: Podczas podróży mam zwyczaj zabierania ze sobą starszego roweru szosowego, który mogę bez obaw zostawić na kempingu, z 34x25 jako najlżejszym sprzętem. Krótko mówiąc: dotarłem na szczyt, ale to nie był widok, a moje kolano wiedziało o tym przez kilka następnych dni.
4) Pij tak szybko, jak tylko możesz: Być może częściowo wynikało to z mojego zbyt dużego oporu, ale jest bardzo niewiele miejsc, które pozwalają na wygodne wyjęcie puszki z napojem z uchwytu bez zygzakowania (a zygzakowanie nie jest dobrym pomysłem przy całym tym ruchu). Jak tylko poczujesz, że możesz, czysto praktycznie, powinieneś się napić. W przeciwnym razie, tak jak ja, ryzykujesz dotarcie na szczyt z większą liczbą napełnionych niż pustych butelek. A to strata wagi.
5) Nie zapomnij dobrze się bawić: Zdarzały się momenty, w których zwracałem uwagę głównie na ruch uliczny lub asfalt pod kołami, ale oczywiście szkoda, bo jedziesz przez cudownie piękny krajobraz, o którym można już znaleźć superlatywy w innych miejscach tutaj. Słusznie, ale minusem jest to, że droga jest również bardzo popularna wśród innych użytkowników dróg.

Niestety jechałem w deszczową pogodę, ale i tak było warto. Opuściłem Bruck przed 7:00, cała droga była cicha z samochodami i motocyklami.
Wjechałem na szczyt Edelweisspitze, który jest bardzo polecany. Następnie zjechałem powoli z powodu mokrej nawierzchni.

Po opuszczeniu dwóch GF tej wiosny z powodu choroby, zabrałem rower na wakacje do Austrii bez większych oczekiwań co do własnego wysiłku.
Mój rekonesans zaoferował mi 2 podjazdy do zrobienia, które chciałem odhaczyć: Kitzbuheler Horn i Großglockner (Edelweißspitze).
Mieszkaliśmy około 70 minut od Fusch, więc wstałem wcześnie i około 7.40 wyruszyłem z Fusch. Pogoda była piękna po ulewnym deszczu dzień wcześniej, czyli 13 stopni, zero wiatru i słońce.
Nawet PRZED punktem poboru opłat są długie odcinki 9-11％, więc jest się ostrzeżonym i rozgrzanym.
System opłat kieruje rowerzystów na prawo od pasów dla samochodów, gdzie sam otwierasz szlaban, a następnie jesteś na drodze do długiego i stromego wyzwania.
Nie jest przesadą, że ta wycieczka jest niezwykle piękna i zapierająca dech w piersiach, a także trudna i wymagająca.
Jednak asfalt jest absolutnie fantastyczny i można tylko podziwiać prace budowlane, które zostały wykonane. Ładne mosty i szerokie przestrzenie, dzięki czemu zawsze czujesz się bezpiecznie. Wszystkie ostre zakręty (kehre) są oznaczone, a jednocześnie płaskie, dzięki czemu można coś zjeść, napić się lub odpocząć.
Ostatnie 2 kilometry do Edelweissspitze są trudne, ponieważ podłoże pokryte jest kostką brukową. Warto jednak podjąć wysiłek, ponieważ widok jest wyjątkowy, a wszyscy ludzie, którzy przyjechali samochodem lub motocyklem, biją ci brawo.
Znajdź tempo, które możesz utrzymać przez 14 kilometrów, aby podróż stała się "łatwiejsza", ponieważ droga jest bardzo spójna w swojej konstrukcji.
Wypiłem podwójne espresso i zjadłem "Apple Strudel mit Vanillesauce", a potem byłem gotowy na przyzwoitość. Miałem drogę dla siebie w górę i w dół. Piękna, piękna wycieczka. Must-do, jeśli jesteś w okolicy.
PS: mój czas jest od bramki poboru opłat (14,53 km)

Wspaniała wspinaczka. Jest wyczerpująca, zwłaszcza na ostatnim odcinku, ale widoki sprawiają, że jest warta zachodu.

Wyjechałem o 6.30 rano w połowie czerwca z Bruck, dzięki wskazówkom znalezionym tutaj. Byłem ledwo sam do 9, kiedy ruch zaczął się zwiększać. Słońce jest wciąż nisko, więc nie gotujesz się zbytnio. Niesamowita panorama, czujesz się na szczycie świata. Ciężka wspinaczka, po bramce poboru opłat pedałowanie z siodełka nie pomaga, ponieważ wspinaczka to niekończące się 10％ (mniej więcej). Cierpliwość jest kluczem. Ostatnie 1,8 km do Edelweisspitze z kostką brukową, +12％ i czasami zimnym wiatrem nie można lekceważyć. Zjazd to ... idealny asfalt, widoki ... można wymieniać bez końca. Nie zapomnę tej magicznej wspinaczki.

Absolutny must do!
Trudna wspinaczka, która wymaga wiele od twojego charakteru, ale po wejściu na szczyt szybko o niej zapominasz.
Koniecznie weź Edelweiss spitze, jeśli masz jeszcze dość powietrza i energii. Piękne widoki z tego punktu.

W dniu 25 sierpnia wspięliśmy się na ten gigant. Co za niesamowicie fajna wspinaczka, o ile pogoda będzie dla Was łaskawa. Z Bruck wyjechałem wcześnie, przy temperaturze 13 stopni. Z doliny jedzie się potem rowerem dużą część w cieniu, co przy tym wysiłku jest bardzo przyjemne. Asfalt jest świetny i na początku (jeśli pojedzie się wcześnie) droga jest miła i spokojna, ale i później ruch samochodowy prawie mi nie przeszkadzał. Szpilki są ładne i płaskie, ale na prostych prawie nie wspinasz się poniżej 10％. Jeździłem z 34/30 jako najmniejszym przełożeniem, które wcale nie jest zbędne, jeśli chce się utrzymać jakąś kadencję. Zjazd na Edelweisssspitze jest zdecydowanie warty uwagi, ale moim zdaniem jest też najtrudniejszą częścią wspinaczki ze względu na stromość i bruk (który powoduje, że wielu rowerzystów po prostu przejeżdża prosto).

Po niej kontynuowałem jazdę rowerem w kierunku Kaiser Franz Josefs Hohe, który zdecydowanie polecam. Następnie przebywasz na wysokości 1900-2500 metrów i kilka razy podchodzisz w górę i w dół (jeśli chcesz również wrócić tą samą drogą).

Bardzo trudne, ale jakże piękne!
Wcześniejsze wychodzenie z domu nie jest luksusem. Teraz na początku września nadal jest bardzo tłoczno. Byłem u stóp około 8:00, ale do 9:30 zrobiło się naprawdę tłoczno.

Właśnie dotarłem do szczytu z 48/35 - 12 /28, ale nie mogę go nikomu polecić. Wybierz odpowiednią kasetę;).

Bajeczna jazda. Jazda w pierwszy piątek września. Tak, wszystko co mówią o tłumach jest prawdą. Jest dużo samochodów i motocykli. Szczególnie w miesiącach letnich. W porównaniu z Sella Rondą było spokojnie.
To piękna wspinaczka, która jest wyjątkowo stroma. Taki, który jednak dobrze się prowadzi. 32 za to nie jest luksusem. Jadąc przez Edelweissspitze uświadom sobie, że dopiero tam robi się naprawdę stromo na marnej drodze. Bruk z kruszącym się asfaltem i ludzie w samochodach zbyt leniwi, by iść i oszołomieni widokiem podjeżdżających rowerem. Widok na szczycie jest fenomenalny.

Co to za wspinaczka na szczyt! Jest bardzo stromo, ale konsekwentnie stromo i dobra nawierzchnia, więc można złapać dobry rytm. Co więcej, jazda na rowerze odbywa się w bardzo imponującym otoczeniu. Podane wskazówki dotyczące wcześniejszego wyjazdu są rzeczywiście słuszne. Wyjechałem około 7.30 rano i po drodze widziałem tylko kilka samochodów'a. Natomiast droga powrotna (ok. 10.00 po przekąsce i napoju na szczycie) była bardzo obciążona ruchem, ale ze względu na szeroką drogę jeszcze do zrobienia. Cyklowałem go z 39x31. To było dla mnie na krawędzi.

Rozsądnie jest wyjechać wcześniej, ponieważ wspinaczka jest również niesamowicie popularna wśród grup motocyklistów i kierowców cieszących się sadzą z wydechu. Dlatego o 07:00 przejechaliśmy przez Fusch. Nie byliśmy jedynymi rowerzystami, ale udało nam się w spokoju wspinać. Bo za Fusch zaczyna się prawdziwa wspinaczka.
Droga jest doskonale skonstruowana z szerokimi zakrętami typu hairpin i bardzo stałym nachyleniem w stosunku do 10％. Z płatnych bramek (dostęp dla rowerzystów jest bezpłatny, ale trzeba nacisnąć przycisk) widoki stają się naprawdę imponujące. Szczególnie widok na lodowce w Hohe Tauern jest oszałamiający, a im wyżej, tym piękniejszy. Jeśli chcesz wytłumaczyć dzieciom, czym jest lodowiec, możesz je jeszcze pokazać tutaj.
Na szczycie bez wątpienia należy skręcić w lewo w górę Edeweissspitze. Kostka brukowa jest sklejona z asfaltem, co sprawia, że jest to bryła. Widok na szczycie wart jest całego wysiłku. Czy jesteś fanem zjeżdżania? Bądź ostrożny i idź na całość.

Jakże piękną wspinaczką pozostaje. Wspinał się na nią po raz pierwszy w tym roku przez ATB. W lewo od Camping Woferlgut w Bruck an der Großglocknerstraße z trasą utworzoną w Komoot. Najpierw spokój w Kafertal wzdłuż strumieni, potem pierwsze wejście na Trauner Alm, gdzie czeka na Państwa rustykalna chata. Następnie w dół przez łąki, aby kontynuować trasę w kierunku Wildpark Ferleiten. Stąd trasa kontynuowała się na Großglockner Hochalpenstrasse, by dalej przez Piffalm dojść do "Blick auf das Fuschertörl" Tu roztacza się wspaniała panorama na kilka trzytysięczników. Aby nagrodzić się kilkoma dodatkowymi metrami przewyższenia, zaliczyłem też podjazd na Edelweisspitze po bruku. Tutaj kończy się na wysokości 2571 metrów.

Wow! Co to była za klapa!
Tej wspinaczki na pewno nie można przegapić!
Piękna, ale trudna wspinaczka! Satysfakcja z osiągnięcia szczytu jest bardzo duża!
Panoramy'są niesamowite - zdecydowanie poświęć swój czas, aby cieszyć się tym doświadczeniem i widokami.
Jak radzono tutaj wyjechał o 6 rano w Zell-am-Zee oprócz kilku samochodów's było bardzo cicho podczas wspinaczki.
Minusem było to, że było bardzo mgliście, więc nie zdążyłem nacieszyć się wszystkimi krajobrazami podczas wspinaczki.
Czas wznoszenia : 2h - czas schodzenia : 30min :-) - przejechany w dniu 22.07.2022 r.

WSKAZÓWKA: Koniecznie odwiedźcie potem platformę widokową Kaiser-Franz-Josefs-Höhe (uwaga, to 45 km więcej, z czego 19 km to wspinaczka i 1440hm)

Robimy 10 najwyższych przełęczy w Europie i w tegorocznym programie znalazł się Grossglockner z Edelweiszspitze z Fusch, Gavia z Bormio, Stilfserjoch z Prad i Timmelsjoch z Sankt Leonhard. Zrobiłem już 8 z 10, a Grossglockner jest najtrudniejszy. Co za bestia, Iseran z Val d' Isère był najłatwiejszy do zrobienia. Pozostają w przyszłym roku Fauniera i Bonette.

Najtrudniejsza wspinaczka jaką do tej pory zrobiłem, z Telegraphe-Galibier, Croix de fer i col de la Madeleine na liście, więc jest to brutalna wspinaczka. Początek jest już dość stromy, po kilometrze jest już lepiej, a za punktami poboru opłat, gdzie można przejechać za darmo z rowerem, zaczyna się i nigdy nie przestanie. Mój garmin pokazywał stałe nachylenie 10-12％, nie licząc szpilek, co jest miłe, bo można się trochę zregenerować. Więc nie wierzcie w nachylenie, które pokazuje wykres, nie ma kilometrów, na których byłoby to 8％, prawdopodobnie średnia, ale nie czuje się tego z powodu zakrętów. Większość z nich nie jest stroma, średnie nachylenie spada, ale większość czasu będzie nadal stroma, oprócz zakrętów. Na Edelweisspitze mój garmin wskazał 15-17％ kilka razy, ale prawdopodobnie nie było to wystarczająco długo, aby być najbardziej stromym 100m wspinaczki. Mój plik strava mówił o szczytach 16-18 i jednym 22％, ale nie powiedziałbym, że to 22, raczej tak jak mówił mój garmin. Niż przyzwoity powrót, to był niesamowity przyzwoity. Wspaniałe drogi, niektóre części trochę meh głównie po przekroczeniu opłaty. Hit prędkości 88 kph, na części przed przekazaniem opłaty jego ładne proste tam. Zakręty są w większości szerokie i nie ostre, można zobaczyć koniec zakrętów dla wszystkich z nich, oprócz kilku lekkich zakrętów, ale można głównie zobaczyć, czy jest ruch nadchodzi lub nie. Utknąłem za samochodem przez większość trasy, mam nadzieję, że uda ci się przejechać trasę bez ruchu z przodu.

Wspinaczka ta została zrobiona kilka razy z Fusch. Wskazówka: zacznij dobrze przed 9 rano. Jest wtedy jeszcze miło i cicho, więc można w spokoju podziwiać otaczającą nas przyrodę i krajobrazy. Ja sam byłem już na rowerze o 7.00 rano i udało mi się przejechać prawie całą wspinaczkę bez ruchu samochodowego. Ale jakże urocza jest ta stopniowa wspinaczka. Świetna nawierzchnia drogi i stałe nachylenie 9-10％. Pozwala to na dobre złapanie rytmu. I choć liczbowo jest to wspinaczka kategorii zewnętrznej, to emocjonalnie nie jest tak źle. I nie zapomnijcie cieszyć się krajobrazem! To naprawdę fantastyczne.

Aby natychmiast dołączyć do wszystkich innych: W lecie należy wyjechać wcześniej! Wsiadanie z Fusch trochę po godzinie 7 jest jeszcze możliwe, ale jeśli planujecie spokojnie, to pojechałbym jeszcze wcześniej.

Tak czy inaczej, jest to zdecydowanie najbardziej imponująca wspinaczka, jaką kiedykolwiek zrobiłem. Na początku droga jest jeszcze osłonięta między drzewami, a w dole bulgoczą wodospady, ale to już ciężka wspinaczka.... Specjalnie na ten podjazd założyłem jeszcze 28 na tył, ale nawet na 34x28 przez większość podjazdu potykał się na niskiej kadencji. Wystarczy wejść na ten ostatni odcinek na Edelweisspitze, bo choć bruk jest kiepski, to jest to wyjątkowe przeżycie! Widoki i satysfakcja na szczycie rekompensują wtedy wszystko. :)

Zrobiłem tę wspinaczkę w ostatni piątek września i nie byłem zbyt zły pod względem ruchu. Było miło i spokojnie jeździć na rowerze. Asfalt jest idealny, odcinek brukowany jest oczywiście inny, ale to jest więcej niż warte!

Naprawdę świetna wspinaczka. Niesamowite widoki. Zrobiliśmy to w trzecim tygodniu września z bagażami. To było naprawdę spokojne i relaksujące. Prawie żadnych samochodów i tylko kilku rowerzystów drogowych. Na Edelweißspitze było mroźno (-3), więc przynieś trochę ciepłych ubrań.

Profil nie pozostawia wiele do domysłów. Czuje się jak najtrudniejsza wspinaczka, jaką kiedykolwiek zrobiłem. Ale w piękny dzień dostajesz wiele w zamian. Jeździsz na rowerze w bajkowej scenerii. W każdym razie bądź dobrze przygotowany, gdy zaczniesz tę wspinaczkę. Z tym, co widziałem, w przeciwnym razie może stać się długą walką z samym sobą między uszami. Pierwszy widok brukowanej drogi na Edelweißspitze sprawia, że obawiasz się najgorszego. Tam można się wspinać przez ponad półtora kilometra na charakter. Na szczycie czeka 'potężne uczucie' :-).

Pikantna wspinaczka z pięknymi widokami, ale upewnij się, że wyjdziesz wcześnie. Wsiadłem o 6:15 w Fusch i oprócz kilku kolegów rowerzystów i samochodów'jechałem pustą drogą. Także w zejściu, zatem pusta droga z tłumami po drugiej stronie. Koniecznie złapcie odcinek po bruku, to dopełnia wrażenia, a widok na szczycie tym bardziej zasłużony!

Bardzo długa wspinaczka, która powinna zostać odhaczona na liście wrażeń, ale nie należy do najprzyjemniejszych. Jest to długi podjazd, ale spodziewałem się niesamowitych widoków na jednej z najwyższych przełęczy w okolicy, a nie udało się.

Kiedy dociera się na szczyt, robi się trochę ciekawiej i widać przed sobą Edelweissspitze - krótki, stromy i brukowany odcinek, który sprawia, że warto się wspiąć.

Bilardowa tafla Europy, jaki ładny asfalt i stopniowe wznoszenie. Ciężkie, ale do zrobienia, zwłaszcza, że w zakrętach hairpin można każdego trochę odzyskać.
Ostatni stuk Edelweissspitze był trudny, ale warto było: widok genialny.

Jedna z najtrudniejszych, ale równie jedna z najpiękniejszych wspinaczek, jakie zrobiłem. Robi się tłoczno, ja wyszedłem o 7.30 i dużo później nie polecam. Samochód można zaparkować przy punkcie poboru opłat, jest tam bezpłatny parking. Jeśli jednak zaczniesz od tego miejsca, pominiesz niewielką część wspinaczki (pierwsze 3 km). Wyjedź wcześniej lub wyjedź po 15.00 i ciesz się! Btw te ostatnie dwa kilometry po bruku są naprawdę wyczerpujące. Nie są w najlepszym stanie i jest dość stromo.

Ciężka i wyczerpująca wspinaczka, wiatr czołowy i zimno mogą cię złamać na ostatnich 6 km. Ale jeśli to pominąć to jest to fantastyczne doświadczenie. Bruk jednak bardzo marny i strasznie ciężki na końcu takiej wspinaczki.

Również i ten raz zrobiono aż do Hochtora. Tam jest miło i cicho. Chętnie zrobiłbym je jeszcze raz aż do Franz-Josefshöhe.

Chyba najtrudniejszy podjazd jaki kiedykolwiek zrobiłem (= trudniejszy niż m.in. Mt Ventoux i Stelvio) ostatnie 15 km przy prawie 10％ średniej. Jest jednak bardzo stabilny, więc kiedy już wejdziesz w rytm, możesz po prostu iść dalej i cieszyć się krajobrazem.

Co za widok! Musiałam ogromnie tłumić chęć nie zrobienia zdjęcia co kilometr. Po drodze naliczyłem co najmniej osiem lodowców. Jest to wspaniała wspinaczka, na którą można się cały czas rozglądać. A potem trafia się na bruk na ostatnich 1,5 kilometra do Edelweissspitze. Ten odcinek jest jeszcze bardziej stromy i nie są to szwajcarskie kostki brukowe (nie są tak zadbane jak Gotthard/Tremola). Bez wątpienia najtrudniejszy odcinek, ale fajne wyzwanie.
Dzięki złotej wskazówce Martino poniżej, wyjechałem około 06:00 i było pusto, nawet w dzień w środku wakacji (6 sierpnia); dwóch rowerzystów i może 20 samochodów's, nic więcej. Gdy około 09:00 zjechałem na dół, po drugiej stronie drogi było krzykliwie tłoczno. Dziesiątki rowerzystów, samochodów'i motocykli w korku pod górę. W tym czasie masz swoją połowę drogi dla siebie na zjazd. Kolejna wskazówka: zaparkowałem samochód za darmo przed bramkami poboru opłat w Ferleiten. To oszczędność 4 kilometrów i 400 metrów wysokości przez dość nudny las na niezbyt ciekawej drodze. Bramki poboru opłat przejeżdża się za darmo, przechodząc na prawo od budynku poboru opłat przez coś w rodzaju 'śluzy rowerowej' z rowerem.
Jeśli kiedykolwiek będziesz chciał zrobić wspinaczkę w Austrii, zrób to!

Ciężki i pozornie niekończący się podjazd po szerokiej drodze z idealnym asfaltem. Dopiero od bramek poboru opłat wspinaczka zaczyna pokazywać strome procenty. Po niej następuje mniej więcej 13 kilometrów, na których bardzo często pojawiają się podwójne procenty. Na szczycie wybieramy, czy chcemy iść dalej prosto w kierunku Hochtor, czy skręcić w lewo w kierunku Edelweissspitze. Szczególnie ten ostatni jest fantastyczny. Bardzo stromy kilometr po wąskim bruku i pełen ostrych zakrętów wiedzie na szczyt, skąd roztaczają się fenomenalne widoki. Tego nie można przegapić!

Fajny podjazd, szkoda tylko tego dużego ruchu, wygląda to jak połączenie TT of Assen z wyścigiem DTM.

Rzeczywiście, wspinaczka przebiega przez piękne krajobrazy i jest niezwykle zatłoczona. Glocknerstraße to druga najbardziej ruchliwa atrakcja w Austrii. Tu już nie zapach łąk Almen, ale spalonych tarcz hamulcowych. Ostatni kawałek do Edelweißspitze idzie pięknie po bruku. Gdzie jeszcze można to mieć? Wyjazd przed 8h00 lub po 17h00, kiedy jest w miarę spokojnie.

Piękna wspinaczka. Należy zabrać ze sobą kurtkę, ponieważ na szczycie może być zimno. Po zdobyciu Edelweissspitze można kontynuować wędrówkę na Hochtor. Droga jest bardzo dobra, tylko zajęta przez samochody'motocykle i innych rowerzystów.