Alto de l'Angliru

To zdecydowanie najtrudniejszy podjazd, z jakim miałem do czynienia: w porównaniu z nim Mortirolo wydaje się spacerkiem po parku. Podjazd do 21％ (500 metrów!) jest czymś druzgocącym, nawet z mentalnego punktu widzenia: czuje się jak niekończąca się winda! Sceneria jest naprawdę piękna i warto to zrobić: ale wyposaż się w coś lepszego niż moje 36*28, ponieważ w najgorszych punktach nie możesz wspinać się z prędkością większą niż 5 km/h!

Niesamowite, co za potworna wspinaczka. Już u podnóża jesteś ostrzegany: Hay que suffrido - to będzie wyczerpujące.... Podjazd jest prawie nie do zniesienia, gdy zbliżasz się do szczytu; kilka razy miałem ochotę się przewrócić z powodu (zbyt) niskiej prędkości, jaką można rozwinąć na stromych odcinkach. Zsiadanie z siodełka nie wchodzi w grę, ponieważ istnieje wtedy duże prawdopodobieństwo uślizgu tylnego koła. Skończyło się to na tym, że na kilku odcinkach przekoziołkowałem w tę i z powrotem. (Na szczęście niedawno widziałem w serialu Netflixa o edycji Tour de France 2022, że kilku sprinterów również pokonało ostatnią część Peyregudes w ten sposób, więc nie ma się czego wstydzić). Tuż przed szczytem można jednak podziwiać wspaniałe widoki na Oviedo i Ocean Atlantycki! Góra, na którą musiałeś się kiedyś wspiąć, ale prawdopodobnie zignorujesz ją na zawsze po....

Byłem dość zdenerwowany po wszystkich opowieściach o tej wspinaczce i słusznie. Pierwsze 6 km udało mi się ładnie wyświergotać czekając na to co przyniesie. Od miradora w połowie drogi do góry, zaczęło się; dość stromy odcinek, z trudem utrzymywałem przednie koło na drodze; potem wpadłem w dobry rytm z okazjonalnie bardzo trudnym odcinkiem. Ostatnie 3 km były naprawdę najtrudniejsze, jakie kiedykolwiek miałem na rowerze... ale nawierzchnia była dobra, a na szczycie wyjechałem z chmur nagle na słońce i zostałem powitany przez grupę dopingujących Hiszpanów. Dostałem też kolejne pchnięcie w kierunku prawdziwego szczytu. Po tym wszystkim cieszyłem się widokiem! Zejście poszło znowu we mgle i to było czujne dmuchanie w górę; czasami krowa jest tylko 5 metrów przed tobą... ciężkie, ale co to była za wspaniała wspinaczka!

Zorganizowałem wyjazd do Asturii, właśnie po to, by móc zrobić ten i inne podjazdy, które zapisały się w historii Vuelty. W szczególności Angliru jest wspinaczką o dwóch twarzach, pierwsza część wspina się łagodnie z możliwymi do pedałowania nachyleniami w górskim krajobrazie zdominowanym przez zieleń, druga część to gwałtowny policzek złożony ze stromych podjazdów, zapierających dech w piersiach zakrętów bez przerwy, a wszystko to właśnie wtedy, gdy twoja energia walczy, by przyjść ci z pomocą. Zorganizowana pod koniec 22 lipca, w piękny dzień, była wyjątkowym doświadczeniem. Tip....planuje okres ciężkiego treningu przed wykonaniem.

matka wszystkich wspinaczek.

Idź tam tylko wtedy, gdy jesteś już w świetnej formie. Jeśli nie... nie przejmuj się.

El Infierno. Bez wysiłku umieszczam tę wspinaczkę na samym szczycie pod względem trudności. Na ostatnich kilometrach bardzo strome odcinki następują po sobie bardzo szybko. Szczególnie pasek 'Cuena les Cabres' jest morderczy. Rzadko kiedy trzeba było tak bardzo zygzakować, żeby zachować równowagę. Oprócz tego, że jest to męczarnia, to jednak ta wspinaczka jest strasznie piękna krajobrazowo. Więc sztuką jest, aby nadal cieszyć się nim podczas cierpienia.

Bez wątpienia najtrudniejsza wspinaczka, jaką zrobiłem. Jedynym powodem, dla którego wybrałem się w ten rejon, była chęć zdobycia Angliru.

Zdecydowana wspinaczka na dwie połowy. Pierwsza 'łatwa' sekcja jest na dobrych drogach, z dość stabilnym nachyleniem (około 7％ / 8％), a ty'osiadasz i zastanawiasz się, o co tyle zamieszania. Potem pojawia się drugi odcinek i niemal natychmiast dostajesz w twarz nachyleniem i zmianą nawierzchni.

Nie ma już ładnego asfaltu i szerokiej drogi. Teraz jest wąska, stroma i wyboista, pokryta krowim gównem!

Lubię myśleć, że podjazdy są tak trudne, jak zdecydujesz się je zrobić... wystarczy zmienić wysiłek, tempo i przełożenie. Na Angliru jest po prostu ciężko. Przez cały czas od połowy drogi. Potrzebujesz najłatwiejszego przełożenia (moja kaseta 30 pękła i mogłem użyć tylko 28!). Jeśli nie masz odpowiednich przełożeń, zatrzymasz się, a powrót i ponowne rozpoczęcie jazdy jest prawie niemożliwe.

W każdym miejscu jest stromo. Wiesz, że czeka cię walka, gdy zobaczysz sekcję, w której średnia wynosi 13％, a ty czujesz ulgę, że to już koniec!

Kiedy wspinasz się na wzniesienie (mając za sobą wspaniałe widoki), myślisz, że to już koniec. Teraz wspinaczka się skończyła, ale jest jeszcze odcinek łatwego zejścia wokół góry, który prowadzi do parkingu i oficjalnego końca wspinaczki. Moi koledzy nie zrobili tego ostatniego fragmentu, więc technicznie rzecz biorąc nie zrobili wspinaczki!

To jest obowiązkowe.

Ten podjazd to według wielu zawodowych kolarzy najtrudniejszy podjazd w obecnym kolarstwie, a potem w Tour of Spain.
Średnie nachylenie 10,2％ w żaden sposób nie oddaje rzeczywistych liczb czy też lepszej trudności tej wspinaczki, ponieważ pierwsze 6 km ledwie idzie 7％ pod górę. Nawierzchnia drogi na stromym odcinku została kiedyś wyasfaltowana specjalnie na potrzeby Vuelty, ponieważ pierwotnie była to ścieżka dla kóz lub "camino de la cabra" jak nazywają ją Hiszpanie. Na niechlubnym odcinku występują nachylenia do 26,7％ . Chociaż na odcinku kilkudziesięciu metrów, na szlaku kozim, który ma ponad 3 km długości, regularnie spotyka się nachylenie powyżej 20％, to jednak od km 6 nie schodzi się poniżej 13％. Między innymi hiszpański zespół Kelme rozbił na tej trasie swój pojazd wsparcia, ale wielu zawodowych kolarzy również się na niej połamało. Starsi kibice kolarstwa z pewnością pamiętają obrazki Davida Millara, który na kilka metrów przed metą, choć było to w zjeździe, zrzucił swój rower w przepaść w proteście przeciwko temu, co organizatorzy Vuelty zrobili kolarzom podczas pierwszego w historii ich touru podjazdu na Angliru.
Contador wygrał tam dwukrotnie, a ostatni raz podczas swojego ostatniego wyścigu etapowego i właściwie ostatniej jazdy wartościowej w życiu. Najbardziej legendarny pojedynek Nibali i Horner stoczyli tam ze stawką Vuelty i wygrał goHorner.
Przełęcz jest często ukryta w warstwie mgły i rzadko kiedy pogoda jest naprawdę słoneczna, mimo że szczyt znajduje się na wysokości zaledwie 1500 metrów. Przyroda jest tam surowa i bardzo zielona, ale tak piękna, że przez ostatnie 6 km trudno się tym cieszyć, bo język wisi między ramą.
Jeśli udało ci się wspiąć na tę przełęcz bez zsiadania z roweru, to wielkie pióro w twojej czapce i nie zapomnij zamontować potrójnego koła z przodu, w przeciwnym razie możesz o tym zapomnieć, nawet zawodowcy robią to na tej wspinaczce.
Ta wspinaczka jest legendarna, kto tu wygra, pisze wieczna chwała.