| Beroemde beklimming |
| Mooi landschap |
| 16 haarspeldbochten |
| #97 zwaarste beklimming van Europa |
| #86 meeste hoogtemeters van Spanje |
| #96 langste beklimming van Asturië |
| #88 gemiddeld steilste beklimming van Cantabrisch gebergte |
Alto de l'Angliru is een beklimming in de regio Asturië. Hij is 13 kilometer lang en overbrugt 1266 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 9.7%. Daarmee scoort deze klim 1544 klimpunten. De top van de beklimming ligt op 1555 meter hoogte. Gebruikers van climbfinder deelden 9 reviews over deze beklimming en hebben 31 foto's geüpload.
Straatnamen: RI-2, RI-5 & Carretera a L'Angliru
Welkom! Activeer je account als je wilt reageren op onze website. Je hebt een verificatie e-mail in je inbox.
Als je foto's wilt uploaden, maak dan een account aan. Het duurt maar 1 minuut en het is helemaal gratis.
Doorgaan met Google
Doorgaan met Facebook
Doorgaan met Apple
Aanmelden met e-mail
Het is veruit de zwaarste klim die ik ooit heb gedaan: de Mortirolo lijkt in vergelijking een wandeling in het park. De helling naar 21％ (500 meter!) is iets verwoestends, zelfs vanuit mentaal oogpunt: het voelt als een eindeloze lift! Het landschap is echt prachtig en het is de moeite waard: maar rust jezelf uit met iets beters dan mijn 36*28, want op de slechtste punten kun je niet meer dan 5 km/u klimmen!
E' di gran lunga la salita più dura che io abbia affrontato: a confronto il Mortirolo sembra una passeggiata di salute. La rampa al 21％ (500 metri!) è qualcosa di devastante, anche dal punto di vista mentale: sembra un ascensore infinito! Il paesaggio è davvero bellissimo e vale la pena farla: ma dotatevi di qualcosa di meglio del mio 36*28, perchè nei punti peggiori non si riesce a salire a più di 5 km/h!
Je moet de Mortirolo van Tovo proberen, met een mooi stuk op 25％ over beton bedekt met bladeren, hoewel ik me kan voorstellen dat de Angliru verwoestend is!
Dovresti provare il Mortirolo da Tovo con un bel tratto al 25％ su cementata coperta di foglie anche se immagino che l’Angliru sia devastante!
Ongelooflijk, wat een monsterklim. Aan de voet wordt je al gewaarschuwd: Hay que suffrido -- dit wordt afzien... De klim is naarmate je de top nadert bijna niet te doen; Ik heb diverse momenten het gevoel gehad dat ik omviel vanwege de (te) lage snelheid die je op de steile stukken kunt ontwikkelen. Uit het zadel gaan is geen optie want dan heb je een grote kans dat je achterwiel doorslipt. Uiteindelijk heb ik op meerdere stukken heen en weer moeten zwalken. (Gelukkig zag ik onlangs in de Netflix serie over de Tour de France editie van 2022 dat meerdere sprinters het laatste deel van de Peyregudes ook zo zijn opgegaan, dus dat is geen schande.) Net voor de top wordt je wel op een prachtig uitzicht op Oviedo en de Atlantische Oceaan getrakteerd! Een berg die je een keer beklommen moet hebben, maar daarna waarschijnlijk voor altijd links zult laten liggen...
Ik was behoorlijk zenuwachtig na alle verhalen over deze beklimming en dat was terecht. De eerste 6 km kon ik lekker sparend omhoog wachtend op de dingen die komen gingen. Vanaf de mirador halverwege ging het los; een behoorlijk steil stuk, ik had moeite mijn voorwiel op de weg te houden; daarna kwam ik goed in een ritme met af en toe een heel zwaar stuk. De laatste 3 km waren echt het zwaarste wat ik ooit gehad heb op de fiets.. maar het wegdek was goed en tegen de top fietste ik uit de bewolking plots in de zon en werd ik ontvangen door een groepje juichende Spanjaarden. Ook kreeg ik nog een duw richting de echte top. Daarna heb ik genoten van het uitzicht! De afdaling ging weer in de mist en dat was opletten opgeblazen; soms staat er zomaar een koe 5 meter voor je neus.. zwaar maar wat een prachtige beklimming had ik!
Ik heb een reis naar Asturië georganiseerd, alleen maar om deze en andere beklimmingen te kunnen doen die deel hebben uitgemaakt van de geschiedenis van de Vuelta. Met name de Angliru is een klim met twee gezichten: het eerste deel gaat zachtjes met trapbare hellingen omhoog in een berglandschap dat wordt gedomineerd door groen, het tweede deel is een heftige klap bestaande uit steile beklimmingen, adembenemende haarspeldbochten zonder onderbreking, en dat alles net op het moment dat je energie je met moeite te hulp komt. Aangekomen eind 22 juli, op een prachtige dag, was het een unieke ervaring. Tip....plande een periode van harde training voor hij het deed.
Mi sono organizzato un viaggio nelle Asturie, solo per poter fare questa ed altre salite che hanno fatto una parte della storia della Vuelta. In particolare l'Angliru è una salita dalle due facce, la prima parte si arrampica dolcemente con pendenze pedalabili in un paesaggio di montagna dominato dal verde, la seconda parte è uno schiaffo violento fatto di ripide salite, tornanti mozzafiato senza soluzione di continuità, e il tutto proprio quando le energie fanno fatica a venirti in aiuto. Affrontata alla fine di Luglio 22, con una giornata splendida, è stata una esperienza unica. Consiglio....mettete in programma un periodo di duro allenamento prima di farla.
de moeder van alle beklimmingen.
Ga er alleen heen als je al in goede vorm bent. Zo niet... doe geen moeite.
la mère de toutes les montées.
N'y allez que si vous êtes déjà très en forme. Sinon... ce n'est pas la peine.
El Infierno. Deze beklimming plaats ik moeiteloos helemaal bovenaan als het gaat om lastigheidsgraad. De ultrasteile stukken volgen elkaar in de laatste kilometers erg snel op. Vooral de strook 'Cuena les Cabres' is moordend. Zelden zo moeten zigzaggen om in balans te blijven. Behalve een lijdensweg is deze klim echter ook vreselijk mooi qua omgeving. Het is dan ook de kunst om tijdens het lijden toch nog te genieten.
Zonder twijfel de moeilijkste klim die ik ooit gedaan heb. De enige reden dat ik naar dit gebied reisde was om Angliru te beklimmen.
Een klim in twee helften. Het eerste 'makkelijke'-gedeelte gaat over goede wegen, met een redelijk gelijkmatig stijgingspercentage (ongeveer 7％ / 8％), en je'bent er helemaal klaar voor en vraagt je af waar de ophef allemaal om gaat. Dan komt het tweede gedeelte en je krijgt bijna onmiddellijk een klap in je gezicht van het stijgingspercentage en de verandering van wegdek.
Weg is het mooie asfalt en de brede weg. Nu is het smal, steil en een hobbelig oppervlak bedekt met koeienstront!
Ik denk graag dat beklimmingen zo moeilijk zijn als je verkiest om ze te maken... varieer gewoon de inspanning, het tempo en de versnelling. Op Angliru, is het gewoon moeilijk. Helemaal na het halfweg punt. Je hebt je makkelijkste versnelling nodig (mijn 30 cassette ging kapot en kon alleen een 28 gebruiken!). Als je niet de juiste versnelling hebt, zul je uiteindelijk stoppen en is het bijna onmogelijk om weer op te stappen en verder te rijden.
Het is op elk punt steil. En je weet dat je een gevecht te wachten staat als je een stuk ziet waar het gemiddelde 13％ is, en je opgelucht bent dat het minder hard gaat!
Wanneer u de stijging beklimt (met enkele prachtige uitzichten achter u) denkt u dat u aan het einde bent. Nu, het klimmen is gedaan, maar er is een soort sectie van gemakkelijke afdaling rond de berg die u naar de parkeerplaats en het officiële einde van de klim brengt. Mijn vrienden hebben dit laatste stuk niet gedaan, dus technisch gezien hebben ze de klim niet gedaan!
Dit is een must.
Without a doubt, the hardest climb I have done. The only reason I travelled to this area was to take on Angliru.
Definite climb of two halves. The first 'easy' section is on good roads, at a fairly steady gradient (around 7％ / 8％), and you're settling in and wondering what the fuss is all about. Then the second section hits and you're smacked in the face almost immediately with the gradient, as well as the change in road surface.
Gone is the nice tarmac and wide road. Now it's narrow, steep and a bumpy surface covered in cow crap!
I like to think that climbs are as difficult as you choose to make them... just vary the effort, pace and gearing. On Angliru, it's is just hard. All the way after the half way point. You need you easiest gearing (my 30 cassette broke and could only use a 28!). If you don't have the right gearing, you will end up stopping and it's almost impossible to get back on and start riding again.
It's steep at every point. And you know you're in for a battle when you see a section where the average is 13％, and you're relieved it's easing off!
As you crest the rise (with some great views behind you) you think you're at the end. Now, the climbing is done, but there is a sort section of easy descent around the mountain that takes you to the car park and the official end of the climb. My mates didn't do this last bit, so technically didn't do the climb !
This is a must.
Deze klim is volgens vele profrenners de zwaarste klim die in het huidige wielrennen wordt beklommen en dan in de ronde van Spanje.
Het gemiddelde stijgingspercentage van 10,2％ is hoegenaamd geen beeld van de werkelijke cijfers of beter moeilijkheid van deze klim want de eerste 6 km gaan amper 7％ bergop. Het wegdek in het steile deel is ooit speciaal voor de Vuelta geasfalteerd want oorspronkelijk was het een geitenpad of " camino de la cabra " zoals de Spanjaarden dit noemen. Het beruchte deel bevat stijgingspercentages tot 26,7％ . Weliswaar over enkele tientallen meters maar stijgingspercentages van boven de 20％ kom je regelmatig tegen op het geitenpad dat dik 3 km lang is maar vanaf km 6 kom je niet onder de 13％ . Onder andere de Spaaanse Kelme ploeg heeft er zijn volgwagen op kapot gereden maar ook vele profrenners hebben er zich op stuk gereden . De wat oudere wielerfans herinneren zich vast nog de beelden van David Millar die er enkele meters voor de finish , die nochtans in dalende lijn is , zijn fiets in de afgrond gooide uit protest tegen wat de organisatoren van de Vuelta tijdens de eerste beklimming ooit van De Angliru in hun ronde de renners aandeden.
Contador won er 2 keer en de laatste keer was tijdens zijn laatste rittenwedstrijd en eigenlijk ook laatste rit met waarde ooit. Het meest legendarische duel vochten Nibali en Horner er uit met de Vuelta als inzet en gewonnen doorHorner.
De col ligt dikwijls verscholen in een mistlaag en zelden is het weer er echt zonnig ondanks dat de top op amper 1500 meter hoogte ligt. De natuur is er ruw en zeer groen maar zo mooi maar de laatste 6 km kan je hier moeilijk van genieten want je tong hangt tussen je kader.
Als je deze col beklommen hebt zonder af te stappen mag je een dikke pluim op je hoed steken en vergeet geen trippel te monteren vooraan want anders kan je het vergeten , zelfs de profs doen dit voor deze beklimming.
Deze klim is legendarisch wie hier wint schrijft eeuwige roem.
| 7 km/u | 01:51:21 |
| 11 km/u | 01:10:51 |
| 15 km/u | 00:51:58 |
| 19 km/u | 00:41:01 |
