Grasbos / Poggio van Diest

Je begint met een spoorwegbrug omhoog te rijden. Eenmaal daarover, begint het klimmetje. Het eerste deel valt mee, na de bocht komt het steilste (en voor mij pijnlijkste) gedeelte. Eenmaal daarboven daal je een stukje af en kan je je benen opnieuw opladen om de laatste hellende meters van dit heuveltje te ronden.

Mooie klim. Goed te doen op de fiets vanuit Nederland (op voorwaarde dat je in ZO-Brabant woont). Asfalt is prima, bochtje is steil. Helaas wel weinig te zien boven. Desalniettemin leuk!

Volgens mijn GPS ligt het maxium percentage tussen de 13 en 14 procent. Infeite 14%

Wekelijkse bezigheid om eens over Grasbos te gaan en na een winter vol Zwift-ritten altijd een eerste "check" om te kijken hoe de benen uit het winterseizoen gekomen zijn. De naam "Poggio" is een eerder grappige anekdote, maar het is sowieso wel een pittige kuitenbijter, waarvan er overigens verschillende in de regio liggen. Ik zag reacties dat het jammer was dat het de enige was, maar mijn traditionele Hagelandrit bestaat uit 28! "kaskes" en in totaal 1300 hoogtemeters, met hellingen in regio Diest-Scherpenheuvel-Tielt-Bekkevoort... De heuvel waar Grasbos deel van uitmaakt kan je trouwens langs 3-4 kanten nemen, met hellingspercentages tussen 3-4％ en 12-13％ (het absolute maximum van Grasbos voor een afstand van 15 meter). Ik ga regelmatig ook in Nederlands Limburg rijden, of soms zelfs een tocht van meer dan 200 kilometer afleggen vanuit Halen richting Vaals, waarna ik met ongeveer 2000 hoogtemeters thuis kom, maar niet zo kapot ben dan wanneer ik al die kuitenbijters moet verteren...

Als je in de buurt fietst...zeker meepakken!Over de spoorweg een aanloopstukje naar de eerste bocht rechts.Dan naar de tweede bocht links kort maar krachtig zeker 15％.Vergeet die 11％!!

Korte stevige kuitenbijter. De groene verkeerspaaltjes op het einde van het dubbelzijdige aanloopviaduct over de spoorweg zorgen ervoor dat auto's je niet kunnen vergezellen bergop. Na de haarspeldbocht met hoekspiegel is het kort stevig duwen tot de eerste top om je nadien bergaf te lanceren voor de laatste klimmende meters tot het hoogste eindpunt .
Deze helling de Poggio noemen is kort door de bocht en strookt niet met de Vlaamse bescheidenheid , maar het toont wel de wielerpassie van Vlaanderen voor de wielermonumenten!!!

@JohanR: Dat steilste stuk is echt wel steiler dan 11％ hoor. De laatste km van de Ventoux daar zit je rond de 11％, als die laatste km daar zo steil zou zijn als het steilste stuk van de Grasbos, je zou iets zien.

Leuke klim. Om een of andere reden trappel ik deze (en ik ben echt geen klimtalent) vrij vlot omhoog. Het steilste stuk is ook voorbij voor je het weet en de mooie omgeving leidt de aandacht misschien ook wat af. Zit regelmatig in een toertocht waar hij soms veel te zwaar wordt afgeschilderd en er soms een percentage van 20％ wordt vernoemd. Maar dat zit er echt niet in. Het profiel zoals hier op de site klopt. En 11％ is toch het maximum wat de fietscomputer liet zien. Misschien voelt 11％ in dit, overigens vlakke, deel van België aan als 20％ ... LOL.

Leuk kort maar stevig klimmetje, nu er ter hoogte van de spoorwegbrug paaltjes staan, lijkt het een pak rustiger gezien er geen doorgaand verkeer voor wagens meer is. Opbouwende beklimming tot aan kappeletje waar links het steilste stuk komt te liggen, nadien even dalen om dan de laatste kuitenbijter te nemen. Voor de uitzichten moet je het op deze bosrijke heuvel niet doen maar zeker de moeite om voor rond te rijden.

Wie in omgeving Diest fietst moet deze toch even meepikken. De Poggio is een bekende klim en eigenlijk goed te doen (mits training uiteraard). Na het oversteken van de spoorweg sla je links af en kom je meteen op het steilste stuk terecht. Let wel op want in de herfst kan de haarspeldbocht er verraderlijk bijliggen met bladeren en kastanjebolsters. Na de bocht gaat het even in dalende lijn om tot slot weer even te stijgen richting de Turnhoutsebaan. Een aangename klim in een rustige omgeving waar je je geen zorgen hoeft te maken om aanstormend verkeer. De poggio afdalen lijkt me eerder niet aan te raden.

Vanuit Zichem langs de spoorweg heb je een mooie aanloop naar de Grasbos toe. Vanaf de overweg loopt het zacht glooiend naar de spoorwegbrug toe, alwaar de klim begint. Linksop draaiend zie je het asfalt zienderogen stijgen, maar na de rechtse haardspeldbocht start pas het echte werk. Hier pers je kort maar krachtig alles wat je in je benen hebt eruit. De grote plaat kan je hier even vergeten, maar die komt in de eerste afzink wel goed van pas om je aanloop te nemen voor het tweede en kortere deel van de klim.

Woon juist bovenaan het grasbos en heb een challenge gedaan om hem 10 keer na elkaar op te rijden de eerste 5/6 keer gaat het vlot maar vanaf dan is het gewoon elke keer dood gaan. Mijn favoriete beklimming uit de buurt

Mooi man, jammer dat er niet meer 'beklimmingen' als deze hier in de buurt liggen. Mooie omgeving, goed wegdek en gewoon goed te doen op de grote plaat. Zeker een aandrader!

Alle nieuwelingen en junioren uit de buurt kennen 't Grasbos. Om sprintjes op te trekken, en om thuis te komen en te zeggen dat je toch maar weer mooi over de Poggio bent geraakt. Ik heb hem als junior, bij wijze van intervaltraining, een 15-tal keer na elkaar op en af gereden. Ik kan je zeggen, dan ben je stik kapot als je thuiskomt.

Legendarische beklimming in het Hageland.

Alles wat Mattijs hier schrijft, alleen z'n rating is wat laag als hij de Chartreuzeberg 4 sterren geeft, want deze is toch echt de klim van het Hageland in mijn ogen. Die 11,2 ％ voor de steilste 100m die durf ik ook te betwisten. :-) Heb hem ooit 20 keer achter elkaar opgereden, maar daar begin ik nu niet meteen opnieuw aan. Maar top klimmetje wel. Alleen de laatste tijd wat druk qua verkeer door wegenwerken in de buurt.

De Poggio is wereldberoemd in de streek bij vele wielertoeristen. Echte kenners knallen op de grote plaat de brug naar boven om daarna op de spoorwegbrug even op adem te komen. Daarna kleiner schakelen zodat je de haarspeldbocht naar rechts overleefd. Daarna komt het steilste stuk waar je op karakter boven moet komen. Vele wachten hier al op hun fietsmakkers maar eigenlijk moet je doortrekken, de korte afdaling vol pakken en het laatste steile stuk doorbrommeren. Pas dan heb je de echte Poggio beklommen.