Colle del Nivolet

Wondermooie beklimming, volgens velen zelfs de mooiste. Wat mij betreft komt deze zeker in de buurt. Het eerste gedeelte is nauwelijks bijzonder te noemen, maar zodra je Ceresole Reale passeert, begint de echte klim. De percentages schieten de lucht in en de omgeving wordt elke kilometer meer de moeite waard. De foto's spreken boekdelen me dunkt. Aanrader!

Wat een klim! Wat mij betreft een van de mooiste beklimmingen in Europa. Door de lengte en de toch pittige percentages ook echt een stevige klim. Niet te onderschatten, maar is het in alle opzichten waard.
De klim begint eigenlijk gewoon waar jij begint. Ik heb deze beklimming gedaan vanuit Ivrea en dan heb je er nog wel wat extra klimkilometers bij omdat je het dal in al steeds lichtjes omhoog gaat. Deze eerste kilometers zijn nergens moeilijk. Na Locana komen wat hobbels, maar dat mag echt geen naam hebben. Zodra je Noasca uit bent sla je vlak voordat je daar de tunnel in rijdt de kleinere weg links van de tunnel in. Dit stuk heet de Passaggio di Tappa en leidt je om de tunnel heen. Deze weg is prachtig en loopt langs de snelstromende rivier. Overal zie je stroomversnellingen en watervallen. De route ligt bezaaid met grote rotsblokken waar je bergbeklimmers kunt bekijken die aan het boulderen zijn. Dit deel van de route is naast prachtig ook gewoon donders steil. Het loopt een beetje trapsgewijs waardoor het gemiddelde stijgingspercentage wat gedrukt wordt. Toch zitten er gewoon stukken van boven de 15％ tussen. Dit deel van de route is vrij van gemotoriseerd verkeer. Zodra je de slagboom passeert rij je de vallei weer in en vlak het af. Aan je linkerhand zit een prachtig gelegen camping met een fietserscafé. Mocht je even een koffietje willen is dit een mooie plek.
Tot Ceresole Reale heb je even rust. Na dit dorpje begint het langzaamaan steeds meer te stijgen. Je hebt nog een mooie blik op het eerste meer, maar daarna moet je echt aan de bak. Na een wat lang vrij recht lopend stuk kom je bij het eerste van de twee haarspeldsecties. Je passeert hier ook de 2000 meter grens en dat maakt dit deel niet makkelijk. De kilometers laten zich hier ook voelen, je begint aan de laatste van de drie derde delen. De uitzichten op de bergtoppen worden hier al prachtig, en je ziet boven je de vele bochten liggen. Dit deel vond ik erg pittig omdat het er erg hard waait. Je hebt hele stukken de klim én de wind tegen, wat een hele vreemde ervaring is. Hier kwam ik ook voor het eerst klimmers tegen die 'geploft' waren. Tot de top stopt dit niet meer. Een ieder die hoge klimmen als de Galibier, Stelvio of de Bonette heeft gedaan weet wat ik bedoel. Huilende mensen, mensen die omdraaien en vooral mensen die even gaan zitten om uit te puffen. Je komt na dit deel uit bij het stuwmeer en daar krijg je een klein beetje rust voordat je aan de tweede haarspeldsectie gaat beginnen. Hier wordt de pracht van deze klim steeds meer zichtbaar als je een steeds mooiere blik op de meren onder je krijgt. Geef af en toe een mindere klimmer een duwtje als je geen haast hebt, dat wordt gewaardeerd. Veel klimmers strijden hier echt om de top te halen. Dit deel vond ik minder moeilijk dan de eerste groep haarspeldbochten, misschien komt het ook omdat het uitzicht verdooft. Geheel plotseling komt er na een bocht het bord dat je op de pas bent. Ik dacht dat ik nog een paar kilometers moest, er is nergens op de klim ook maar enige indicatie te vinden hoe ver de top is.
Voorbij de top kan je een kilometer ofzo afdalen naar de berghut aldaar voor een drankje of hapje. Deze kilometer moet je straks wel weer omhoog, mijn kuiten waren het daar ondanks de Fanta niet mee eens.
Ik heb de klim gedaan op een zaterdag in September en ik vond de drukte heel erg meevallen. Het eerste deel wordt hard gereden omdat het een doorgaande weg is. Vanaf Noasca vond ik het best heel okay voor een zaterdag.
- één bidon is voldoende, je komt tientallen waterpunten tegen
- ik heb maar één bakker gezien voor een broodje, geen supermarkt. Dus neem reepjes mee of eet een pasta in een restaurantje. Er zijn er onderweg plenty.
- lampjes mee omdat je meerdere korte tunnels passeert
- ondanks dat het beneden dik 30 graden was, was het op de top goed koud. Armstukken en een hesje of een jasje zijn echt nodig.
- als je de mogelijkheid hebt, probeer dan deze klim te plannen op de helderste dag van de week. Blauwe luchten en mooi helder weer doen deze klim echt eer aan.
- als je niet voor een tijd gaat, probeer dan onderweg ook genoeg te genieten en rond te kijken. Zoveel mensen zijn maar aan het ploegen om boven te geraken an kijken alleen maar naar de grond.
- ben je die persoon die nog wat over heeft onderweg en je ziet iemand echt ploegen als je hem of haar inhaalt, geef een klein duwtje. Dat wordt gewaardeerd en mensen leven even helemaal op.

Geen gemakkelijke beklimming maar wel erg mooi. Als het warm is best de schaduwkanten en de kant van het water opzoeken als men bergop rijdt met de fiets. Men kan dan toch een beetje verkoeling vinden. De beklimming bestaat uit een paar trapjes: valsplat en steile percentages. Op sommige plaatsen zijn er erg veel toeristen, maar toch zie je er niet veel verkeer. Er is een speciale weg voor fietsers net voor de tunnel. Onderschat dit deel echter niet want de percentages kunnen toch moordend zijn. Deze weg is bovendien enkel toegankelijk voor fietsers en werd speciaal voor de Giro aangelegd.

Afgelopen zomer 2020 (ja, die van COVID-19) hebben mijn fietsmaat en ik deze beklimming aangestipt als slotklim van onze reis doorheen Noord-Italië. We hebben verschillende bronnen moeten raadplegen om tot dit besluit te komen, want je wilt uiteraard eindigen met een knaller. De passage van de Giro op deze klim in 2019 (winnaar: Ilnur Zakarin) heeft hier zeer zeker een rol in gespeeld.
De klim start officieel in het dorpje Locana (±45min rijden van Turijn) en je zal er een grote parking aantreffen... met een voorziening voor lekker koel bronwater!
De klim begint rustig, het loopt lichtjes bergop aan een heel gematigd percentage van 2-3％ gedurende 10km. Het is wachten tot het dorpje Noasca, waar je de eerste haarspeldbochten van deze klim zult aantreffen. Net na het dorpje krijg je als fietser de keuze om de grote weg te vervolgen of om een zijpad in te slaan. Online vind je veel slechte ervaringen over dit zijpad terug, maar ik kan jullie gerust stellen dat deze ervaringen dateren van het tijdperk dat het zijpad nog niet was geasfalteerd. Het zijpad werd speciaal voor de passage van de Giro opnieuw aangelegd en voorzien van een perfecte laag asfalt. Het is een must om dit zijpad als fietser in te slaan, aangezien de grote weg doorheen een slecht verlichte tunnel gaat gedurende 3km en aan percentages van boven de 8％ (leuk voor de afdaling naar beneden ).
Het zijpad is echter niet een verlichting van de percentages, je zult er ongetwijfeld een eerste keer uit het zadel gaan komen, want de percentages zijn continu in de dubbele cijfers.
Eenmaal het eerste obstakel overleefd, zet je de klim voort richting het meer van Ceresole Reale, waar je even kan genieten van een vlak stuk en jezelf kan klaarmaken voor de 2e helft van de klim.
Vanaf dit punt begint het echte klimwerk richting de top. Je rijdt vanzelf het "Parco Nazionale Gran Paradiso" in. Deze laatste heeft zijn naam echt niet gestolen, het is een prachtig natuurgebied waar je het liefst niet te snel doorheen wilt fietsen. Gelukkig kan dit ook niet want het gaat nog steeds bergop aan een gemiddeld percentage van 4 à 7％. Voor je het weet, tik je een hoogte aan van 1800m en merk je dat de bomen verdwijnen. De percentages dikken weer aan naar dubbele cijfers en er volgt een serie haarspeldbochten, richting het stuwmeer Serrù. Het was hier dat de Giro organisatie besloot om in 2019 de eindstreep van de 13e etappe te trekken.
Dit is echter nog niet de top van de beklimming, er resteert immers nog een 5tal kilometer. Als je het stuwmeer van Serrù achter je laat, volgt er een kleine afdaling naar een andere meer: Lago Agnel.
Het is hier dat je het besef krijgt dat deze mooie klim bijna is afgelopen. Als je nog goed zit, aarzel dan niet om het verzet nog eens te verzwaren en vol door te stomen naar de top.
Bij het bereiken van de top besef je pas wat voor een prestatie je net hebt geleverd: 40km klimmen (vanuit Locana) met een hoogteverschil van 2100+meter.
Kortom, deze klim heeft werkelijk alles: lengte, hoogte, steile en minder steile stukken, haarspeldbochten, goed asfalt, tunnels en vooral… mooie uitzichten!