Colle del Nivolet

Geen gemakkelijke beklimming maar wel erg mooi. Als het warm is best de schaduwkanten en de kant van het water opzoeken als men bergop rijdt met de fiets. Men kan dan toch een beetje verkoeling vinden. De beklimming bestaat uit een paar trapjes: valsplat en steile percentages. Op sommige plaatsen zijn er erg veel toeristen, maar toch zie je er niet veel verkeer. Er is een speciale weg voor fietsers net voor de tunnel. Onderschat dit deel echter niet want de percentages kunnen toch moordend zijn. Deze weg is bovendien enkel toegankelijk voor fietsers en werd speciaal voor de Giro aangelegd.

Afgelopen zomer 2020 (ja, die van COVID-19) hebben mijn fietsmaat en ik deze beklimming aangestipt als slotklim van onze reis doorheen Noord-Italië. We hebben verschillende bronnen moeten raadplegen om tot dit besluit te komen, want je wilt uiteraard eindigen met een knaller. De passage van de Giro op deze klim in 2019 (winnaar: Ilnur Zakarin) heeft hier zeer zeker een rol in gespeeld.
De klim start officieel in het dorpje Locana (±45min rijden van Turijn) en je zal er een grote parking aantreffen... met een voorziening voor lekker koel bronwater!
De klim begint rustig, het loopt lichtjes bergop aan een heel gematigd percentage van 2-3％ gedurende 10km. Het is wachten tot het dorpje Noasca, waar je de eerste haarspeldbochten van deze klim zult aantreffen. Net na het dorpje krijg je als fietser de keuze om de grote weg te vervolgen of om een zijpad in te slaan. Online vind je veel slechte ervaringen over dit zijpad terug, maar ik kan jullie gerust stellen dat deze ervaringen dateren van het tijdperk dat het zijpad nog niet was geasfalteerd. Het zijpad werd speciaal voor de passage van de Giro opnieuw aangelegd en voorzien van een perfecte laag asfalt. Het is een must om dit zijpad als fietser in te slaan, aangezien de grote weg doorheen een slecht verlichte tunnel gaat gedurende 3km en aan percentages van boven de 8％ (leuk voor de afdaling naar beneden ).
Het zijpad is echter niet een verlichting van de percentages, je zult er ongetwijfeld een eerste keer uit het zadel gaan komen, want de percentages zijn continu in de dubbele cijfers.
Eenmaal het eerste obstakel overleefd, zet je de klim voort richting het meer van Ceresole Reale, waar je even kan genieten van een vlak stuk en jezelf kan klaarmaken voor de 2e helft van de klim.
Vanaf dit punt begint het echte klimwerk richting de top. Je rijdt vanzelf het "Parco Nazionale Gran Paradiso" in. Deze laatste heeft zijn naam echt niet gestolen, het is een prachtig natuurgebied waar je het liefst niet te snel doorheen wilt fietsen. Gelukkig kan dit ook niet want het gaat nog steeds bergop aan een gemiddeld percentage van 4 à 7％. Voor je het weet, tik je een hoogte aan van 1800m en merk je dat de bomen verdwijnen. De percentages dikken weer aan naar dubbele cijfers en er volgt een serie haarspeldbochten, richting het stuwmeer Serrù. Het was hier dat de Giro organisatie besloot om in 2019 de eindstreep van de 13e etappe te trekken.
Dit is echter nog niet de top van de beklimming, er resteert immers nog een 5tal kilometer. Als je het stuwmeer van Serrù achter je laat, volgt er een kleine afdaling naar een andere meer: Lago Agnel.
Het is hier dat je het besef krijgt dat deze mooie klim bijna is afgelopen. Als je nog goed zit, aarzel dan niet om het verzet nog eens te verzwaren en vol door te stomen naar de top.
Bij het bereiken van de top besef je pas wat voor een prestatie je net hebt geleverd: 40km klimmen (vanuit Locana) met een hoogteverschil van 2100+meter.
Kortom, deze klim heeft werkelijk alles: lengte, hoogte, steile en minder steile stukken, haarspeldbochten, goed asfalt, tunnels en vooral… mooie uitzichten!