Baraque Michel por Chemin de Henseberg & Hestreux es una subida en la región Valles del Vesdre, el Amblève y el Ourthe. Tiene una longitud de 13.4 kilómetros y un ascenso de 452 metros verticales con una pendiente de 3.4% en promedio, lo que implica un nivel de dificultad de 212. La cima del ascenso se ubica en 679 metros sobre el nivel del mar. Los usuarios y las usuarias climbfinder compartieron 2 reseñas/historias de la subida y cargaron 5 fotos.
Nombres de los caminos: Chemin de Henseberg, Vieille route de Trou Mabrouck & Hestreux (N68)
¡Te damos la bienvenida! Activa tu cuenta para compartir. Encuentra nuestro correo de verificación en tu bandeja de entrada.
Para cargar tus fotos, tienes que crear una cuenta. Sólo te llevará 1 minuto y es completamente gratis.
La primera parte es una agradable subida en un bello entorno forestal. Se puede posponer el giro a la molesta carretera principal hacia la cima girando a la derecha en el cruce del bosque después de unos pocos kms, descendiendo hacia el lago. En el lago, siga la pequeña carretera que bordea el lago de Gileppe hacia el sur. Allí comienza la subida paralela a Barraque Michel por un hermoso camino forestal. En una rotonda, se llega a la carretera principal hacia la cima. Luego se pasa a la siguiente subida. Encima, café y pastel de arroz.
Eerste stuk een prettige klim in prachtige bosomgeving. Je kunt de afslag naar de vervelende hoofdweg naar de top uitstellen door na een paar kms op de kruising in het bos rechtsaf te slaan, dalend richting het meer. Bij het meer, volg je het weggetje langs het meer de Gileppe naar het zuiden. Daar begint de parallele klim naar Barraque Michel over een prachtig bospad. Je komt op een gegeven bij een rotonde toch op de hoofdweg naar de top. Dan is het doorstampen. Bovenop koffie en rijstevlaai.
Una subida con dos caras. La primera parte de 5 km es una hermosa subida por una carretera desierta con un asfalto decente y a través de un hermoso bosque. La segunda parte, los más de 8 kilómetros por la carretera principal, es en realidad una agonía mental (que también tiene su mérito) pero también a través de un entorno precioso.
Al principio de la subida hay 10 metros de grava después de la barrera (hay que bajarse para pasarla), pero luego el asfalto comienza inmediatamente y se mantiene así hasta que se está cerca de la carretera principal. Allí también hay unos metros de grava (y también una barrera). La carretera sube bien durante unos kilómetros, tras los cuales hay un tramo de descenso. Luego viene la parte más empinada de la subida y ahí sí que hay que esforzarse porque se sienten los metros de altitud antes.
En la carretera principal es principalmente falso llano, con algunas partes más empinadas. Sin embargo, no hay puntos de referencia, por lo que todo este tramo se siente como si se estuviera conduciendo a través del alquitrán. Pasas unos cuantos puentes pequeños con barandillas horizontales, y ahí puedes ver de repente que, después de todo, estás montando en una pendiente. El Baraque Michel es plano durante un tiempo, luego una pequeña pendiente hasta la cima.
Todo el tiempo se conduce a través de un bosque, por lo que apenas hay vistas. Sin embargo, es agradable ver cómo el bosque caducifolio cambia primero a bosque de coníferas y luego a turbera a medida que se sube. También se puede sentir cómo baja la temperatura durante la subida.
La carretera principal no tiene mucho tráfico, pero a veces conducen rápido. Casi todos los coches pasan a distancia. Puede ser conveniente llevar un color llamativo (yo llevaba una camisa amarilla fluorescente).
Een klim met twee gezichten. Het eerste deel van 5 kilometer is een prachtige klim over een uitgestorven weggetje met toch zeer behoorlijk asfalt en door een bijzonder fraai bos. Het tweede deel, de ruim 8 kilometer over de hoofdweg, is eigenlijk gewoon mentaal afzien (wat ook wel wat heeft) maar komt ook door een mooie omgeving.
In het begin van de klim heb je 10 meter gravel na de slagboom (je moet afstappen om deze te passeren) maar daarna begint meteen het asfalt en dit blijft verder zo totdat je vlak bij de hoofdweg bent. Ook daar is een paar meter gravel (en ook een slagboom). De weg klimt lekker door over een paar kilometer waarna er een dalend gedeelte is. Daarna komt het steilste stuk van de klim en daar mag je echt even aan de bak want de hoogtemeters daarvoor voel je dan wel.
Op de hoofdweg is het voornamelijk vals plat, met een paar steilere stukken. Er zijn echter geen referentiepunten dus dit hele stuk voelt alsof je door teer aan het rijden bent. Je passeert een paar bruggetjes met horizontale brugleuningen, daar zie je ineens wel dat je toch op een helling bezig bent. De Baraque Michel is even vlak, daarna nog een klein hellinkje tot de top.
Je rijdt vrijwel de hele tijd door een bos dus er zijn vrijwel geen uitzichten. Wel is het fraai om het loofbos eerst te zien veranderen in naaldbos en daarna in veengebied naarmate je hoger komt. Je voelt de temperatuur gedurende de klim ook dalen.
De hoofdweg is niet druk maar soms wordt er wel hard gereden. Vrijwel alle auto's passeren op ruime afstand. Het kan wel verstandig zijn een opvallende kleur (ik droeg een fluoriserend geel shirt) te dragen.
7 km/hr | 01:54:50 |
11 km/hr | 01:13:05 |
15 km/hr | 00:53:35 |
19 km/hr | 00:42:18 |