Sierra de Lújar z Puerto Camacho

Ten podjazd to prawdziwy potwór. Sierra de Lujar jest górą która jest świetnie widoczna z daleka, dominuje nad całą okolicą. Jest tylko jeden problem - trudno dotrzeć na jej szczyt. Jedyna dostępna dla rowerzystów droga prowadzi z przełęczy Puerto Camacho. To nie jest dobra wiadomość, bo już wjechanie na Puerto Camacho to potężny wysiłek, niezależnie którą drogę wybierzecie.
Na początku kierujemy się dobrą asfaltową drogą prowadzącą do Olias, ale bardzo szybko trzeba skręcić w prawo, w kierunku szczytu. Od początku trzeba zmierzyć się ze sporym nachyleniem, ale to nie jest najtrudniejsze. Główne wyzwanie to nawierzchnia - kiedyś asfaltowa, ale z upływem czasu pokruszyła się, tak że miejscami jedzie się po gruncie i skałach, poszukując wąskich pasów asfaltu. Dwa albo trzy miejsca były tak złe że musiałem na chwilę zejść z roweru. Zmagania z nawierzchnią towarzyszą nam cały czas przez odcinek prowadzący przez ciasne, strome serpentyny aż do małego budynku w którym (podobno) przechowywany jest sprzęt do odśnieżania drogi. Potem droga jest nieco gładsza, natomiast zaczyna dawać się we znaki zmęczenie, podkreślone dodatkowo przez słońce - przez cały czas jedziemy w otwartym terenie z południowo-wschodnią, mocno nasłonecznioną ekspozycją. Nigdzie na trasie nie ma możliwości uzupełnienia zapasu płynów, więc trzeba być dobrze przygotowanym.
Ostatnie 2-3 kilometry są dosyć trudne, ale to już nie ma znaczenia - od momentu kiedy maszty nadajników wyłaniają się zza grzbietu wiesz że to już niedaleko i pojawiają się dodatkowe siły w nogach. Po osiągnięciu najwyższego punktu warto kontynuować jeszcze kilkaset metrów żwirową ścieżką do punktu widokowego.
Nigdzie nie zobaczycie podobnie spektakularnych widoków - morze, ośnieżone szczyty Sierra Nevada i białe miasteczka Alpujarras, krajobraz Costa Tropical, dolina Río Guadalfeo… Niezwykłe przeżycie, niezrównane i niezapomniane!