Sierra de Lújar from Puerto Camacho

Definitely NOT a road bike one. Don't do it.

Maybe it used to be available for road, now it's roughly a gravel one. Currently it's - on the better parts - 50/50 gravel/asphalt. Lots of mud, loose stones with some - let's say it loud - MTB sections. There are lots of better uphills for a road bike, don't waste your time, don't scratch your shoes (because, yes, you'll most certainly have to push your bike) and don't make yourself to make a downhill on this terrain (because going uphill is, even on this road, still better than going down on road tires on these rocks and mud).

Ten podjazd to prawdziwy potwór. Sierra de Lujar jest górą która jest świetnie widoczna z daleka, dominuje nad całą okolicą. Jest tylko jeden problem - trudno dotrzeć na jej szczyt. Jedyna dostępna dla rowerzystów droga prowadzi z przełęczy Puerto Camacho. To nie jest dobra wiadomość, bo już wjechanie na Puerto Camacho to potężny wysiłek, niezależnie którą drogę wybierzecie.
Na początku kierujemy się dobrą asfaltową drogą prowadzącą do Olias, ale bardzo szybko trzeba skręcić w prawo, w kierunku szczytu. Od początku trzeba zmierzyć się ze sporym nachyleniem, ale to nie jest najtrudniejsze. Główne wyzwanie to nawierzchnia - kiedyś asfaltowa, ale z upływem czasu pokruszyła się, tak że miejscami jedzie się po gruncie i skałach, poszukując wąskich pasów asfaltu. Dwa albo trzy miejsca były tak złe że musiałem na chwilę zejść z roweru. Zmagania z nawierzchnią towarzyszą nam cały czas przez odcinek prowadzący przez ciasne, strome serpentyny aż do małego budynku w którym (podobno) przechowywany jest sprzęt do odśnieżania drogi. Potem droga jest nieco gładsza, natomiast zaczyna dawać się we znaki zmęczenie, podkreślone dodatkowo przez słońce - przez cały czas jedziemy w otwartym terenie z południowo-wschodnią, mocno nasłonecznioną ekspozycją. Nigdzie na trasie nie ma możliwości uzupełnienia zapasu płynów, więc trzeba być dobrze przygotowanym.
Ostatnie 2-3 kilometry są dosyć trudne, ale to już nie ma znaczenia - od momentu kiedy maszty nadajników wyłaniają się zza grzbietu wiesz że to już niedaleko i pojawiają się dodatkowe siły w nogach. Po osiągnięciu najwyższego punktu warto kontynuować jeszcze kilkaset metrów żwirową ścieżką do punktu widokowego.
Nigdzie nie zobaczycie podobnie spektakularnych widoków - morze, ośnieżone szczyty Sierra Nevada i białe miasteczka Alpujarras, krajobraz Costa Tropical, dolina Río Guadalfeo… Niezwykłe przeżycie, niezrównane i niezapomniane!

De Sierra de Lujar is voor de inwoners van Andalousia wat de Angliru is voor de Asturiërs of met andere woorden mytisch.
Met dit verschil dat de Sierra de Lujar veel minder steil is maar het wegdek dramatisch is maar niet zo dramatisch dat je er niet met een wegfiets op kan rijden . Het asfalt of beton brokkelt er op veel plaatsen en zit vol putten maar er zijn ook stukken waar je een pad hebt van 70 à 80 cm waar je wel goed kan fietsen op een degelijke ondergrond.
Het stijgt constant aan minstens 10％ maar de lokale bewoners noemen deze col " de zaag " omdat de stijgingspercentages zo grillig zijn. Na 9 km klimmen kom je bij de zendmast en ook de top en wordt je beloond met een prachtig uitzicht want het is één van de hoogste punten uit de omgeving. Het landschap boven en onderweg is ruig maar typisch voor de hoogten in Andalousia . Voor wie hier van houdt is het een absolute must en als je in Zuid-Spanje bent een niet te missen klim. Vergeet niet voor voldoende water te zorgen zeker in de zomerperiode . Mijn beoordeling is dat je deze col niet mag missen als je er een fan van bent. Goede tip is enkel extra binnenbanden of tubes mee te nemen als je met de wegfiets bent of de recentste nieuwe hulpmiddelen :) .