Passo Baremone / Forte di Cima Ora z Anfo

Jeden z najlepszych podjazdów wokół jeziora Idro. Nawierzchnia drogi jest w porządku (trochę dziur/kamieni itp.). Ruch jest bardzo ograniczony, ponieważ na szczycie nie ma miasta. Aby dotrzeć do fortu z I wojny światowej (Forte di Cima Ora), potrzebujesz roweru MTB, ponieważ jest to nieutwardzony szlak.

Piękna wspinaczka. Piękne zakręty i wspaniałe widoki. Zdecydowanie warte wysiłku. Jeśli jeździsz na rowerze szutrowym lub mtb, jedź dalej do Passo del Maniva. Tamtejsza sceneria jest naprawdę oszałamiająca. Tunel jest zamknięty z powodu prac, ale kiedy tam byłem, przejechałem przez niego. Za Manivą zjechałem przez Bagolino.

Wspaniała, łagodna i solidna wspinaczka. Na szczycie nawierzchnia jest kiepska, ale trwają nad tym prace! Kilka razy podjechałem na MTB, a następnie zjechałem przez fortecę Cima d'Ora na Sentiero Breda z powrotem do Anfo. Impreza!

Samotna droga z niewielkim ruchem, wąska i stroma. Trudna, bez płaskich odcinków, w większości słoneczna. Wspinaczka, którą można zrobić samemu, ponieważ na szczycie króluje cisza.

Piękna przełęcz o niewielkim natężeniu ruchu. Podjazd prowadzi głównie przez las, więc dostępnych jest dużo cienia. Widoków jest niewiele, co jest dobrą rzeczą, ponieważ trzeba zwracać szczególną uwagę na nawierzchnię drogi. Kamyki i dziury w drodze stanowią tu szczególne zagrożenie. Na ostatnich 3 km przed szczytem nawierzchnia drogi znacznie się pogarsza. Podczas zjazdu należy zachować ostrożność!
Ostatni odcinek z Passo do Fortu di Cima Ora jest nieutwardzony i dlatego nie nadaje się do jazdy na rowerze szosowym.

Podany czas to czas dotarcia do fortu. Przy średniej prędkości 7 km/h dotrzesz na szczyt przełęczy w około 1h30min.

Po pierwsze: nie jestem doświadczonym kierowcą na przełęczach. W zasadzie była to moja druga przełęcz w życiu (obie tego samego dnia). Co więcej, wspinaczkę odbyłem samochodem. Wszystko zaczęło się świetnie i było to świetne wspinanie, dopóki nie uderzyła burza i nie rozpętało się nade mną piekło haha. Postanowiłem przeć do przodu, aż znajdę płaski teren do zaparkowania samochodu (nie ma żadnego) i przeczekać to (trwało to wieki), ale w końcu zobaczyłem Rifugio Rosa di Baremone i zostałem przywitany przez kolesia grającego na ręcznej patelni. Adrenalina 10/10, zrobiłbym to jeszcze raz. Piękne widoki, szczególnie po wspomnianej burzy.

Fajny podjazd z małym ruchem i moim zdaniem jeszcze cienki asfalt, widziałem gorsze.
Ostatnia część jest trudna, ale możliwa do wykonania. Z restauracji do fortu nie da się dojechać na rowerze szosowym.
Na zjeździe trzeba zachować ostrożność i dużo hamować, ponieważ nie widać, kto zbliża się do zakrętu na szczycie, na szczęście Włosi trąbią, gdy zbliżają się do zakrętu.
Nie za dużo widoków między górami, ale od czasu do czasu można zobaczyć jezioro Idro. Wspinaczka z kempingu Venus.

Wspaniała wspinaczka! Przez rozsądny asfalt wędrujesz w górę wąską drogą. W miarę zbliżania się do szczytu asfalt również staje się mniejszy. Miłośnicy nieregularnych wspinaczek będą mieli tu co robić dzięki nie mniej niż 20 ostrym zakrętom. Niestety, w poniedziałek rano karczma na szczycie była zamknięta. Wydaje się być dobrym miejscem do jedzenia i picia. Zwróć uwagę podczas zjazdu. Nawet jeśli jest mało nadjeżdżających samochodów, to wąska i zła droga (trochę wybojów) sprawia, że nie jest to łatwy zjazd.

Cyklicznie w 2020 roku . Nie jest to prosta jazda muszę przyznać, dlatego kawa w Schronisku u góry smakuje wyśmienicie. Zjazd uważam za techniczny i wymagający koncentracji. Na niektórych odcinkach naprawdę czuć, że rower ucieka wartko. Droga jest wąska i kręta. To jedna z najpiękniejszych wspinaczek, jakie zrobiłem. Piękne widoki na jezioro. Nigdy go nie pomijaj! Podany czas nie jest prawidłowy!

Na pewno nazywamy to przepustką w kategorii zewnętrznej
Perełka z okropnymi zakrętami do włosów na szczycie ( łącznie 24)
9％ średnia i to z niewielkim zjazdem po około 2 km .
Absolutnie jedna z moich ulubionych okolic jeziora Idro z niewielkim ruchem.
Pierwszy raz wspiąłem się na nią w 1991 roku.
Prawdziwi zapaleńcy jadą dalej przy rifugio (nie w kierunku rzymskiego fortu), (przez złą drogę, przerażające tunele i wzdłuż zawrotnych przepaści) w kierunku Passo Gaver i Croce Domini. Część drogi grzbietowej Anfo jedna z najbardziej niebezpiecznych dróg we Włoszech
Prawdziwe wyzwanie

Próba czasowa odbywa się co roku w drugą niedzielę sierpnia. Dla biegaczy i rowerzystów. Potem jedzenie Polenty i loteria. Super doświadczenie.

Ciężka wspinaczka prowadząca z Anfo przez słabą nawierzchnię do Rifugio Rosa. Droga jest wąska i pełna wybojów. Zachowaj ostrożność podczas schodzenia.