Passo San Gottardo / Tremolapass

Wyjątkowa wspinaczka! Zrobiona jako druga wspinaczka w rundzie z Furką i Nufenen. Niekończące się klinkiery sprawiają, że wspinaczka jest wyjątkowa pod względem wyglądu, ale także pod względem surowości. Długość i procenty nie mówią wszystkiego. Po prostu potrzeba dużo więcej siły niż na asfalcie. Należy o tym pamiętać podczas wspinaczki.
Na szczycie jest bardzo tłoczno, ponieważ kilka dróg zbiega się na tej samej przełęczy. Pierwsze kilometry zjazdu również prowadzą po bruku. Trzymaj mocno kierownicę i ciesz się jazdą.

Ta wspinaczka musi zostać wykonana.
Nachylenie jest bardzo stabilne i wynosi około 7％. Druga połowa wspinaczki jest całkowicie brukowana, ale bardzo dobrze wykonana, co sprawia, że jest to dobra wspinaczka.
Widoki z kamiennego mostu na zakrętach przypominających Stelvio zapierają dech w piersiach.
Stosunkowo trudna, ale nie niemożliwa przełęcz, z konstrukcją, którą trzeba zobaczyć, a ponadto praktycznie bez ruchu.
Zjechałem jednak tą samą drogą i nie polecam. Szybki zjazd rowerem szosowym po bruku jest niesamowicie irytujący.

Tak, tej wspinaczki nie można przegapić z wielu powodów, trasy, bruku, zakrętów, gór oraz wspaniałej flory i widoków, które oferuje. Pięć lat temu zaliczyłem tę wspinaczkę w kiepski dzień, który sprawił, że bardzo cierpiałem, ale wciąż miło wspominam pasję i piękną grupę Grande Impresa di Legnano. Nie do przegapienia.

Podjazd Tremola z Airolo był czymś, co zdecydowanie chciałem zaliczyć. Droga w górę jest wyłożona drobnym brukiem. Na początku nie wszędzie. Zakręty były w większości asfaltowe. Dopiero ostatnie kilometry są w całości po drobnym bruku. Na dłuższą metę czuć, że jedzie się po bruku. Choć nie są one w złym stanie, to z drugiej strony cieszyłem się, że od czasu do czasu mogłem przejechać się po kawałku utwardzonego betonu. Kawałku betonu, który umożliwiał odpływ topniejącej wody.

Nie ma to jak wspinaczka na górę, gdy na jej zboczach wciąż leży śnieg i wciąż jest zamknięta dla samochodów i motocykli. Zwłaszcza, gdy jest tak kultowa jak San Gottardo. Pikantny jak ostatni podjazd na torze Oberalp-Lukmanier-Gotthard.

Przełęcz San Gottardo w Szwajcarii to najłatwiejszy sposób, aby dostać się z Zurychu do Mediolanu. W dzisiejszych czasach istnieje wiele różnych sposobów na jej przekroczenie, drogą i koleją, naziemnie i podziemnie, ale ten jest najstarszy. Tremola San Gottardo wije się w górę od Airolo, aby osiągnąć 2091 m na szczycie.

Rozbiliśmy obóz nieco poniżej szczytu po północnej stronie i zjechaliśmy na rowerze tak daleko w kierunku Airolo, jak pozwalał na to czas. Bruk był ciężką pracą, ale inżynieria, sięgająca 1832 roku, była imponująca. Jest to po prostu tak kultowa droga, że trzeba ją zrobić, jeśli jesteś w okolicy, a ponieważ większość ruchu drogowego odbywa się na innych trasach, rowerzyści mają mniej więcej drogę dla siebie. Kiedy dotrzesz na szczyt przełęczy, kontynuuj jazdę do tamy, aby podziwiać spektakularne widoki na zbiornik wodny.

Oto film, który nakręciłem z tej przejażdżki https://youtu.be/eJePXdY2i-s?si=rD1DudOKvk1IYE3Z

Podjechałem tu późno w nocy na sam koniec Swiss Bike Adventure 2023. Miałem w nogach 1300 km i 24 km przewyższeń, więc trudno o obiektywną opinię. Ciężko jechało się po bruku!

Piękna wspinaczka, zaczyna się od 8-9％ na asfalcie, a po 4-5 zakrętach zaczyna się brukowana sekcja. Po niewielkim poziomie, na którym znajdują się koszary wojskowe, podjazd staje się bardziej stromy przez 2 km, z fragmentami ponad 11％ na bruku.
Po pokonaniu tego fragmentu zaczynają się zakręty i najpiękniejsza część. Wszystkie są zakrętami typu hairpin, jeden nad drugim, ze średnią 6％ i pięknymi widokami. Naprawdę wspaniały, nietrudny i przyjemny!

Nie można tego przegapić! To legendarna wspinaczka, więc najlepiej nie spieszyć się i cieszyć się nią w pełni, ponieważ nie będziesz ustanawiać najszybszych czasów na tym bruku 😅.

Zdecydowanie jeden z wielkich podjazdów w Szwajcarii, a podjazd w Airolo jest znacznie lepszy niż końcówka w Andermatt (chyba, że zaczniesz w Göschenen). Druga połowa z hairpinami - 24 na mniej niż 4 km - i widok w górę zapiera dech w piersiach. Przy prędkości blisko 8％ i odbijaniu się od bruku, ta część nie jest łatwa, ale tak satysfakcjonująca, że nie poczujesz bólu. Po wjechaniu na górę i kontynuowaniu jazdy przez tunel w kierunku Andermatt, masz najlepszy widok na wszystkie hairpiny.

Warto dla bruku, ale sceneria w porównaniu z resztą szwajcarskich Alp jest trochę nieciekawa. Podjazd nie jest trudny i bez bruków nie jest to raczej wyzwanie. Rozsądny ruch, a zwłaszcza jeśli zjeżdżasz do Andermatt, przygotuj się na to, że będziesz mijany przez wiele samochodów.

Jest to bardzo specyficzny podjazd, bruk w drugiej części. Jest to rozsądna wspinaczka, ale często brałem pod uwagę rynnę wodną (betonową) z boku. Zjazd po bruku jest oczywiście straszny, ale na szczycie można skręcić na autostradę. To jest naprawdę świetne zejście!

Fantastyczna wspinaczka przez bruk, nie za długa i całkowicie do zrobienia - tylko uwaga! po około 15-20 minutach wspinaczki z Airolo dochodzi się do rozwidlenia, gdzie zarówno San Gottardo jest oznakowane, NIE jedź w lewo za autami. Ale prosto przez Tremolę. Bruk na dole trochę mniej wygodny przy okazji...:D

Co za fantastyczna wspinaczka na końcu. Pierwsza część jest wręcz nudna, zwłaszcza z tymi denerwującymi krótszymi pasami bruku. Ale w momencie wjazdu do wąwozu jest przyjemnie. Nie jest to łatwe (zauważasz dużą różnicę w ciężkości, gdy możesz jechać 2x bardzo krótko w asfaltowym wąwozie), ale ciesz się tym w pełni.

Ostatnia wspinaczka w ramach naszego Gotthard Challenge. Wspinaczka po tych brukach w ogóle mi się nie podobała. Krótkie, następujące po sobie zakręty typu hairpin czynią go nieco mniej nieprzyjemnym, ale oczywiście to nie jest kubek herbaty dla każdego. Niemniej jednak jest to pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika wspinaczki .

Co za perełka! Praktycznie brak ruchu, bruk ułożony perfekcyjnie i ma się wyraźne poczucie jazdy na rowerze po kawałku historii. Prawie szkoda, że dociera się na szczyt, bo to ogromna pułapka turystyczna.

Obowiązkowo dla każdego miłośnika wspinaczki! Sporządzony w lipcu2019 w ramach Nufenen/Gotthard/Furka/Grimsel.
Nie mogę tego polecić - sceneria, nawierzchnia, doświadczenie, wszystko warte 5 gwiazdek!

Pomimo tego, że bruk jest w dobrym stanie, to jednak jazda pod górę po bruku jest nie lada zadaniem. Ogląda się go jednak bardzo przyjemnie, a historia jest na pewno ciekawa.

Wyjątkowa wspinaczka, zdecydowanie polecam! Zdecydowanie nie jest to łatwa wspinaczka, ale dzięki brukowi jest bardzo kultowa i stanowi wspaniałe doświadczenie. Z niezliczonymi zwrotami i zakrętami oraz pięknymi widokami na drogi poniżej i powyżej, wije się na szczyt. Mnóstwo przyjemności po drodze, a ja zatrzymywałem się na widok dość często.

Alternatywą dla tej drogi jest nowa autostrada, dzięki czemu jest miło i spokojnie. Nowa autostrada jest częściowo przykryta, więc możliwa alternatywa, jeśli Tremola nie jest jeszcze odśnieżona.
Na szczycie tłumy, bo tam również zjeżdża autostrada.
Nie schodziłbym z tej drogi, a już szczególnie nie wtedy, gdy padał deszcz. Musiałem jednak zejść w deszczu na drugą stronę w kierunku Hospentala i udało mi się to bez zagrożenia.

Przejechane Nufenen/Gotthard/Furka w dniu 26/08/2019 jako środkowa wspinaczka trasy rowerowej Nufenen/Gotthard/Furka również polecana przez Ciebie.

Z Airolo jedyną dozwoloną drogą dla rowerzystów jest Tremola (biała strzałka) nazwana tak od doliny, w której droga wije się w górę. W asfaltowej fazie początkowej regularnie przejeżdża się rowerem przez pierwsze ostre zakręty nad/poniżej ruchliwej autostrady przelotowej (zakaz wjazdu rowerów!). Już kilka razy jako przystawka dostajesz pod koła krótkie brukowane odcinki. Na ostatnich 6 km. rozpoczyna się festiwal 24 pięknie wykonanych hairpinów na staromodnym bruku z ładnym motywem wachlarza w wąskiej dolinie. Uphill przyjemność w łagodnym stylu Paris-Roubaix,bez myślenia o procentach, podczas gdy wysoko nad Tobą w galeriach skalnych ścigają się samochody'.
W związku z tym cała droga jest błogie wolna od ruchu, z wyjątkiem kolegów rowerowych'i kilku turystów samochodem lub motocyklem, którzy również nie chcą tego przegapić. Ostatnie kilkaset metrów to prosta brukowana droga do imponującego posągu orła na wysokości ruchliwej przełęczy tuż obok starego hospicjum i kilku górskich jezior.Jest tu mnóstwo miejsc do jedzenia i picia.

Mam już na koncie wiele górskich kilometrów, ale to dość wyjątkowa konstrukcja w drogownictwie z przeszłości.
Nie ma innych superlatyw niż FANTASTYCZNY.

Z Gottharda można było przejść na Passo Scimfuss. Są na mojej liście wiaderek.

Naprawdę trzeba było to zrobić! Dla mnie była to ostatnia wspinaczka na alpenbrevet, więc rozpoczynając ją miałem już w nogach jakieś'4000 altimetrów, ale i tak mi się podobało. Na początku jeszcze kilka razy przekracza się główną drogę i wtedy często słychać jadące po niej samochody'i motocykle'ale potem wchodzi się w wąską dolinę i robi się cicho. Kostka brukowa, następstwo zakrętów typu hairpin są naprawdę wyjątkowe. Nawet jeśli są to małe, płaskie kostki brukowe, które dobrze się układają, to i tak nie zasuwa tak ładnie jak asfalt. Jeśli chodzi o nachylenie, to nie ma tu żadnych odstępstw, więc w sumie nie jest to zbyt trudna wspinaczka.

Co za perełka! Praktycznie brak ruchu, bruk jest ładnie ułożony i naprawdę ma się wrażenie, że jedzie się po kawałku historii. Niemalże wstyd jest dotrzeć na szczyt, gdyż jest on zatłoczony przez turystów.