Col du Petit Saint-Bernard z Bourg Saint Maurice

Wspinaczka odbyła się dzisiaj, rano o 9 rano dużo cienia, a cała wspinaczka to 5％, czego chcieć więcej. W sumie 30 km wspinaczki to oczywiście trudne przedsięwzięcie, ale bardzo przyjemna wspinaczka z dobrym asfaltem (nie mogę powiedzieć tego samego o stronie Montvalezan, dramatyczny asfalt z dołami i wybojami na zjeździe). Niewielki ruch na trasie, spotkałem kilku zawodowych kolarzy. Za Rosiere widoki robiły się coraz ładniejsze. Podczas zjazdu polecamy również wypić kawę w La Rosiere (wioska narciarska).

Urocza, relaksująca wspinaczka z mżawką na początek, w górę przez chmury, a następnie do ośrodka narciarskiego La Rosière, powyżej linii drzew, do wałów śniegu i Col.

Ta wspinaczka daje 2 możliwości. Oryginalną drogą, jadąc prosto na siódmym zakręcie (w przybliżeniu), w kierunku Montvalezan (ten odcinek można również wykorzystać jako alternatywę dla pierwszej części d'Iseran do Sante Foy-Tarentaise). Ten wariant jest krótszy i bardziej stromy aż do Hauteville. Za Hauteville różowa droga prowadzi aż do skrzyżowania. Za skrzyżowaniem znajduje się wioska narciarska Rosiere. Nie przekraczaj prędkości przez wioskę!
Drugi wariant, biegowy, został już dobrze opisany powyżej.

Dobry klimat, geen steile stukken. Jezelf pacen is wel nodig, want 29 kilometer aan een stuk klimmen is lang. De weg is goed breed en overzichtelijk, zeker op het stuk na La Rosiere. Jest to ook het mooiste stuk van de klim, verre uitzichten en een heel mooi landschap.

Ta strona przełęczy Petit Saint Bernard jest bardziej wymagająca niż i przez to nieco przyjemniejsza niż strona włoska. Od Bourg jest to równa wspinaczka, gdzie łatwo można znaleźć swój rytm. W La Rosiere można zatrzymać się na kawę i lub lunch przed kontynuowaniem jazdy na przełęcz. Bardzo warto.

Francuską stronę dosłownie transgranicznej przełęczy, łączącej dolinę Isère z włoską doliną Aosty, przejechałem na rowerze we wczesny środowy poranek (2022 sierpnia).
Zdecydowaliśmy się na, również oznakowaną, klasyczną trasę D1090, na której od początku stoją biało-żółte znaczniki kilometrów z informacjami rowerowymi (odległość do szczytu / następne km. / wysokość). Wspinamy się jak na szpilkach w górę zielonego zbocza doliny z panoramicznym widokiem na Bourg St. Maurice i jego okolice. Po przejechaniu rowerem przez brzydką wioskę narciarską La Rosière, w której latem następuje ożywienie i aktywność budowlana, trasa zamienia się w piękny, goły krajobraz górski, by dalej wspinać się lekko krętą drogą. Ostatnie dwa ostre zakręty prowadzą obok rzymskiej kolumny z posągiem św. Bernarda i budynku starego Hospicjum. Zapowiadają one przejście szczytowe/graniczne nieco dalej na prostej drodze. Wysokość przełęczy to czysta górska przyroda z gastronomią i sklepem z pamiątkami.
Nawierzchnia dróg jest zróżnicowana pod względem jakości (poprzeczne miejscami głębokie rowki/kawałki/nowy asfalt).
Ruch nie był zbyt zły, ponieważ miałem wrażenie, że większość ruchu wzięła trasę Montvalezan (bardziej mieszkalną).

Błogosławiona wspinaczka. Pod względem nachylenia najłatwiejsza i najrówniejsza znana mi wspinaczka powyżej 2000m. Uwaga, nie stromy może być nadal zdradliwy ze względu na długi dystans (+30 km ciągłej wspinaczki)!
Idealna wspinaczka startowa dla początkujących kolarzy górskich.

Jedna z niewielu 29-kilometrowych przełęczy, na której zostały mi jeszcze biegi.
Nigdzie nie jest bardziej stromo niż na 6％, ale 29km to dość długa droga.
W pierwszej części widoki na dolinę są piękne, a Mont Pourri to twój kumpel patrzący na ciebie z góry, potężny.
Kiedy tuż za La Rosière po 1,5 km droga zakręca w prawo, znajdujemy się w zupełnie innym krajobrazie.
Drzewa znikają, pojawia się sporadyczna kępka śniegu, a ja w oddali widzę metę.
Na koniec jeszcze dwa ostre zakręty i szczyt jest osiągnięty.
Na szczycie pamiątki i coś do picia (strona francuska i włoska). Przy dobrej pogodzie ma się piękny widok na masyw Mont Blanc, niestety nie dla mnie tego dnia.
Sam rozpocząłem wspinaczkę przy 27C w dolinie, a na szczycie kończyłem z gradem i burzami oraz temperaturą poniżej 10C. Na szczycie udało mi się schronić przed ulewą, ale po 4 km zjazdu znów rozpętało się piekło i jedyne co mogłem zrobić, to zsiąść z konia i zrobić się małym poboczem, czego nigdy więcej nie chciałbym doświadczyć.
Ale wspinaczka jest świetna na rozpoczęcie pobytu w Alpach lub do zaplanowania w przerwie między kolejnymi dniami.

Wspinaczka bardzo opłacalna ze względu na niezbyt wysokie ％ wzniesienie.
Prawdziwy biegacz, ale sympatyczny na dystansie w przeliczeniu na kilometry.
Niestety po drodze tego dnia sporo deszczu i chłodu. Przynieś w takim razie zapasowe suche rękawiczki!
Zejście niestety nie było przyjemne ze względu na mokrą, śliską nawierzchnię i zimno.
Cieszę się, że mimo wszystko podjechałem nim na rowerze.

Piękna długa wspinaczka, która nigdzie nie staje się naprawdę trudna. W lecie jest zajęta przez samochody. Pod górę nie ma problemów, ale przy zjeździe często trzeba hamować za wolniej zjeżdżającymi samochodami. Ostatni odcinek, po hairpinach, to piękna jazda na rowerze.

Łagodna wspinaczka bez większych trudności poza długością.
Prawdopodobnie najbardziej dostępna przełęcz powyżej 2000M dla osób nie wspinających się.
Należy uważać na bardzo ruchliwą drogę w okresie letnim, wychodzić wcześnie rano, gdyż nie ma zbyt wiele cienia.