Passo di Gavia vanuit Bormio

Schitterend 🤩. De zuidzijde is net iets mooier/dramatischer maar wat is de Gavia mooi. Het helft dat het een smalle weg is waardoor er minder verkeer is en je als fietser ‘king of the mountain’ voelt. Boven wacht een knusse rifugio met heerlijk gebak. Persoonlijk vindt ik de Gavia mooier dan Stelvio vanuit Prato (Stelvio vanuit Bormio viel tegen met alle elektriciteitsmasten).

Eigenlijk veel mooier dan de Stelvio (maar dat is zeer persoonlijk). Meestal veel rustiger, omdat je ‘nergens heen gaat’.
Door het bos gaat het redelijk gelijkmatig, maar er zitten best pittige stukken in. Met voor en met na Ponte dell’Alpe is het echt aanpoten. Het laatste stukje is lekker vlak.
En inmiddels aan de kant van Santa Caterina ongeveer helemaal nieuw asfalt, dus afdalen zonder gestuiter.

Beste,
Is het asfalt aan de beide kanten van de Gavia nu dus goed genoeg om af te dalen? (leid ik af uit één van de meest recente reacties)
Alvast bedankt voor een antwoord.

De Gavia 's ochtends vroeg gereden vanuit Bormio. Absoluut een klim die je moet doen in de regio. De eerste kilometers fiets je over een brede weg richting Santa Catarina, met aan je rechterkant een rivier en mooie uitzichten op rotswanden. Na wat kasseien in de tussenliggende dorpjes begint in Santa Catarina het echte werk. Regelmatig zitten er steile stukken tussen, maar het wordt (met het juiste bergverzet) nooit ondoenlijk. Ook volgt er vrij snel weer een vlakker stuk, waardoor je kunt bijkomen (of in mijn geval naar de klimmers van 15 kilo lichter kunt toerijden). Een mooi vooruitzicht is ook dat de laatste kilometers tot de top goed te doen zijn, waardoor je deze erg snel voorbij gaan. Ik ben onderweg nauwelijks verkeer tegenkomen en ook bij de pas is het erg rustig. Je kijkt uit over prachtige bergmeren en besneeuwde toppen. Het wegdek is aan beide kanten behoorlijk slecht, dus rustig aan in de afdaling.

Ik vind sommige van de reviews de Gavia geen recht doen. Het klopt dat de eerste 12 kilometer niet de meest spannende zijn. Je fietst die kilometers over een doorgaande weg die niet superdruk is. Stiekem zitten ook hier nog lekkere pittige stukjes in en je ziet hier al af en toe renners pauze nemen.
Na het dorpje rij je het bos in en beginnen de haarspeldbochten. Vanaf hier is de Gavia echt prachtig. De eerste paar kilometers in het bos zijn prima te doen. Onregelmatig, maar goed te doen. Na een kilometer of drie in het bos wordt de onregelmatigheid heftiger. Er zitten echt hele pijnlijke hobbeltjes tussen. Voor het gevoel blijven ze ook maar komen. Ze worden ook steeds steiler en duren langer. Daarmee is de Gavia echt een tegenovergestelde van de Stelvio. De Stelvio is heel constant, de Gavia is dat nooit.
Hoe hoger je komt, hoe meer de omgeving verandert in een maanlandschap met veel rotsen en stromende beekjes. De laatste drie kilometer zijn vrij vlak.
Nog even een waarschuwing: de afdaling aan de andere kant van de Gavia is op plekken erg smal. Het asfalt is echt belabberd met gaten en scheuren. Je komt ook door een onverlichte tunnel van een paar honderd meter lang. Je ziet er nagenoeg niets. Lampjes meenemen is geen overbodige luxe.

Beklommen vanuit Bormio. Vanaf Sancta Catarina begint de eigenlijk klim al vond ik de start vanuit Bormio na een km of twee ook even pitten om daarna vlot door te kunnen rijden. Persoonlijk vond ik de natuur vele mooier dan op de stelvio. De drie km aan een gemiddelde van 10％ hakte er even op in maar zo leuk om boven te zijn. Minder verkeer dan de stelvio maar ondanks dat het augustus is toch maar frisjes op de top.

Ik deed deze beklimming uit bormio maar na de stelvio dus dat voelde bijzonder zwaar aan ik denk wel als je alleen deze kan doen zonder stelvio dat dit een van de makkelijkste HC beklimmingen is maar hij is wel niet zo mooi als de stelvio

Na twee dagen grotere ronden gefietst te hebben waren mijn benen niet echt fris meer. (mortirolo Gavia andere kant en stelvio Umbrail af en stelvio op) 's morgens eerst naar Torri Fraele gefietst en toen de Gavia op. Hier en daar is hij erg on regenmatig. In het eerste stuk zitten ook stukken van 9％. Naast de dorpje lijkt ook een fietspad te liggen zodat je niet over de klinkertjes hoeft te stuiteren. Maar de stukken die ik probeerde was gravel. terwijl mijn Garmin dat toch als optie aan gaf. Dus toch maar stuiteren over de klinkertjes in de dorpjes. één dorpje heeft ook hele smalle dorgangen, dus pas op bij afdalen. een grote auto en fiets naast elkaar past lastig. Na het ski dorp in het bos gaat het echt beginnen. De laatste korte haarspelden zijn 11％. Als je langzaam het bos uit rijdt beginnen de steilste stukken. Er zitten aardig wat stukken in van tegen de 12％. Samen met wat tegenwind viel het mij behoorlijk zwaar. Maar als je daar voorbij bent kan je door knallen naar de top. Of in mijn geval regenjas en handschoentjes aan doen ivm regen en door naar de top. De uitzichten vind ik nog mooier als de andere kant van de Gavia. Hier en daar zijn nog grote sneeuw topen te bewonderen, vooral achter het oorlogsmonument. Maar aan de kant was ook nog een plek met sneeuw te vinden. De weg verschild nog al van kwaliteit. Ze hebben een aantal stukken opgeknapt dus daar is het prachtig. De rest is echt oppassen. Vooral bij afdalen moet je goed op de gaten en scheuren letten.

Ik deed deze beklimming tijdens een fietsvakantie in Bormio de dag nadat ik de grote ronde deed over de Mortirolo langs de steile kant en deze klim, De Gavia, langs de zuidkant vanuit Ponte di Legno, tevens bekent als de zwaarste kant.
Nu, boven zijn ze allebei hetzelfde, maar deze zijde vind ik qua natuurpracht en uitzichten de mooist, meer zelfs, ik vind dit één van de mooiste beklimmingen qua uitzichten en natuurpracht die ik al ooit deed.
De eerste kilometers tot voorbij het skidorpje Santa Caterina zijn opwarming, weinig steil, in het dorpje even van die kleine kasseitjes van 5x5cm die er bar slecht bij liggen, maar daar heb je vooral bergaf last van. Skidorpje licht er begin juni, en ik denk ook in de zomer, trouwens zeer slaperig stil bij, terwijl er toch veel hotels en andere logies-mogelijkheden zijn, hier zijn in de zomer koopjes te scoren voor een goedkoop verblijf als fietsvakantie. ;-)
Daarna begint het dus echt, met een zone van haarspeltbochten over ca. 8km.
Na een kilometer of 19, op ca. 6km van de top, zie je de weg zeer hoog oplopen en helemaal langs een grote rotsformatie draaien, prachtig.
Als je een paar minuten, en ongeveer 1 km, later werkelijk die rotsformatie aan het ronden bent is het ergste bijna achter de rug, de haarspeldbochten zijn gepasseerd en de weg wordt terug wat minder stijl.
Hier begint qua uitzichten en natuurpracht het mooiste gedeelte van de klim, tot aan de top rij je langs een soort diepe kloof met aan de overzijde van de kloof mooie hogere ongerepte bergformaties.
De "Rifugio" van de top, de Rifugio Bonetta, heeft op 2 plaatsen op een rots een "reclamebordje" gehangen met de resterende kilometers tot de top en dus hun etablissement, meer bepaald op 4,5 en 2,5km van de top. Dit zijn de enigste fysieke herkenningspunten op deze klim van hoe lang je nog moet, verder niets van bordjes om de kilometer of in de haarspeldbochten die aftellen (dat laatste zou op deze klim ook een beetje tegen vallen). Steek dus goed in je hoofd hoeveel kilometer je nog moet of rij met een moderne Garmin GPS met klimfinder erop die dit voor jou bijhoud.
Even na het ronde van de top is er links een oorlogsmonument met aan de top een adelaar, even verder zie je de iets onder de top gelegen Rifugio Arnaldo Berni en er vlakbij gelegen kerkje al liggen. Als je daar effectief bent is het echt bijna voorbij, even verder kom je nog langs het meer Lago Bianco en dan volgt de verlossing van de top.
Op de top is er dus de Rifugio Bonetta, vanbinnen ademt deze koers, met vele foto's van renners die er nog op bezoek kwamen (oa. Alberto Contador), wielertruitjes tegen de muur, en ingekaderde krantenkoppen over de vele mythische beklimmingen van de col tijdens de Ronde van Italië. In de Rifugio kan je heel de dag door iets eten, pasta's oa., en een cola of iets straffers drinken.

Zeker de moeite! Heb eerst de Stelvio beklommen via Prato, daarna afgedaald tot Bormio. Hier de klim naar de top van de Gavia genomen. Het eerste deel naar het dorpje Santa Catarina (een dikke 10 km) valt reuze mee. Is echt een 'loper' met zelfs vlakke stukken & stukjes afdaling. Maar vanaf je Santa Catarina binnenrijd begint de echt klim pas. 13.5 km afzien! Het lastige is om hier een degelijk ritme te vinden omdat het zo onregelmatig loopt. Veel steile stroken (steiler dan Stelvio). Laat kilometer is quasi vlak (wanneer je aan het meer passeert), daar nog een stevig sprintje trekken en je bereikt de top van de Gavia. Beneden in Bormio was het (midden september) 22 graden, op de top -2 graden. Amper verkeer of andere fietsers/moto's, wat een verschil met de Stelvio. Afdaling in volle mist, was heel spookachtig omdat er geen ander verkeer was en je zag niets van de omgeving, enkel wolken & mist. TIP: neem sowieso je windjack mee, maar ook voor-en achterlichtjes. In de afdaling rij je door enkele pikdonkere tunnels waar je bijna niets ziet, levensgevaarlijk anders! Wegdek ook heel slecht op sommige stukken, maar dit is wel echt een klim de 5-sterren waard!

Mijn eerste berg ooit opgefietst in 2014. Zou ik kunnen klimmen?
Tja, geen idee.
Met 6man vertrokken we vanuit Bormio. 25 km tot de top.
En ja, ik kan klimmen want de ene na de andere metgezel moet lossen en ik kom als 1e boven. Geweldig om mee te maken, voelde me Johan van der Velde.
Maar toen kwam mijn 1e afdaling, geen idee hoe ik dat moest doen.... Als 1e boven maar ook als laatste beneden, Hahaha. Geen held in het afdalen. Topdag 🚲.

Machtige beklimming, zeker op een mooie zonnige dag in juni met nog sneeuw op de top. Het begin vanuit Bormio is nog een opwarmer, maar op een warme dag is het net dat, dan kan het nog erg warm in het dal zijn. Gelukkig daalt de temperatuur snel naarmate we deze reus oprijden. Wat een contrast qua drukte ook met die andere iconische pas uit de buurt, de Stelvio. Bovenaan is het echt genieten qua natuurschoon, zeker als het meer stilaan begint te dooien na een lange winterperiode. Ook kan je best toch even doorrijden op de top (als je terug zou afdalen naar Bormio), want slechts enkele bochten over de top is er een fantastisch zicht op een bergmeer en enkele Alpenreuzen, zeker de extra inspanning waard als je beide kanten niet helemaal zou rijden.

Prachtige, lange beklimming vanuit Bormio, die uitgezonderd een paar steile stroken, erg goed loopt. Veel rustiger fietsen dan op de Stelvio. Op de top kan je genieten van een hapje en een drankje in een prachtig decor.

Vrijwel direct wanneer je Bormio verlaat begint de lange klim. Het eerste gedeelte (tot het dorp) is een brede drukke autoweg. Vanaf het dorp (die overigens korte stroken met klinker wegen heeft) beginnen de haarspeldbochten en neemt het wegverkeer ook heel erg in volume af en kan je je vol focussen op het klimmen, dat heb je ook nodig want vanaf dat punt wordt het niet meer vlak tot vlak voor de klim. Spaar je krachten tot het punt dat de klim een ruime cirkelbocht maakt, daar gaat hij 2km rond de 10％ gem met uitschieters naar 14％. Daarna vlakt hij uit naar 1-3％ maar heeft de wind vrij spel op je (dus kleed je goed erop aan). Op de top zelf is een café, verder niet heel veel faceliteiten.

Overall is het asfalt over de hele klim matig, stukken met goed en slecht asfalt wisselen elkaar steeds af.

Beklom uiteraard naast de Stelvio ook de Gavia toen ik voor mijn fiets & wandelvakantie in Bormio verbleef.
Eerste 12 kilometer tot St.Caterina stijgen geleidelijk over vrij drukke weg met prima asfalt, met onderweg in centrum San Nicola doortocht door typische smalle steegjes op kasseitjes. Nadien is er minder verkeer en begint het steile klimwerk via haarspeldbochten door het naaldwoud de bergflank op met heel onregelmatige hellingsgraden.
Ongeveer 3 kilometer voor pashoogte, boven de boomgrens, wordt het geleidelijk minder bochtig en steil met slecht wegdek doch met fantastisch uitzicht op de besneeuwde 3000+ bergpieken aan de linker zijde.
Top aan Lago Bianco met berghut (bevoorrading) is 360° natuurpracht midden in het Nationaal Park!

"Gemakkelijke" zijde van de Gavia is schitterend, ook vanuit Bormeo!!!

Deze klim was een ware helle tocht voor mij, het miezerde de hele dag en boven was het koud en lag er nog sneeuw en ijs in juni. Ik snap wel dat Breukink het hier koud kreeg tijdens de beruchte etappe.

Eerlijk...
Dit is niet de mooiste kant. Heb hem zelf ook maar gedaan omdat ik de andere kant van de Mortirolo wilde doen, maar eigenlijk. Neem je beter eerst de zware kant van de Mortirolo en dan de andere kant van de Gavia dan deze...

Prachtige klim, lang genoeg om je volledig het licht uit te fietsen. Het is heel onregelmatig waardoor ik in ieder geval nooit een goed tempo heb kunnen vinden. Op het profiel lijkt het allemaal nog goed mee te vallen. Maar er zitten er taaie stukken in.

De lange kant van de Gavia, ruim 25 kilometer met flink wat bochten.
In 2019 is het wegdek vernieuwd aan deze zijde, voor velen een stuk veiliger geworden.
De klim vertrekt in Bormio en gaat door een aantal dorpjes rustig omhoog.
Door Santa Catarina di Valfurfa waar je nog heerlijk over de kasseien kunt dokkeren. Ze liggen er wel mooi bij maar als het nat is opletten in de afdaling.
Na de tunnel doemen de hoge bergen alweer op en net buiten het dorp het bord met Aperto of chuiso. In de winter is de pas dicht, zoveel sneeuw daarboven dat onderhouden geen doen is.
De pas is niet echt een doorgang voor de bevolking in tegenstelling tot de Stelvio, lekker rustig dus onderweg.
De weg loopt door het bos, de hoge dennen belemmeren vaak het uitzicht.
Eenmaal door de bochtenpartij opent het beeld en kijk je naar diverse toppen boven de 3000 meter, altijd sneeuw op die hoogte. Nog een paar kilometer doortrappen voor het laatste steile stuk.
Op het plateau is het ogenschijnlijk vlak, je benen verraden je al snel en hopen op een spoedig einde van de klim. Het stuwmeer geeft aan dat je er bijna bent, de albergo op de top geeft een warme rustplaats en het unieke fotopunt met "I did the Passo Gavia" is een erg moderne twist op een eeuwenoud punt.

De andere kant is een heel ander verhaal, al is afdalen daar terwijl het helder weer is een van de mooiste natuurervaringen die je kunt zien op de fiets.

Geklommen vanuit Bormio vandaag. Het begint al best wel heftig voor de echte beklimming start. Vanuit Bormio kom je door een aantal dorpjes heen waar de weg ook niet bepaald vlak is.

Als het dan zover is en je de eerste haarspeldbocht krijgt gaat t genieten beginnen. Het is inderdaad veel rustiger op de weg dan de stelvio. De weg is wel aanzienlijk minder van kwaliteit en het blijft opletten geblazen, zeker in de afdaling. Maar wat een mooie beklimming.

Tuurlijk, steil zo nu en dan maar prima te doen. De laatste 2 kilometer langs het meertje en door het dak zijn geweldig.

En ineens is daar dan de top.

Koffie en gebak doen op de top. Er is daar 1 restaurant, iets andes dan de gekkeboel op de top van de stelvio. Helaas het papiergeld uit de rugzak gehaald en je kunt daar klaarblijkelijk niet pinnen.

Dan maar zonder naar beneden. Maar let op
Een uitdagende afdaling met al die gaten en scheuren in het wegdek.

Maar in 1 woord: Geweldig !

Vandaag deze gefietst, op de mtb. Was goed te doen alleen zitten er verradelijke stukken in qua klimmen en dan is het fijn dat mtb nog een paar 'paniektandwieltjes' over heeft. Wegdek is niet 'je van het', met racer opletten, mtb minder problemen. Wel een geweldig uitzicht!!

30 jaar geleden was de Gavia aan de zuidkant nog een onverhard karrepad met gras in het midden... zal ik nooit vergeten

de Gavia wordt gegeven voor 5,8% gemiddeld en als "makkelijk" door sommigen. Nu is dat laatste erg persoonlijk en sterk afhankelijk van je ervaring en persoonlijke omstandigheden.
De klim is lang en grotendeels schitterend qua natuur. haarspelbochtend afgewisseld met lange stroken. De 5,8% is misleidend. Rekentechnisch ongetwijfeld correct, maar vlakkere stukken of zelfs korte momenten van dalen worden gecompenseerd door steile stukken. In combinatie met het zeer slechte wegdek maakt het de klim lastiger dan hij op papier lijkt.

Het eerste deel tot het dorp Santa caterina di Valfurva is niet mooi. Aan het einde van het dorp bij het blauwe bord van de Pas begint het bos en vanaf dan is het een hele mooie route (laatste 12,5 km). Het wegdek is op veel plaatsen wel heel erg slecht. Op de top kun je een petitie ondertekenen om te vragen te weg te vernieuwen.
Een paar km onder de pas lijkt het wel of je er al bent. Aan de linkerklant staat een monument voor de eerste wereldoorlog, een zuil met een adelaar erop. Hier moet je dus nog even doorrijden. vanaf dan blijft het wel bijna vlak. Dus kun je nog versnellen.

Ik heb reeds de Gavia vanuit Bormio (24.5 km) 4x beklommen. Ik vind hem niet zwaar, Alleen de laatste 4 km is een bijzonder slecht wegdek.Ik heb 4x de Granfondo StelvioSantini gereden.Ik heb hem met mooi en slecht weer beklommen. Meestal verblijf ik dan een week in Bormio.Op mijn vrije dagen beklim ik dan de Stelvio of de Gavia. Maar de Mortirolo is echt een GEMEEN geval.(13.4 km lang gemiddeld 10.2 %)

Geen ervaring maar een vraag: jullie geven aan dat de klim 24,6 km lang is, maar de grafiek gaat maar tot 18 km. Mis ik iets, of missen jullie een stukje? ;-)