Klanška Škrbina / Mangartsko sedlo desde Predel Mangart es una subida en la región Eslovenia. Tiene una longitud de 10.9 kilómetros y un ascenso de 980 metros verticales con una pendiente de 9% en promedio, lo que implica un nivel de dificultad de 1004. La cima del ascenso se ubica en 2055 metros sobre el nivel del mar. Los usuarios y las usuarias climbfinder compartieron 6 reseñas/historias de la subida y cargaron 27 fotos.
Nombres de los caminos: Strmec na Predelu & 902
¡Te damos la bienvenida! Activa tu cuenta para compartir. Encuentra nuestro correo de verificación en tu bandeja de entrada.
Para cargar tus fotos, tienes que crear una cuenta. Sólo te llevará 1 minuto y es completamente gratis.
Wspaniała wspinaczka, pod każdym kątem, nie ma strasznego nachylenia natomiast podjezdając od bovec jest żmudnym, długim podjazdem. Ruch bardzo mały, widoki epickie
Wspaniała wspinaczka, pod każdym kątem, nie ma strasznego nachylenia natomiast podjezdając od bovec jest żmudnym, długim podjazdem. Ruch bardzo mały, widoki epickie
Una subida dura (no hay que subestimarla). Ese día di una vuelta desde Kransjka Gora por el puerto de Vrsic, pasando por el Mangart, y desde allí volví al punto de partida por Tarvisio. En realidad, la subida empieza en Bovec, donde hay que pedalear unos 12 kilómetros antes de llegar al Mangart. Ese tramo ya es duro. Así que no te pases de la raya. El Mangart en sí es bastante duro, con muchos tramos de alrededor del 10% y picos del 15%. Lleva luces para los túneles, sobre todo para que te vean. Después de los túneles, hay otros pocos kilómetros hasta el punto más alto. Los últimos cientos de metros son más fáciles. Tómese su tiempo para disfrutar del paisaje escarpado. El descenso se realiza por la misma carretera. Conduzca con cuidado, en los túneles el firme es malo, por lo que no se ve muy bien. La carretera es estrecha, hay bastante tráfico (motos y coches's) subiendo.
Si estás en el noroeste de Eslovenia, tienes que hacer esta subida. ¡Icm con el puerto de Vrsic pasarás un día maravilloso en bicicleta!
Zware (niet te onderschatten) klim. Ik reed die dag een ronde vanuit Kransjka Gora over de Vrsic-pas, via de Mangart en vanaf daar via Tarvisio terug naar het beginpunt. Het klimmen begint eigenlijk in Bovec al, je fietst dan al ongeveer 14 kilometer omhoog voordat je bij de Mangart zelf bent. Dat stuk is ook al pittig. Dus rij jezelf niet daar al over de kop. De Mangart zelf is best zwaar, met veel stukken rond de 10 procent met uitschieters naar 15! Neem voor de tunnels lampjes mee, vooral om gezien te worden. Na de tunnels is het nog een paar kilometer naar het hoogste punt. De laatste paar honderd meter zijn makkelijker. Neem de tijd om de ruige omgeving in je op te nemen. De afdaling gaat via dezelfde weg naar beneden. Rij voorzichtig naar beneden, in de tunnels is het wegdek slecht, wat je niet goed kunt zien. De weg is smal, er is best wat verkeer (motoren en auto's) dat naar boven gaat.
Als je in het noordwesten van Slovenië bent moet je deze klim gewoon doen. Icm met de Vrsic-pas heb je een prachtige fietsdag!
Esta subida debería estar en la lista de deseos de todo el mundo. No hay que perderse esta subida, aunque sea bastante dura. No olvide que antes de empezar los últimos 12 kilómetros de la Mangart, ya ha subido 15 kilómetros saliendo de Bovec.
Pero wow, esta es una hermosa subida. En mi opinión, una de las subidas más bonitas de Europa. Los primeros cuatro kilómetros son principalmente hacia y empinados en el bosque, pero luego comienzan las vistas de las montañas circundantes. Esto continúa hasta el final de la subida en la rotonda de la cima. Aunque esta subida está bastante concurrida por motos, me pareció bastante factible. Los dos últimos kilómetros están libres de motos y coches porque aquí y allá se han desprendido algunos desprendimientos de rocas sobre la carretera. Como ciclista, puedes pasar fácilmente, sólo tienes que pasar por debajo de una barrera.
Hágase un favor en la cima del recorrido de ida y vuelta y deje la bicicleta a un lado y camine los 200 metros hacia la cima del súper. Allí tendrá una fantástica vista del Lago di Fusine y del valle que hay detrás.
Lleve suficiente comida y agua, no hay nada que conseguir en el camino o en la cima. Las luces delanteras y traseras son útiles para los túneles oscuros bastante largos del camino.
Intenta hacer esta subida en un día en el que esté despejado y azul. La belleza de esta subida reside en las enormes vistas. En un día nublado, podría ser un desperdicio todo el sufrimiento del camino. Diviértete.
Deze klim mag op ieders bucketlist. Deze klim mag je gewoon niet missen, ook al is het een vrij pittige klim. Vergis je ook niet dat je voordat je aan de laatste 12 kilometer van de Mangart begint je er alm15 kilometer klimmen op hebt zitten als je uit Bovec komt.
Maar jeetje, wat is dit een mooie klim. Wat mij betreft een van de mooiste klimmen in Europa. De eerste vier kilometer zijn vooral naar en steil in het bos, maar daarna beginnen de uitzichten op de bergen rondom. Dat blijft maar doorgaan tot het einde van de klim bij het rondje rond de top. Hoewel deze klim vrij druk is met motoren vond ik het goed te doen. De laatste twee kilometer zijn motor- en autovrij omdat er her en der wat steenlawines over de weg gevallen zijn. Als fietser kan je er moeiteloos langs, je moet alleen even onder een slagboom door.
Doe jezelf op de top van het rondje bovenop een plezier en leg je fiets aan de kant en loop de 200 meter richting de supertop. Je hebt daar een fantastisch uitzicht op het Lago di Fusine en het dal daarachter.
Neem voldoende voeding en water mee, onderweg en op de top is niets te krijgen. Lampjes voor en achter zijn handig voor de vrij lange donkere tunnels onderweg.
Probeer deze klim te doen op een dag dat het strakblauw en helder is. De pracht van deze klim zit hem in het enorme uitzicht. Op een bewolkte dag is dat misschien zonde van al het lijden onderweg. Veel plezier!
El techo de Eslovenia. Al menos para los ciclistas.
Hice esta subida hace 3 años en otoño (mediados de septiembre). Este es realmente un punto de inflexión, mucho más tarde de este momento se enfría demasiado en la parte superior.
Se trata de una carretera sin salida con un bucle para guiar el tráfico en la parte superior hacia abajo. Pero nunca hay mucho tráfico: se trata principalmente de motociclistas y de valientes excursionistas que quieren ir de excursión por las montañas desde el final de la carretera.
El tráfico motorizado también tiene que pagar un peaje al pie de la montaña, lo que, por supuesto, ayuda a mantener la montaña libre de tráfico.
En cuanto se sale del valle y se inicia el Mangart propiamente dicho en la bifurcación de la carretera, se le agarra inmediatamente por el cuello: enseguida se le ponen delante de las ruedas pendientes de dos dígitos. Afortunadamente, la montaña se asentará durante un tiempo en el diafragma. Así podrás aclimatarte durante un tiempo. Por suerte: al final, el gradiente vuelve a aumentar gradualmente.
El único inconveniente de este col es el túnel no iluminado. No tenía luces, así que literalmente llegué a la luz al final del túnel por tacto y sensación; no es precisamente seguro.
Junto con el Passo Vrsic de Kransjka Gora, esta fue mi primera experiencia de escalada real. Fue una experiencia de la que sentirse orgulloso. Sigo pensando que es uno de los cols más bonitos que he hecho, pero me pareció (dada mi falta de experiencia) bastante pesado.
Het dak van Slovenië. Althans voor fietsers.
Ik deed deze klim 3 jaar geleden in het najaar (half september). Dit is echt een kantelmoment, veel later dan dit moment word het boven op de top te koud.
Het is een doodlopende weg met een lus om het verkeer op de top terug naar onder te begeleiden. Maar veel verkeer is er nooit: het betreft vooral motorijders en moedige wandelaars die vanaf het einde van de weg in de bergen willen gaan hiken.
Gemotoriseerd verkeer moet bovendien aan de voet van de berg tol betalen, dat helpt natuurlijk ook wel om de berg verkeersluw te houden.
Zodra je uit de vallei komt en bij dé splitsing aan de feitelijke Mangart begint, word je meteen bij de keel gegrepen: je krijgt meteen dubbele cijfers stijgingspercentage voor de wielen geschoven. Gelukkig gaat de berg zich even "leggen" in het middenrif. Op die manier kun je even acclimatiseren. Gelukkig maar: in het slot neemt het stijgingspercentage immers opnieuw progressief toe.
Enig minpuntje aan deze col is de onverlichte tunnel. Ik had geen verlichting en reed dus letterlijk op goed geluk en op de tast naar het licht aan het einde van de tunnel; niet bepaald veilig.
Dit was samen met de Passo Vrsic vanuit Kransjka Gora mijn eerste ervaring in het échte klimwerk. Het werd meteen een ervaring om U tegen te zeggen. Ik vind het tot op heden nog steeds één van de mooiere cols die ik gedaan heb, maar ik vond hem (gezien mijn gebrek aan ervaring) behoorlijk zwaar.
La subida más alta de Eslovenia, situada entre Austria e Italia, en el brutal frente de la Primera Guerra Mundial.
La ruta comienza oficialmente en Bovec, donde se celebra anualmente una contrarreloj de escalada muy popular en Eslovenia.
Al pie de la subida se ve la cima a lo lejos, hay que atravesar todo el valle en bicicleta y subir sin parar.
La carretera es buena, pero cada año está más concurrida.
Hace unos 6 años, pusieron una cabaña de madera, nombraron a alguien como cobrador de peaje aquí y por 5 euros puedes llevar tu coche/moto hasta la cima.
Se comienza a lo largo del río y el primer giro es recto hacia el bosque, aquí pronto se empieza a sentir que esto no va a ser una subida promedio. El cartel de 22% del principio parece exagerado pero pronto llega un tramo de más de 13%. LEt en el descenso que te contienes ya que la moto no para de acelerar y las curvas son cerradas.
El paisaje se va abriendo poco a poco y a medida que te diriges hacia el pico más alto te elevas kilómetro a kilómetro por encima de las demás montañas. Una experiencia única. La carretera es estrecha, los túneles están tallados y son oscuros (la luz es inteligente), pero tras cada curva hay una vista diferente.
La carretera está bordeada de rocas y un volantazo tiene graves consecuencias.
Los coches suben con regularidad porque en la cima hay una enorme zona de senderismo, muy popular entre los eslovenos.
Conduces tranquilamente y te olvidas de los porcentajes de subida y de las piernas doloridas, disfrutas de las vistas y del paisaje.
Con el sol en la cabeza, el sudor continúa y cuando atraviesas el último túnel, ya tienes bastante con los adoquines mojados delante de ti. La montaña se abre y te asomas a una vasta llanura.
Aquí está también la meta de la contrarreloj y un aparcamiento. En 2013, hubo un desprendimiento de rocas en la carretera de delante, pero se puede pasar en bici. Una vez en la cima, puedes pedalear por la meseta y verlo todo desde arriba.
El refugio está un poco más abajo y no se puede llegar en bicicleta de carretera, así que ten cuidado con lo que llevas de comida y bebida.
Luego el descenso es precioso, cuidado con los coches y frena en los túneles; son muy oscuros y a menudo están mojados.
Deténgase de vez en cuando para hacer una foto porque ese día no va a ser mucho más bonito.
Una vez abajo, vuelve a mirar atrás y se dará cuenta de dónde ha estado y podrá darse otra palmadita en la espalda.
A la siguiente subida.
De hoogste klim in Slovenie, gelegen tussen Oostenrijk en Italie aan het wrede WW1 front.
De route start officieel in Bovec, hier is jaarlijks een klimtijdrit die erg populair is in Slovenie.
Als je aan de voet van de klim staat zie je in de verte de top liggen, je moet door heel de vallei fietsen en gestaag omhoog.
De weg is goed, het wordt wel ieder jaar drukker bezocht.
Een jaar of 6 geleden hebben ze een blokhutje gezet, hier iemand aangewezen als tolwachter en voor 5 euro mag je met de auto/motor dan naar de top!
Je start langs de rivier en de eerste draai is meteen het bos in, hier ga je al snel voelen dat dit geen gemiddelde klim gaat zijn. Het bordje met 22% aan de start lijkt overdreven maar er komt al snel een stuk met ruim 13% aan. LEt op bij het afdalen dat je je inhoud want je fiets blijft versnellen en de bochten zijn krap.
Het landschap wordt geleidelijk aan opener en daar je naar de hoogste top gaat kom je kilometer voor kilometer boven de andere bergen. Een unieke ervaring. De weg is smal, tunnels zijn uitgehakt en donker( lampje is slim) maar na iedere bocht is er een ander uitzicht.
De weg wordt afgezet met rotsblokken en uitwijken heeft serieuze gevolgen.
Auto's gaan regelmatig naar boven want boven is een enorm wandelgebied, erg populair bij de Slovenen.
Je rijdt rustig verder en vergeet de klimpercentages en de pijnlijke benen, geniet van het uitzicht en de omgeving.
Met de zon op je kop blijft het zweten en als je door de laatste tunnel komt heb je genoeg aan jezelf met de kinderkopjes die nat zijn voor je. De berg opent zich en je kijkt op een enorme vlakte uit.
Hier is ook de finish van de tijdrit en een parking. In 2013 was er een rockslide op de weg voor je maar je kunt er met de fiets wel langs. Eenmaal boven kun je een rondje fietsen over het plateau en alles van boven bekijken.
De hut staat een stukje lager en kun je met je racefiets niet bereiken, dus let op wat je meeneemt aan voeding en drank.
Dan de afdaling heerlijk suis je naar beneden, let op de auto's en rem voor de tunnels; ze zijn erg donker en vaak nat.
Stop af en toe voor een foto want veel mooier gaat het die dag niet meer worden.
Eenmaal beneden kijk je nog een keer terug en dan besef je waar je bent geweest en kun je jezelf weer een schouderklopje geven.
Op naar de volgende beklimming.
7 km/hr | 01:33:38 |
11 km/hr | 00:59:35 |
15 km/hr | 00:43:42 |
19 km/hr | 00:34:30 |