Passo Giau

Obowiązkowa wspinaczka w Dolomitach. Wspina się bardzo stabilnie na około 9-10％ przez cały czas, co jest trudne dla nóg. Pierwsza połowa prowadzi przez piękną dolinę nad strumieniem, a następnie zakręty prowadzą ponad linią drzew, które oferują wspaniałe widoki na drogę i otaczające góry. Widok z przełęczy jest nie z tego świata i oszałamiający. Zjechaliśmy do Pocol, która jest wspaniałą drogą w dół. Ta przełęcz jest zdecydowanie warta odwiedzenia.

Przyjemna wspinaczka zrobiona kilka lat temu, bardzo równa, trudna, ale nigdy nie za trudna, jeśli jedzie się w odpowiednim tempie. Liczne zakręty od czasu do czasu dają szansę na oddech, ale ogólnie wspinaczka nie daje wytchnienia. W drugiej części wystawiona na słońce, na końcu znajduje się fantastyczna panorama, która sama w sobie jest warta wycieczki.

Spotkałem się z dużym natężeniem ruchu, zwłaszcza motocyklistów, więc należy zachować ostrożność podczas wchodzenia i/lub schodzenia.

Osobom wytrenowanym polecam pętlę obejmującą przełęcz Falzarego, która jest znacznie łagodniejsza pod względem nachylenia, ale także dłuższa.

Trudne, ale wykonalne, podróżowałem kilkanaście razy, zawsze w okresie wakacyjnym w sierpniu. Ruch w dużej mierze zależy od pory dnia, rano całkiem spory, wczesnym popołudniem dużo lepszy. Trzeba podkręcić tempo i wspinać się regularnie bez szarpnięć, ostatnio wspinałem się z 35x25 bez żadnych problemów.

Mityczna wspinaczka, stałe nachylenie zawsze powyżej 10％, bardzo mało metrów na odpoczynek, ale przy odpowiednich proporcjach możliwe do zrobienia przez każdego z odrobiną treningu.
Doskonała nawierzchnia.

Znak z liczbą 29 zakrętów jest dość zniechęcający i rzuca wyzwanie... Od samego początku, jeden po drugim, droga jest regularnie utrzymywana na 9％. Choć jest to trudne, zdecydowanie warto to zrobić, jeśli masz odpowiedni trening. Druga strona jest piękna, ale to jest prawdziwa strona Giau. Przyjazd i spektakl na szczycie są bezcenne i wynagradzają wysiłek.

29 stromy hairpin, stromy przez całą drogę do szczytu, niesamowity widok i świetna nawierzchnia! Uwielbiałem to, nie mogę się doczekać, aby wrócić i pokonać mój czas. po przybyciu na szczyt widok jest niesamowity!

Piękny podjazd na dobrej nawierzchni. Czego więcej można chcieć! Sporadycznie zdarzają się (bardzo) krótkie odcinki (np. w zakrętach), gdzie stromizna nieco się zmniejsza (w kierunku 6％). Możesz ich użyć do odzyskania lub przyspieszenia. Ponadto ważne jest, aby wcześniej dobrać odpowiedni sprzęt (kompakt z minimum 32 z tyłu jest wskazany, niezależnie od kondycji) lub dobrze radzić sobie z jazdą na niskiej kadencji. Ta wspinaczka jest zbyt długa, aby na początku wchodzić na czerwonym, potrzebujesz swojej siły na całej wspinaczce.

Witam, świetna wspinaczka, trudna i regularna, zrobiona z 34/26 przy 45 ( F ) , ale zdecydowanie polecam przynajmniej 28 z tyłu i żeby ominąć weekend biorąc pod uwagę duży ruch! Przy tych wszystkich silnikach nie da się zygzakiem nawodnić, a bez nawodnienia skurcze na szczycie są ubezpieczone! Obowiązkowo, dla tych co je mają, wstawanie na pedały przynajmniej kilka sekund co kilometr, żeby zapewnić krążenie. Zrób to chociaż raz w życiu....zapierające dech w piersiach widoki, trening na długich podjazdach konieczny! Epickie!

Dla mnie ta wspinaczka sprowadziła się do 1 godziny w 3 strefie (tempo), co sprawiło, że była to naprawdę dobra jazda treningowa. Kiedy już jesteś na szczycie, widok jest spektakularny: jeden z najlepszych widoków, jakie można uzyskać w Dolomitach.

Jak wygląda idealna wspinaczka (dla mnie, czyli)? Jak to! Stromo, ale też bardzo regularnie i około 10 km. Jeśli jesteś w odpowiednim rytmie wspinaczkowym, gdzie wiesz, że możesz utrzymać go przez nieco mniej niż godzinę, będzie dobrze. Jeśli jednak nie, to naprawdę jest to bummer. Nie ma ulgi i zmiany tempa muszą być dobrze zaplanowane. Jeśli chcesz wymusić coś za szybko, to na ostatnich kilometrach naprawdę się to odbije. Co ważne, wspinaczka oferuje wszystko, co może zaoferować górski krajobraz: piękne ostre zakręty, chłodny las z dziką rzeką, surowy krajobraz powyżej linii drzew i piękne widoki na szczycie. I o tak, szybki i drobny zjazd, ale Cortina!

Wjechałem na rowerze na tę piękną, ciągle stromą górę i doświadczyłem z pierwszej ręki, że nie ma czasu na regenerację.
Krwistoczerwony wykres Climbfindera i średni procent mówią wszystko.
Z Selvy szeroka droga pnie się aż do wąskiej doliny górskiej rzeki Codalunga przez 28 dodających otuchy zakrętów i 3 tunele, przez które przejeżdżaliśmy kilka razy. Jeśli za szczyt uważacie Rifugio Fedare (kolejka linowa/ schronisko górskie), które dość szybko pojawia się wysoko nad wami, to będziecie rozczarowani. Można się tam zaopatrzyć, ale jeden jest dopiero przy skręcie 24 na granicy wysokości 2000m.
Szczyt przełęczy to poruszająco piękna 360° panorama pasm górskich z jedną kawiarnią/restauracją i małą kapliczką.
Dla mnie jedna z najpiękniejszych wysokości przełęczy w okolicy. Po drodze mnóstwo wymalowanych dopingów na nawierzchni, gdyż ta strona jest regularnie polem bitwy w Giro.

Topper na wszystkich polach, jedna z najpiękniejszych dolomickich przełęczy, obowiązkowa wspinaczka dla każdego rowerzysty!