Mont Artzamendi z Laxia

Ta wspinaczka to doświadczenie samo w sobie. Zrobiliśmy to na wycieczce rowerowej i zostawiliśmy torbę na nasypie u podnóża, co było dobrą rzeczą, ponieważ nie wiem, czy dotarlibyśmy z nią na szczyt.
Bestialski, brutalny, nieludzki

Początek w dolinie wzdłuż rzeki Nive. Następnie robi się trudniej z kilkoma atakami na całej trasie (raczej 12/13％ lub nawet więcej z mini zjazdami lub repla), a końcówka jest bardzo trudna na ostatnich 4 km, z mini odreagowaniem (repat) w środku na przełęczy Mehatze.

Bardzo wymagająca wspinaczka na niektórych odcinkach i na ostatnich 4 km.
Wspaniały panoramiczny widok ze szczytu. Dobrze warte objazdów

Pochodząc z Espelette, zacząłem od Col de Légarré jako przystawki. Wraz z Mont Artzamendi są typowe dla Kraju Basków: strome i gwałtowne. Dla mnie Artzamendi jest znacznie trudniejszy niż Ventoux czy Tourmalet. Przysięgałem (na najcięższych stokach), że nigdy więcej tego nie zrobię🤣....
Poprzednie komentarze są absolutnie poprawne,
Z drugiej strony, co za piękna wspinaczka na tej wspaniałej małej baskijskiej drodze, nie wspominając o zjeździe do Pas de Roland.

To jest naprawdę bestialska wspinaczka. Jeździłem nim tego lata. Zwróć uwagę na początku, gdzie jest bardzo zalesiona i wąska. Ostatnie 4 km podbiegają pod średnią 13％. Są długie odcinki bez odpoczynku z setkami metrów w temperaturze ponad 15％. Jedynym celem jest tu właściwie dotarcie na szczyt. Zwróć uwagę na zjazd i upewnij się, że twoje hamulce działają!

To naprawdę moja ulubiona okolica. Człowieku, jak tu jest niesamowicie pięknie. I rzeczywiście...jest to wspinanie się, wspinanie i jeszcze więcej wspinania. Żywo pamiętam, jak jeździłem na tej wspinaczce. Było to dzień po tym, jak Tom Dumoulin wygrał w Espelette swoją jazdę na czas w Tour 2018.
Zaplanowałem sobie krótkie okrążenie z tym podjazdem, podczas gdy moja rodzina chłodziła się w jeziorze. Jest to wąska droga, a i tak byłem zaskoczony tym, jak bardzo jest tam ruchliwa. Nawet trochę wyżej na górze jest jeszcze kilka restauracji, w których tarasy były pełne.
To, co było dla mnie bardzo frustrujące, to fakt, że wciąż było tam kilka kawałków zjazdu, podczas gdy podjeżdżanie cały czas jest dość wymagające. W drodze powrotnej te kawałki dolin okazały się być też tylko pod górę. To daje ci pojęcie, jak stroma jest reszta. ;-)
Na końcu skręciłem w prawo na Col des Veaux. Zdecydowanie tak samo stromo. Tam chciałem zjechać, aby zjechać z powrotem do jeziora, ale nie mogłem. Jak na francuską modłę, asfalt skończył się na tarasie restauracji, a za restauracją droga była dalej, ale nieutwardzona i nieprzejezdna dla mojego roweru szosowego. Czyli ta sama droga powrotna i w połowie drogi złapana kolejna wspinaczka, aby wydostać się z powrotem z doliny.
Piękne, ale ołowiane.

Bardzo fajna wspinaczka, ale bardzo trudna i nie do oddania byle jakiej nodze. Dla doświadczonych wspinaczy. Unikać ruchliwych dni, duży ruch, wąska droga.

Czy jest to produkt godny polecenia? To zależy od tego, co lubisz. Jeśli lubisz długie, strome góry (jak Angliru), to możesz się tu świetnie bawić. Podejście przez Pas de Roland jest naprawdę "oszałamiające", pierwsze kilometry przez las, wzdłuż rzeki idą w górę iw dół wąskimi drogami (asfalt jest w porządku). Ale potem; kiedy już znajdziesz się na "otwartej przestrzeni", zaczyna się nieszczęście (w każdym razie dla mnie). Ciągłe nachylenia powyżej 15％ (według mojego Garmina). Prawdziwy zjazd, ani chwili wytchnienia. Droga kończy się przy stacji radiowej (niestety bez tarasu). Zawracamy więc i zjeżdżamy w dół. Ale uwaga, droga jest bardzo wąska i zagracona w lesie. Nic dziwnego, że niewielu "Stravistów" uprawia tę wspinaczkę (tylko 568). Widoki są fenomenalne, ale czy warto?