Flüelapass z Susch

Miałem bardzo wietrzny dzień, choć przy wspaniałym słońcu. Wspinaczka przebiega na przemian między bardzo wymagającymi odcinkami i takimi, na których można złapać oddech. Po wyjechaniu z lasu, krajobraz staje się typowo alpejski, który relaksuje oko. Nawierzchnia drogi w idealnym stanie, z wyjątkiem kilku robót drogowych na podjeździe i jednego na zjeździe do Davos.

Z podjazdem zmierzyłem się w słoneczną sobotę na początku września, po pokonaniu trasy od strony Davos: ruch po tej stronie jest jeszcze większy, niestety po drodze były dwa odcinki z robotami drogowymi i sygnalizacją świetlną z ruchem naprzemiennym, a oprócz konieczności pedałowania po polnych drogach, kolejka samochodów sięgała prawie 1 km. Z tej strony trasa jest wszędzie dość stroma, z wyjątkiem kilku kilometrów w środkowej części; jedynym pozytywnym akcentem jest brak czołowego wiatru. Jedyna fontanna znajduje się na początku w miejscowości Susch.

Niezły podjazd z doskonałym asfaltem i przyjemnymi nawrotami. Początek jest trudny z odcinkami +10％, ale po zakrętach przez kilka kilometrów robi się mniej stromo. Po kilku kilometrach na regenerację, odsetek powoli wzrasta do 9％, nie zauważając tego. Potem pozostaje już tylko jechać dalej, aż do końca.

Jadąc z Zernez, skręcamy w lewo na przełęcz w centrum Susch, aby natychmiast nabrać wysokości przez lasy na kilku ostrych zakrętach na drobnej nawierzchni do bocznej doliny utworzonej przez górski potok Susasca, który będzie nam towarzyszył przez całą wspinaczkę. Trasa jest stopniowa z kilkoma mniej stromymi sekcjami i hairpinami w grupach rozrzuconych po całej wspinaczce. Po przekroczeniu linii drzew, ostatnie kilometry do szczytu są cudowne w pięknym wysokogórskim tle skał, ośnieżonych szczytów i górskich jezior. Na wysokości przełęczy znajduje się jeden górski pensjonat (zaopatrzenie).

Najpiękniejsza strona przełęczy Fluela.

Po przełęczy Ofen przejechałem na rowerze przełęcz Fluela, obie są bardzo piękne. Fluela od razu zaczyna się zdradliwie i te pierwsze strome kilometry odczuwa się jako znacznie więcej niż cztery. Na szczęście potem trochę się to spłaszcza i można przynajmniej jakby przemielić i nabrać rytmu. To jest następnie całkowicie wrzucone do zupy, przynajmniej dla mnie 9％ jest naprawdę zbyt strome, aby mieć rytm. Na szczęście przy tym moja prędkość jest też na tyle niska, że mogę podziwiać krajobrazy i to się tutaj sprawdza. Szczególnie w okolicach kilometra 8-9, kiedy można zajrzeć do tej zupełnie nietkniętej bocznej doliny po lewej stronie, piękne! Ostatnia część była dla mnie wyczerpująca, wiatr przeciw, widać biegnącą drogę, więc pamiętasz, że musisz iść dość daleko, aż dojdziesz do tego jeziora. Wtedy nagle staje się zupełnie płaski, przy okazji. Szybko poszliśmy do chaty na gorącą czekoladę, bo przy wietrze było lodowato zimno. Zdecydowanie polecam, ale ponieważ wspinaczka jest dość odległa i stosunkowo długa, nie będę tam wracał co roku.