Col du Portillon z Bagnères de Luchon

Mityczne i przede wszystkim do jazdy w dół. Czy uda się pojechać szybciej niż Alaphilippe? Czy upadniesz jak Adam Yates? Żarty na bok, zjazd ma kilka ostrych zakrętów, ale głównie szutrowych, więc uważaj!

Na podejściu trudny sektor, poza tym czysty...

Piękne podejście do góry przez las. Sporadycznie napotkany samochód, ale to nie powinno psuć zabawy. Zrobione w upalny dzień i wtedy chłód przez las jest przyjemny.

Dzień deszczowy, niezbyt gorący (7-sierpnia 2021) . Piękna pogoda na kolejną wspinaczkę. U podnóża góry, jeszcze na terenie zabudowanym, znajduje się znak: Route Barrée'.

Jestem uparty i pedałuję dalej. Przez zamglony las, obok bardzo skąpych zabudowań na -z powodu blokady- spokojnej drodze. Na starcie, (9 km do szczytu), na 6 km przed szczytem i na 3 km przed szczytem znajdują się znaki informujące o wysokości i dystansie do szczytu.
Nawierzchnia drogi jest w porządku, choć miejscami występuje dość luźny rozłam na drodze. Około pół kilometra przed szczytem (i granicą z Hiszpanią) drogę blokuje kupa rozłupanego materiału, obok której przechodzę z rowerem na ramieniu. Za nim znajduje się kolejny odcinek zupełnie nowego asfaltu. Na szczycie jest jeszcze kilku rowerzystów, para motocyklistów i kamper. Jest mgła i las (więc o podziwianiu widoków nie ma mowy), a przejście graniczne mija się niemal niezauważalnie, gdyby nie fakt, że zaraz za granicą droga znów stromo schodzi w dół.

Wskazówka: przynieś własne jedzenie i picie.

Przejechanie na rowerze francuskiej strony dosłownie transgranicznego Col du Portillon w upalny dzień (sierpień 2016) . Wyjazd z turystycznej i idealnej bazy rowerowej Bagnères de Luchon przez wioskę St.Marnet, gdzie zaczyna się prawdziwa wspinaczka, o czym informuje tablica informacyjna dla rowerów z wszystkimi danymi liczbowymi. Dziwne było więc, że przez resztę wspinaczki wzdłuż tej strony nie natknąłem się na nic więcej z informacji kolarskich.
Na początku kilometra czeka nas nieregularny, momentami stromy podjazd po szerokiej drodze z dobrym asfaltem i rozsianymi po niej ostrymi zakrętami. Nie ma prawie żadnego ruchu ani zamieszkiwania . Na jednym z takich zakrętów przejeżdżamy obok imponującej Cascade de Sidonie. Cała trasa wspinaczki wiedzie nieprzerwanie przez las i lasy, co w tych wysokich temperaturach było mile widziane.
Na szczycie, również ukrytym w lesie, znajduje się jedynie teren piknikowy z pozostałościami dawnego francusko-hiszpańskiego słupka granicznego. Więc najlepiej zaopatrzyć się na początku

Nie do przecenienia kapryśnie piękna wspinaczka.