Col de Larche z Les Gleizolles

Klasyczna wspinaczka z powrotem do Włoch po różnych rundach w dolinie Ubaye. Znak zakazujący wspinaczki jest tam, ale nie jest egzekwowany i można go spokojnie minąć. Podjazd jest regularny, bez większych wzniesień, asfalt jest dobry, a widoki bardzo piękne. W tej chwili jest kilka odcinków regulowanych przez sygnalizację świetlną, ale są to krótkie odcinki.

Wspinaczka z Barcelonette na dole jest rzeczywiście znak zakazujący jazdy na rowerze, ale i tak to zrobiłem, w końcu po 2 km widać, gdzie podobno skały mogą spaść, ale wszędzie są siatki bezpieczeństwa, więc myślę, że zostało to już naprawione do tej pory, w końcu bardzo długi bieg 4-6％ nigdzie naprawdę trudne aż do szczytu. Niestety, z powodu wielu robót drogowych musiałem minąć 3 sygnalizację świetlną aż do szczytu :(, na szczycie znajduje się sklep otwarty od 10 rano do 19 wieczorem, gdzie można kupić napoje bezalkoholowe w bardzo rozsądnych cenach!

Piękne widoki w regionie o bogatej historii - droga prowadzi obok fortu, który był częścią linii Maginota. Góry, jezioro, strumienie i doliny są oszałamiające.

Jazda 29/5/2024 z Les Gleizolles do jeziora Maddelena (po włoskiej stronie) i z powrotem: brak obecności policji, brak oznakowania, aby nie wjeżdżać, tylko jeden znak informujący, że jest nagranie wideo monitorujące wodospady skalne (około 2 km odcinek): nie ma problemu z przejechaniem obok, jak wspomniano w innych postach tutaj. ładna wspinaczka z marmottes na szczycie! mały ruch w środę.

Wspinaczkę tę zrobiłem w ramach klasycznej 'rundy' Lombarda - Bonette - Larche. Mimo że wspinaczka sama w sobie nie jest duża, czuło się, że jest ciężka, częściowo ze względu na długość, czołowy wiatr w końcówce, a zwłaszcza wcześniejsze podjazdy. Nawierzchnia drogi jest bardzo dobra, a zjazd w kierunku Włoch to czysta przyjemność.

Col de Larche... pochodzący ze strony włoskiej nosi nazwę colle della Maddalena. W zasadzie nie wolno Ci podjechać tym kolem, chyba że przejedziesz samochodem obok części zakazanej dla rowerzystów. (z powodu osuwisk i spadających skał) W km 2,4 faktycznie jest odcinek kilkuset metrów oznaczony znakami zakazu i sygnalizacją świetlną. Zasadniczo dlatego, że.... 1/ Policjanci nie sprawdzają, czy jest to możliwe. 2/ Sami wydają się mieć w swoich szeregach wielu turystów rowerowych, którzy również tam podjeżdżają. (Dixit kierownik hotelu, w którym się zatrzymaliśmy) 3/ Miałem szczęście, że wpadłem na nich w drodze do góry, a po zjeździe była wielka kontrola na skrzyżowaniu z col de Vars. W żadnym z tych przypadków nie zostałem zatrzymany. Sam kol? Pokój z tortem, przynajmniej pod względem procentowym. Nigdy nie staje się naprawdę trudny, chyba że w połączeniu z innymi podjazdami. Długość może jednak stać się czynnikiem, im wyżej się wspinasz. Jak wiele dróg przelotowych do Włoch, znów ładny i szeroki asfalt. Biorąc pod uwagę również ciężki transport na niej, zaleca się wejście na nią podczas WE. Szczególnie w okresie wakacji, jest wtedy bardzo spokojnie. Sceneria znów jest piękna, podobnie jak cała dolina Ubaye, nazywana czasem mekką alpejskich turystów rowerowych. Na szczycie, poza dużym parkingiem i schroniskiem, nie ma nic do roboty. Można tam usłyszeć świstaki gwiżdżące w obfitości, a jeśli, tak jak ja, będziecie mieli szczęście, zobaczycie kilka. (przyjrzyj się dokładnie środkowi zdjęcia 4)