Breuil-Cervinia z Châtillon

Naprawdę długa wspinaczka, ale niezbyt stroma. Podczas letniego sezonu narciarskiego na lodowcu jest dużo ruchu, ale głównie z szacunkiem dla rowerzystów.
Wspaniała wspinaczka i piękna przyroda.

Niezbyt ruchliwa droga, z kilkoma tunelami i niezbyt malownicza.
Bardzo dobra do treningu, pełna zakrętów i zróżnicowanych, ale nie ekstremalnych nachyleń.

Wspinaczka w ciągu tygodnia, aby znaleźć mniejszy ruch, dobry wybór.
Długi podjazd, ale bez niemożliwych nachyleń.
Fantastyczna panorama na ostatnich kilku kilometrach.
Zaparkowałem samochód na cmentarzu w Chatillon.

Piękna wspinaczka w 'bocznej uliczce' Doliny Aosty. Ta wspinaczka prowadzi do granicy szwajcarsko-włoskiej z pięknym widokiem na Matterhorn.
Pierwsze 8 kilometrów podjazdu do wsi trzeba pokonać. Droga jest tu dość szeroka, a samochody jadą bardzo szybko. Nie ma też zbyt wiele do zobaczenia. Za wioską wspinaczka nieco się wypłaszcza i z każdym kilometrem staje się piękniejsza. Jest też trudniej, bo na 27 km nie jest to krótka wspinaczka. Im dalej we wspinaczce, tym robi się ciszej. Najlepszy fragment następuje po ostatnim długim tunelu około pięć kilometrów od końca. Stąd roztacza się wspaniały widok na grań, Matterhorn i lodowiec.
Koniec wspinaczki znajduje się w wyjątkowo brzydkiej wiosce narciarskiej Breuil-Cervina. Znajdują się tu jednak liczne restauracje i punkt wodny.
Zrobiłem tę wspinaczkę w niedzielę we wrześniu i nie potrzebowałem kurtki ani części ramion w drodze powrotnej. Mimo to, wspinaczka wznosi się na grubo ponad 2000 metrów. Być może utrzymuje się dość ciepło, bo nie jest to przełęcz, a wioska znajduje się w misie góry.