Col de Haussire

Aangezien deze klim als zwaarste van België te boek staat, mag je deze eigenlijk niet missen. De beklimming via het kerkje en kerkhof heeft flink steile stukken erin, maar door de 2stukken afdaling kun je de klim in drieën delen en is het geheel toch goed te overzien.

Er zijn verschillende punten om deze piek te beklimmen. Ik begon naast de kerk en ging langs het kerkhof. Heel zwaar. Ter vergelijk met de La Redoute: deze is veel zwaarder, vooral omdat deze dubbel zo lang is en je keer op keer gaandeweg verrast wordt met weer een steil stuk. Lijkt geen einde aan te komen. Aan het begin door de bebouwde kom en later heel mooi door het bos (al had ik weinig oog voor het natuurschoon, want het was zeer zwaar).

Het is geen kattenpis, trek en sleuren om boven te komen maar het is gelukt.

Wat een heerlijke klim, speciaal stuk voor omgereden. Bij de kerk links en dan denk je...oef dat gaat omhoog! Op het kerkhof wilde ik al een plaatsje uitzoeken, maar zag de afdaling. Daarna op voor de grande finale. Lekker al dat steile werk hier in de Ardennen!

Kun je boven op de Haussire rechts af door het bos richting Samree of moet je links af naar de N89 om naar Samree te kijken fietsen met de racefiets??

Gisteren stond de nummer twee van de Cotacol lijst (1000 zwaarste beklimmingen van België) op het program; de klim naar Lustin (268 mtr.) via de Ruelle Toussaint.

Na eerst het nodige voorwerk gedaan te hebben, waarbij ik vooral tijdens de laatste klim getrakteerd werd op een fenomenaal uitzicht op de meanderende Maas richting Dinant: “Sept-Meuses”. Het nagenieten hiervan zou abrupt worden afgebroken, zou later blijken...

Direct na dit panorama maar gelijk de nodige calorieën naar binnen gewerkt, want Lustin raakt al wat meer in het zicht en je weet maar nooit. Een vreemd gevoel van opwinding en angst maakt zich van mij meester...

Bij de afslag naar Lustin kabbelt de weg gemoedelijk omhoog (of is dat het beekje wat ik rechts van me ontwaar?) Na pakweg een anderhalve kilometer maakt het bos plaats voor een aantal huizen (ja, de Walen wonen hier ruimbemeten en geef ze eens ongelijk!). Er zou zich nu een kruising moeten aandienen, maar mij komt niets van dien aard voor ogen. Ook de lokale bevolking lijkt zich niet bewust van het bestaan van deze straatnaam. Ik rijd een honderd meter terug en wat zie ik daar..? Een ‘weg’ omhoog... De schrik overmand me en ik lijk te bezwijken, maar ik herpak mezelf en begin alsof mijn leven ervan afhangt te trappen.

Gras en aarde, maken gelukkig al vlug plaats voor iets wat op asfalt lijkt. Maar oh, dit geitepaadje... kent geen genade met haar fietsers. Ik trap alsof mijn leven ervan afhangt, maar toch sterf ik duizend doden. Naar het schijnt ben ik boven gekomen, happend naar adem en mijn enige gedachte die zich nog post kon vatten was: “dit doe ik maar één keer in mijn leven... en daarna NOOIT meer!” Wat daarna nog volgde viel in het niet, bij deze marteling.

En ja beste mensen, misschien niet in punten, maar deze klim is gevoelsmatig véél zwaarder dan de Haussire. Waarbij het laatste stukje van de Ruelle Toussaint misschien wel 35 procent is. Kortom, een echte beklimming voor de fijnproevers!

Afgelopen Paasweekend twee dagen achtereen opgefietst. Prachtige omgeving sowieso. De Haussire; tja wat zal ik ervan zeggen :-) het is zonder enige twijfel een erg uitdagende klim. Het eerste stuk bij de kerk begint meteen ‘goed’. Tot het kerkhof (hoe toepasselijk) ben je al redelijk overhoop. Dan een stukje dalen en dan weer een klim waar geen eind aan lijkt te komen terwijl je nog aan het bijkomen was van het eerste stuk. Aan de top bij het bord dan toch een beloning dat je het gedaan hebt. :-) erg de moeite waard deze!

Ik vind het persoonlijk wel een mooie klim. Loodzwaar, dat wel. Maar zeker niet onoverkomelijk. Praktisch geen verkeer wat ik al een groot pluspunt vind. Het laatste stuk klimmen rijdt je lekker door het bos omhoog. Het wegdek valt heel goed mee. Het asfalt van col de Halleux, dat ligt er pas rotslecht bij.

Wat een klootzak, deze variant! Het eerste deel is gecontroleerd nog te doen (tot na kerkhof), daarna is er echter na een korte afdaling direct weer een stijl stukje van een paar honderd meter. Die verraste me. Pas daarna is de langere daling, maar daarop direct weer ruim een kilometer pittig klimmen is echt killing. Ik wist niet meer of ik moest zitten of staan, allebei wilde niet meer. De laatste paar honderd meter had ik het niet meer. Ik heb toch heel wat geklommen, Stockeu...Redoute...Tier de Coo.. maar daar kun je je voorbereiden op kortere steile stukken. Hier blijven de steile stukken komen.

Persoonlijk vind ik dit een hele zware klim, vooral met gevaar om je op het eerste stuk te verbranden. Net door die tussenstukken moet je je ritme telkens opnieuw vinden, dus niet noodzakelijk een voordeel. Na het eerste dalend stuk na het kerkhof vlieg je meteen weer goed steil naar omhoog da ht ik.
Wegdek is mijns insziens wel aanvaardbaar.

Met Indurain eens. Zolang je niet 'volle bak' begint, is de klim goed te doen. En asfalt is best oké.

Mooie klim, maar helemaal niet zo onverbiddellijk als wordt gezegd.

1 woord:sterven

Mooie beklimming en door de verschillen ook heel interessant voor trainingen. Er zijn wel een paar stukken waar de asfalt niet zo goed bij ligt.

De weg ligt er inderdaad wel okay bij. Op het dalende stuk kan je wel wat recuperen en ook net na het kerkhof krijgen de benen wat rust. Eigenlijk is het een klim dus in 3 best zware stukken. Stockeu en Pied Monti hebben dit niet waardoor ik deze even moeilijk vind.

Stavelot:
- Stockeu;
- Na de brug meteen rechts richting Wanne...

Dood & gladiolen tegelijk!

Staat van het wegdek valt precies toch heel goed mee als ik afga op de beelden? Heb vorig jaar in de Italiaanse Alpen wel wat erger voorgeschoteld gekregen: putten en stukken zand :) Waarom wordt bij deze het wegdek als "slecht" bestempeld eigenlijk?

De laatste twee edities van de Vélomédiane gebruikten een andere variante : geen Gohette meer, maar vanuit het centrum van La Roche direct klimmen naar de Parc à Gibier (Rue Saint-Quoilin + Rue Sainte-Marguerite + Parc de Deister) en daarna die afdaling en het slot van Haussire-sud. Blijft uiterst moeilijk.

Zoals de Haussire hier beschreven is, is het eigenlijk een driedelinge heiling: de volledige Gohette alias Trou Bourbon, het (steile!) einde van de Parc à Gibier en het slot van Haussire-sud. Deze variante vind je niet in de "Encyclopédie Cotacol des côtes et cols de Belgique", omdat het dalende deel te lang is volgens de normen van de Encyclopédie.

Daags na de velomedaine me nog eens extra gepijnigd op deze klim waarbij je het gevoel hebt dat er geen eind aan komt .
Blij dat ik het bord zag met de mededeling moeilijkste klim van Belgie.

Ja deze klim is vet! Opgenomen in de Velomediane fiets je vanuit het zuiden La Roche binnen, brug over en met de bocht mee naar rechts. Je ziet links voor je een weg omhoog lopen, dit is één van de varianten van de Haussire. De klim was erg zwaar, maar gelukkig een tweetrapsraket. Er zit niets anders op dan rustig door te peddelen in het lichtste verzet.

In gedachte 4x afgestapt, maar toch gehaald!!!!! Wat een overwinning....

Koud na korte afdaling col d'haussire met parc a Gibier gedaan, was al warm na 2 bochten. laatste stukje op Gibier echt eruit geperst, niet kunnen bijkomen op vlak stukje. Dus na het passeren van het hek en meertje (rechts) echt op karakter en kadans omhoog getrappert. De Keuteberg is bij deze vergeleken een KLeuterberg... Wel kicken!

Vandaag de col d'haussire gedaan en was de eerste keer. Inderdaad zeer mooi heb hem rustig aangepakt want was bang om te ontploffen. Maar had op het einde nog overschot dus ga hem de volgende keer iets vlugger proberen oprijden :-).