Mortirolo z Grosio

Imponujące. Już sama nazwa Mortirolo wywołuje pewne napięcie, gdy wjeżdżamy z Grosio w gęsty las bardzo wąską ścieżką. W krótkim czasie procenty znacznie przekraczają 10％. Rozwiązaniem jest powrót do 34x34 i regularne stawanie na pedałach. Po 4/5 km pojawiają się alpejskie łąki i można zobaczyć dolinę i Grosio poniżej. Dopiero wtedy zdajemy sobie sprawę, jak szybko się wspinamy. Las i łąka nadal przeplatają się w krajobrazie. To, co sprawia, że Mortirolo jest trudny, to fakt, że nie ma odcinków na odpoczynek. Cały czas jest ciężko. Ostatni kilometr to miejsce, w którym można się napić i zobaczyć szczyt w oddali. Na szczycie niestety nie jest spektakularnie. Żadnych specjalnych widoków. Pagórek z łąkami. Ale dużo satysfakcji 😀.

Piękna, ale wymagająca wspinaczka. Ta trasa okazała się spokojna i bardzo przyjemna w porównaniu z Gavią, którą pokonaliśmy później tego dnia. Było znacznie ciszej niż na innej (trudniejszej) trasie tego dnia.

Mooie beklimming van de legende, via de "makkelijke" zijde. Ik deed deze als eerste klim tijdens het rondje Mortirollo -Gavia.

Być może jest to jedna z "najłatwiejszych" wspinaczek na Mortirolo, ale z pewnością bardziej malownicza i urozmaicona niż wspinaczka z Mazzo. Ogólnie rzecz biorąc, podjazd ten nie jest zbyt ruchliwy.
Od 9. kilometra ponownie łączy się z podjazdem prowadzącym z Mazzo.
Nie przypominam sobie żadnych fontann na trasie i nie ma możliwości odświeżenia się na mecie.
Parking w Grosio, pod mostem na głównej drodze.