Monte Baldo z Avio

Niezła wspinaczka o niemal idealnym profilu; najpierw podbieg, potem bardzo stromo, ale regularnie przez długi czas, a ostatnia część nieco się wypłaszcza. Nadal jest to stromy podjazd, ale bez bardzo stromych odcinków. Sceneria jest piękna; najpierw przez skalistą dolinę, a następnie między alpejskimi łąkami. Droga jest doskonała i dość szeroka, co przyciąga niektóre motocykle. Jest na niej ruch, ale nie jest uciążliwy

Rozpocząłem pętlę z Peschiera przez winnice na bocznych drogach, aby dołączyć do płaskiej i cichej trasy rowerowej na dnie doliny w kierunku Avio. Jak wspominają inne recenzje, droga od razu prowadzi w górę i jest nieubłagana, więc upewnij się, że masz dużo jedzenia i wody. Dwie restauracje w San Valentino były zamknięte, więc nie było to dobre miejsce na desperackie uzupełnienie wody i jedzenia, ale udało mi się znaleźć dobrze umieszczoną fontannę z wodą na poboczu drogi tuż za wioską, co bardzo mnie ucieszyło. Udało mi się zatrzymać w uroczej restauracji na samym szczycie - Rifugio Graziani. Upewnij się, że wspinasz się w odpowiednim tempie, a wszystko będzie dobrze! Przyzwoity powrót w dół wymaga przyzwoitych hamulców, których mój wypożyczony rower nie miał z powodu niskich tarcz i zużytych tarcz, więc nie mogłem jechać z pełną prędkością, ale nadal cieszyłem się bardzo długim, przyzwoitym powrotem do bardziej płaskiego poziomu. Miły dzień i polecam 👌.

Piękna, ale nie do przecenienia wspinaczka. Brak spektakularnych widoków nadrabiają skalne ściany i strome flanki. Tuż przed jeziorem (na wysokości ok. 1050m) skręciłem w lewo (SP230). Jest to na początku bardzo strome, a potem nieco łatwiejsze. W pewnym momencie mija się Bocca di Navene, czyli pas około 50 m, gdzie można spojrzeć w poprzek i mieć spektakularny widok na jezioro Garda. (Można tam też przejść na zejściu, oczywiście o ile nie zrobimy zjazdu do Mori).

Moja ulubiona wspinaczka podczas wakacji w okolicach jeziora Garda.
Z Avio jedzie się w górę wzdłuż wody z wioski i właściwie zaczyna się już od pierwszego metra.
Dopiero po przekroczeniu strumienia znika się w lesie i skałach, a pierwsze 10 km jest najtrudniejsze z całej wspinaczki.
Gdy zmięknie, dojedziemy do skrzyżowania, na którym można również skręcić w lewo i jechać pod górę w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, ale teraz trzymamy się drogi w prawo obok małego zbiornika wodnego.
Teraz przechodzisz do drugiej sekcji i nie wznosi się ona powyżej 8％.
W połowie drogi do góry masz kolejny przystanek, w przeciwnym razie kontynuujesz wspinaczkę na szczyt.
Jak wskazuje opis, ten ostatni odcinek zawiera 2 wąskie tunele skalne jeden za drugim i ładne zielone widoki.
W sumie nadal 20km wspinaczki i jeśli nie rozwalisz się w pierwszej części, bardzo fajny podjazd.