Gardeccia z Pera

Rifugio Gardeccia zrobione podczas mojej Sella Rondy w 2020 roku. Profil podjazdu (który można znaleźć na początku wspinaczki) w zasadzie mówi wszystko. W palącym słońcu, z niewielkim lub żadnym cieniem, grabienie było do ostatniego metra. Szczególnie utkwiły mi w pamięci ostatnie kilometry. Wydawały się nie mieć końca. Niemniej jednak, spektakularne widoki cieszyły mnie niezmiernie. Na szczycie znajduje się ładne 'rifugio', gdzie roi się od turystów.

Postanowiłem spróbować tego trzeciego rowerowego dnia w Val di Fassa. Tego ranka wjechałem już na Passo Pordoi i Passo Sella, a zaintrygowany pomnikiem Giro na początku drogi postanowiłem zapuścić się wyżej. Jednym z moich błędów było to, że nie wczytałem profilu podjazdu do mojego Garmina, więc wyzwaniem było utrzymanie tempa, polegając jedynie na znakach drogowych, które oznaczają postęp podjazdu.

Jest to jeden z najbrutalniejszych podjazdów, jakie do tej pory próbowałem pokonać i na początek lepiej byłoby spróbować ze świeższymi nogami! W każdym razie, powoli, ale pewnie wlokłem się drogą, w towarzystwie wielu wędrowców zmierzających do Rifugio.

Wspinaczka jest spektakularna, kierujesz się do zacisznej doliny z Catinaccio i Torri del Vajolet górującymi nad tobą podczas wspinaczki. Na ostatnich dwóch kilometrach mocno naciskałem i w pewnym momencie zatrzymałem się na kilka sekund, aby odzyskać oddech, a kiedy ponownie ruszyłem, okazało się, że zatrzymałem się zaledwie 400 metrów przed końcem wspinaczki! haha!

Sama panorama i krajobrazy są warte odwiedzenia!

Fakt, że w Giro 2011, na ostatnim podjeździe na Gardeccia, samochody wsparcia nie podjechały z Tobą, mówi wiele!
Jadąc z Canazei, podjazd (drogowskaz Gardeccia) rozpoczyna się na rondzie, z pomnikiem Giro, na głównej drodze krajowej tuż przed miejscowością Pera di Fassa. Pierwsze kilometry to ściana o średniej wysokości +12％, która prowadzi przez dwa ostre zakręty, aby wydostać się z doliny Fassa. Przejazd przez wioskę Muncion to chwilowo płaska ulga, by następnie wspinać się bez ruchu na wąskiej drodze z drobnym asfaltem stale powyżej 10％ w górę bocznej doliny, podążając za rzeką, z imponującym masywem Catinaccio po prawej stronie.
Ostatni stromy kilometr +14％ sprawił, że kompletnie złożyłem się między ramą roweru, nie zważając na wiwaty dla Contadora i Nibalego na asfalcie.
Droga kończy się przy ładnym, dużym schronisku (jedzenie & picie), które jest bazą dla górskich wędrowców.
Po Muncion nie jest dozwolony żaden ruch samochodowy, z wyjątkiem taksówek, które wożą wędrowców w górę i w dół doliny.

Bestialski finałowy podjazd Giro, krótki i słodki!!!!