Dreiländereck Punkt przez Keltenstrasse

Bardzo piękna wspinaczka, która jest wyjątkowa ze względu na stale zmieniające się wartości procentowe. Po rozpoczęciu w dzielnicy mieszkalnej wjeżdża się do zalesionego obszaru, gdzie spędza się resztę wspinaczki. W sumie bardzo warto.

Piękna wspinaczka. Nie za trudna, a duże urozmaicenie sprawia, że czuje się ją jeszcze lżej. Na początku między domami jest jeszcze niewielkie nachylenie, więc wkrótce znajdziesz się w zieleni. Tam nurkuje się prosto w ładną dziurawą drogę o stromym nachyleniu. Droga wspina się coraz dalej, a między drzewami masz piękne widoki na otaczające Cię wzgórza i doliny. Część szutrowa (około 400 metrów) jest trochę nierówna, ale nie ma w niej dziur, więc rzeczywiście łatwo się jedzie. Wtedy jest też nad ze zboczem, więc jeździ w miarę lekko.

Ledwo widziałem rowerzystów, choć trochę spacerowiczów i biegaczy.

Rzeczywiście najpiękniejszy z trzech wymienionych tutaj. Z Vaals jest tylko czwarte wyjście w tym samym miejscu na szczycie z dużo dłuższym odcinkiem szutru. Start jest również na Vaalserstrasse, ale potem trochę dalej w dół od Steppenbergweg w kierunku linii kolejowej przez mały tunel, a następnie skręcić w prawo na Friedrichweg, następnie w drugą ulicę po prawej (Am Hasselholz) i natychmiast w prawo ponownie na Hasselholzerweg. Podążaj tą drogą, a następnie skręć ponownie w prawo na Preusweg. Teraz wjedź do lasu i skręć w pierwszą drogę w prawo, Moresneterweg. Następnie wystarczy podążać drogą, przekroczyć na trochę granicę z Belgią, a następnie skręcić ponownie w prawo przez żwir. Na jednym podjeździe trafiasz na Holandię, Niemcy i Belgię. CHAPEAU! (Najlepiej jednak na oponach 28 mm)

Osobiście uważam, że jest to najładniejszy wariant punktu trójstykowego. Zwykle robię podejście lekko wschodnie, obok linii kolejowej. Niestety, górny odcinek jest szutrowy. Dobrze jest też jeździć na rowerze szosowym, choć w godzinach największego ruchu czasem może być tylu spacerowiczów, że nie da się obrać idealnej linii po szutrze. Zdecydowanie alternatywa, żeby raz się przejechać.

Świetna alternatywa dla wariantu NL i belgijskiego,ale najmniejsza z 3 ze względu na nawierzchnię. Asfalt nie wszędzie jest idealny, a ostatnie 200 metrów jest nieutwardzone. Jest to najcichszy wariant i naprawdę trzeba się mocno napracować. Po skręcie w las otrzymujemy 10％ odcinków.