Gemme nascoste |
Ciottoli |
#26 salita più difficile della regione Pays de Liège |
#53 salita più ripida in media nella regione Pays de Liège |
Côte de la Rue Naniot è una salita situata nella regione Pays de Liège. Ha una lunghezza di 1.2 km, un dislivello di 92 metri e una pendenza media del 7.6%. La salita ottiene quindi 115 punti di difficoltà. Il punto più alto è a 188 metri sul livello del mare. I membri della community Climbfinder hanno condiviso 2 esperienze su questa salita e hanno caricato 0 foto.
Nome della strada: Rue Naniot
Benvenuto! Attiva il tuo account per condividere qualcosa. Troverai un' e-mail di conferma nella tua casella di posta elettronica.
Se vuoi caricare le tue foto, devi creare un account. Ci vorrà solo 1 minuto ed è completamente gratuito.
Da "Le piste di Liegi" (percorso tracciato da Rob Houtepen); percorso nel 2011, 12, 15 e 18:
Un giro in bicicletta di Liegi non può essere altro che un giro di arrampicata. Per trovare strade pianeggianti, sei condannato alla zona lungo le rive della Mosa, e lì finirai presto la strada. Quindi, salire, e in questa città cresciuta organicamente, spinta a destra e a sinistra in modo disordinato lungo le pareti della valle della Mosa, significa un labirinto senza precedenti su strade acciottolate dagli inizi grigi del secolo scorso. Arrampicarsi in questo caso significa anche arrampicarsi davvero; non l'armeggiare di una rampa verso un viadotto, o il passaggio di un rifugio esteso. No, sotto il dieci per cento una strada a Liegi non è presa sul serio. Sto esagerando quando dico che Liegi e i suoi sobborghi hanno almeno un centinaio di strade con un'altezza di almeno duecento metri superiore al dieci per cento? Certamente no. In questo tour, che può essere visto come un notevole esempio di costruzione di percorsi, una selezione quasi sadica delle salite più dure viene presentata al ciclista ignaro, confezionata in un vero e proprio giro completo.
Una strada che non è sul percorso, ma che è attraversata da esso, è la ripida rue Naniot. Il Naniot è impresso nella mia memoria dalla fine degli anni cinquanta. Qui, in una di quelle casette attaccate tra loro, ho passato alcune vacanze con la mia madrina, che aveva trovato lavoro a Liegi. Ho vissuto la città come un miracoloso mulino, dove giocare sul marciapiede era impossibile per il pericolo di rotolare via. Dall'altra parte della strada c'era un piccolo parco giochi; una piattaforma di pascolo, dove non era necessario essere un funambolo per andare avanti. Un'altalena, una struttura per arrampicarsi e un lungo palo lungo il quale si poteva scivolare. La prima volta che sono partito, mi sono bruciato le mani a causa dell'inaspettato attrito con il metallo ruvido. Durante una delle esplorazioni, decenni dopo quelle vacanze, scesi di nuovo per quella strada, sferragliando sull'acciottolato. La piazzetta erbosa è ancora lì. Per mancanza di un seghetto, non sono andato a vedere.
Uit “de Kwhellingen van Luik” (route uitgezet door Rob Houtepen); gereden in 2011, 12, 15 en 18:
Een fietstocht door Luik kan eigenlijk niet anders zijn dan een klimtocht. Om vlakke straten te vinden ben je veroordeeld tot het gebied langs de oevers van de Maas, en daar ben je gauw uitgefietst. Klimmen dus, en in deze organisch gegroeide stad; links en rechts wanordelijk opgestuwd langs de wanden van het Maasdal; betekent dat een ongekende doolhof over kasseistraten uit het grijze begin van vorige eeuw. Klimmen betekent in dit geval ook écht klimmen; niet dat gepruts van een opritje naar een viaduct, of het passeren van een verlengde vluchtheuvel. Neen, onder de tien procent wordt een straat in Luik niet serieus genomen. Overdrijf ik als ik stel dat Luik en haar deelgemeenten zeker honderd straten kent met minstens tweehonderd meter stijging boven de tien procent? Geheid niet. In deze tocht, die als een opmerkelijk staaltje routebouw mag worden gezien, wordt een bijna sadistische selectie van de zwaarste beklimmingen aan de argeloze trimmer voorgeschoteld, verpakt in een volwaardig doorgaande rit.
Een straat die nét niet op de route staat, maar er wel door gekruist wordt, is de steil gekasseide rue Naniot. De Naniot zit in mijn geheugen gebrand vanaf de eindjaren vijftig. Hier, in een van die aan elkaar geplakte huisjes, bracht ik een aantal vakanties door bij mijn peettante, die in Luik haar travail gevonden had. De stad beleefde ik als een wonderbaarlijke molshoop, waar spelen op de stoep onmogelijk was vanwege het gevaar voor wegrollen. Schuin aan de overkant was een klein speeltuintje; een grazen plateautje, waar je geen koorddanser hoefde te zijn om vooruit te komen. Een schommel, een klimrek en een lange paal waarlangs je af kon glijden. De eerste de beste keer dat ik er af ging verbrandde ik mijn handjes door de onverwachte wrijving met het stroeve metaal. Bij een van de verkenningen, decennia na die vakanties, ben ik die straat weer afgedaald, kletterend over de kinderkopjes. Het graspleintje is er nog steeds. Bij gebrek aan een ijzerzaag ben ik er niet gaan kijken.
Oltre a questa salita, vale la pena menzionare Rue Pierreuse, che è una salita molto ripida con ciottoli, vicino al centro. E già che ci sono: anche la rue de la Sèche un po' più a est è follemente ripida (> 25 per cento?), solo senza ciottoli. In breve, c'è molto da scalare a Liegi; densamente popolata e quindi molte strade in salita. Ma sì, spesso molto occupato. Quindi il mio consiglio sarebbe anche quello di esplorare le strade in una domenica di sole.
Naast deze klim is ook zeker de Rue Pierreuse noemenswaardig, dat is een kneitersteile klim met kasseien, vlakbij het centrum. En nu ik toch bezig ben: de Rue de la Sèche nog iets oostelijker is ook waanzinnig steil (> 25 procent?) alleen dan zonder kasseien. Kortom er valt enorm veel te klimmen in Luik; dichtbevolkt en dus enorm veel wegen die opwaarts gaan. Maar ja, wel vaak heel erg druk. Dus mijn advies zou ook zijn om op een zonnige zondag de wegen te verkennen.
7 km/h | 00:10:25 |
11 km/h | 00:06:37 |
15 km/h | 00:04:51 |
19 km/h | 00:03:50 |