| Hidden gem |
| Cobbles |
| #26 toughest climb of Pays de Liège |
| #53 average steepest climb of Pays de Liège |
Côte de la Rue Naniot is a climb in the region Pays de Liège. It is 1.2km long and bridges 92 vertical meters with an average gradient of 7.6%, resulting in a difficulty score of 115. The top of the ascent is located at 188 meters above sea level. Climbfinder users shared 2 reviews of this climb and uploaded 0 photos.
Road name: Rue Naniot
Welcome! Please activate your account if you would like to share something. Look for the verification email in your inbox.
If you want to upload your photos, you need to create an account. It only takes 1 minute and it's completely free.
Continue with Google
Continue with Facebook
Continue with Apple
Sign up with email
From "The slopes of Liège" (route plotted by Rob Houtepen); ridden in 2011, 12, 15 and 18:
A bicycle tour through Liege can't really be anything other than a climbing tour. In order to find flat streets, you are condemned to the area along the banks of the Meuse, and there you'll soon run out of road. So, climbing, and in this organically grown city; disorderly pushed up left and right along the walls of the Meuse valley; that means an unprecedented labyrinth over cobble-stoned streets from the grey beginning of last century. Climbing in this case really means climbing; not the fiddling of a small driveway to a viaduct, or the passing of an extended refuge. No, below ten percent a street in Liège is not taken seriously. Am I exaggerating when I say that Liège and its suburbs has at least a hundred streets with a two hundred meter rise above ten percent? Certainly not. In this tour, which can be seen as a remarkable example of route building, an almost sadistic selection of the toughest climbs is presented to the unsuspecting cyclist, packed in a fully continuous ride.
A street which is not on the route, but which is crossed by it, is the steep cobbled rue Naniot. The Naniot is burned into my memory from the end of the fifties. Here, in one of those little houses stuck together, I spent a few holidays with my godmother, who had found her work in Liège. I experienced the city as a miraculous molehill, where playing on the pavement was impossible because of the danger of rolling away. Across the street was a small playground, a grassy plateau where you didn't need to be a tightrope walker to move forward. A swing, a climbing frame and a long pole along which you could slide. The first time I went off I burned my hands by the unexpected friction with the rough metal. During one of the explorations, decades after those holidays, I descended that street again, clattering over the cobblestones. The little grassy square is still there. For lack of a hacksaw I did not go there to look.
Uit “de Kwhellingen van Luik” (route uitgezet door Rob Houtepen); gereden in 2011, 12, 15 en 18:
Een fietstocht door Luik kan eigenlijk niet anders zijn dan een klimtocht. Om vlakke straten te vinden ben je veroordeeld tot het gebied langs de oevers van de Maas, en daar ben je gauw uitgefietst. Klimmen dus, en in deze organisch gegroeide stad; links en rechts wanordelijk opgestuwd langs de wanden van het Maasdal; betekent dat een ongekende doolhof over kasseistraten uit het grijze begin van vorige eeuw. Klimmen betekent in dit geval ook écht klimmen; niet dat gepruts van een opritje naar een viaduct, of het passeren van een verlengde vluchtheuvel. Neen, onder de tien procent wordt een straat in Luik niet serieus genomen. Overdrijf ik als ik stel dat Luik en haar deelgemeenten zeker honderd straten kent met minstens tweehonderd meter stijging boven de tien procent? Geheid niet. In deze tocht, die als een opmerkelijk staaltje routebouw mag worden gezien, wordt een bijna sadistische selectie van de zwaarste beklimmingen aan de argeloze trimmer voorgeschoteld, verpakt in een volwaardig doorgaande rit.
Een straat die nét niet op de route staat, maar er wel door gekruist wordt, is de steil gekasseide rue Naniot. De Naniot zit in mijn geheugen gebrand vanaf de eindjaren vijftig. Hier, in een van die aan elkaar geplakte huisjes, bracht ik een aantal vakanties door bij mijn peettante, die in Luik haar travail gevonden had. De stad beleefde ik als een wonderbaarlijke molshoop, waar spelen op de stoep onmogelijk was vanwege het gevaar voor wegrollen. Schuin aan de overkant was een klein speeltuintje; een grazen plateautje, waar je geen koorddanser hoefde te zijn om vooruit te komen. Een schommel, een klimrek en een lange paal waarlangs je af kon glijden. De eerste de beste keer dat ik er af ging verbrandde ik mijn handjes door de onverwachte wrijving met het stroeve metaal. Bij een van de verkenningen, decennia na die vakanties, ben ik die straat weer afgedaald, kletterend over de kinderkopjes. Het graspleintje is er nog steeds. Bij gebrek aan een ijzerzaag ben ik er niet gaan kijken.
Apart from this climb, Rue Pierreuse is also worth mentioning, it's a very steep climb with cobblestones, near the city center. And while I'm at it: the Rue de la Sèche a bit to the east is also insanely steep (> 25 percent?), only without cobblestones. In short, there is a lot to climb in Liège; densely populated and therefore a lot of uphill roads. But it is often very busy. So my advice would also be to explore the roads on a sunny sunday.
Naast deze klim is ook zeker de Rue Pierreuse noemenswaardig, dat is een kneitersteile klim met kasseien, vlakbij het centrum. En nu ik toch bezig ben: de Rue de la Sèche nog iets oostelijker is ook waanzinnig steil (> 25 procent?) alleen dan zonder kasseien. Kortom er valt enorm veel te klimmen in Luik; dichtbevolkt en dus enorm veel wegen die opwaarts gaan. Maar ja, wel vaak heel erg druk. Dus mijn advies zou ook zijn om op een zonnige zondag de wegen te verkennen.
| 7 km/h | 00:10:25 |
| 11 km/h | 00:06:37 |
| 15 km/h | 00:04:51 |
| 19 km/h | 00:03:50 |
