Joya oculta |
Adoquines |
#26 ascenso más difícil en la región País de Lieja |
#53 ascenso más empinado en promedio en la región de País de Lieja |
Côte de la Rue Naniot es una subida en la región País de Lieja. Tiene una longitud de 1.2 kilómetros y un ascenso de 92 metros verticales con una pendiente de 7.6% en promedio, lo que implica un nivel de dificultad de 115. La cima del ascenso se ubica en 188 metros sobre el nivel del mar. Los usuarios y las usuarias climbfinder compartieron 2 reseñas/historias de la subida y cargaron 0 fotos.
Nombre del camino: Rue Naniot
¡Te damos la bienvenida! Activa tu cuenta para compartir. Encuentra nuestro correo de verificación en tu bandeja de entrada.
Para cargar tus fotos, tienes que crear una cuenta. Sólo te llevará 1 minuto y es completamente gratis.
De "Las cuestas de Lieja" (ruta trazada por Rob Houtepen); recorrida en 2011, 12, 15 y 18:
Una excursión en bicicleta por Lieja no puede ser otra cosa que una excursión de escalada. Para encontrar calles llanas, estás condenado a la zona de las orillas del Mosa, y allí pronto te quedarás sin carretera. Así pues, subir, y en esta ciudad de crecimiento orgánico, empujada a izquierda y derecha de forma desordenada a lo largo de las paredes del valle del Mosa, significa un laberinto sin precedentes sobre calles empedradas de los grises comienzos del siglo pasado. Subir en este caso también significa subir de verdad; no el trasteo de una rampa a un viaducto, o el paso de un refugio extendido. No, por debajo del 10% una calle de Lieja no se toma en serio. ¿Estoy exagerando si digo que Lieja y sus suburbios tienen al menos cien calles con al menos doscientos metros de pendiente superior al diez por ciento? Desde luego que no. En este recorrido, que puede considerarse un ejemplo notable de construcción de rutas, se presenta al ciclista desprevenido una selección casi sádica de las subidas más duras, empaquetada en un recorrido completo.
Una calle que no está en la ruta, pero que es atravesada por ella, es la empinada y empedrada rue Naniot. El Naniot está grabado a fuego en mi memoria desde finales de los años cincuenta. Aquí, en una de esas casitas pegadas, pasé unas vacaciones con mi madrina, que había encontrado su trabajo en Lieja. Experimenté la ciudad como una mole milagrosa, en la que era imposible jugar en la acera por el peligro de rodar. Al otro lado de la calle había un pequeño parque infantil; una plataforma de pastoreo, en la que no era necesario ser un equilibrista para avanzar. Un columpio, una estructura para trepar y un largo poste por el que se podía deslizar. La primera vez que salí, me quemé las manos por la inesperada fricción con el metal rugoso. Durante una de las exploraciones, décadas después de aquellas vacaciones, volví a descender por aquella calle, repiqueteando sobre los adoquines. La pequeña plaza de hierba sigue ahí. Por falta de una sierra, no fui a buscar.
Uit “de Kwhellingen van Luik” (route uitgezet door Rob Houtepen); gereden in 2011, 12, 15 en 18:
Een fietstocht door Luik kan eigenlijk niet anders zijn dan een klimtocht. Om vlakke straten te vinden ben je veroordeeld tot het gebied langs de oevers van de Maas, en daar ben je gauw uitgefietst. Klimmen dus, en in deze organisch gegroeide stad; links en rechts wanordelijk opgestuwd langs de wanden van het Maasdal; betekent dat een ongekende doolhof over kasseistraten uit het grijze begin van vorige eeuw. Klimmen betekent in dit geval ook écht klimmen; niet dat gepruts van een opritje naar een viaduct, of het passeren van een verlengde vluchtheuvel. Neen, onder de tien procent wordt een straat in Luik niet serieus genomen. Overdrijf ik als ik stel dat Luik en haar deelgemeenten zeker honderd straten kent met minstens tweehonderd meter stijging boven de tien procent? Geheid niet. In deze tocht, die als een opmerkelijk staaltje routebouw mag worden gezien, wordt een bijna sadistische selectie van de zwaarste beklimmingen aan de argeloze trimmer voorgeschoteld, verpakt in een volwaardig doorgaande rit.
Een straat die nét niet op de route staat, maar er wel door gekruist wordt, is de steil gekasseide rue Naniot. De Naniot zit in mijn geheugen gebrand vanaf de eindjaren vijftig. Hier, in een van die aan elkaar geplakte huisjes, bracht ik een aantal vakanties door bij mijn peettante, die in Luik haar travail gevonden had. De stad beleefde ik als een wonderbaarlijke molshoop, waar spelen op de stoep onmogelijk was vanwege het gevaar voor wegrollen. Schuin aan de overkant was een klein speeltuintje; een grazen plateautje, waar je geen koorddanser hoefde te zijn om vooruit te komen. Een schommel, een klimrek en een lange paal waarlangs je af kon glijden. De eerste de beste keer dat ik er af ging verbrandde ik mijn handjes door de onverwachte wrijving met het stroeve metaal. Bij een van de verkenningen, decennia na die vakanties, ben ik die straat weer afgedaald, kletterend over de kinderkopjes. Het graspleintje is er nog steeds. Bij gebrek aan een ijzerzaag ben ik er niet gaan kijken.
Aparte de esta subida, cabe mencionar también la Rue Pierreuse, que es una subida muy empinada con adoquines, cerca del centro. Y ya que estamos: la Rue de la Sèche, un poco más al este, también es increíblemente empinada (¿25%?), sólo que sin adoquines. En resumen, hay mucho que subir en Lieja; densamente poblada y, por lo tanto, muchas carreteras cuesta arriba. Pero sí, a menudo muy ocupado. Así que mi consejo sería también explorar las carreteras en un domingo soleado.
Naast deze klim is ook zeker de Rue Pierreuse noemenswaardig, dat is een kneitersteile klim met kasseien, vlakbij het centrum. En nu ik toch bezig ben: de Rue de la Sèche nog iets oostelijker is ook waanzinnig steil (> 25 procent?) alleen dan zonder kasseien. Kortom er valt enorm veel te klimmen in Luik; dichtbevolkt en dus enorm veel wegen die opwaarts gaan. Maar ja, wel vaak heel erg druk. Dus mijn advies zou ook zijn om op een zonnige zondag de wegen te verkennen.
7 km/hr | 00:10:25 |
11 km/hr | 00:06:37 |
15 km/hr | 00:04:51 |
19 km/hr | 00:03:50 |