Passo di San Marco z Morbegno

Podczas mojej podróży nad jezioro Como nie zatrzymałem się zbyt blisko Morbegno, ale dzięki pociągowi naprawdę łatwo było się tam dostać. Pierwsze 10 kilometrów wspinaczki jest dość łatwe, ale potem trzeba pokonać kilka (może 6 lub 7) kilometrów stromej wspinaczki, którą osobiście uważam za najtrudniejszą część całej wspinaczki. Następnie można odpocząć przez kilka minut na mniej lub bardziej płaskim odcinku, zanim pokona się ostatnie 400 metrów przewyższenia.

Widoki są piękne, mimo że duża część wspinaczki odbywa się przez lasy. Zejście po drugiej stronie jest w rzeczywistości ładniejsze z perspektywy krajobrazowej.

Mówiąc o zjeździe, warto zabrać ze sobą dodatkowe ubrania do założenia przed zjazdem, ponieważ może być naprawdę zimno. Jechałem wcześnie rano w połowie września, co oznaczało, że większość podjazdu pokonałem w cieniu, a zjazd w słońcu. Mimo to bardzo zmarzłem w drodze w dół, ponieważ nie pedałowałem przez 30 minut...

Asfalt jest w porządku, a ruch uliczny był całkowicie nieobecny w czwartkowy poranek, kiedy wybrałem się na tę bestię wspinaczki.

Strona Valtellina jest nieco mniej zatłoczona niż strona Bergamo, mimo że większość motocykli, które jadą w górę w weekendy, następnie zjeżdża do Valtelliny. Jak już wspomniałem, w weekendy, zwłaszcza latem, ruch jest dość duży, a droga nie jest szczególnie malownicza, z wyjątkiem ostatnich 2-3 km. Największa trudność podjazdu wynika z jego długości, po Albaredo napotykamy najtrudniejszy odcinek, który wciąż jest przejezdny, a po nim następuje przyjemny płaski odcinek, na którym można trochę odpocząć przed ostatnim podjazdem. Po Albaredo na trasie nie ma fontann.

Wymagająca wspinaczka ze sporym przewyższeniem. Droga jest dość wąska, a asfalt nie zawsze jest idealny, ale krajobraz z pewnością to rekompensuje.
Nie do przegapienia.

Fantastyczny podjazd przy wjeździe do Valtelliny, bardzo długi, przez pierwsze 10 km wspinasz się stabilnie przez las, który da się pedałować, potem zaczynają się problemy... za Albaredo (ostatnia fontanna!) robi się naprawdę ciężko przez 6 km, potem falsopiano pozwala ci odpocząć, potem znów wspinasz się stromo. Przerażające i piękne ostatnie 3 km, przypominało mi to finał Stelvio. Nie do przegapienia!

Dobra wspinaczka. Niskie nachylenie na 16. kilometrze jest zwodnicze, ponieważ przez ostatnie sześć kilometrów jest z powrotem pod górę... plus 20 km wspinaczki z tyłu!

Bardzo długa wspinaczka, która zaczyna się w dzielnicy mieszkalnej, ale stopniowo staje się wiejska. Po przejechaniu przez kilka wiosek przejeżdża się przez lasy, by w końcu dotrzeć powyżej linii drzew. Wspinaczka ma kilka trudnych odcinków z dwucyfrowymi wartościami procentowymi. Po dotarciu na szczyt, w czerwcu nadal można znaleźć się w śniegu. Widoki na szczycie przełęczy zapierają dech w piersiach!

Szczyt jest granicą między dwiema różnymi dolinami, panoramami i postawami. Docierasz do krawędzi, gdzie czujesz, że jesteś na najwyższej górze w okolicy ze względu na niesamowitą perspektywę. Ostatnia część przypomina wyższe wysokości, prawie bez drzew i cienia.

Powszechnie wiadomo, że w Valtellinie, jeśli podjazdy nie mają co najmniej 25 km, nawet nie zaczynają ich asfaltować :) San Marco z Morbegno jest długie... dużo lasów do 1500, potem zaczyna się najpiękniejsza część ze skałami i mnóstwem bocznych strumieni... często pod koniec tygodnia można spotkać kozy bengalskie siedzące na asfalcie lub kilka koziorożców na poboczu drogi. Aż do Albaredo nachylenie jest dość stałe, ale zdyszane... tam znajdziesz ostatnią fontannę przed przełęczą... potem zaczyna się najtrudniejsze 6 km z dwucyfrowym nachyleniem i docierasz na 1500 m... kilka kilometrów fałszywego płaskiego, a potem zaczyna się ostatnie 6 km ze stałym nachyleniem między 6 a 10....niezbyt trudne, ale dociera się tam po 20 km wspinaczki...więc trzeba dobrze wykorzystać swoje siły podczas pierwszej części, w przeciwnym razie dociera się wyczerpanym. latem i w weekendy jest mnóstwo motocykli...samochodów jest zawsze niewiele. zrobiłem to ponownie dzisiaj przy prawie zerowym ruchu...łagodna temperatura, 8 stopni na przełęczy. Zjazd jest długi i lepiej dobrze się okryć, bo inaczej w drugiej połowie zaczyna się odczuwać zimno, przynajmniej w tym okresie, podczas gdy w sierpniu zjeżdżałem bez problemu w krótkim rękawku. jeden z moich ulubionych podjazdów, jak wszystkie w Valtellinie

Bardzo ładnie. Naprawdę mi się podobało. Ale może lepiej unikać weekendów, ponieważ ta przełęcz jest popularna wśród motocyklistów.

Jeden z najpiękniejszych podjazdów Valtelliny, który łączy ją z Val Brembana (BG)
Długi i wymagający podjazd tylko w początkowej części, zaraz po opuszczeniu Morbegno. Za Albaredo wjeżdża się do pięknej doliny, która kończy się przed ostatnim zakrętem prowadzącym do przełęczy.
Odsłonięta od północy, często pokryta jest śniegiem aż do późnej pory roku.
Często uczęszczana przez motocyklistów, niewiele samochodów.
Możliwość posiłku na przełęczy.
Fontanna z wodą w Albaredo.
Duży bezpłatny parking przy Via S.Martino (w pobliżu cmentarza).

Bardzo długie podejście, ale nigdy szczególnie strome, ryzyko to niedocenienie czasu trwania i wyczerpanie dolnej części nóg przed szczytem! Nawet w lecie zawsze zakładaj pelerynę i długie rękawiczki na zejście, długość powrotu może prowadzić do poważnego ryzyka hipotermii!

Klasyczny podjazd Valtelliny, bardzo długi i dość stromy na początku. Wspaniała seria serpentyn w ostatniej części. Będąc prawie 2000mt, często jest dość wietrznie i zimno na szczycie. Bardzo mały ruch, nawet w pełni lata, głównie motocykle.

Zacznij od Morbegno. Od razu piękna nawierzchnia drogi i pod górę przez las. Za Valle Campoerbolo robi się dość stromo. Wspaniała sceneria i bardzo mały ruch. Powyżej 1650 metrów słychać głównie dzwonki krów i kóz. Piękna, ale stroma ostatnia część (po krótkim zjeździe) Nigdy nie da się porównać, ale ma charakter Galibiera. Wąski szczyt. Długa, ale zdecydowanie godna polecenia wspinaczka.