Alpe Quaggione z Montebuglio

Odkryty przez wspinaczy ponad dekadę temu, pozostaje tzw. trzecim zjazdem do Alpe Quaggione, obok klasycznych z Gattugno i Germagno (z ostatnim odcinkiem z Alpe Colla przez Alpe Cardello).
Zjazd ten można jednak zaliczyć do tak zwanych "niespodziewanych" podjazdów graniczących z koszmarem. Odcinek z Montebuglio do skrzyżowania przy kościele na Alpe Quaggione to "ciężka" wspinaczka: nieco ponad 5 km, 690 m d+ i średnie nachylenie 13,6％. Bardziej niż wiele słów, zacytuję opis zamieszczony na forum entuzjastów kolarstwa i wspinaczki (https://www.freeforumzone.com/d/99485....
"Słyszałem, że został wybrukowany, ale nigdy tego nie robiłem.
[...omissis...] zrobił to (przez przypadek) rok wcześniej, ale powiedział mi, że nie była to dla niego zbyt długa wspinaczka.
Ostatniej nocy w przypływie ostrego szaleństwa powiedziałem do siebie "Jutro to zrobimy"!
Spokojny początek i w Gravellona Toce zaczynamy się wspinać (średnio 6/7％) w kierunku Casale Corte Cerro.
Tutaj nieco się wypłaszcza i jedziemy drogą w kierunku Montebuglio.
W pewnym momencie (około 3,5 km) znajduje się skrzyżowanie ze znakiem, który mówi alpe Quaggione 7 km i wskazuje, aby jechać prosto, podczas gdy droga po prawej stronie nazywa się via alpe Quaggione.
Tutaj należy skręcić w prawo i zapomnieć o tym, co powiedział [...].
TO NIEPRAWDA!!!!!
5,5 km pół-kalwarii składającej się z nachylenia zawsze powyżej 10％ i wielu (ale naprawdę wielu) podjazdów między 18 a 22％ (w połowie 18,6％ jest 75-metrowy kawałek).
Pierwsze 2,3 km na średnim 11,7 (jest jednak prawie 300 m na ponad 15％), 500 m przestrzeni do oddychania (że tak powiem) na średnim 8％ i na koniec (sic!!!!!) 2,7 km czystego szaleństwa ze średnią na 13％ i rakami na 20/22％.
Do tego wszystkiego dochodzi wąska droga, hiper-ultrarugiczny asfalt z krótkimi fragmentami prawie gorszymi od liści, żołędzi, gałęzi itp. (w sumie jest jednak bardzo przejezdna jadąc w górę, ale nie zalecana jadąc w dół), które sprawiają, że jest to pas wolnego asfaltu, na którym nie da się nawet zygzakować.
W praktyce zawsze jedzie się po linii maksymalnego nachylenia w miejscach oczyszczonych z samochodów.
Po 40 minutach transu dociera się do ostatnich 400 m, prawie płaskich, które wznoszą się 300 m ponad (jeśli wspinasz się ze znanych stoków) alpejską łąkę Quaggione.
Dla mnie jest to najtrudniejsza wspinaczka (wszystko odnosi się do kształtu chwili), jaką kiedykolwiek zrobiłem.
Powiedzmy, że ostatnie 2 km pokonałem tylko z głową, bo nogi miałem na krzyż.
Szkoda, że nie ma odcinka, na którym można by podziwiać widoki (jednocześnie pedałując).
Wszystko nieubłaganie ciągnie się w lesie. HAC5 dla całej wspinaczki (od Gravellona Toce do szczytu) mówi o 9,8 km i średniej 9,2％.
Oblicz, że pierwsze 3,5 km to 5,8％!!!!!
Hiper-sztywne koła o wysokim profilu i ultra niezalecane do jazdy z BDC".
Myślę, że nie ma sensu dodawać nic więcej... porównania z pobliską Alpe Loccia z Chesio lub podjazdem z Luzzogno do Alpe Vertasca, a następnie Busca (aż do Madoninna - koniec asfaltu) nie są warte dodawania: każdy koszmar ma swoje osobliwości....
Do wypróbowania, ze świadomością, że po zanurzeniu się w gęstym lesie tuż za Montebuglio, można się z niego wydostać dopiero po dotarciu do kościoła na Alpe Quaggione. Miłej zabawy!

Wymagający podjazd wąską drogą przez las, którego połowa jest zamknięta dla samochodów. Naprawdę fajna trasa dla tych, którzy lubią trudne, stabilne podjazdy.
Należy unikać późną jesienią i zimą, ponieważ droga jest pełna liści i nie przejeżdżają nią samochody.

Krótki, ale trudny, dla tych, którzy lubią wymagające wspinaczki, warto spróbować. Na szczycie panorama jest niezwykła, podobnie jak malga z małym kościołem i małymi domkami letniskowymi. Polecamy.

To nie jest miejsce dla turysty rowerowego. Droga jest krętą ścieżką dla kóz przez piękny las, który jest w złym stanie, a strome odcinki o nachyleniu od 14 do 25 procent wypychają cię na czerwono w najmniejszym biegu. Jednak dla tych, którzy lubią wyzwania, jest to absolutna konieczność.