Community voor fietsers op weg naar de top

Zeker de moeite waard om mee te pakken als je toch in de buurt bent; weer eens totaal wat anders.
Dit is wel een klim die je naar boven moet knallen met dat kasseienwegdek. Nog niet zo eenvoudig, want de steentjes liggen er steeds slechter bij naarmate je verder komt. En bovendien jammer, want je rijdt pal langs het oude kasteel van Dalhem omhoog maar je krijgt er dus niet al te veel van mee.

Profiel: misschien moeten de percentages van de eerste 100m verwisseld worden met de percentages van de tweede 100m, maar het zal wel niet zo veel verschil maken.

De klim gaat inderdaad door prachtig landschap en is extreem druk. De Glocknerstraße is de op één na drukste attractie van Oostenrijk. Hier niet de geur van Almenweides, maar verbrande remschijven. Laatste stukje naar de Edelweißspitze gaat prachtig over kasseien. Waar heb je dat nog? Vertrek voor 8h00 of na 17h00, dan is het relatief rustig.

1 foto

Leuke helling die een beetje lijkt op een schans. Door de voorafgelegen afdaling kan je met flink wat snelheid aan deze klim beginnen. Na het kruispuntje kan je dan puur op kracht dat tempo proberen aan te houden. Je bent boven voor je het weet.
Ligt in een prachtige wijde omgeving, zeker de moeite waard om in deze streek te fietsen.

Een echte loper, ideaal om de laatste restjes energie die je in je benen hebt na een ritje in de Vlaamse Ardennen op te gebruiken.
Ook leuk om naar boven te knallen tijdens een korter ritje in de omgeving.
Het is ook een mooie klim door een bos en langs een park. Weg kan wel druk zijn.

De voet valt samen met de voet van de nabijgelegen tweelingbroer Boigneberg, ook boven komen beide wegen samen.
De klimmen verschillen wel van elkaar. De Kapelleberg is minder steil dan de Boigneberg in het begin maar heeft voorbije de mooie kapel nog een tweede steile stukje. Ideaal om minder getrainde fietsers los te rijden en door te trekken richting de N8.

Steil in het begin met een lange uitloper. Een ideale helling om je benen op te testen. Mooie omgeving.

Een klim die te kort is om echt pijn te doen en te lang is om meer te zijn dan een puist.
Krachtpatsers kunnen gemakkelijk het steile stuk opknallen en doortrekken op het vals plat boven.

Een echte loper waar het nooit echt steil wordt.
Is wel de voornaamste weg tussen Schorisse en de N8, kan dus echt wel druk zijn met momenten.
De nabijgelegen hellingen op dezelfde heuvelrug zijn veel betere alternatieven.

Heel mooie klim door een bos met een vreselijk steil begin.
Eenmaal uit het bos wordt het wat vlakker en kan je doortrekken.
Afhankelijk van welke richting je uitkomt kan hij heel abrupt beginnen na een afdaling, de voet ligt zowat in een put.

Ik doe deze berg meestal als eerste als ik naar de Vlaamse Ardennen rijd. Vind het toch een redelijk abrupt begin door de steile eerste bocht.
Daarna vlakt het wat af maar is het te steil om een goed tempo te vinden en is het harken naar boven.
Heel mooie omgeving en rustige straat. Wel opletten voor afdalende fietsers uit de andere richting.

Het profiel zegt eigenlijk alles. Lange opwarming en dan een steil stuk naar de top toe.
Ik vind het persoonlijk geen mooie omgeving en de weg kan druk zijn. Is wel een iconische berg die van ver zichtbaar is in de wijde omgeving.

Heel mooie beklimming. Vooral als je na het Kwaremontplein in het vlakkere stuk komt moet je de tijd nemen om te genieten van de omgeving.
De archi slechte kasseien maken de klim veel zwaarder dan het profiel doet vermoeden.

De zwaarste klim van alle kanten van de Kluisberg.
Is genadeloos voor mensen zonder parcourskennis. Na het eerste steile stuk in het open veld vlakt het even af. Bij het begin van het bos wordt het opnieuw heel steil net voor de top. Hou dus zeker nog wat over.

Ik vind het een klim die niet lijkt op andere klimmen in de Vlaamse Ardennen/Pays des Collines.
Het is een echte loper die nooit steil wordt en die prachtig kronkelt door een bos. Je waant je even op een col.
Het wordt even wat steiler aan het begin van het bos maar het vlakt snel terug af. Het steilste stuk is misschien nog na het opdraaien van de grote weg bij Chalet Gerard.

Zeer steil, onderweg naar boven glipte mijn achterwiel drie keer, desondanks weten recht te blijven. Ik twijfelde wel of 34-28 genoeg zou zijn maar het bleek net genoeg te zijn om boven te komen.

Geweldige klim naar het Drielandenpunt.
Zoals hierboven gezegd waan je je echt diep in de Ardennen of in een Frans gebergte. Heerlijke loper waar je een goed tempo kan volhouden.
De leukste approach van deze klim vind ik persoonlijk vanuit Plombières, dan vertrek je vanuit het laagste punt en klim je richting Volkerich en daarna door naar Gemmenich. Zo krijg je een klim voor de wielen van een vijftal kilometer met wel wat hoogteverschil.

Mooiste klim in de Voerstreek. Vriendelijke hellingsgraad en heel mooie haarspeldbocht.
Net voor de bocht naar De Plank wordt het even (een klein beetje) steiler, ideaal om te versnellen als je nog over hebt.
Boven sla je linksaf en neem je daarna rechts de afdaling van de Schilberg of Piemert naar Slenaken, dan kan je deze helling heel mooi combineren met de Loorberg.

Inderdaad een lange klim vanuit Sint-Martens-Voeren die mooier wordt naarmate je verder klimt. Het laatste stuk door het bos is echt genieten in de rust.
Gelijklopende klim die ideaal is om te trainen voor het hooggebergte.
De top is trouwens ook het hoogste punt van Vlaanderen.

Leuke manier om uit het prachtige Geuldal weg te rijden.
Heel erg gelijklopende klim die ideaal is om de benen even te strekken. Wel niet aan te raden om hier vanaf het begin op de pedalen te lopen en te denken dat je dit volhoudt tot boven. Daarvoor is ie iets te lang.

Goed te doen maar het steile stuk kan wel pijn doen op het einde van een lange training met veel hoogtemeters.
Het is ook niet echt aan te raden om een terrasje te doen in Valkenburg en dan de Cauberg op te knallen. Ik reed in de verzuring tot het einde van m'n rit.

Stelt eigenlijk niet veel voor maar is o zo mooi.
Het middelste, bochtige stuk is echt genieten. Ook het stuk vals plat boven is leuk om mee te nemen. Prachtige helling in een prachtige omgeving.

Lekker klimmetje in 3 trapjes. Ideaal voor de zwaardere klimmer die het van kracht moet hebben.
Je kan drie keer goed doortrekken op de steilere stukjes en tussenin een groter verzet draaien en "recupereren".

Heel leuke lopende beklimming in een mooi bos. Indien je getraind bent kan je hoge snelheden halen. Ook leuk voor de niet-geoefende fietser.
Het laatste stukje (vanaf de haarspeldbocht) is ideaal om nog eens te versnellen.

Heb de Piemert gedaan op het einde van een pittig ritje door Zuid-Limburg, dan doet dat steile stuk wel echt pijn.
Wegdek ligt perfect en mooie helling door de slingerende wegen. Ook leuk als afdaling (en een stuk veiliger dan de nabijgelegen Schilberg)!

Had deze helling als binnenweg genomen tussen de Camerig en de Belgische zijde van de Vaalsberg.
Wist bij het plannen niet dat dit een 'serieuze' helling is. Was dus (on)aangenaam verrast.
Heel onregelmatige helling met toch enkele steile stukken. Maakt de combinatie Camerig - Cote des trois frontieres een stukje pittiger.

Leuke klim. Eerste kilometer is relatief steil dus kwestie van niet te hard van stapel te lopen.
Daarna kan je lekker op je eigen tempo naar boven rijden. Zeker een aanrader!

Hij staat in de top 5 van beklimmingen in de regio (en is nota bene zwaarder dan de 'beroemde' Zevenheuvelenweg), maar ik zie bijna nooit mensen hier omhoog fietsen. Zonde. Je begint al op de klinkers in Ubbergen tussen de mooie huizen. Ga je de bocht om naar rechts dan kun je het beste even op de pedalen staan om het steilste stuk (nog steeds op klinkers) te overbruggen. Nu kun je in het bos op het asfalt genieten van de rust en stilte. Uiteindelijk kom je tussen de huizen uit en moet je voor de echte top nog even doorfietsen.

Heb je de Oude Holleweg gedaan, maar hou je wel van een beetje pijn? Dan moet je de Nieuwe Holleweg zeker ook proberen: de klim is langer, er liggen meer klinkers en als je denkt dat je er bent, mag je nog rechts bij de kruising de Van Randwijckweg op om het laatste zuur in je benen te pompen. Auw.

De variant met de Van der Veurweg en de Bosweg is ook leuk, omdat daar twee hele steile korte stukken in zitten met een vrij vlak stuk ertussen. Beide steile stukken kun je makkelijk op de macht op racen, dus ik vind deze variant wat makkelijker.

Goed voor de afwisseling. Je hebt zeker geen verkeerd uitzicht, hij is niet te steil om eens goed op de pedalen te gaan staan en het is een rustige weg. Bovendien kun je na de klim nog alle kanten op: rechtdoor en terug naar Nijmegen via de Nijmeegsebaan, linksaf bij de Zevenheuvelenweg om heuvels bij Groesbeek te pakken of rechtsaf bij de Zevenheuvelenweg om richting Berg en Dal en Beek/Ubbergen voor bijvoorbeeld de Oude of Nieuwe Holleweg\.

Kaarsrecht door het bos over vals plat op een fietspad langs een drukke weg naar Groesbeek. Niet echt een noemenswaardige klim, maar wel vanuit Nijmegen de snelste optie naar Groesbeek.

2 weken geleden voor de 2e keer de Grand Ballon vanuit Moosch gefietst. En ook voor de 2e keer kapot gegaan. 6 jaar geleden was het wegdek vanaf Geishouse al wat minder, nu was er van wegdek weinig sprake waardoor het nog veel zwaarder wordt. Desondanks blijft het een iconische beklimming!

Prachtige klim met heel weinig verkeer! Moeilijke start maar vlottere kilometers op het einde.

2 foto's

De eerste deel van de beklimming is pittig maar nergens echt steil, inderdaad mooi uitzichten en weinig verkeer. Alleen die laatste 2 km van l'ancienne barrière is wel echt minder. Een drukke weg en het is een lange rechte weg omhoog.

Weinig tot geen verkeer, de tweede deel wel slecht wegdek. Zorg ervoor dat je nog iets in de tank overhoudt wanneer je de bocht tegenkomt in het bos. Een lange stuk van 16 procet. Laat je ook niet afschrikken door zulke percentages, gewoon proberen.

Toch wat mij betreft de moeder aller beklimmingen. Je bent zo intens en langdurig aan het klimmen dat het meer is dan een colletje pakken. Je wordt langzaam één met de berg, je hebt alle tijd om de majestueuze omgeving op je in te laten werken en tegelijk zie je enorm af omdat het steeds wel 9％ klimt.

Mijn kennismaking met de Stelvio was in meen ik in 2008. We verbleven in Merano, en we konden een combiticket kopen voor een trein plus fietshuur. In onze jeugdige naïviteit dachten we dat we dan ook wel racefietsen zouden kunnen huren, dus wij stapten in de trein en gingen vol goede moed naar Prato. Daar bleek dat de fietsenverhuurder niet echt racefietsen in zijn achterhoofd had gehad bij deze actie, maar hij had nog wel drie citybikes staan. Met zeven versnellingen, dus hiermee konden we ook wel uit de voeten dacht hij. We hebben hem niet verteld wat we met de fietsen van plan waren, we namen de fietsen mee en begonnen richting de Stelvio te fietsen. Wellicht had je destijds ook wel climbfinder-achtige websites waar we hadden kunnen uitzoeken wat ons te wachten stond, maar nogmaals: het was 2008 dus we hadden niet de beschikking over dingen als smartphones, fietscomputers, websites met stijgingspercentages en al die andere dingen die het fietsen anno 2020 zo eenvoudig maken.

Enfin, tot Trafoi zat de moed er nog goed in, er was natuurlijk met zeven versnellingen niet echt sprake van een goede cadans maar vooral van stoempen, maar het ging best lekker. Toen begon de weg toch wel wat vervelender te stijgen, en daar bleken onze fietsen toch niet echt goed op berekend. Steeds vaker moest het voetje even aan het asfalt in een haarspeldbocht om even op adem te komen en ook het moraal werd er niet beter op want we zagen links en rechts wielrenners voorbij peddelen die wel de juiste uitrusting hadden. De prachtige weg bovenin met de snel opeenvolgende haarspeldbochten was het zwaarste gedeelte van de tocht. Iedere bocht moest er even gestopt worden om energie te verzamelen voor een sprint naar de volgende haarspeldbocht, want stilvallen op een stuk van 9％ was niet wenselijk met zo weinig versnellingen.

Uiteindelijk heeft het ons in totaal bijna drie uur gekost om boven te komen. Beneden was het 25 graden toen we de fietsen oppikten, boven was het rond het vriespunt en sneeuwde het lichtjes. We zijn voor de zekerheid maar met de bus afgedaald...

Eind augustus staat mijn hernieuwde kennismaking met de Stelvio op het programma. Met een racefiets dit keer.

Je begint enthousiast in Innertkirchen, en als je dan bij Gadmen bent, besef je je dat je nog eigenlijk helemaal nergens bent en je toch al wel aardig stuk zit. Een prachtige klim, maar erg zwaar.

Vanaf je de straat van de La Deuze inrijdt passeer je eerst een restaurant, vanaf daar zie je de weg steil omhoog lopen tussen de bomen. Stilvallen mag je zeker niet doen want als je tussen de bomen komt ben je er nog niet. Ook de lange uitloper vind ik prachtig omdat je even kan bekomen van het steile stuk.

Mooie klim met in spaubeek een leuk stijgingspercentage ma klim nog 1 km vals plat

Vanuit Saint-Maurice vond ik de klim eerlijk gezegd nog lastiger dan de Grand Ballon, Het is continu aan het stijgen en ook veelal boven de 5-6％. De kant van Sewen is een stukje rustiger dan de andere twee, herinner ik me. Een mooie beklimming, maar lastig te combineren met andere beklimmingen in een rondje. Het is niet echt zoals in het dal van de Thur dat je bijvoorbeeld de Hunsruck afdendert en dan direct de Grand Ballon opstuurt.

Lekkere, stabiele beklimming. Ik heb 'm 2 jaar geleden gedaan, helaas bij 5 graden en stromende regen (in augustus, mind you!). Als je op de top van de Oderen nog een kilometer of twee (relatief vlak/vals plat omlaag) doorfietst, dan kun je linksaf het bos in nog doorklinken naar de Col du Page en daarna afdalen tot aan Bussang.

Ik heb deze beklimming gedaan tot de Col Amic en ben daar linksaf geslagen richting Cernay. De weg klimt nog even een kilometer of 1,5-2 door tot vlak voorbij Ferme-Auberge Freundstein. Ga hier overigens vooral een keer eten als je in de buurt bent, het is een hele beleving om te eten bij de boer, eerlijke producten en het uitzicht is onbetaalbaar. De beklimming tot de Col Amic is heerlijk steady en daar deed ik 't voor. Een goede klim om je cadans te trainen en om eens snelheidswisselingen te doen, wetende dat het toch wel continu 5％ blijft stijgen. Het laatste gedeelte tot de Grand Ballon heb ik dit jaar niet gedaan vanaf deze kant.

Met afstand de lastigste variant van de beklimming van de Grand Ballon, met name doordat het wegdek meer gaten dan asfalt bevat. Tot Geishouse is het een erg mooie klim, maar daarna gaat de lol eraf. Je bent alleen maar gefocust op het ontwijken van de gaten en al zou je de gelegenheid hebben om om je heen te kijken, dan zie je alleen maar bomen. En mist, heel veel mist, want het is regenachtig en de bewolking hangt zo laag dat je in Geishouse nog net de kerktoren kon zien. Normaal gesproken vind je het erg fijn dat je geen verkeer tegenkomt op een klim, maar bij deze beklimming sta je daar niet bij stil. Je hebt namelijk moeite met deze weg te zien als iets waar ook nog wel eens auto's overheen zouden kunnen rijden. Het laatste stuk weg voordat je op de Route des Cretes komt is krankzinnig steil én slecht, en bovendien komen er nog steeds stroompjes naar beneden omdat het dus regent. De gaten in de weg zijn ondertussen kleine vijvertjes geworden. Plotseling fiets je op strak asfalt de laatste 1,5 kilometer naar de top van de Grand Ballon. Voel je je een echte Flandrien? Ja. Was het heroïsch? Ja. Ga je het nog een keer doen? Absoluut niet.

Eind juni deze klim gedaan als warmfietsrondje direct na aankomst in Eguisheim. Een leuke klim, maar ook weer geen omweg waard. Ik vond 'm pittiger dan verwacht omdat de stijging erg onregelmatig is. Nadeel vond ik dat je nergens echt een mooi uitzicht hebt over de omgeving omdat je constant tussen de bomen zit.

Begin jaren 80, ik was zo’n dertig jaar oud, harkte ik op de Keutenberg naar boven met een verzet van 42/20. Simpelweg omdat er een vaste pignon 14, 15, 16, 17, 18, 20 op mijn Gazelle Tour de l’Avenir zat. Nu doe ik het met 30/30 op een vederlicht composiet-fietsje. Niet erg. Ik kan er nog van genieten.

Mijn lief en ik beklommen deze kolos in de zomer van 1975. Het was snikheet, het water raakte op, de drieversnelingsfietsen zwaar bepakt. We fietsten die dag van La Roche naar Bastogne. Halverwege daalde de weg weer en moesten we weer omhoog.

De beklimming is niet lang, maar door de percentages toch goed pittig. Het wegdek bestaat uit klinkers, dit maakt het er niet makkelijker op.

Kaarsrechte weg die steeds steiler wordt, tot een stukje van meer dan 20％. Na het steile stuk volgt nog een halve kilometer vals plat.

1 foto

Deze heuvel is van vier kanten te beklimmen, maar dit is de mooiste en de steilste. De grote televisietoren op de top biedt een mooi referentiepunt.

1 foto

Goed fietspad langs een drukke weg. De klim eindigt bij een grote energiecentrale. Qua uitzichten niet de mooiste klim, maar wel een regelmatige en pittige klim.

1 foto

Regelmatige klim, wel wat drukkere weg, maar door de brede wegen heb je daar niet echt last van. Het asfalt is net vernieuwd.

2 foto's