Mont Rigi / Trois Marets

Klim met twee karakters. Het eerste prachtige deel doet wat Vogezen achtig aan. Bos en veel bochten. Na het dorpje Mont gaat de weg over in lange rechte stukken die flauw stijgen. Dit laatste deel is geen fijne passage omdat je wel stijgt en dus moet trappen maar het niet zo lijkt.

Het bochtige stuk in het begin is het leukst: nergens echt steil, mooie brede weg. Daarna wordt het een lang recht vals plat door Hoge Venen. Dat is goed voor de lengte, maar als klim wordt ie er niet leuker op. Wel vrij veel auto's maar dat is gezien de breedte van de weg niet echt hinderlijk.

Een lange klim maar met een vriendelijk percentage, al wisselt deze wel iets meer dan het profiel aangeeft. Het eerste deel kronkelt heerlijk omhoog en heeft een echt bergachtig karakter met tussen de bomen soms fraaie uitzichten het dal in. Ook zie je soms de route ver boven je verder gaan. Het tweede deel is vergelijkbaar met de beklimming vanuit Eupen naar Baraque Michel, met lange rechte stukken en percentages die iets boven vals plat liggen. Wel ligt er hier voor de fietsers een mooie brede fietsstrook en is er meer uitzicht omdat er meer veengebieden langs de weg liggen. Al met al een heel mooie route, waarbij de percentages niet zwaar zijn maar die je i.c.m. de lengte wel degelijk voelt.

Heerlijke beklimming als je het mij vraagt. Ik heb enkel het bochtige stuk gedaan en ben vanaf het rechte deel rechtsaf richting Longfaye en Ovifat gegaan. Ook daar word je nog getrakteerd op een prachtige beklimming.

De Tros Marets slingert heerlijk naar boven voor een kilometer of 5-6. Lekkere percentages, schitterende natuur, mooie bochten en een prima wegdek. Wat wil een wielrenner nog meer?

Ik neem deze meestal samen met beklimming vanuit Eupen. Heb je met 2 beklimmingen toch meer dan 20 klimkilometers in de benen. Deze zijde is veel rustiger en mooier dan deze vanuit Eupen.

Vooral het eerste stuk is echt wel een mooie klim. Mooie bochten, nergens echt steil. Ook wel een klim om en-groupe omhoog te fietsen. Na Mont en Xhoffraix wordt het wel minder mooi en vooral vals-plat. Voor een leuk rondje kun je hier beter rechtsaf slaan richting het Lac de Robertville

Als afdaling is deze weg ook zeker de moeite waard, vooral ook dat onderste bochtige stuk. Brede weg en je rijdt zelf op een voorrangs weg. Samen met de Aisomont en de Rosier wel een van de betere afdalingen in deze regio.

Gisteren gedaan om van de lijst te kunnen schrappen. In het begin met de bochten wel nog een aardige klim, maar eens je aan het lange stuk rechtdoor zit is er nog weinig aan. Daarna afgeslaan richting Signal de Botrange, maar dat is ook niet bijzonder de moeite.

De Trois Marets is een klim naar het hoogste punt van België, de Baraque Michel. De klim begint fantastisch mooi in een bos met een aantal leuke bochten en haarspeldjes. Na het dorpje Bévercé waren de bochten blijkbaar op, de weg verandert in een paar lange rechte stukken die maar heel lichtjes omhoog gaan. De weg is hier erg breed en dat is maar goed ook, op sommige momenten word je gepasseerd door snel gemotoriseerd verkeer. Op een doordeweekse vrijdag vond ik de klim vrij rustig. In de zomerperiode is dat vast anders.
Bovenop de klim is een restaurant met een goede uitsmijter op de kaart en mogelijkheden om je bidons te vullen.
De Trois Marets is geen topper in de Ardennen, daarvoor zijn er mooiere en uitdagender klimmen. Maar als je na de Stockeu smacht naar makkelijke klimkilometers is deze klim zeer geschikt.

Leuke en mooie klim. Iets druk, maar door goede asfalt en fietsstroken goed te doen. Door de afsteek wordt hij inderdaad wat lastiger. Als je in de buurt ben kun je ook de weg tussen Longfaye en Ovifat proberen (vanuit Longfaye het leukst). Staat hier niet geregistreerd maar mooie klim om daarna naar (Lac de) Robertville door steken.

Echt een waanzinnig mooie klim. Zeker in het begin. Door het bochten werk zie je geregeld de hoger gelegen stukken die je nog voor de boeg hebt. Geweldig.