Colle Fauniera / Col di Morts vanuit Pradleves via Colle d'Esischie is een beklimming in de regio Piëmont. Hij is 21.8 kilometer lang en overbrugt 1673 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 7.7%. Daarmee scoort deze klim 1613 klimpunten. De top van de beklimming ligt op 2481 meter hoogte. Gebruikers van climbfinder deelden 8 reviews over deze beklimming en hebben 11 foto's geüpload.
Straatnaam: SP 113
Welkom! Activeer je account als je wilt reageren op onze website. Je hebt een verificatie e-mail in je inbox.
Als je foto's wilt uploaden, maak dan een account aan. Het duurt maar 1 minuut en het is helemaal gratis.
Doorgaan met Google
Doorgaan met Facebook
Doorgaan met Apple
Aanmelden met e-mail
Een mythische en mystieke klim, je komt door een door de mens gemaakt heiligdom en arriveert in een waar natuurreservaat. Het is jammer dat de Giro d'Italia hier zelden langskomt, de laatste 5 km gaan door een uniek landschap van marmotten en grote vogels.
Salita mitica e mistica, si passa per un santuario costruito dall’uomo e si arriva ad un vero e proprio santuario della natura. Peccato che il giro d’Italia sia passato raramente, gli ultimi 5 km sono incastonati lungo un paesaggio unico tra marmotte e grandi volatili.
Ik heb deze fantastisch mooie klim op 24 september gedaan bij ideale weersomstandigheden, niet te warm, niet te koud en geen wolkje aan de lucht. Ik begon in Cuneo, zodat ik een mooi rondje kon maken door af te dalen via Demonte.
Tot aan Pradleves, waar de klim zoals hier beschreven begint is alles (vals) plat en zijn de wegen nog vrij druk.
Na Pradleves rijd je eerst door een vrij smalle kloof, slingerend langs en over het kleine riviertje de Grana. Hier is het al prachtig en zijn de stijgingspercentages nog mild.
Zodra je Campomolino voorbij komt wordt de weg steeds smaller en stijler, terwijl het landschap zich steeds verder voor je opent. Het asfalt is hier op sommige stukken erg slecht en dit blijft zo tot de top (en erover). Het gemiddelde vanaf Campomolino is tot de top 9％ (15km), maar wisselt sterk, er zit zelfs nog een stukje vlak/dalend in na het heiligdom San Magno.
Hier eenmaal gepasseerd laat je ook de laatste bomen achter je en bevind je je in een woest rotsachtig berglandschap en hoor je alleen nog wat koeien(bellen) en gefluit van marmotten.
De laatste kilometers zijn op papier niet de moeilijkste, maar met wat je al achter de rug hebt zal je ze zeker nog voelen.
Op de top heb je rondom een prachtig uitzicht en staat als eerbetoon een standbeeld van Marco Pantani.
De afdaling richting Demonte is mooi, maar wel gevaarlijk. Het asfalt is op plekken zeer slecht (gaten, los grind) en zeer smal. Er zijn geen vangrails of muurtjes, maar wel overstekende marmotten. Al met al opletten dus.
Mijn eerste ervaring in de Alpen. Prachtige klim. Zacht bebost deel met zachte hellingen over bos. Vanaf Campomolino laat het echter zijn ware gezicht zien. Steile hellingen die weinig ademruimte overlaten tot de 15％ voor San Magno (het moeilijkste punt voor mij). Vanaf het heiligdom is er weinig ademruimte om verder te gaan met steile hellingen, maar minder dan het vorige stuk. De weg wordt steeds smaller in een prachtige bergomgeving. Ik daalde vervolgens af naar Demonte en sloot mijn tocht af in Caraglio. Prachtige dag. Vrij weinig verkeer op de weg, vooral na San Magno. Tour voltooid op zaterdag. Training en verhoudingen geschikt voor lange, steile beklimmingen vereist
La mia prima esperienza alpina. Salita bellissima. Parte dolce e boscosa con pendenze morbide su bosco. Da Campomolino però mostra il suo vero volto. Erte ripide che lasciano poco respiro fino al 15％ prima di San Magno (il punto più duro per me). Dal Santuario in avanti piccolo tratto di respiro per riprendere con pendenze forti ma minori del tratto precedente. Strada sempre più stretta in ambiente di montagna bellissimo. Sceso poi su Demonte e concluso giro a Caraglio. Giornata bellissima. Strada abbastanza poco trafficata, soprattutto dopo San Magno. Giro eseguito di sabato. Necessario allenamento e rapporti consoni a salite lunghe e ripide
Deze pas kan worden bereikt vanuit Demonte, naar het zuidoosten. Ik deed deze klim met een vriend in... 1991 (ja, dat is lang geleden!), met fietsen volgeladen met bagage. Ik herinner me dat de laatste 6 of 7 km voor de Valcavera-pas (2416 m), die voorafgaat aan de Fauniera-pas, destijds niet geasfalteerd waren (behalve, denk ik, de laatste). We moesten onze fietsen tientallen minuten duwen... Maar wat een schouwspel, wat een stilte! Een droomomgeving! De weg die deze lijm van Valcavera verbindt met de lijm van Fauniera is mooi en spectaculair omdat hij op een richel ligt.
On peut atteindre ce col en partant de Demonte, au sud-est. J'ai réalisé cette ascension avec un ami en ... 1991 (eh oui ! Ça date !) les vélos chargés de bagages. Je me souviens qu'à l'époque les 6 ou 7 derniers km avant d'atteindre le col le Valcavera (2416 m) qui précède le colle Fauniera n'étaient pas asphaltés (à part, je pense, le dernier). On avait dû pousser nos bécanes pendant de longues dizaines de minutes ... Mais quel spectacle, quel silence ! Un décor de rêve ! La route qui relie ce colle Valcavera au colle Fauniera est de toute beauté et spectaculaire car en corniche.
Colle Fauniera, scherprechter uit de Gran Fondo Fausto Coppi. En wat voor 1! De laatste 15 kilometer voor de top bijna alleen maar dubbele cijfers in het stijgingspercentage en slecht asfalt... zwoegen dus! Eerst door een groene, bosrijke omgeving, daarna, boven de boomgrens, klommen we ook boven de wolken uit en werd ons harde werken beloond met aangename zonnestralen. Op de top nog even uitgehijgd bij het eerbetoon aan "Il elefantino", Marco Pantani voordat we ons weer de afdaling in storten, terug door het wolkendek richting de bewoonde wereld. Hele mooie, maar superzware klim.
Prachtige klim, die qua moeilijkheid vergelijkbaar is met de Stelvio. Ik ben toen begonnen vanuit Valgrana (dus nog een paar kilometer eerder dan het hier beschreven stuk). De aanloop is vals plat, en wordt geleidelijk steiler, om op den duur niet meer onder de 8％ te komen. Enkel na het prachtige gehuchtje Chiappi met een soort van bedevaartsoord (?) heb je nog even een stukje om wat op adem te komen. Boven Chiappi is er enkel woeste natuur, marmotten, en stilte.
De afdaling heb ik gedaan over de Colle d' Esischie noordwaarts naar Ponte Marmora, en dat raad ik ten stelligste af tenzij je naar de Colle di Sampeyre wil , want die weg is heel smal in en heel slechte staat.
Mega mooie klim. Hoe hoger je komt hoe smaller en steiler het wordt. Echt een beest van een klim. Uitzicht is de laatste kilometers prachtig. Je rijdt op een soort geitenpad, wel verhard maar smal. Heb er in 2017 gereden tijdens de Granfondo Fausto Coppi. Een top Granfondo om te rijden.
| 7 km/u | 03:06:42 |
| 11 km/u | 01:58:48 |
| 15 km/u | 01:27:07 |
| 19 km/u | 01:08:47 |
