Colle Fauniera / Col di Morts from Pradleves via Colle d'Esischie is a climb in the region Piedmont. It is 21.8km long and bridges 1673 vertical meters with an average gradient of 7.7%, resulting in a difficulty score of 1613. The top of the ascent is located at 2481 meters above sea level. Climbfinder users shared 8 reviews of this climb and uploaded 11 photos.
Road name: SP 113
Welcome! Please activate your account if you would like to share something. Look for the verification email in your inbox.
If you want to upload your photos, you need to create an account. It only takes 1 minute and it's completely free.
Continue with Google
Continue with Facebook
Continue with Apple
Sign up with email
A mythical and mystical climb, you pass through a man-made sanctuary and arrive at a true nature sanctuary. It is a pity that the Giro d'Italia has rarely passed, the last 5 km are set along a unique landscape of marmots and large birds.
Salita mitica e mistica, si passa per un santuario costruito dall’uomo e si arriva ad un vero e proprio santuario della natura. Peccato che il giro d’Italia sia passato raramente, gli ultimi 5 km sono incastonati lungo un paesaggio unico tra marmotte e grandi volatili.
I did this fantastically beautiful climb on 24 September in ideal weather conditions, not too hot, not too cold and not a cloud in the sky. I started in Cuneo, so I could make a nice loop by descending via Demonte. Until Pradleves, where the climb described here starts, everything is (false) flat and the roads are still quite busy.
After Pradleves, you first ride through a fairly narrow gorge, meandering along and over the small river Grana. Here it is already beautiful and the gradients are still mild. As soon as you pass Campomolino, the road gets narrower and steeper, while the landscape opens up before you. The tarmac here is very poor in some parts and this remains so until the summit (and over it). The average from Campomolino up to the summit is 9％ (15km), but varies greatly, there is even a bit of flat/descending in it after the San Magno sanctuary. Once passed here, you also leave the last trees behind and find yourself in a wild rocky mountain landscape and hear only some cows (bells) and the whistle of marmots. The final kilometres are not the hardest on paper, but with what you have already left behind you will definitely feel them.
At the summit you have great views all around and, as a tribute, a statue of Marco Pantani.
The descent towards Demonte is beautiful, but dangerous. The tarmac is very bad in places (holes, loose gravel) and very narrow. There are no crash barriers or walls, but there are marmots crossing. All in all, be careful.
Ik heb deze fantastisch mooie klim op 24 september gedaan bij ideale weersomstandigheden, niet te warm, niet te koud en geen wolkje aan de lucht. Ik begon in Cuneo, zodat ik een mooi rondje kon maken door af te dalen via Demonte.
Tot aan Pradleves, waar de klim zoals hier beschreven begint is alles (vals) plat en zijn de wegen nog vrij druk.
Na Pradleves rijd je eerst door een vrij smalle kloof, slingerend langs en over het kleine riviertje de Grana. Hier is het al prachtig en zijn de stijgingspercentages nog mild.
Zodra je Campomolino voorbij komt wordt de weg steeds smaller en stijler, terwijl het landschap zich steeds verder voor je opent. Het asfalt is hier op sommige stukken erg slecht en dit blijft zo tot de top (en erover). Het gemiddelde vanaf Campomolino is tot de top 9％ (15km), maar wisselt sterk, er zit zelfs nog een stukje vlak/dalend in na het heiligdom San Magno.
Hier eenmaal gepasseerd laat je ook de laatste bomen achter je en bevind je je in een woest rotsachtig berglandschap en hoor je alleen nog wat koeien(bellen) en gefluit van marmotten.
De laatste kilometers zijn op papier niet de moeilijkste, maar met wat je al achter de rug hebt zal je ze zeker nog voelen.
Op de top heb je rondom een prachtig uitzicht en staat als eerbetoon een standbeeld van Marco Pantani.
De afdaling richting Demonte is mooi, maar wel gevaarlijk. Het asfalt is op plekken zeer slecht (gaten, los grind) en zeer smal. Er zijn geen vangrails of muurtjes, maar wel overstekende marmotten. Al met al opletten dus.
My first alpine experience. Beautiful climb. Gentle wooded part with gentle slopes over forest. From Campomolino, however, it shows its true face. Steep slopes that leave little breathing space until the 15％ before San Magno (the hardest point for me). From the Sanctuary onwards, there is little breathing space to resume with steep slopes but less than the previous stretch. The road becomes increasingly narrow in a beautiful mountain environment. I then descended to Demonte and concluded my tour in Caraglio. Beautiful day. Fairly little traffic on the road, especially after San Magno. Tour completed on Saturday. Training and ratios suitable for long, steep climbs required
La mia prima esperienza alpina. Salita bellissima. Parte dolce e boscosa con pendenze morbide su bosco. Da Campomolino però mostra il suo vero volto. Erte ripide che lasciano poco respiro fino al 15％ prima di San Magno (il punto più duro per me). Dal Santuario in avanti piccolo tratto di respiro per riprendere con pendenze forti ma minori del tratto precedente. Strada sempre più stretta in ambiente di montagna bellissimo. Sceso poi su Demonte e concluso giro a Caraglio. Giornata bellissima. Strada abbastanza poco trafficata, soprattutto dopo San Magno. Giro eseguito di sabato. Necessario allenamento e rapporti consoni a salite lunghe e ripide
This pass can be reached from Demonte, to the south-east. I did this climb with a friend in ... 1991 (yes, that's a long time ago!), with bikes loaded with luggage. I remember that at the time the last 6 or 7 km before reaching the Valcavera pass (2416 m), which precedes the Fauniera pass, were not asphalted (except, I think, the last one). We had to push our bikes for tens of minutes... But what a spectacle, what silence! A dream setting! The road that connects this Valcavera glue to the Fauniera glue is beautiful and spectacular because it is on a ledge.
On peut atteindre ce col en partant de Demonte, au sud-est. J'ai réalisé cette ascension avec un ami en ... 1991 (eh oui ! Ça date !) les vélos chargés de bagages. Je me souviens qu'à l'époque les 6 ou 7 derniers km avant d'atteindre le col le Valcavera (2416 m) qui précède le colle Fauniera n'étaient pas asphaltés (à part, je pense, le dernier). On avait dû pousser nos bécanes pendant de longues dizaines de minutes ... Mais quel spectacle, quel silence ! Un décor de rêve ! La route qui relie ce colle Valcavera au colle Fauniera est de toute beauté et spectaculaire car en corniche.
Numero uno! This climb has everything. You cycle through a remote, fairytale landscape that only gets more beautiful as you approach the top. Fantastic!
Numero uno! Deze klim heeft werkelijk alles. Je fietst door een afgelegen, sprookjesachtig landschap dat alleen maar mooier wordt naarmate je de top nadert. Fantastisch!
Colle Fauniera, the highlight of the Gran Fondo Fausto Coppi. And what a one! The last 15 kilometers before the summit almost only double digits in the gradient and bad tarmac... so hard work! At first, through a green, wooded area, then, above the tree line, we climbed above the clouds and our hard work was rewarded with pleasant sunshine. At the summit, we panted at the tribute to "Il elefantino", Marco Pantani before we plunged down again, through the clouds back to civilization. Very nice, but very hard climb.
Colle Fauniera, scherprechter uit de Gran Fondo Fausto Coppi. En wat voor 1! De laatste 15 kilometer voor de top bijna alleen maar dubbele cijfers in het stijgingspercentage en slecht asfalt... zwoegen dus! Eerst door een groene, bosrijke omgeving, daarna, boven de boomgrens, klommen we ook boven de wolken uit en werd ons harde werken beloond met aangename zonnestralen. Op de top nog even uitgehijgd bij het eerbetoon aan "Il elefantino", Marco Pantani voordat we ons weer de afdaling in storten, terug door het wolkendek richting de bewoonde wereld. Hele mooie, maar superzware klim.
Beautiful climb, which in terms of difficulty is comparable to the Stelvio. I started from Valgrana (so a few kilometers earlier than the part described here). The approach is false flat, and gets gradually steeper, to eventually not get below 8％. Only after the beautiful hamlet of Chiappi, with a sort of pilgrimage place (?), do you have a short distance to catch your breath. Above Chiappi there is only wild nature, marmots, and silence.
The descent I have done on the Colle d' Esischie northward to Ponte Marmora, and that I strongly discourage unless you want to Colle di Sampeyre, because that road is very narrow and in very poor condition.
Prachtige klim, die qua moeilijkheid vergelijkbaar is met de Stelvio. Ik ben toen begonnen vanuit Valgrana (dus nog een paar kilometer eerder dan het hier beschreven stuk). De aanloop is vals plat, en wordt geleidelijk steiler, om op den duur niet meer onder de 8％ te komen. Enkel na het prachtige gehuchtje Chiappi met een soort van bedevaartsoord (?) heb je nog even een stukje om wat op adem te komen. Boven Chiappi is er enkel woeste natuur, marmotten, en stilte.
De afdaling heb ik gedaan over de Colle d' Esischie noordwaarts naar Ponte Marmora, en dat raad ik ten stelligste af tenzij je naar de Colle di Sampeyre wil , want die weg is heel smal in en heel slechte staat.
Mega beautiful climb. The higher you get the narrower and steeper it gets. Really a beast of a climb. View is beautiful the last kilometers. You drive on a kind of goat path, paved but narrow. I rode it in 2017 during the Granfondo Fausto Coppi. A top Granfondo to ride.
Mega mooie klim. Hoe hoger je komt hoe smaller en steiler het wordt. Echt een beest van een klim. Uitzicht is de laatste kilometers prachtig. Je rijdt op een soort geitenpad, wel verhard maar smal. Heb er in 2017 gereden tijdens de Granfondo Fausto Coppi. Een top Granfondo om te rijden.
| 7 km/h | 03:06:42 |
| 11 km/h | 01:58:48 |
| 15 km/h | 01:27:07 |
| 19 km/h | 01:08:47 |
